refo schreef:En geuzen. Dat is toch helemaal niet belangrijk. Je ziet dat het zo is. Ik vind het persoonlijk nogal dom om het boek daarom negatief te beoordelen. Precies uitpluizen wat wel en niet klopt met de ons bekende werkelijkheid en dan zeggen dat het daarom niet deugt.
Het boek is een weergave van feiten zoals die althans door Siebelink zijn ervaren. De personen zijn wellicht anderen geweest, de gebeurtenissen zijn m.i. wel authentiek.
Wie een beetje thuis is in (on)kerkelijk Nederland ziet onmiddellijk dat die vreemde figuren geen echte volgelingen van Paauwe waren. Dat getuigt b.v. die avondmaalsviering in een schuur. Wat wel waren weet ik ook niet.
Refo, was het maar waar dat iedereen dat onmiddellijk ziet.
De EO, het Nederlands Dagblad, het Reformatorisch Dagblad hebben allemaal beweerd dat Siebelink wél de echte paauweanen op het oog heeft. Het RD is hier van teruggekomen, maar voor de rest in kerkelijk Nederland is dit misverstand momenteel wijd verbreid. En dat door toedoen, niet zozeer van Siebelinks boek, maar wel van zijn interviews. De combinatie van boek + interviews is juist zo geraffineerd, want aan de ene kant zegt Siebelink: het is fictie, en aan de andere kant zegt hij ook: het is allemaal zo gebeurd ... in de kring van de paauweanen.
Vervolgens doet hij daar nog een schepje bovenop door een voorwoord te schrijven in een (vijandige) biografie van ds. Paauwe.
Zonderling schreef:
Refo, was het maar waar dat iedereen dat onmiddellijk ziet.
De EO, het Nederlands Dagblad, het Reformatorisch Dagblad hebben allemaal beweerd dat Siebelink wél de echte paauweanen op het oog heeft. Het RD is hier van teruggekomen, maar voor de rest in kerkelijk Nederland is dit misverstand momenteel wijd verbreid. En dat door toedoen, niet zozeer van Siebelinks boek, maar wel van zijn interviews. De combinatie van boek + interviews is juist zo geraffineerd, want aan de ene kant zegt Siebelink: het is fictie, en aan de andere kant zegt hij ook: het is allemaal zo gebeurd ... in de kring van de paauweanen.
Vervolgens doet hij daar nog een schepje bovenop door een voorwoord te schrijven in een (vijandige) biografie van ds. Paauwe.
Vijandige biografie? Een borende stelling net zo even in het voorbijgaan. Kun je je nader verklaren misschien? Ik heb deze biografie eerste druk (1994) toen er nog helemaal geen sprake was van Siebelink en ik denk dat de schrijvers Sjoer en Dros een nogal evenwichtige biografie hebben geschreven.
In Nederland is inderdaad 'Paauweaan' soortnaam geworden van de thuislezers. Dat zal de rasechte Pauweaan niet leuk vinden. Onder de thuislezers zijn de in het boek beschreven uitwassen helemaal geen uitzondering. Ook onder de oorspronkelijk echte Paauweanen niet.
Een mens behoort in een gemeente te zijn. Met een leiding. Het is een bijna onmenselijke opgave om je volledig van kerkelijk toezicht te onttrekken en 'gewoon' te blijven doen. Ook of zeker als je toch een klein clubje gaat vormen rond een 'leider'. Als die leider op zich goed werk doet hoeft er weinig aan de hand te zijn, maar de chaos is vaak wel compleet als deze wegvalt.
Zonderling schreef:
Refo, was het maar waar dat iedereen dat onmiddellijk ziet.
De EO, het Nederlands Dagblad, het Reformatorisch Dagblad hebben allemaal beweerd dat Siebelink wél de echte paauweanen op het oog heeft. Het RD is hier van teruggekomen, maar voor de rest in kerkelijk Nederland is dit misverstand momenteel wijd verbreid. En dat door toedoen, niet zozeer van Siebelinks boek, maar wel van zijn interviews. De combinatie van boek + interviews is juist zo geraffineerd, want aan de ene kant zegt Siebelink: het is fictie, en aan de andere kant zegt hij ook: het is allemaal zo gebeurd ... in de kring van de paauweanen.
Vervolgens doet hij daar nog een schepje bovenop door een voorwoord te schrijven in een (vijandige) biografie van ds. Paauwe.
Vijandige biografie? Een borende stelling net zo even in het voorbijgaan. Kun je je nader verklaren misschien? Ik heb deze biografie eerste druk (1994) toen er nog helemaal geen sprake was van Siebelink en ik denk dat de schrijvers Sjoer en Dros een nogal evenwichtige biografie hebben geschreven.
Astroguy,
Inderdaad was Sjoer in 1994 er niet op uit om een vijandige biografie te schrijven. Echter, Sjoer is het absoluut niet eens met het gedachtegoed van ds. Paauwe, en dat komt in deze biografie ook uit. Het theologisch gedeelte is bovendien uitermate zwak en op vele plaatsen onjuist. Ook het historisch gedeelte bevat onjuistheden en is niet altijd geschreven vanuit sympathie. Mocht je het op prijs stellen, wil ik ook nog wel voorbeelden geven.
Bij de herdruk vorig jaar heeft Sjoer een akelig "natrappend" naschrift geschreven en Siebelink een akelig voorwoord. Dat maakt deze biografie zeker tot een vijandige biografie.
refo schreef:In Nederland is inderdaad 'Paauweaan' soortnaam geworden van de thuislezers. Dat zal de rasechte Pauweaan niet leuk vinden. Onder de thuislezers zijn de in het boek beschreven uitwassen helemaal geen uitzondering. Ook onder de oorspronkelijk echte Paauweanen niet.
Een mens behoort in een gemeente te zijn. Met een leiding. Het is een bijna onmenselijke opgave om je volledig van kerkelijk toezicht te onttrekken en 'gewoon' te blijven doen. Ook of zeker als je toch een klein clubje gaat vormen rond een 'leider'. Als die leider op zich goed werk doet hoeft er weinig aan de hand te zijn, maar de chaos is vaak wel compleet als deze wegvalt.
... en dus mag Siebelink schrijven wat hij wil (?).
refo schreef:In Nederland is inderdaad 'Paauweaan' soortnaam geworden van de thuislezers. Dat zal de rasechte Pauweaan niet leuk vinden. Onder de thuislezers zijn de in het boek beschreven uitwassen helemaal geen uitzondering. Ook onder de oorspronkelijk echte Paauweanen niet.
Een mens behoort in een gemeente te zijn. Met een leiding. Het is een bijna onmenselijke opgave om je volledig van kerkelijk toezicht te onttrekken en 'gewoon' te blijven doen. Ook of zeker als je toch een klein clubje gaat vormen rond een 'leider'. Als die leider op zich goed werk doet hoeft er weinig aan de hand te zijn, maar de chaos is vaak wel compleet als deze wegvalt.
... en dus mag Siebelink schrijven wat hij wil (?).
En in interviews zeggen wat hij wil ?
Richting Refo: Hoe weet jij zo goed dat uitwassen zoals in dit boek onder thuislezers en oorspronkelijk echte Paauweanen geen uitzondering zijn? Dat is nogal een beschuldiging en zou je moeten kunnen staven. Heb je mijn eerdere posting gelezen waarin ik aangeef hoezeer dit boek juist afstaat van ds. Paauwe / paauweanen.
Ik denk dat ik wel weet waar refo op doelt: iemand als P.F. van der Meer in Kootwijkerbroek, die allerlei vreemde theorieën aanhangt, maar zich ook opwerpt als verdediger van de leer van ds. Paauwe, bijv. in zijn boek 'Geloofszekerheid; ineens en voor altijd'.
Overigens ken ik ook de heer A.C.W. van Dijk, die altijd catechisaties houdt (of hield, ik weet niet of hij het nog doet), dat vind ik ook wel een 'karikaturaal' type.
Het boek geeft weer wat Siebelink schijnt te hebben meegemaakt. De lieden in dat boek benoemt hij als zijnde Paauweanen. Dat klopt niet helemaal. Maar dat doet aan het boek zelf weinig af of toe. In die zin mag hij inderdaad schrijven wat hij wil.
refo schreef:Het boek geeft weer wat Siebelink schijnt te hebben meegemaakt. De lieden in dat boek benoemt hij als zijnde Paauweanen. Dat klopt niet helemaal. Maar dat doet aan het boek zelf weinig af of toe. In die zin mag hij inderdaad schrijven wat hij wil.
Refo, dat vind ik geen antwoord op mijn eerdere vraag.
Je eerdere stellige bewering dat de uitwassen in het boek van Siebelink onder thuislezers en echte Paauweanen "geen uitzondering" zijn, is dus alleen maar gebaseerd op "wat Siebelink schijnt (!) te hebben meegemaakt". En alleen op grond daarvan durf je dan zo iets te zeggen en te generaliseren naar thuislezers en Paauweanen ?????
Wat betreft jouw reactie, Afgewezen, aparte ideeën hebben is iets heel anders dan de godsdienstwaanzin zoals in het boek van Siebelink is beschreven.
Wat betreft jouw reactie, Afgewezen, aparte ideeën hebben is iets heel anders dan de godsdienstwaanzin zoals in het boek van Siebelink is beschreven.
Waar ligt de grens? Zeker bij iemand als Van der Meer bespeur ik wel een vorm van godsdienstwaanzin (een aantal bizarre brochures heb ik weggegooid, anders had ik daaruit kunnen citeren).
Zonderling schreef:
Refo, was het maar waar dat iedereen dat onmiddellijk ziet.
De EO, het Nederlands Dagblad, het Reformatorisch Dagblad hebben allemaal beweerd dat Siebelink wél de echte paauweanen op het oog heeft. Het RD is hier van teruggekomen, maar voor de rest in kerkelijk Nederland is dit misverstand momenteel wijd verbreid. En dat door toedoen, niet zozeer van Siebelinks boek, maar wel van zijn interviews. De combinatie van boek + interviews is juist zo geraffineerd, want aan de ene kant zegt Siebelink: het is fictie, en aan de andere kant zegt hij ook: het is allemaal zo gebeurd ... in de kring van de paauweanen.
Vervolgens doet hij daar nog een schepje bovenop door een voorwoord te schrijven in een (vijandige) biografie van ds. Paauwe.
Vijandige biografie? Een borende stelling net zo even in het voorbijgaan. Kun je je nader verklaren misschien? Ik heb deze biografie eerste druk (1994) toen er nog helemaal geen sprake was van Siebelink en ik denk dat de schrijvers Sjoer en Dros een nogal evenwichtige biografie hebben geschreven.
Astroguy,
Inderdaad was Sjoer in 1994 er niet op uit om een vijandige biografie te schrijven. Echter, Sjoer is het absoluut niet eens met het gedachtegoed van ds. Paauwe, en dat komt in deze biografie ook uit. Het theologisch gedeelte is bovendien uitermate zwak en op vele plaatsen onjuist. Ook het historisch gedeelte bevat onjuistheden en is niet altijd geschreven vanuit sympathie. Mocht je het op prijs stellen, wil ik ook nog wel voorbeelden geven.
Bij de herdruk vorig jaar heeft Sjoer een akelig "natrappend" naschrift geschreven en Siebelink een akelig voorwoord. Dat maakt deze biografie zeker tot een vijandige biografie.
Ik aarzelde om de nieuwe herdruk te kopen en heb hem (nog) niet. Dus ik kan daar nog niet over oordelen. Als je wilt mag je me voorbeelden geven, evt. via een prive bericht of per email.
Afgewezen schreef:Het griezelige van het boek vind ik, dat iemand die van God los is, probeert een Godservaring te beschrijven (door de hoofdpersoon). Je krijgt dan een heel eng, surrealistisch iets.
En Siebelink mag dan misschien wat charmanter en sympathieker zijn dan 't Hart bijv., ik vind zijn boek beslist geen aanrader, hoewel het, voornamelijk aan het eind, knap geschreven is (in het begin loopt het allemaal wat stroef, en ook die anekdotes met die vader overtuigen mij niet echt).
Hij doet ook net alsof die Hans Sievez een soort gehypnotiseerd is. Dus dat zijn geloof geen vrije keuze is, maar iets waar hij niet onderuit kan, al zou hij willen.
Heel eng dus.
Zou angst ook niet een grote drijfveer zijn? Angst dat het niet goed genoeg is en zo (nav de preken die hij hoorde, de dingen die hij vervolgens leest etc.). Als je gelooft maar je hebt vaak gehoord dat er meer nodig is om gered te worden, kan dat tot angst lijden, je kan gaan twijfelen of je op de jongste dag wel aan de goede kant staat etc. Hij zoekt zekerheid maar vindt die niet. Dat is het schrijnende van het verhaal.... want het geloof zou zekerheid moeten geven... maar het tegenovergestelde gebeurt... en in hoeverre is dat in veel mensenlevens geen bittere realiteit?
Do not waste time bothering whether you ‘love’ your neighbor; act as if you did. As soon as we do this we find one of the great secrets. When you are behaving as if you loved someone, you will presently come to love him."
Ik heb het boek gelezen, en daarnaast las ik ook de intervieuws met de paauweanen in het RD. En ik schrok. Niet dat het 1 op 1 klopte. Maar zowel in die interviews als in het boek komen heel extreme uitwassen voor. (Uit het interview: de avondmaalsvisie, de bekeringsvisie etc.)
Vandaag in het RD. De visie van een neef van SIebelink over wat er in de familie is gebeurd:
„Vinger bleef op mijn schouder tikken”
Ds. D. Siebelink 25 jaar predikant
W. H. van Egdom
KLAASWAAL - Het is vrijwel altijd het eerste wat mensen aan hem vragen: of hij familie is van Jan Siebelink, de schrijver van het boek ”Knielen op een bed violen”. „Ja”, zegt ds. D. Siebelink uit Klaaswaal. „Ik ben een volle neef van Jan en heb samen met zijn vader onder het gehoor van ds. Paauwe gezeten.” Na een periode waarin hij de kerk links liet liggen, kwam de ommekeer - die resulteerde in de gang naar de kansel. „God bleef met Zijn vinger op mijn schouder tikken.”
Ds. Paauwe, voorganger Huib Melissen, het gezelschapsleven: de jeugd van ds. D. Siebelink (62), predikant van de hervormde gemeente in Klaaswaal, is erdoor getekend. „En je kunt van die mensen zeggen wat je wilt, maar het ging er hun uiteindelijk wel om dat je een kind van God mocht worden. Dat is me altijd bijgebleven, die grote gunning.”
Mede daarom heeft het boek ”Knielen op een bed violen” hem pijn gedaan. „Ik herinner me de dingen heel anders. Volgens mij heeft Jan in dat boek toch vooral zijn eigen frustraties van zich afgeschreven. Ik merk bij hem een groot stuk onrust en hoop dat hij rust mag vinden.”
Het was uiteindelijk ds. M. Heerschap, predikant van de gereformeerde gemeente te Wageningen, die de ouders van ds. Siebelink, na het overlijden van ds. Paauwe, met zachte hand naar de kerk terugleidde. „Ik zie hem nog zitten op de divan in huis, pratend met m’n ouders. Een oude schrijver op zijn schoot en dan uitleggen dat ds. Paauwe geen gelijk had in zijn kerkopvatting.”
Het gezin ging over naar de Gereformeerde Gemeenten. „Ik werd gedoopt toen ik een jaar of zeven, acht was. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik naar de doopvont liep.” Hij sluit even de ogen. „Ik voel het water nog over m’n voorhoofd stromen.”
Opa Siebelink
„Aan opa Siebelink, een man die in ”Knielen op een bed violen” niet zo positief wordt beschreven, bewaar ik goede herinneringen”, vertelt ds. Siebelink. „Ik herken niets van wat Jan in zijn boek over hem schrijft. Wat ik me herinner, zijn zijn handen. Handen die hij, als we bij hem logeerden, ’s avonds voor we naar bed gingen op onze hoofden legde terwijl hij met ons bad.”
Oom Jan en tante Annie, de vader en moeder van schrijver Jan Siebelink, herinnert hij zich ook anders dan ze in het boek van zijn neef beschreven worden. „Ik weet nog heel goed dat ik samen met mijn vader en oom Jan, de vader van Jan Siebelink, in Bennekom naar ds. Paauwe ging. Later gingen we ook naar voorganger Huib Melissen, de man die in het boek van Jan omschreven wordt als degene met de vetbult in zijn nek.”
Hij wijst naar een foto in de boekenkast: „Kijk, hier is oom Huib -hij was getrouwd met de oudste zus van mijn vader- te zien op de bruiloft van mijn ouders. Hij speelde een grote rol in ons gezin. In de oorlog hebben we nog bij hem en zijn vrouw in Barneveld ondergedoken gezeten.”
Somberte
De herinneringen buitelen over elkaar heen. „De dag waarop mijn vader en moeder 12,5 jaar getrouwd waren, staat me ook nog helder voor de geest. Ze kregen toen van oom Huib een wandbord met de tekst: „Dat Uw ogen dag en nacht open zijn over dit huis.” Er werd gegeten, maar eerst was er een heel lang gebed en moest oom Huib ook wat over het tekstwoord zeggen. Wij als kinderen zaten op de deel en probeerden daar de slagroom van de chocoladepudding af te snoepen. Zo gaat dat. Het duurde en duurde maar en dan weet je het wel.”
In zijn puberteit was er een periode dat hij de kerk de rug toekeerde. „We hadden thuis een boerderij en ik zorgde er zondags voor na het melken verdwenen te zijn. Ik kon er niets meer mee, verzette me ertegen. Ik zei wel eens tegen mijn vader: „Pa, als dit het dan is, als deze godsdienst de ware is, waar is dan het licht?” Daar zat ik mee. Die enorme somberte. En ik kreeg geen antwoord.”
Sportdag
Bewust trouwde hij met een niet-kerkelijk meisje. „We woonden eerst in Wageningen en daar kwamen we zijdelings in aanraking met de kerk, met de hervormde gemeente. Later verhuisden we naar Ede. Ik had de pabo gedaan en was onder andere leraar handel. Tijdens een sportdag moest ik bij een wedstrijd scheidsrechter zijn. Ik heb toen een meisje een rode kaart gegeven en daar was ze het niet mee eens. Ik wist heel diep in m’n hart dat ze gelijk had, maar kon niet meer op mijn beslissing terugkomen. Daar was ik te groot voor.
Later die dag werd ik gebeld dat het meisje op weg naar huis was verongelukt. Dat was de eerste tik van Gods vinger op mijn schouder. Ik had het verkeerd gedaan en kon het nooit meer goedmaken.”
In de klas moest leraar Siebelink vertellen dat het klasgenootje was overleden. „Toen stond er een leerling op die zeer evangelisch was. Hij vroeg: „Meneer, hebt u nu echt niets meer te vertellen?” Nou, dat was het begin. Hij begon te getuigen en de studenten op te roepen tot bekering en geloof. Het was zéér beschamend voor me.”
Siebelink kwam in een crisis. En hij raakte, meegenomen door de bewuste leerling uit zijn klas, sterk onder de invloed van de evangelische beweging. „Ik had geen rust meer. M’n vrouw wist niet wat er met me gebeurde. Ik kwam thuis te zitten en het was zeer verwarrend. Ik wist het niet meer. Kort en goed: het is aan de invloed van een ouderling van de hervormde gemeente in Ede en aan ds. A. Noordegraaf, die daar destijds predikant was, te danken dat ik bij de kerk terechtkwam.
Nee, ik ben niet in de evangelische beweging blijven hangen. Ik wil er beslist niet op afgeven, maar ik ervoer heel sterk dat zowel in die evangelische beweging als in sommige uitwassen van het piëtisme uit mijn jeugd je ten diepste op jezelf en op je eigen gevoel wordt teruggeworpen. En dat is het niet, daar zul je nooit rust vinden.”
Ouderling
De huidige predikant en zijn vrouw deden belijdenis in Ede en hun kinderen werden gedoopt. „Later verhuisden we naar Brakel en daar werd ik tot ouderling gekozen. Ik dacht eigenlijk dat ik daarmee beantwoordde aan de roeping van God, die ik steeds had gevoeld, om in Zijn dienst te staan. Maar het was niet genoeg, ik moest dominee worden. Gods vinger bleef tikken.
Ik ging studeren naast m’n baan en mijn vrouw werd ook ingewonnen, om het zo maar eens te zeggen. Anders kon het ook niet, dat wist de Heere. Een preek over de tekst dat de velden wit waren om te oogsten, overtuigde haar. En zo ging het toch richting de kansel.”
Late roeping
Bij de tweede preek die kandidaat Siebelink hield, waren ook zijn ouders aanwezig. „Dat was voor mij heel bijzonder. Mijn vader had altijd een stille verwachting dat ik weer bij de kerk terug zou komen. En dat gebeurde. In de week erna heb ik hem opgezocht en hebben we met elkaar gesproken over de preek, die ging over de tekst: „God is getrouw, door Welke gij geroepen zijt tot de gemeenschap van Zijn Zoon Jezus Christus onze Heere.” Toen kwam er ook antwoord op die vraag uit mijn jeugd waar dan toch het licht was. „Dat is Jezus Christus”, zei m’n vader.
In 1981 kwam er een beroep naar Linschoten en in 1990 leidde de weg voor ds. Siebelink naar de hervormde gemeente van Klaaswaal. „Ik voel me hier thuis, heb een plaats in deze gemeenschap. En juist omdat ik zelf weet wat onkerkelijkheid is, mocht ik ook wel eens wat betekenen voor niet-kerkelijke mensen. Dat is bijzonder om te ervaren. Man van het Licht te mogen zijn, dat is geweldig.
Ja, ik ben een zogenaamde late roeping. Zo noemen ze dat, maar het is een verkeerde uitdrukking. Er zei eens iemand tegen me: „Jij bent geen late roeping, jij bent een late gehoorzaamheid.””
De predikant wijst met zijn vinger: „Dát is het. Het lag niet aan God, het lag aan mij.”
