Dit is OT denken.
Wij kunnen het niet verdienen, alleen gratis, om niet, verkrijgen, en als je geloof zo sterk is dat je werkelijk beseft dat God Zijn eigen kind heeft laten lijden en sterven (Wie kan de gedachte al verdagen) om jou te kunnen loskopen, kun je toch eigenlijk niet anders dan dit aannemen.
Hoe sterk is ons geloof nu eigenlijk?
Onze ouders "dopen" ons en we doen deel 2 zelf om onze kinderen weer te kunnen/mogen laten dopen, waarbij we denken dat we op een erf zijn gekomen wat ons voorrang geeft boven anderen.(helaas, de eersten zullen de laatsten zijn)
Uit de geloofsbeleving van de meesten, blijkt daar echter bedroevend weinig van.
Iemand die nog niet waarlijk bekeerd is, mag die wel pleiten?(Iemand die de vergeving en genade nog moet ontvangen, is toch helemaal nog niet in een positie om te pleiten?)
En iemand die bekeerd is, wil die nog wel pleiten, (God zegt zelfs tegen Paulus, na zijn smeekbede hem te verlossen van een kwaad, laat mijn Genade u genoeg zijn)
Ik vraag het me maar af.....
En zo zijn we weer terug bij de belijdenis , wat die inhoudt, en wat we nu eigenlijk belijden en waarom....
Wat voor kinderen zijn we?
Kinderen die hun Vader gehoorzamen omdat het moet, of omdat we Hem liefhebben?
Want daar is Luther's opvatting over, totdat we bekeerd zijn, en dus nog een vijandig hart hebben, kunnen we zingen en leren, maar als je het niet echt geheel aanneemt, is het allemaal schijn.

Zowel in het OT als in NT werd men door het geloof gerechtvaardigd. Het is niet goed om op die wijze OT en NT tegen elkaar uit te spelen.
Wel heb ook ik moeite met het de uitdrukking 'pleiten' als het gaat om een onbekeerde. Een onbekeerde moet dan 'pleiten op de beloften'. Alsof God 'gemaand' moet worden op Zijn eigen Woord, het woord dat nota bene door zo'n ongelovige verworpen wordt!

Afgewezen schreef:Zowel in het OT als in NT werd men door het geloof gerechtvaardigd. Het is niet goed om op die wijze OT en NT tegen elkaar uit te spelen.
Wel heb ook ik moeite met het de uitdrukking 'pleiten' als het gaat om een onbekeerde. Een onbekeerde moet dan 'pleiten op de beloften'. Alsof God 'gemaand' moet worden op Zijn eigen Woord, het woord dat nota bene door zo'n ongelovige verworpen wordt!

Ik denk even met je mee. Als die ongelovige, of niet bekeerde een dooplid van de gemeente is, is het pleiten op de beloften in het Woord natuurlijk wel 'toegestaan' ? Hij valt dan onder de reikwijdte van het verbond.

Joannah schreef:Dit is OT denken.
Wij kunnen het niet verdienen, alleen gratis, om niet, verkrijgen, en als je geloof zo sterk is dat je werkelijk beseft dat God Zijn eigen kind heeft laten lijden en sterven (Wie kan de gedachte al verdagen) om jou te kunnen loskopen, kun je toch eigenlijk niet anders dan dit aannemen.
Hoe sterk is ons geloof nu eigenlijk?

Ook het geloof is een gave Gods, het is het geloof van Jezus Christus.
Zoals je het hier naar voren brengt heeft geloof toch iets van eigen kwaliteit.

Voor de grondlegging der wereld heeft God een bruid uitgekozen voor Zijn Zoon.
Die bruid moest vlekkeloos wezen want God is rechtvaardig en heilig.
De Zoon Zelf heeft die bruid gerechtvaardigd door zijn verzoenend sterven.

Joannah schreef:En zo zijn we weer terug bij de belijdenis , wat die inhoudt, en wat we nu eigenlijk belijden en waarom....
Wat voor kinderen zijn we?
Kinderen die hun Vader gehoorzamen omdat het moet, of omdat we Hem liefhebben?
Want daar is Luther's opvatting over, totdat we bekeerd zijn, en dus nog een vijandig hart hebben, kunnen we zingen en leren, maar als je het niet echt geheel aanneemt, is het allemaal schijn.

We moeten Gods Gave in Christus wel aannemen, velen blijven buitenstaan en zeggen ik ben het niet waardig, ik ben zo zondig, het kan niet waar zijn, dit is hoogmoed en ongeloof.
We moeten onze uitverkiezing ook gaan leven, door gehoorzaanheid aan God, Zijn wil doen.
We moeten ook aannemen dat we gerechtvaardigd zijn door Christus en ons christelijk leven, geen zondaar meer maar prins met Christus, kinderen van God, dan hebben we ook geen moeite om op Gods beloften te pleiten.

vogeltje schreef:

Afgewezen schreef:Zowel in het OT als in NT werd men door het geloof gerechtvaardigd. Het is niet goed om op die wijze OT en NT tegen elkaar uit te spelen.
Wel heb ook ik moeite met het de uitdrukking 'pleiten' als het gaat om een onbekeerde. Een onbekeerde moet dan 'pleiten op de beloften'. Alsof God 'gemaand' moet worden op Zijn eigen Woord, het woord dat nota bene door zo'n ongelovige verworpen wordt!

Ik denk even met je mee. Als die ongelovige, of niet bekeerde een dooplid van de gemeente is, is het pleiten op de beloften in het Woord natuurlijk wel 'toegestaan' ? Hij valt dan onder de reikwijdte van het verbond.

Hoe ging dat bij Abraham, hoe heeft hij gepleit voor Lot?

Abraham geloofde God!
Er staat niet Abraham geloofde in God.
Er staat Abraham geloofde God, Abraham geloofde wat God zei, Zijn woorden, Zijn beloften.
Als wij dat ook doen hoeven we niet te twijfelen, maar mogen we God ook aannemen als onze Vader, in Christus.
Dan hoort God ons pleiten ook.

Alexander CD schreef:Hoe ging dat bij Abraham, hoe heeft hij gepleit voor Lot?

Even tussen haakjes: Waar lees jij dat Abraham gepleit heeft voor Lot? Hij pleitte voor Sodom.

vogeltje schreef:

Afgewezen schreef:Zowel in het OT als in NT werd men door het geloof gerechtvaardigd. Het is niet goed om op die wijze OT en NT tegen elkaar uit te spelen.
Wel heb ook ik moeite met het de uitdrukking 'pleiten' als het gaat om een onbekeerde. Een onbekeerde moet dan 'pleiten op de beloften'. Alsof God 'gemaand' moet worden op Zijn eigen Woord, het woord dat nota bene door zo'n ongelovige verworpen wordt!

Ik denk even met je mee. Als die ongelovige, of niet bekeerde een dooplid van de gemeente is, is het pleiten op de beloften in het Woord natuurlijk wel 'toegestaan' ? Hij valt dan onder de reikwijdte van het verbond.

Dat maakt op zich niet uit. Ten eerste valt iedereen die het Evangelie hoort, 'onder de reikwijdte van het verbond', hij ontvangt namelijk de nodiging tót het verbond.
Maar dan nog: wat valt er te pleiten als je zélf Gods Woord verwerpt? Jij verwerpt Gods woord en vervolgens ga je God erop 'attenderen' dat Híj Zijn Woord moet houden? Ik blijf dat een beetje krom vinden.

Zonderling schreef:

Alexander CD schreef:Hoe ging dat bij Abraham, hoe heeft hij gepleit voor Lot?

Even tussen haakjes: Waar lees jij dat Abraham gepleit heeft voor Lot? Hij pleitte voor Sodom.

Toen hij voor Sodom pleitte zou hij dan niet eerst aan Lot gedacht hebben, of zou Abraham voor Sodom gepleit hebben als Lot daar niet was?

Afgewezen schreef:

vogeltje schreef:

Afgewezen schreef:Zowel in het OT als in NT werd men door het geloof gerechtvaardigd. Het is niet goed om op die wijze OT en NT tegen elkaar uit te spelen.
Wel heb ook ik moeite met het de uitdrukking 'pleiten' als het gaat om een onbekeerde. Een onbekeerde moet dan 'pleiten op de beloften'. Alsof God 'gemaand' moet worden op Zijn eigen Woord, het woord dat nota bene door zo'n ongelovige verworpen wordt!

Ik denk even met je mee. Als die ongelovige, of niet bekeerde een dooplid van de gemeente is, is het pleiten op de beloften in het Woord natuurlijk wel 'toegestaan' ? Hij valt dan onder de reikwijdte van het verbond.

Dat maakt op zich niet uit. Ten eerste valt iedereen die het Evangelie hoort, 'onder de reikwijdte van het verbond', hij ontvangt namelijk de nodiging tót het verbond.
Maar dan nog: wat valt er te pleiten als je zélf Gods Woord verwerpt? Jij verwerpt Gods woord en vervolgens ga je God erop 'attenderen' dat Híj Zijn Woord moet houden? Ik blijf dat een beetje krom vinden.

Het kan zijn dat iemand Gods Woord verwerpt en dat God Hem op een gegeven moment tegemoet komt als de God van het verbond: 'Ben ik niet een Vader, waar is mijn eer...etc' ( tekst even uit mijn hoofd) Ik denk als dat Woord je dan raakt, dat je dan mag pleiten op het Woord. Ook al ben je nog niet bekeerd. Dan zie ik pleiten niet meer als attenderen.

Alexander CD schreef:

Zonderling schreef:

Alexander CD schreef:Hoe ging dat bij Abraham, hoe heeft hij gepleit voor Lot?

Even tussen haakjes: Waar lees jij dat Abraham gepleit heeft voor Lot? Hij pleitte voor Sodom.

Toen hij voor Sodom pleitte zou hij dan niet eerst aan Lot gedacht hebben, of zou Abraham voor Sodom gepleit hebben als Lot daar niet was?

Abraham veinsde niet toen hij gepleit heeft voor de stad omwille van 50 rechtvaardigen, enzovoort.
Het ging hem dus zeker niet alleen om Lot en zijn gezin.
Ik meen inderdaad dat Abraham ook gepleit zou hebben als Lot daar niet was.

vogeltje schreef:Het kan zijn dat iemand Gods Woord verwerpt en dat God Hem op een gegeven moment tegemoet komt als de God van het verbond: 'Ben ik niet een Vader, waar is mijn eer...etc' ( tekst even uit mijn hoofd) Ik denk als dat Woord je dan raakt, dat je dan mag pleiten op het Woord. Ook al ben je nog niet bekeerd. Dan zie ik pleiten niet meer als attenderen.

Tja, dat weet ik niet. Hier lijkt mij eerder een schuldbelijdenis op zijn plaats. Als ik zie hoe het woord 'pleiten' in zijn algemeen gebruikt wordt, ben ik er erg huiverig voor.

Afgewezen schreef:

vogeltje schreef:Het kan zijn dat iemand Gods Woord verwerpt en dat God Hem op een gegeven moment tegemoet komt als de God van het verbond: 'Ben ik niet een Vader, waar is mijn eer...etc' ( tekst even uit mijn hoofd) Ik denk als dat Woord je dan raakt, dat je dan mag pleiten op het Woord. Ook al ben je nog niet bekeerd. Dan zie ik pleiten niet meer als attenderen.

Tja, dat weet ik niet. Hier lijkt mij eerder een schuldbelijdenis op zijn plaats. Als ik zie hoe het woord 'pleiten' in zijn algemeen gebruikt wordt, ben ik er erg huiverig voor.

Ik ook ja. Misschien gaat het dan samen op: pleiten als een boeteling.

Afgewezen schreef:Wel heb ook ik moeite met het de uitdrukking 'pleiten' als het gaat om een onbekeerde. Een onbekeerde moet dan 'pleiten op de beloften'. Alsof God 'gemaand' moet worden op Zijn eigen Woord, het woord dat nota bene door zo'n ongelovige verworpen wordt!

Lees Daniëls gebed maar eens rustig door (staat ietsjes terug in deze topic). Juist vanwege het ongeloof en zonden (waar Daniël expliciet naar verwijst), en 's mensen onmogelijkheid daar zelf iets aan te veranderen, blijft alleen maar het pleiten op Gods Woord over.

De juiste context voor het pleiten op de beloften, het pleiten op wat Gód gezegd heeft, is alleen de schuldbelijdenis. Zie de psalmen, zie Daniëls gebed. Dat wordt nog wel eens vergeten, en dan krijgt de term "pleiten op de beloften" zo'n pendant toontje: Hups, kom maar op, beloofd is beloofd.

memento schreef:De juiste context voor het pleiten op de beloften, het pleiten op wat Gód gezegd heeft, is alleen de schuldbelijdenis. Zie de psalmen, zie Daniëls gebed. Dat wordt nog wel eens vergeten, en dan krijgt de term "pleiten op de beloften" zo'n pendant toontje: Hups, kom maar op, beloofd is beloofd.

Inderdaad, dat bedoel ik.

Zonderling schreef:

Alexander CD schreef:

Zonderling schreef:

Alexander CD schreef:Hoe ging dat bij Abraham, hoe heeft hij gepleit voor Lot?

Even tussen haakjes: Waar lees jij dat Abraham gepleit heeft voor Lot? Hij pleitte voor Sodom.

Toen hij voor Sodom pleitte zou hij dan niet eerst aan Lot gedacht hebben, of zou Abraham voor Sodom gepleit hebben als Lot daar niet was?

Abraham veinsde niet toen hij gepleit heeft voor de stad omwille van 50 rechtvaardigen, enzovoort.
Het ging hem dus zeker niet alleen om Lot en zijn gezin.
Ik meen inderdaad dat Abraham ook gepleit zou hebben als Lot daar niet was.

Abraham pleitte omwille van een aantal rechtvaardigen een afnemend getal, de enige in sodom die deze groep vertegenwoordigde was Lot.
Van de vier die de stad uitvluchten noemt de bijbel alleen Lot, als rechtvaardig.
Uit de verdere geschiedenis en de namen van de kinderen van de dochters van Lot, blijkt dat Lot de enige was.
Omdat niemand verder als rechtvaardig kon worden gezien noemde ik alleen Lot.