Geplaatst: 23 jan 2008, 14:25
In de kraamzorg kom je iedereen tegen. Iedereen, van jong tot oud, van arm tot rijk, van onzeker tot TE zeker. Allerlei soorten pluimage komt in 1 jaar voorbij. Ik denk dat ik ondertussen wel zo´n beetje elk ´type´ wel gehad heb. Dat roep ik al een poosje, maar toch kom ik regelmatig hier op terug.
Niet al te lang geleden had ik het thuis over ´linnentasjes mensen´, van die ´computerbeurs mensen´, vaak herkenbaar aan hun linnentasje en bril. Oké, ik generaliseer maar ik denk wel dat een ieder me begrijpt.
Zo was ik laatst in een gezin, daar hingen overal linnentasjes en meneer had een bril… Niets mis mee hoor! Gezellige lui, boekenkasten vol wetenschappelijke literatuur over van alles en nog wat, de hele dag radio 1 aan… Niets mis mee, alleen hun wezen voorspelbaar. Het waren basis mensen, gewoon zijn, oude shirts en niets strijken. Gewoon, linnentasjes mensen dus!
Wat ik soms zo confronterend vind is het schrijnende verschil tussen (*ook geestelijk) arm en rijk. Zo wandel je in een giga grote woonboerderij, zeer veel luxe. Zo ben je in een donkere flat waar Somalische medelanders wonen en alle eindjes aan elkaar moeten knopen….
Familie Sharif uit Somalië, eerste kindje, bij voedselbank bekend, woont samen met haar man en moeder in hartje Rotterdam. Gisteravond op mijn vrije avond ben ik gebeld. Ze hadden een ‘aflos’ voor me. Ik krijg de gegevens door, zet mijn wekker op tijd en ga slapen. Het is rond 8.30 als ik met mijn auto de straat in rij. Het blijkt een wat verpauperde straat te zijn. Ik parkeer mijn auto en zoek het juiste nummer. Het blijkt een appartement te zijn op de 2e etage. Ik bel aan en bzzzzzzzzzzzzzzz, de deur wordt open gedrukt. Ik loop het trappenhuis in, een rommeltje. Het trappenhuis benauwd me, totaal geen daglicht, kleine trappetjes en een niet al te aangename lucht hangt er. In de hoeken van het trappenhuis liggen papieren en blikjes… Ik loop naar de 2e etage. De deur is nog gesloten, ik bel aan maar merk dat de bel het niet doet dus klop ik.
Er word open gedaan door een zwarte man. Ik groet, stel me voor en feliciteer hem. Het blijkt Abdul te zijn, de broer van ‘mevrouw’. Ik stap binnen waar alles donker is. Ik trek mijn schoenen uit want had doorgekregen dat deze mensen Moslim zijn. Abdul was inmiddels verdwenen en ik sta daar in mn eentje mn schoenen uit te trekken.
Als ik mijn schoenen uit heb, zie ik de woonkamerdeur open gaan. Daar staat een jonge vrouw, traditioneel gekleed in Somalische kledij en elegant een grote hoofddoek om haar hoofd gewikkeld. Ik begroet haar en stel me voor. Sharina, 24 jaar, eerste kindje, een mooie huidskleur, niet al te licht, niet al te donker. Sharina werd gevolgd door 2 vrouwen, zo’n beetje even oud. Het blijken haar zus en vriendin te zijn. We kletsen wat (in de nog altijd donkere gang) en gaan gauw naar het mooie kindje kijken!
Het is echt een plaatje dit kleine mooie ukkepukkie, zwarte haartjes, bolle wangetjes! Het ligt lekker te slapen in een zeer donkere babykamer. Het bed van Sharina staat in de babykamer, op klossen! Sharina begint meteen met een spervuur van vragen. Hoe kan ik mn kindje aan het dag en nacht ritme wennen? Het huilt alleen maar ‘s nachts en overdag is t zo’n schatje. Hoe krijg ik dat omgewisseld?! Hoe moet ik het doen met eten, wanneer moet hij een schone luier, ik heb pijn in mn buik als ze bij me drinkt is dat normaal en is het…
Ik trek de gordijnen open en kijk direct bij de overburen naar binnen… Daglicht is belangrijk voor een baby, anders kan deze nooit weten wanneer het nu dag en wanneer het nu nacht is. In de kamer hoor ik drukte, hij lijkt helemaal vol te zitten. De zus en vriendin verdwijnen naar de keuken en komen even later met een groot dienblad met kopjes thee en koekjes aan.
We bespreken het een en ander en ik voer (*met de deur op slot) de controles uit bij haar. Sharina is besneden en is heel bang dat het allemaal ‘niet goed zit daar’… Ik check, alles prima. (*sorry heren). Ik moest eigenlijk direct aan Ayaan Hirsi Ali denken… vreselijk!!! Gelukkig is het baby’tje een manneke… Niet dat dit het minder erg maakt, maar toch…!!
Ik geef Sharina de nodige instructies en loop de woonkamer in. Deze is inderdaad helemaal vol met neven, nichten, oma en een stel zussen. Het is een gezellige drukte!
Ik schrijf het zorgplan, maak badkamer en toilet schoon, klets nog wat met Sharina en de 3uur zijn alweer omgevlogen. Ik ga naar mn volgende 3uurzorg!
De volgende ochtend, ik bel. Het blijft lang stil, bel nog een keer en hoor een klein stemmetje door de intercom. Ik zeg dat ‘ik het ben’ en de deur wordt open gedaan. Ik loop de trappen op en zoek de voordeur. De gang is wederom pik donker. Ik zoek het lichtknopje… en Sharina… deze blijkt haar bed weer ingedoken te zijn, dekens over haar hoofd en met haar rug naar de deur toe. ‘Ik heb zo slecht geslapen’ hoor ik van onder de dekens vandaan komen. Het hele huis in ruste, het is al 09.00uur. Ik vraag of ik een kopje thee voor Sharina kan maken. Hier moest ze even over denken… en stemt dan toe. Ik loop de keuken in, welk een open verbinding heeft met de woonkamer. In de woonkamer ligt oma, op een matras op de grond… in dromenland…
Het is 11.30 en oma is amper te bewegen haar matras te verlaten. Sharina heeft tot 10.30 met de dekens over haar hoofd gelegen en rond 10.45 toch maar eens gaan douchen… Ik heb intussen mijn zorgplan geschreven, de badkamer schoongemaakt, bedacht wat ik nu toch weer zou moeten doen in die drie uur… Sharina zit in de woonkamer, zonder hoofddoek. Ze heeft grappig kort krullend haar!
De bel gaat, ik druk de deur ´gewoon open´ voor beneden. Ik zet de voordeur open en loop naar de woonkamer. ´t zal zus wel zijn. We horen even later een mannenstem. Sharina zet grote ogen op en zegt rap dat ik even moet gaan kijken wie het is en snel haar hoofddoek moet pakken uit haar slaapkamer... Ik loop naar de deur, het blijkt ´Mo´ te zijn, met een grote rugzak op zn rug stapt hij de deur in. ´Mo´, oke, dat is dus gewoon de broer van Sharina... Blijkt niet te zijn, Sharina gooit elegant haar hoofddoek om dr hoofd en zegt dat ´Mo´ mag doorlopen. Hij loopt naar de keuken. Sharina vertelt me dankbaar dat hij altijd zo lief is om boodschappen voor haar te doen bij de Supermarkt.
Pas later begreep ik wie ´Mo´ was. De voedselbank...
Ukkepukkie mag in bad. Dan zijn de 3 uur voorbij…
Opgelucht dat deze lange ochtend van 3 uur er weer op zit, trek ik de deur achter me dicht. Op naar de volgende 3 uur….
Daphne
(*Ps. Alle namen & enkele details zijn veranderd!)
Niet al te lang geleden had ik het thuis over ´linnentasjes mensen´, van die ´computerbeurs mensen´, vaak herkenbaar aan hun linnentasje en bril. Oké, ik generaliseer maar ik denk wel dat een ieder me begrijpt.
Zo was ik laatst in een gezin, daar hingen overal linnentasjes en meneer had een bril… Niets mis mee hoor! Gezellige lui, boekenkasten vol wetenschappelijke literatuur over van alles en nog wat, de hele dag radio 1 aan… Niets mis mee, alleen hun wezen voorspelbaar. Het waren basis mensen, gewoon zijn, oude shirts en niets strijken. Gewoon, linnentasjes mensen dus!
Wat ik soms zo confronterend vind is het schrijnende verschil tussen (*ook geestelijk) arm en rijk. Zo wandel je in een giga grote woonboerderij, zeer veel luxe. Zo ben je in een donkere flat waar Somalische medelanders wonen en alle eindjes aan elkaar moeten knopen….
Familie Sharif uit Somalië, eerste kindje, bij voedselbank bekend, woont samen met haar man en moeder in hartje Rotterdam. Gisteravond op mijn vrije avond ben ik gebeld. Ze hadden een ‘aflos’ voor me. Ik krijg de gegevens door, zet mijn wekker op tijd en ga slapen. Het is rond 8.30 als ik met mijn auto de straat in rij. Het blijkt een wat verpauperde straat te zijn. Ik parkeer mijn auto en zoek het juiste nummer. Het blijkt een appartement te zijn op de 2e etage. Ik bel aan en bzzzzzzzzzzzzzzz, de deur wordt open gedrukt. Ik loop het trappenhuis in, een rommeltje. Het trappenhuis benauwd me, totaal geen daglicht, kleine trappetjes en een niet al te aangename lucht hangt er. In de hoeken van het trappenhuis liggen papieren en blikjes… Ik loop naar de 2e etage. De deur is nog gesloten, ik bel aan maar merk dat de bel het niet doet dus klop ik.
Er word open gedaan door een zwarte man. Ik groet, stel me voor en feliciteer hem. Het blijkt Abdul te zijn, de broer van ‘mevrouw’. Ik stap binnen waar alles donker is. Ik trek mijn schoenen uit want had doorgekregen dat deze mensen Moslim zijn. Abdul was inmiddels verdwenen en ik sta daar in mn eentje mn schoenen uit te trekken.
Als ik mijn schoenen uit heb, zie ik de woonkamerdeur open gaan. Daar staat een jonge vrouw, traditioneel gekleed in Somalische kledij en elegant een grote hoofddoek om haar hoofd gewikkeld. Ik begroet haar en stel me voor. Sharina, 24 jaar, eerste kindje, een mooie huidskleur, niet al te licht, niet al te donker. Sharina werd gevolgd door 2 vrouwen, zo’n beetje even oud. Het blijken haar zus en vriendin te zijn. We kletsen wat (in de nog altijd donkere gang) en gaan gauw naar het mooie kindje kijken!
Het is echt een plaatje dit kleine mooie ukkepukkie, zwarte haartjes, bolle wangetjes! Het ligt lekker te slapen in een zeer donkere babykamer. Het bed van Sharina staat in de babykamer, op klossen! Sharina begint meteen met een spervuur van vragen. Hoe kan ik mn kindje aan het dag en nacht ritme wennen? Het huilt alleen maar ‘s nachts en overdag is t zo’n schatje. Hoe krijg ik dat omgewisseld?! Hoe moet ik het doen met eten, wanneer moet hij een schone luier, ik heb pijn in mn buik als ze bij me drinkt is dat normaal en is het…
Ik trek de gordijnen open en kijk direct bij de overburen naar binnen… Daglicht is belangrijk voor een baby, anders kan deze nooit weten wanneer het nu dag en wanneer het nu nacht is. In de kamer hoor ik drukte, hij lijkt helemaal vol te zitten. De zus en vriendin verdwijnen naar de keuken en komen even later met een groot dienblad met kopjes thee en koekjes aan.
We bespreken het een en ander en ik voer (*met de deur op slot) de controles uit bij haar. Sharina is besneden en is heel bang dat het allemaal ‘niet goed zit daar’… Ik check, alles prima. (*sorry heren). Ik moest eigenlijk direct aan Ayaan Hirsi Ali denken… vreselijk!!! Gelukkig is het baby’tje een manneke… Niet dat dit het minder erg maakt, maar toch…!!
Ik geef Sharina de nodige instructies en loop de woonkamer in. Deze is inderdaad helemaal vol met neven, nichten, oma en een stel zussen. Het is een gezellige drukte!
Ik schrijf het zorgplan, maak badkamer en toilet schoon, klets nog wat met Sharina en de 3uur zijn alweer omgevlogen. Ik ga naar mn volgende 3uurzorg!
De volgende ochtend, ik bel. Het blijft lang stil, bel nog een keer en hoor een klein stemmetje door de intercom. Ik zeg dat ‘ik het ben’ en de deur wordt open gedaan. Ik loop de trappen op en zoek de voordeur. De gang is wederom pik donker. Ik zoek het lichtknopje… en Sharina… deze blijkt haar bed weer ingedoken te zijn, dekens over haar hoofd en met haar rug naar de deur toe. ‘Ik heb zo slecht geslapen’ hoor ik van onder de dekens vandaan komen. Het hele huis in ruste, het is al 09.00uur. Ik vraag of ik een kopje thee voor Sharina kan maken. Hier moest ze even over denken… en stemt dan toe. Ik loop de keuken in, welk een open verbinding heeft met de woonkamer. In de woonkamer ligt oma, op een matras op de grond… in dromenland…
Het is 11.30 en oma is amper te bewegen haar matras te verlaten. Sharina heeft tot 10.30 met de dekens over haar hoofd gelegen en rond 10.45 toch maar eens gaan douchen… Ik heb intussen mijn zorgplan geschreven, de badkamer schoongemaakt, bedacht wat ik nu toch weer zou moeten doen in die drie uur… Sharina zit in de woonkamer, zonder hoofddoek. Ze heeft grappig kort krullend haar!
De bel gaat, ik druk de deur ´gewoon open´ voor beneden. Ik zet de voordeur open en loop naar de woonkamer. ´t zal zus wel zijn. We horen even later een mannenstem. Sharina zet grote ogen op en zegt rap dat ik even moet gaan kijken wie het is en snel haar hoofddoek moet pakken uit haar slaapkamer... Ik loop naar de deur, het blijkt ´Mo´ te zijn, met een grote rugzak op zn rug stapt hij de deur in. ´Mo´, oke, dat is dus gewoon de broer van Sharina... Blijkt niet te zijn, Sharina gooit elegant haar hoofddoek om dr hoofd en zegt dat ´Mo´ mag doorlopen. Hij loopt naar de keuken. Sharina vertelt me dankbaar dat hij altijd zo lief is om boodschappen voor haar te doen bij de Supermarkt.
Pas later begreep ik wie ´Mo´ was. De voedselbank...
Ukkepukkie mag in bad. Dan zijn de 3 uur voorbij…
Opgelucht dat deze lange ochtend van 3 uur er weer op zit, trek ik de deur achter me dicht. Op naar de volgende 3 uur….
Daphne
(*Ps. Alle namen & enkele details zijn veranderd!)
: allright... Dus ik als blanko blaadje er naar toe gegaan... het eerste aanblik van het gezin leek echt vreselijk. Enorm getat2eerd, piersings overal waar jeje bedenken kan... en meneer zag er uit als n echte fyenoordsuporter... dit ging niet meevallen dacht ik.... Uiteindelijk, waren het schatten van mensen, niet mijn type's.. maar super leuk om bij te kramen! Leerzaam ook. Ik leerde daar onderandere dat ik echt NIET op mijn vooroordelen af moet gaan...!
Dank voor jullie woorden