Neeltje Jans schreef:nou, je slaat de spijker wel op z;n kop, wist niet dat ik het zo lastig vond om een kind een midweek te missen! Heb vanmiddag wel even gemaild met de zorgboerderij, en het gaat goed. Het kan best dat dit de spreekwoordelijke druppel was. Terwijl we dit toch ook doen om 'de thuissituatie te ontlasten!'
Maar de rest wat je zegt is ook waar, het is lange tijd (2.5 jaar!) al intensief. Maar de dokter zei het niet bagatelliserend hoor, hij zei: heb je al nagedacht wat je ermee gaat doen als er uit het bloedonderzoek niks komt?
Dat is het dubbele gevoel denk ik. Een "zorgenkind" is zo aan je hart gebonden ! Elk kind sowieso, maar het kind wat veel aandacht vraagt om wat voor reden dan ook, heeft een bijzondere plek. En dan raadt iedereen je aan om de zorg aan een ander over te laten, zodat jij tot rust kan komen. Maar zo werkt dat niet
Je bent moeder Neeltje Jans en dat heeft consequenties, zeker als je die taak serieus opvat.
En tussen de wens en het werkelijk uitvoeren van iets, kan veel pijn zitten !
Houden van = loslaten, zo'n beetje het moeilijkste wat er is !
Sterkte meis
