• Gereformeerde Gemeenten

Ik heb ChatGPT gevraagd wat hede ten dage in Reformatorische kring als bekommerden wordt verstaan.

In In de reformatorische traditie wordt met “bekommerden” een bepaalde groep mensen aangeduid die zich onder de prediking en het werk van de Heilige Geest bewust zijn geworden van hun zondige toestand tegenover God.

Een paar belangrijke punten:

Bewustzijn van schuld
Bekommerden ervaren dat ze niet kunnen bestaan voor God. Ze zijn diep geraakt door de werkelijkheid van zonde en oordeel.

Geestelijke zorg / bekommernis
Het woord “bekommerd” komt van bekommernis = zorg. Het gaat om de zorg van het hart: Hoe krijg ik het met God in orde? Hoe kan ik zalig worden?

Nog niet tot volle zekerheid gekomen
In de prediking wordt vaak onderscheid gemaakt tussen verschillende geestelijke standen:

1. Onverschilligen (geen geestelijk besef).
2. Bekommerden (onder overtuiging, zoekend naar genade).
3. Gelovigen / verzekerd gelovigen (die Christus door het geloof hebben omhelsd).

Pastorale betekenis
In reformatorische kring wordt veel aandacht besteed aan de zielszorg voor bekommerden. Ze worden aangespoord om door te gaan, om niet stil te blijven staan in hun bekommernis, maar te vluchten tot Christus.

Kort samengevat:
Bekommerden zijn mensen die door de werking van Gods Geest ontdekt zijn aan hun zonden, daar smart over hebben en verlangen naar verlossing, maar nog niet de zekerheid of vrijmoedigheid van het geloof in Christus ervaren.

Als ik het zo lees gaat dus (vaak) om ware gelovigen (mits er een toevluchtnemend geloof is en het geen algemene overtuigingen zijn), die nog geen volle zekerheid hebben.

Hoe verhoud zich deze betekenis van het woord bekommerde, met zoals Immens het gebruikt? Of geeft ChatGPT niet de juiste definitie van de gangbare betekenis?

J.C. Philpot schreef: ↑Vandaag, 06:11 Ik heb ChatGPT gevraagd wat hede ten dage in Reformatorische kring als bekommerden wordt verstaan.

In In de reformatorische traditie wordt met “bekommerden” een bepaalde groep mensen aangeduid die zich onder de prediking en het werk van de Heilige Geest bewust zijn geworden van hun zondige toestand tegenover God.

Een paar belangrijke punten:

Bewustzijn van schuld
Bekommerden ervaren dat ze niet kunnen bestaan voor God. Ze zijn diep geraakt door de werkelijkheid van zonde en oordeel.

Geestelijke zorg / bekommernis
Het woord “bekommerd” komt van bekommernis = zorg. Het gaat om de zorg van het hart: Hoe krijg ik het met God in orde? Hoe kan ik zalig worden?

Nog niet tot volle zekerheid gekomen
In de prediking wordt vaak onderscheid gemaakt tussen verschillende geestelijke standen:

1. Onverschilligen (geen geestelijk besef).
2. Bekommerden (onder overtuiging, zoekend naar genade).
3. Gelovigen / verzekerd gelovigen (die Christus door het geloof hebben omhelsd).

Pastorale betekenis
In reformatorische kring wordt veel aandacht besteed aan de zielszorg voor bekommerden. Ze worden aangespoord om door te gaan, om niet stil te blijven staan in hun bekommernis, maar te vluchten tot Christus.

Kort samengevat:
Bekommerden zijn mensen die door de werking van Gods Geest ontdekt zijn aan hun zonden, daar smart over hebben en verlangen naar verlossing, maar nog niet de zekerheid of vrijmoedigheid van het geloof in Christus ervaren.

Als ik het zo lees gaat dus (vaak) om ware gelovigen (mits er een toevluchtnemend geloof is en het geen algemene overtuigingen zijn), die nog geen volle zekerheid hebben.

Hoe verhoud zich deze betekenis van het woord bekommerde, met zoals Immens het gebruikt? Of geeft ChatGPT niet de juiste definitie van de gangbare betekenis?

@J.C.Philpot, Dank voor uw moeite. Heb toch een vraag. We noemen ons reformatorische christenen en gaan te rade bij Chat GPT. Zouden we niet liever te rade gaan bij onze vaderen, om vervolgens te constateren dat die nooit spreken over een aparte groep bekommerden in de gemeente? Integendeel. Bijvoorbeeld Calvijn benadrukt altijd maar weer dat boetvaardigheid zonder ook tegelijk een zicht op, zonder het omhelzen van de belofte van het Evangelie, geen waarde heeft. Halen we door de bekommerden zo'n plaats te geven in de prediking niet de drie stukken ellende-verlossing-dankbaarheid uit elkaar? Zodat het drie gescheiden stadia worden? Met zelfs een overwaardering voor het stuk der ellende?

Precies. Ik moet altijd denken aan de vergelijking met nieuw natuurlijk leven.

Als het vooral over bekommerden gaat, lijkt het net zoiets als wanneer we het vooral over ongeboren gaan kinderen hebben.

Terwijl het er ook in de natuur vooral van belang is dat het ongeboren kind ter wereld komt. En opgroeit tot de volwassenenheid.

Dat is toch in het geestelijke niet anders..?

JanRap schreef: ↑Vandaag, 07:51
J.C. Philpot schreef: ↑Vandaag, 06:11 Ik heb ChatGPT gevraagd wat hede ten dage in Reformatorische kring als bekommerden wordt verstaan.

In In de reformatorische traditie wordt met “bekommerden” een bepaalde groep mensen aangeduid die zich onder de prediking en het werk van de Heilige Geest bewust zijn geworden van hun zondige toestand tegenover God.

Een paar belangrijke punten:

Bewustzijn van schuld
Bekommerden ervaren dat ze niet kunnen bestaan voor God. Ze zijn diep geraakt door de werkelijkheid van zonde en oordeel.

Geestelijke zorg / bekommernis
Het woord “bekommerd” komt van bekommernis = zorg. Het gaat om de zorg van het hart: Hoe krijg ik het met God in orde? Hoe kan ik zalig worden?

Nog niet tot volle zekerheid gekomen
In de prediking wordt vaak onderscheid gemaakt tussen verschillende geestelijke standen:

1. Onverschilligen (geen geestelijk besef).
2. Bekommerden (onder overtuiging, zoekend naar genade).
3. Gelovigen / verzekerd gelovigen (die Christus door het geloof hebben omhelsd).

Pastorale betekenis
In reformatorische kring wordt veel aandacht besteed aan de zielszorg voor bekommerden. Ze worden aangespoord om door te gaan, om niet stil te blijven staan in hun bekommernis, maar te vluchten tot Christus.

Kort samengevat:
Bekommerden zijn mensen die door de werking van Gods Geest ontdekt zijn aan hun zonden, daar smart over hebben en verlangen naar verlossing, maar nog niet de zekerheid of vrijmoedigheid van het geloof in Christus ervaren.

Als ik het zo lees gaat dus (vaak) om ware gelovigen (mits er een toevluchtnemend geloof is en het geen algemene overtuigingen zijn), die nog geen volle zekerheid hebben.

Hoe verhoud zich deze betekenis van het woord bekommerde, met zoals Immens het gebruikt? Of geeft ChatGPT niet de juiste definitie van de gangbare betekenis?
@J.C.Philpot, Dank voor uw moeite. Heb toch een vraag. We noemen ons reformatorische christenen en gaan te rade bij Chat GPT. Zouden we niet liever te rade gaan bij onze vaderen, om vervolgens te constateren dat die nooit spreken over een aparte groep bekommerden in de gemeente? Integendeel. Bijvoorbeeld Calvijn benadrukt altijd maar weer dat boetvaardigheid zonder ook tegelijk een zicht op, zonder het omhelzen van de belofte van het Evangelie, geen waarde heeft. Halen we door de bekommerden zo'n plaats te geven in de prediking niet de drie stukken ellende-verlossing-dankbaarheid uit elkaar? Zodat het drie gescheiden stadia worden? Met zelfs een overwaardering voor het stuk der ellende?

Waar denk je dat ChatGPT te rade gaat?

Arja schreef: ↑Gisteren, 21:21
Bertiel schreef: ↑Gisteren, 18:37 Immens behandeld eerst de zekerheid en dan pas de bekommerden.
Ik vraag me af of hij dezelfde groep voor ogenblik als wat we nu als bekommerden worden beschouwd
Immens heeft vooral echte gelovigen met weinig zekerheid voor ogen, terwijl het woord vandaag gebruikt voor mensen die nog buiten staan en zoeken.

Het punt is dat we heel moeilijk van een ander kunnen bepalen of zijn overtuigingen zaligmakend zijn of nog niet. Het lijkt me zeer belangrijk om deze groep aan te sporen om hun roeping en verkiezing vast te maken en hen hartelijk tot het geloof in Jezus op te wekken.

Pas las ik ergens bij oefenaar w van leeuwen onderstaand citaat. Hij waarschuwde tegen het begrip bekommernis. Om iemand te snel een bekommerde te noemen. Ware bekommernis ziet er als volgt uit;

wel waarschuwde hij als men het over bekommering had: "Dat moet dan ook waarheid zijn. De ziel kan daar niet rustig onder zijn. Er is grote onrust, die roept om troost, wegneming van de oorzaak. Ik heb wel eens het beeld gebruikt van ouders die een kind kwijt zijn, dat weggedwaald is. Zulke mensen zijn bekommerd over dat kind. Ze kunnen niet rustig in huis blijven om daar eens genoeglijk over te
praten. Neen! Ze gaan uit om te zoeken en rusten niet voor ze dat kind weer hebben. Welnu, dat geldt ook van de ware bekommerde."

JanRap schreef: ↑Vandaag, 07:51@J.C.Philpot, Dank voor uw moeite. Heb toch een vraag. We noemen ons reformatorische christenen en gaan te rade bij Chat GPT. Zouden we niet liever te rade gaan bij onze vaderen, om vervolgens te constateren dat die nooit spreken over een aparte groep bekommerden in de gemeente?

Er werd in dit topic gesproken over het huidige gebruik van de term "bekommerden", in tegenstelling tot het gebruik bij Petrus Immens. Ik probeer met ChatGPT te achterhalen wat dat huidige gebruik is. Wat het huidige gebruik is, vind ik niet bij de oudvaders, aangezien die enkele honderden jaren geleden leefden.

JanRap schreef: ↑Vandaag, 07:51Bijvoorbeeld Calvijn benadrukt altijd maar weer dat boetvaardigheid zonder ook tegelijk een zicht op, zonder het omhelzen van de belofte van het Evangelie, geen waarde heeft.

Ik schrijf onder het citaat van ChatGPT: "mits er een toevluchtnemend geloof is en het geen algemene overtuigingen zijn". Met andere woorden: ik ben het eens met Calvijn.

JanRap schreef: ↑Vandaag, 07:51Halen we door de bekommerden zo'n plaats te geven in de prediking niet de drie stukken ellende-verlossing-dankbaarheid uit elkaar? Zodat het drie gescheiden stadia worden? Met zelfs een overwaardering voor het stuk der ellende?

Wat bedoelt u met "zo'n plaats"? Ik ben een voorstander van onderscheiden preken, waar mensen soms ook worden aangesproken in de specifieke nood waar ze zich bevinden. Een goede dokter heeft ook aandacht voor welke symptomen er precies bij een patient zijn.

Maar ik ben me er niet bewust van dat ik uitdraag dat de "bekommerden" de norm zijn. En een echte bekommerde zal zich zeker niet rijk rekenen met zijn bekommernis. Als iemand zichzelf gerust stelt met zijn bekommerde gevoelens buiten Christus, moet hem aangezegd worden dat hij bouwt op zandgrond.

JanRap schreef: ↑Vandaag, 07:51 @J.C.Philpot, Dank voor uw moeite. Heb toch een vraag. We noemen ons reformatorische christenen en gaan te rade bij Chat GPT. Zouden we niet liever te rade gaan bij onze vaderen, om vervolgens te constateren dat die nooit spreken over een aparte groep bekommerden in de gemeente? Integendeel. Bijvoorbeeld Calvijn benadrukt altijd maar weer dat boetvaardigheid zonder ook tegelijk een zicht op, zonder het omhelzen van de belofte van het Evangelie, geen waarde heeft. Halen we door de bekommerden zo'n plaats te geven in de prediking niet de drie stukken ellende-verlossing-dankbaarheid uit elkaar? Zodat het drie gescheiden stadia worden? Met zelfs een overwaardering voor het stuk der ellende?

Onze vaderen (welke bedoel je trouwens?) spraken wel degelijk over 'bekommerden', al gebruikten ze dat woord wellicht niet. En over Calvijn heb ik in het verleden iets gepost, dat ik hier graag herhaal:

Dit zegt Calvijn (comm. op Luc. 19):
”Want al was in Zacheüs het geloof nog niet geboren, toch was zijn vurig verlangen om Christus te zien een zekere voorbereiding daartoe. Zonder aandrift van boven toch zou hij niet zozeer begeerd hebben om Hem te zien, namelijk niet met het doel dat spoedig bij hem zichtbaar werd. (…) [D]e uitkomst deed zien, dat in de ziel van Zacheüs een zaad der godsvrucht gevallen was. Zo schept de Heere dikwijls, voordat Hij Zich aan de mens openbaart, een blinde toegenegenheid in hem, waardoor hij zich tot Hem, Die hem nog verborgen en onbekend is, voelt heengetrokken. En al weet hij dan nog niet waarom, toch stelt Hij hem niet teleur, maar openbaart Zich aan hem ter rechter tijd.”

Wat mij hier zo treft, is de ‘bevindelijke’ Calvijn. Laat ik een paar elementen uit dit citaat naar voren halen.
+ Calvijn spreekt over een ‘blinde toegenegenheid’ tot de Heere. Die ‘blinde toegenegenheid’ wordt in onze kringen ook wel genoemd een ‘betrekking krijgen’ op God, of heimwee hebben naar een onbekende God. Calvijn kende dat dus ook!
+ Theologisch klopt het niet eens wat Calvijn zegt: nog geen geloof in Zacheüs geboren, toch een zaad van godsvrucht? Kan dat dan: een zaad van godsvrucht zonder geloof? Calvijn vermoeit zich niet met die vragen.
+ Calvijn wijst hij erop, dat de uitkomst bij Zacheüs liet zien dat er van tevoren al een zaad van godsvrucht in zijn hart was gevallen.

Posthoorn schreef: ↑Vandaag, 08:53
JanRap schreef: ↑Vandaag, 07:51 @J.C.Philpot, Dank voor uw moeite. Heb toch een vraag. We noemen ons reformatorische christenen en gaan te rade bij Chat GPT. Zouden we niet liever te rade gaan bij onze vaderen, om vervolgens te constateren dat die nooit spreken over een aparte groep bekommerden in de gemeente? Integendeel. Bijvoorbeeld Calvijn benadrukt altijd maar weer dat boetvaardigheid zonder ook tegelijk een zicht op, zonder het omhelzen van de belofte van het Evangelie, geen waarde heeft. Halen we door de bekommerden zo'n plaats te geven in de prediking niet de drie stukken ellende-verlossing-dankbaarheid uit elkaar? Zodat het drie gescheiden stadia worden? Met zelfs een overwaardering voor het stuk der ellende?
Onze vaderen (welke bedoel je trouwens?) spraken wel degelijk over 'bekommerden', al gebruikten ze dat woord wellicht niet. En over Calvijn heb ik in het verleden iets gepost, dat ik hier graag herhaal:

Dit zegt Calvijn (comm. op Luc. 19):
”Want al was in Zacheüs het geloof nog niet geboren, toch was zijn vurig verlangen om Christus te zien een zekere voorbereiding daartoe. Zonder aandrift van boven toch zou hij niet zozeer begeerd hebben om Hem te zien, namelijk niet met het doel dat spoedig bij hem zichtbaar werd. (…) [D]e uitkomst deed zien, dat in de ziel van Zacheüs een zaad der godsvrucht gevallen was. Zo schept de Heere dikwijls, voordat Hij Zich aan de mens openbaart, een blinde toegenegenheid in hem, waardoor hij zich tot Hem, Die hem nog verborgen en onbekend is, voelt heengetrokken. En al weet hij dan nog niet waarom, toch stelt Hij hem niet teleur, maar openbaart Zich aan hem ter rechter tijd.”

Wat mij hier zo treft, is de ‘bevindelijke’ Calvijn. Laat ik een paar elementen uit dit citaat naar voren halen.
+ Calvijn spreekt over een ‘blinde toegenegenheid’ tot de Heere. Die ‘blinde toegenegenheid’ wordt in onze kringen ook wel genoemd een ‘betrekking krijgen’ op God, of heimwee hebben naar een onbekende God. Calvijn kende dat dus ook!
+ Theologisch klopt het niet eens wat Calvijn zegt: nog geen geloof in Zacheüs geboren, toch een zaad van godsvrucht? Kan dat dan: een zaad van godsvrucht zonder geloof? Calvijn vermoeit zich niet met die vragen.
+ Calvijn wijst hij erop, dat de uitkomst bij Zacheüs liet zien dat er van tevoren al een zaad van godsvrucht in zijn hart was gevallen.

@ Posthoorn, Fijn dat u Calvijn er bij zocht. Inderdaad sprak hij, evenals Ursinus, wel eens over een radix ( wortel) der godzaligheid in het hart, of een semen regenerationis ( zaad der wedergeboorte). Zeer terecht, echt zeer terecht, merkt u op dat Calvijn zich niet met de vragen bemoeit hoe dat nu precies zat. ( Ik vermoed dat u veel Calvijn leest!) Het is in zijn dogmatiek geen locus. Meer een veronderstellen. Een houden voor.
Misschien is dat wel een fout in de gereformeerde gezindte dat we te veel op termen willen brengen, teveel logisch willen beredeneren. Verder: Calvijn is wel degelijk een zeer bevindelijk theoloog. Nog altijd waart het sprookje rond dat het in de reformatie over de rechte leer ging, en dat het in de Nadere-Reformatie over het leven ging. Wie dat zegt valt door de mand. Zo iemand kent de reformatoren niet!
Ik merk op dit forum ook af en toe een poging om Calvijn op één noemer te krijgen met bijv. de GG theologie. Dat gaat echter nooit lukken. Voornamelijk misschien ( dat is voer voor theologen) omdat in de GG verbondsvisie de Westminster Confessie leidend en normatief is?

Het gaat nu even niet over 'de' theologie van de GG, het ging over bekommerden. En zoals je ziet, weet Calvijn daar zelfs van af, al werkt hij het verder niet uit.
Kennelijk is het in de loop van de tijd steeds meer een item geworden. Ook iemand als Perkins heeft al oog voor dergelijke mensen, al weet ik niet helemaal precies wie hij op het oog heeft in zijn tractaat over het mosterdzaad.

Posthoorn schreef: ↑Vandaag, 10:26 Het gaat nu even niet over 'de' theologie van de GG, het ging over bekommerden. En zoals je ziet, weet Calvijn daar zelfs van af, al werkt hij het verder niet uit.
Kennelijk is het in de loop van de tijd steeds meer een item geworden. Ook iemand als Perkins heeft al oog voor dergelijke mensen, al weet ik niet helemaal precies wie hij op het oog heeft in zijn tractaat over het mosterdzaad.

Ds. I. Kievit schrijf daar e.e.a. over in de serie 'Voorbereidende genade', Gereformeerd Weekblad, 1939.

Herman schreef: ↑Vandaag, 08:05
Arja schreef: ↑Gisteren, 21:21
Bertiel schreef: ↑Gisteren, 18:37 Immens behandeld eerst de zekerheid en dan pas de bekommerden.
Ik vraag me af of hij dezelfde groep voor ogenblik als wat we nu als bekommerden worden beschouwd
Immens heeft vooral echte gelovigen met weinig zekerheid voor ogen, terwijl het woord vandaag gebruikt voor mensen die nog buiten staan en zoeken.
Het punt is dat we heel moeilijk van een ander kunnen bepalen of zijn overtuigingen zaligmakend zijn of nog niet. Het lijkt me zeer belangrijk om deze groep aan te sporen om hun roeping en verkiezing vast te maken en hen hartelijk tot het geloof in Jezus op te wekken.

Het is gelukkig niet aan ons om bij een ander te bepalen of zijn overtuigingen zaligmakend zijn of niet. Dat oordeel komt God alleen toe. Helemaal met je eens: wat wij wél mogen doen, is ieder hartelijk oproepen om op Christus te zien en Hem te vertrouwen.

Arja schreef: ↑Vandaag, 11:08
Herman schreef: ↑Vandaag, 08:05
Arja schreef: ↑Gisteren, 21:21
Bertiel schreef: ↑Gisteren, 18:37 Immens behandeld eerst de zekerheid en dan pas de bekommerden.
Ik vraag me af of hij dezelfde groep voor ogenblik als wat we nu als bekommerden worden beschouwd
Immens heeft vooral echte gelovigen met weinig zekerheid voor ogen, terwijl het woord vandaag gebruikt voor mensen die nog buiten staan en zoeken.
Het punt is dat we heel moeilijk van een ander kunnen bepalen of zijn overtuigingen zaligmakend zijn of nog niet. Het lijkt me zeer belangrijk om deze groep aan te sporen om hun roeping en verkiezing vast te maken en hen hartelijk tot het geloof in Jezus op te wekken.
Het is gelukkig niet aan ons om bij een ander te bepalen of zijn overtuigingen zaligmakend zijn of niet. Dat oordeel komt God alleen toe. Helemaal met je eens: wat wij wél mogen doen, is ieder hartelijk oproepen om op Christus te zien en Hem te vertrouwen.

@Herman, Arja, Ik denk dat uw adviezen in geest en hoofdzaak ( hoewel het daar over verkiezing en verwerping gaat) overeenkomen met de DL hoofdstuk I par.16: 'Die het levend geloof in Christus, of het zeker vertrouwen des harten, den vrede der consciëntie, de betrachting van de kinderlijke gehoorzaamheid, den roem in God door Christus, in zich nog niet krachtiglijk gevoelen, en nochtans de middelen gebruiken, door welke God beloofd heeft deze dingen in ons te werken, die moeten niet mismoedig worden wanneer zij van de verwerping horen gewagen, noch zichzelven onder de verworpenen rekenen, maar in het waarnemen der middelen vlijtig voortgaan, naar den tijd van overvloediger genade vuriglijk verlangen, en dien met eerbiedigheid en ootmoedigheid verwachten'. Als ik deze paragraaf uit de DL ten onrechte citeer word ik graag door u gecorrigeerd. Misschien haal ik dingen door elkaar.

JanRap schreef: ↑Vandaag, 12:46 @Herman, Arja, Ik denk dat uw adviezen in geest en hoofdzaak ( hoewel het daar over verkiezing en verwerping gaat) overeenkomen met de DL hoofdstuk I par.16: 'Die het levend geloof in Christus, of het zeker vertrouwen des harten, den vrede der consciëntie, de betrachting van de kinderlijke gehoorzaamheid, den roem in God door Christus, in zich nog niet krachtiglijk gevoelen, en nochtans de middelen gebruiken, door welke God beloofd heeft deze dingen in ons te werken, die moeten niet mismoedig worden wanneer zij van de verwerping horen gewagen, noch zichzelven onder de verworpenen rekenen, maar in het waarnemen der middelen vlijtig voortgaan, naar den tijd van overvloediger genade vuriglijk verlangen, en dien met eerbiedigheid en ootmoedigheid verwachten'. Als ik deze paragraaf uit de DL ten onrechte citeer word ik graag door u gecorrigeerd. Misschien haal ik dingen door elkaar.

Bedankt. Nee, dit is een mooie paragraaf om over na te denken in dit verband.

Ogg schreef: ↑Vandaag, 08:19 Om iemand te snel een bekommerde te noemen. Ware bekommernis ziet er als volgt uit;

Het wordt er niet eenvoudiger op als je ook nog onderscheid moet maken tussen ware en onware bekommernis.

Gereformeerde Gemeenten

Re: Gereformeerde Gemeenten

Re: Gereformeerde Gemeenten

Re: Gereformeerde Gemeenten

Re: Gereformeerde Gemeenten

Re: Gereformeerde Gemeenten

Re: Gereformeerde Gemeenten

Re: Gereformeerde Gemeenten

Re: Gereformeerde Gemeenten

Re: Gereformeerde Gemeenten

Re: Gereformeerde Gemeenten

Re: Gereformeerde Gemeenten

Re: Gereformeerde Gemeenten

Re: Gereformeerde Gemeenten

Re: Gereformeerde Gemeenten

Re: Gereformeerde Gemeenten