Artikel "Pleiten op de doop"

[fmproibido]

139. V: Moet elke gedoopte als hij tot jaren van onderscheid gekomen is, dat verbond dat in de Doop bevestigd is, dadelijk toestemmen en vernieuwen?
A: Ja, elke gedoopte, als hij tot jaren van onderscheid gekomen is, moet dat verbond, dat in de Doop bevestigd is, dadelijk toestemmen en in eigen persoon vernieuwen, verklarende, dat hij zich door zijn erfelijke en dadelijke zonden gans ellendig, rampzalig en machteloos erkent en dat hij daarom Christus Jezus, zoals Hij in het Evangelie wordt aangeboden en voorgesteld, in het geloof aanneemt en omhelst, om hem te zijn tot een volkomen Zaligmaker, Profeet, Priester en Koning, tot wijsheid, gerechtigheid, heiligmaking en heerlijkmaking en dat hij zich geheel en al, voor al zijn dagen alleen aan God overgeeft, om Hem te dienen en te verheerlijken in de kracht, die God hem zal geven om Christus' wil. Jes. 44 : 5. Deze zal zeggen: Ik ben des Heeren en die zal zich noemen met de naam Jakobs en die zal met zijn hand schrijven: Ik ben des Heeren. Ps. 119 : 94, 2 Kron. 30 : 8, 2 Sam. 23 : 5, Deut. 26 : 17, 18, 19, Neh. 9 : 38, Jer. 50 : 5, Ps. 50 : 5.

Ja, dit heb ik gelezen. En hoe zou een ongelovige ooit dat verbond toestemmen en vernieuwen, tenzij hij van nieuws geboren ware? Ik houdt vast, dat Calvijn niet spreekt over enig pleiten van een ongelovige, maar van de versterken des geloofs van een gelovige.

Ik ben het met je eens Bert.
En GJdeBruijn citeert niet Calvijn, wat jij me lijkt te interpreteren, maar iemand anders (Teellinck volgens mij).

[Bert Mulder]

Ja, dit heb ik gelezen. En hoe zou een ongelovige ooit dat verbond toestemmen en vernieuwen, tenzij hij van nieuws geboren ware? Ik houdt vast, dat Calvijn niet spreekt over enig pleiten van een ongelovige, maar van de versterken des geloofs van een gelovige.

Kun je aantonen dat het geen inlegkunde is van jouw kant? Want jij ontkent wat een bekende rechtzinnige nederlandse oudvader schrijft als zijnde calvinistisch. Dat moet toch onderbouwd worden. Je kunt wel wat roepen, maar in dit topic zijn veel citaten opgevoerd die niet jouw bewering staven. Ik ben benieuwd wat je kan vinden.

Jij hield voor Calvijn te citeren. Dus nog weer een andere leugen. En een kind kan bemerken dat hij hier over gelovigen spreekt....

[Bert Mulder]

Ik heb hier een boekje liggen van Prof Dr de Reuver 'Meer dan een teken'. Hierin wordt de doopbelofte vanuit reformatorsich perspectief aan de hand van Luther, Calvijn, Teelinck, a Brakel en Kohlbrugge belicht.

Een citaat van Calvijn dat hierin opgenomen is het volgende:

Wij erkennen dus dat de doop ons in de tijd (van ongeloof) niet in het minst baatte, omdat de belofte die ons daarin werd aangeboden veronachtzaamd neerlag. Maar nu, nu wij door Gods genade begonnen zijn ons te bekeren betreuren wij onze blindheid en hardheid van hart, omdat wij tegenover zo'n grote goedheid van God zo lang ondankbaar zijn geweest. Toch geloven wij niet dat de belofte zelf was verdwenen. Veeler bedenken wij dat God ons door de doop vergeving van zonde belooft en dat Hij zonder twijfel de beloofde vergeving zal schenken aan alleen die geloven. Die belofte is ons in de doop aangeboden. Laat ons haar daarom in geloof omhelzen. Door ongeloof lag zij voor ons wel een lange tijd begraven, maar laat ons haar nu door het geloof aanvaarden.

Ook al wordt het woord pleiten niet letterlijk gebruikt roept Calvijn hier de ongelovige wel op al het beloofde in de doop te aanvaarden in geloof. Hieruit lijkt dat de visie van Calvijn verder gaat dan het versterken van de gelovige.

Het feit dat alleen iemand die van nieuws geboren is de belofte in geloof kan aanvaarden (dogmatisch gezien) weerhoud Calvijn er blijkbaar niet van om de lezer aan te sporen om het toegezegde in doop te aanvaarden.

Door het geloof omhelzen is HEEL IETS ANDERS dan pleiten....

[Afgewezen]

Veeler bedenken wij dat God ons door de doop vergeving van zonde belooft en dat Hij zonder twijfel de beloofde vergeving zal schenken aan alleen die geloven. Die belofte is ons in de doop aangeboden. Laat ons haar daarom in geloof omhelzen. Door ongeloof lag zij voor ons wel een lange tijd begraven, maar laat ons haar nu door het geloof aanvaarden.

Ik lees hier niet over pleiten, zoals dat onder ons te doen gebruikelijk is, maar over 'in geloof omhelzen'.
Ook als Teellinck spreekt over 'elke gedoopte' heeft hij het niet over dat zgn. ongelovige pleiten, maar over het gelovig gebruikmaken van de doop - en natuurlijk, die plicht rust op iedere gedoopte!
De doop verwijst naar datgene wat wij geloven mogen. Is er echter geen geloof, dan kunnen we met de doop ook niets beginnen.

[rekna]

Veeler bedenken wij dat God ons door de doop vergeving van zonde belooft en dat Hij zonder twijfel de beloofde vergeving zal schenken aan alleen die geloven. Die belofte is ons in de doop aangeboden. Laat ons haar daarom in geloof omhelzen. Door ongeloof lag zij voor ons wel een lange tijd begraven, maar laat ons haar nu door het geloof aanvaarden.[/i]

Ik lees hier niet over pleiten, zoals dat onder ons te doen gebruikelijk is, maar over 'in geloof omhelzen'.
Ook als Teellinck spreekt over 'elke gedoopte' heeft hij het niet over dat zgn. ongelovige pleiten, maar over het gelovig gebruikmaken van de doop - en natuurlijk, die plicht rust op iedere gedoopte!
De doop verwijst naar datgene wat wij geloven mogen. Is er echter geen geloof, dan kunnen we met de doop ook niets beginnen.

Ik begrijp er ook niet veel van dat in de genoemde citaten op te maken is dat er pleiten is op de doop van een ongelovige. Helemaal eens dus met Afgewezen en Bert.

Ook bij het lezen van een duidelijk citaat van Calvijn kan onze dogmatische bril in de weg zitten.

De posting van GJdeBruin die ik hier maar even instemmend herhaal is een mooi sluitstuk van deze discussie.

resume: Mag je pleiten op je eigen doop?
Calvijn: Zeer zeker.
ds. De Heer: Pleiten op het Woord. Geen uitspraak over wel of niet mogen.

Tegenstelling? Ik denk het niet. Ook al vind ik de verwoording van ds. De Heer wel erg karig vergeleken met Calvijn en bijv. Van der Groe die toch heel anders en vooral pastoraler spreken ten aanzien van de doop.
Hoe dan ook: In alle gepasseerde visies verwijst de toezegging in de doop naar hetzelfde als waartoe Gods Woord oproept: Wie gelooft zál zalig worden. Zonder geloof heeft ook een gedoopt kind mét toezegging reden om Gods toorn te vrezen.
De doop is als een aansporing, een extra persoonlijke uitnodiging tot het heil. Een toezegging tot troost en bemoediging van de gelovige ouders die kinderen des toorn genereren. Zie HC en Catechismus van Calvijn.
Een toezegging is geen bezit of recht op bezit dat passief maakt. De plicht tot een heilig christelijk leven staat niet voor niets in het doopformulier als plicht voor het gedoopte kind. De toezegging wordt in de weg van boetvaardigheid (ellende!), geleid door de Enge Poort tot eigendom. Daar is wedergeboorte voor nodig.
Dezelfde Calvijn die zo stevig de kinderdoop verdedigde op grond van de toezegging van het heil aan de kinderen van de gelovigen leerde even stevig dat wedergeboorte nodig is. Zonder geloof en zonder rechtvaardiging heeft een verbondskind met toezegging niets dat stand kan houden voor de eeuwigheid. Dat neemt niet weg dat de doop van zeer grote betekenis is voor het kind.

Om nu een citaat te citeren waar je heb bijgeval mee eens bent en dat als sluitstuk op te voeren is wel wat makkelijk.
Ik heb toch nog twee vragen aan jou: 1 staat er nog open en is wellicht voor Wilhelm: roept ds. van Ruitenburg in het genoemde boekje ongelovigen op om te pleiten op de doop? De andere vraag is: wat vind jij van het stukje wat ik postte uit "Zijn verbond en woorden"?

[memento]

Veeler bedenken wij dat God ons door de doop vergeving van zonde belooft en dat Hij zonder twijfel de beloofde vergeving zal schenken aan alleen die geloven. Die belofte is ons in de doop aangeboden. Laat ons haar daarom in geloof omhelzen. Door ongeloof lag zij voor ons wel een lange tijd begraven, maar laat ons haar nu door het geloof aanvaarden.

Ik lees hier niet over pleiten, zoals dat onder ons te doen gebruikelijk is, maar over 'in geloof omhelzen'.
Ook als Teellinck spreekt over 'elke gedoopte' heeft hij het niet over dat zgn. ongelovige pleiten, maar over het gelovig gebruikmaken van de doop - en natuurlijk, die plicht rust op iedere gedoopte!
De doop verwijst naar datgene wat wij geloven mogen. Is er echter geen geloof, dan kunnen we met de doop ook niets beginnen.

Je creëert een tegenstelling, die er voor iemand als Teelinck niet is. Hij stelt: We moeten gelovig gebruik maken van de beloften Gods. Dat hield bij hem niet in, dat je jezelf eerst de vraag moest stellen: "Ben ik wel gelovig? Want anders kan ik niet pleiten op de beloften". Nee, dóór de beloften te gebruiken verkrijgt men het geloof.

Laten we deze paradox niet kloppend proberen te maken. Nergens kan je bij iemand als Teelinck of Calvijn vinden, dat wij moeten wachten totdat wij geloof hebben, voordat wij de beloften gebruiken mogen. Of dat wij eerst, buiten de beloften om, geloof moeten verkrijgen. Dat zou ook dwaasheid zijn. Zij leerden dat geloof van God geschonken wordt als vervulling van Zijn beloften. Buiten de beloften is er geen hoop, slechts omdat God beloofd is er ook voor mij behoud mogelijk.

[huisman]

Lees dit maar van de grote reformator, maakt ons misschien wat voorzichtiger in onze twist over de kinderdoop. Ik hoop dat de ouders uit ons midden net zo verheugd zijn over de kinderdoop dan Calvijn.

Boek IV hoofdstuk 16
Dat de kinderdoop met de instelling van Christus en de natuur van het teken zeer
goed overeenkomt.
32. Ik meen, dat het voor geen enkel verstandig mens meer twijfelachtig zal zijn, hoe
lichtvaardig de kerk van Christus in verwarring gebracht wordt door hen, die twist en
strijd gaande maken vanwege de kinderdoop. Evenwel is het wenselijk op te merken,
waarnaar de Satan met die zo grote sluwheid streeft: namelijk om ons de bijzondere
vrucht van vertrouwen en geestelijke vreugde, die hieruit verkregen moet worden, te
ontrukken en van de eer der Goddelijke goedheid evenveel af te nemen. Want hoe
liefelijk is het voor vrome harten om niet alleen door het woord, maar ook door het
aanschouwen hunner ogen er van verzekerd te worden, dat ze zoveel genade bij de
hemelse Vader verkrijgen, dat hun nakomelingschap een voorwerp zijner zorg is?
Want hier kunnen wij zien, dat hij tegenover ons de rol op zich neemt van een zeer
vooruitziend huisvader, die zelfs na onze dood de zorg voor ons niet laat varen, maar
ook voor onze kinderen zorgt en voorzorgsmaatregelen neemt. Moeten wij hier niet,
naar het voorbeeld van David met ons ganse hart opspringen tot dankzegging, opdat
zijn naam door zulk een bewijs van goedheid geheiligd worde? Hierom, hierom
ongetwijfeld is het de Satan te doen, wanneer hij de kinderdoop met zoveel geweld
aanvalt, namelijk dat deze betuiging van Gods genade wordt uit de weg geruimd en de
belofte, die zich door haar voor onze ogen vertoont, langzamerhand eindelijk
verdwijnt. En daaruit zou niet alleen een goddeloze ondankbaarheid tegen Gods
barmhartigheid ontstaan, maar ook een zekere traagheid om de kinderen tot
vroomheid te onderwijzen. Immers wij worden door deze prikkel er niet weinig toe
opgewekt om hen in de ernstige vreze Gods en in de onderhouding der wet op te
voeden, wanneer wij overdenken, dat ze terstond van hun geboorte af door Hem als
zijn kinderen beschouwd en erkend worden. Laat ons daarom, wanneer we niet
boosaardig Gods weldadigheid willen verduisteren, Hem onze kinderen aanbieden,
aan wie Hij een plaats toegekend heeft onder zijn vrienden en huisgenoten, dat is
onder de leden der kerk.

[Afgewezen]

Nergens kan je bij iemand als Teelinck of Calvijn vinden, dat wij moeten wachten totdat wij geloof hebben, voordat wij de beloften gebruiken mogen.

Dat hoor je ook mij niet zeggen. Waar ik tegen ageer, is het door ongelovigen pleiten op de doop om zó het geloof te mogen krijgen.

@Huisman, ik heb toch wat moeite met het citaat van Calvijn. Want de troost die de kinderdoop ons geeft, is toch in zekere zin wankel: als het kind niet gelooft, verbeurt het zijn zegeningen. En dát is nu juist wat je als ouders zo graag wilt: dat je kind gelooft. Maar de belofte die door de doop wordt verzegeld, geeft dáár nu juist geen garantie voor, alle troostwoorden ten spijt.

[memento]

Nergens kan je bij iemand als Teelinck of Calvijn vinden, dat wij moeten wachten totdat wij geloof hebben, voordat wij de beloften gebruiken mogen.

Dat hoor je ook mij niet zeggen. Waar ik tegen ageer, is het door ongelovigen pleiten op de doop om zó het geloof te mogen krijgen.

Het probleem is: Bij Calvijn en Teelinck was pleiten op de beloften (die bij de doop persoonlijk verzegeld en bekrachtigd werden) de enige wijze om tot geloof te komen. Men onderscheidde niet tussen gelovigen en ongelovigen als het ging om het gebruiken van de beloften: Zowel gelovigen als ongelovigen moesten de beloften gebruiken.

Het is bij Calvijn en Teelinck simpel: God geeft het geloof. Dus kan geloof alleen verkregen worden, door het van God te ontvangen. En God geeft het geloof door de middelen, met name door het aangrijpen van de beloften. De beloften zijn dus bij hen noodzakelijk om tot geloof te kunnen komen. Ook voor ongelovigen.

@Huisman, ik heb toch wat moeite met het citaat van Calvijn. Want de troost die de kinderdoop ons geeft, is toch in zekere zin wankel: als het kind niet gelooft, verbeurt het zijn zegeningen. En dát is nu juist wat je als ouders zo graag wilt: dat je kind gelooft. Maar de belofte die door de doop wordt verzegeld, geeft dáár nu juist geen garantie voor, alle troostwoorden ten spijt.

Bij Calvijn is "gehoorzamen" een kernnotie in zijn theologie. Geloven is bij hem eerst en vooral gehoorzamen. De belofte komt alleen tot vervulling, wanneer deze gehoorzaamd, dus geloofd wordt. Als iemand verloren gaat, komt dat niet omdat God hem geen beloften gegeven heeft, maar omdat hij ongehoorzaam is aan God. En daarmee kom je bij een ander kernpunt van Calvijns theologie: de goedwilligheid van God. Het is Calvijn er heel veel aan gelegen, om (tegen de Roomse dwaling dat we maar moeten afwachten of God ons wel genadig wil zijn) steeds weer te bevestigen dat God goedwillig is tegenover ons en onze zaligheid. Wij gaan niet verloren, omdat God nu eenmaal zo besloten heeft als een soort noodlot - God is immers goedwillig - maar vanwege onze ongehoorzaamheid.

[Afgewezen]

@Memento, je bepleit steeds het belang van de beloften. Maar waar ik het over heb, is het pleiten op je doop, zonder geloof.
En wat je opmerking over Calvijn betreft, die gaat niet in op wat ik zeg.

[huisman]

Nergens kan je bij iemand als Teelinck of Calvijn vinden, dat wij moeten wachten totdat wij geloof hebben, voordat wij de beloften gebruiken mogen.

Dat hoor je ook mij niet zeggen. Waar ik tegen ageer, is het door ongelovigen pleiten op de doop om zó het geloof te mogen krijgen.

@Huisman, ik heb toch wat moeite met het citaat van Calvijn. Want de troost die de kinderdoop ons geeft, is toch in zekere zin wankel: als het kind niet gelooft, verbeurt het zijn zegeningen. En dát is nu juist wat je als ouders zo graag wilt: dat je kind gelooft. Maar de belofte die door de doop wordt verzegeld, geeft dáár nu juist geen garantie voor, alle troostwoorden ten spijt.

Jij kijkt naar de uiteindlijke uitkomst, maar juist bij de doop moet je kijken naar het begin. De Drie-enige God zet kinderen apart (in Christus geheiligd) en zegt tegen deze kinderen dat hun de beloften toekomen. (Hand 2: 37) Deze kinderen mogen bij het opgroeien biddend werkzaam zijn met beloften als: Bid en u zal gegeven worden, Klopt en u zal opengedaan worden. Zij hoeven nooit te twijfelen of God hun wel permissie heeft gegeven om te vragen om vervulling van die beloften.
Natuurlijk zullen al deze voorrechten zonder wedergeboorte,bekering en een waar geloof in Christus ons niet behouden. Daarom is overschatting van de doop (rustgrond) levensgevaarlijk. Maar ook met onderschatting (zandgrond) van een instelling Gods doen wij (volgens Calvijn) een werk Satans.

[memento]

@Memento, je bepleit steeds het belang van de beloften. Welnu, daarin ben ik het helemaal met je eens. En wat je opmerking over Calvijn betreft, die gaat niet in op wat ik zeg.

Voor Calvijn was de doop de persoonlijke bezegeling en bekrachtiging van Gods beloften. Voor Calvijn waren de beloften alleen binnen de kerk verkrijgbaar, dus voor gedoopten. Wanneer een buiten-kerkelijke het Woord hoorde, moest hij dit direct gehoorzamen door zich te laten dopen (en dus opgenomen te worden in de kerk) en te geloven. Doop en belofte waren dus zeer nauw aan elkaar verbonden (haast 1 op 1).

Voor Calvijn gold: Buiten de kerk geen zaligheid. Ook de Nadere Reformatoren, zelfs de afgezette Koelman, hebben dit vastgehouden. De kerk was uiteindelijk bij hen het uiterlijke middel waarbinnen God zijn genade werkt.

[Afgewezen]

@Huisman, inderdaad kijk ik naar de uiteindelijke uitkomst. Want als God iets belooft, dan belooft Hij ook de uiteindelijke uitkomst. Als die uiteindelijke uitkomst afhankelijk is van iets van mij, dan staat alles op losse schroeven. Dan kun je nog zulke heerlijke beloften hebben, maar als ik ze verwerp door ongeloof, heb ik er niets aan.
En als ik de beloften verwerp, is het onzinnig om vervolgens te gaan pleiten op mijn doop. Dat is wat ik steeds probeer te zeggen. Je kunt de doop niet gebruiken om te bidden "Heere, wilt U mij bekeren, want dat hebt U toch zelf beloofd" of iets van dien aard. Want in feite bid je dan om de vervulling van de voorwaarde van de belofte, niet om de vervulling van de belofte zelf.

[Afgewezen]

De kerk was uiteindelijk bij hen het uiterlijke middel waarbinnen God zijn genade werkt.

Ja, zo ziet het er in de praktijk wel uit, maar helemaal kloppen doet deze redenering natuurlijk niet. Want de apostelen werden eropuit gestuurd, juist om de kerk vol te maken. Er zal, alle eeuwen door, een 'toevloeien zijn tot des Heeren goed'. Het heil is vanuit Israël, de OT kerk, naar de volkeren gegaan om ze erbij te roepen.
Dat dit een specifiek binnen-kerkelijk gebeuren is, vind ik niet terug in de Bijbel.

[memento]

De kerk was uiteindelijk bij hen het uiterlijke middel waarbinnen God zijn genade werkt.

Ja, zo ziet het er in de praktijk wel uit, maar helemaal kloppen doet deze redenering natuurlijk niet. Want de apostelen werden eropuit gestuurd, juist om de kerk vol te maken. Er zal, alle eeuwen door, een 'toevloeien zijn tot des Heeren goed'. Het heil is vanuit Israël, de OT kerk, naar de volkeren gegaan om ze erbij te roepen.
Dat dit een specifiek binnen-kerkelijk gebeuren is, vind ik niet terug in de Bijbel.

Voor Calvijn was dit niet binnen-kerkelijk hoor. Zending had ook zijn aandacht. Hij dacht in de lijn: Waar het Woord komt met kracht, zullen mensen het gehoorzamen, en zich ook aansluiten bij de kerk en zich laten dopen. Daarom kon hij, met Augustinus en andere kerkvaders zeggen: Buiten de kerk geen zaligheid.

Tegen dat idee verzette zich de Dopers en later de Labbedie (en nu sommige thuislezer?). Zij ontkenden bewust dat de kerk niet nodig was tot zaligheid. Kerkleer en doopleer zijn (zowel historisch als dogmatisch) nauw aan elkaar verbonden.