Mara schreef:

helma schreef:

Mara schreef:

Orchidee schreef:Ik heb me de afgelopen week ook verbaasd over veel ouders...
Gaat je zoon of dochter of zoon en dochter of 2 dochters, 4 dagen naar Engeland,gaan ze hun kind niet eens wegbrengen/uitzwaaien of vannacht weer opwachten/verwelkomen
Wij hadden er dinsdag 3 van anderen bij ons, en vannacht moeten er weer een paar meerijden en thuisgebracht worden...
Ben ik/zijn wij nou van die watjes/overbezorgde/zorgende ouders

Dat gebeurt ook bij feestjes. Wij halen ze van school, desnoods met 2 auto's en zorgen dat ze allen weer thuis komen. Onze kinderen moeten soms maar zorgen dat ze er komen. In de praktijk komt het er op neer dat je tijdens de file soms 40 kilometer moet rijden om je kind naar een feestje te brengen en savonds weer op te halen.
Dat vind ik echt het nadeel van een regio (refo)school. Ze komen werkelijk van alle richtingen

En ik verbaas me net als jij Orchidee, over de "onverschilligheid" van veel ouders. Onze kinderen staan altijd nr 1. Ongeacht wat. En daar zijn ze je niet dankbaar voor als ze 3, 7 of 13 jaar zijn. Want dan is het "normaal". Maar als ze ouder worden zien ze het verschil wel. En dan vind ik het een compliment als ze zeggen: pap, mam, gelukkig zijn jullie zo niet en ECHT beseffen ga je het pas als je zelf kinderen krijgt. Want ouderliefde is onvoorwaardelijk !

Ik zou niet weten hoe we een hele klas jongelui hier moeten krijgen.
Ik vind het vrij logisch dat jongelui dat onderling regelen; de ene keer rijdt de ene ouder; de andere keer de andere.
Ze mogen van mij uit school gelijk meekomen; iedereen is welkom om te eten/slapen e.d.
hele klas uit nodigen; prima. (maar er passen er net 20 in mijn kamer, met veel passen en meten...)
Maar altijd overal heen rijden en utizwaaien; nee; dat doe ik ook niet.
Ze gaan soms verschillende keren op kamp/vakantie/werkweek e.d.
En als je er dan een paar heb dan blijf je rijden en zwaaien.
Dus dat wordt ook onderling geregeld; de een brengt; de ander haalt. de een deze keer; de ander weer een andere keer.
Lijkt mij niks mis mee. Heeft niets met onverschilligheid te maken ofzo

Ze mogen van mij ook meekomen, maar het lukt niet op de fiets, veel te ver weg Zo gaat dat op een school met regiofunctie. En aangezien we volledig achter de keuze van het kind staan, zullen we daar de consequenties voor moeten dragen, dus dat betekent ook veel rijden, heel veel rijden.
En als wij 10 kinderen zouden hebben, zouden we wellicht ook niet bij elk kind staan zwaaien, dat weet ik niet, want we hebben er niet zoveel Maar ik ben een moeder die al snel schuldgevoelens heeft als ze niet doet wat andere moeders ook doen, of wat ik denk dat andere moeders doen. Het slaat nergens op, maar als je ermee behept bent, is dat soms best lastig te hendelen.

Maar eerlijk is eerlijk, dan geef je hiermee aan, dat jij zelf een probleem hebt... snel schuldgevoelens hebbend...
en dat projecteert op een negatieve manier bij andere ouders die wel of niet zwaaien.
Misschien heeft moeder van meisje b wel s ochtends gebeden en haar zwaaiend bij de bus gebracht of heeft vader van jongen a wel gezegd, joh, jij wordt zo groot nu, wij brengen je met de bus, daar zwaaien we je uit en dan hopen we je weer veilig thuis te zien komen enz enz.
We moeten voorzichtig zijn met het zeggen van onverschilligheid ri de kinderen inzake zulksoort zaken.

helma schreef:

Mara schreef:

Orchidee schreef:Ik heb me de afgelopen week ook verbaasd over veel ouders...
Gaat je zoon of dochter of zoon en dochter of 2 dochters, 4 dagen naar Engeland,gaan ze hun kind niet eens wegbrengen/uitzwaaien of vannacht weer opwachten/verwelkomen
Wij hadden er dinsdag 3 van anderen bij ons, en vannacht moeten er weer een paar meerijden en thuisgebracht worden...
Ben ik/zijn wij nou van die watjes/overbezorgde/zorgende ouders

Dat gebeurt ook bij feestjes. Wij halen ze van school, desnoods met 2 auto's en zorgen dat ze allen weer thuis komen. Onze kinderen moeten soms maar zorgen dat ze er komen. In de praktijk komt het er op neer dat je tijdens de file soms 40 kilometer moet rijden om je kind naar een feestje te brengen en savonds weer op te halen.
Dat vind ik echt het nadeel van een regio (refo)school. Ze komen werkelijk van alle richtingen

En ik verbaas me net als jij Orchidee, over de "onverschilligheid" van veel ouders. Onze kinderen staan altijd nr 1. Ongeacht wat. En daar zijn ze je niet dankbaar voor als ze 3, 7 of 13 jaar zijn. Want dan is het "normaal". Maar als ze ouder worden zien ze het verschil wel. En dan vind ik het een compliment als ze zeggen: pap, mam, gelukkig zijn jullie zo niet en ECHT beseffen ga je het pas als je zelf kinderen krijgt. Want ouderliefde is onvoorwaardelijk !

Ik zou niet weten hoe we een hele klas jongelui hier moeten krijgen.
Ik vind het vrij logisch dat jongelui dat onderling regelen; de ene keer rijdt de ene ouder; de andere keer de andere.
Ze mogen van mij uit school gelijk meekomen; iedereen is welkom om te eten/slapen e.d.
hele klas uit nodigen; prima. (maar er passen er net 20 in mijn kamer, met veel passen en meten...)
Maar altijd overal heen rijden en utizwaaien; nee; dat doe ik ook niet.
Ze gaan soms verschillende keren op kamp/vakantie/werkweek e.d.
En als je er dan een paar heb dan blijf je rijden en zwaaien.
Dus dat wordt ook onderling geregeld; de een brengt; de ander haalt. de een deze keer; de ander weer een andere keer.
Lijkt mij niks mis mee. Heeft niets met onverschilligheid te maken ofzo

helemaal eens, zo gaat het hier ook

refo schreef:Er wordt weer lekker doorgedraafd.

Ga je je kinderen uitzwaaien naar de bondsdag?
Een 16 jarige die 4 weken naar Engeland gaat?
Een 18 jarige die op Danielkamp gaat?

Dat doen we echt alleen maar als het logistiek of vanwege veiligheud niet anders kan.

Zo ook met feesten. Je gaat een knul van 15 of 16 toch niet wegbrengen?
Zo ben ik zelf ook niet opgevoed. We hadden vroeger niet eens een auto.
Als er een klassefeestje was in Boskoop of zo dan ging je met de fiets.

Misschien dat daarom de 'jeugd' (vreselijk woord) zo onhandelbaar wordt.
Alles wordt geregeld voor ze en geld komt uit de muur.

Inderdaad! Helemaal eens!
Docenten in het VO vinden het helemaal niet fijn als iedereen apart wordt opgehaald, of weggebracht. Kun je eindeloos gaan wachten op die allerlaatste ouder, die nog een vergadering had, en met wie ook vrouw en andere kinderen meegaan om uit te zwaaien of weer op te halen.... (Sorry, eigenbelang.. )

Refo, ik had het hier over een 14 jarig kind wat op kamp ging, niet over een 18 jarig kind.
Daar zit nogal een groot verschil in.
Het was heel triest om te zien hoe dit kind bepakt en bezakt, moe en gestressd bij het kamp arriveerde, na ruim 3 uur reizen met diverse overstapmomenten.
Vader moest werken in een plaats 15 km verderop, moeder had daarom de auto niet, zowel bij de aanvang als bij het afsluiten van het kamp.
Dan denk ik en met mij ook andere ouders, waar een wil is, is een weg!

Natuurlijk is er absoluut niks mis mee, als je om de beurt rijdt, zeker met een gezin met meerdere kinderen.
Dan kom je zelf ook een keer aan de beurt.
Maar er zijn ouders die zelden of nooit hun kind wegbrengen of halen en daar zit nu juist het verschil!

Ook ik heb op een regioschool gezeten, waarbij er partijtjes her en der in de regio waren.
Bij ons kon dat nooit, ik werd ook niet weggebracht, uitgezwaaid of wat dan ook.
Het gevolg was dat ik op den duur nergens meer gevraagd werd, of er werden opmerkingen gemaakt.
Na een schoolreisje moesten wij een uur naar huis toe lopen, niemand stond ons op te wachten.
Dan ben je al moe van een intensieve dag, iedereen werd opgehaald, behalve wij.
Als kind blijf je solidair aan je ouders, maar wat heeft dat van binnen heel veel verdriet veroorzaakt.
Je blijft opgewekt en lacht alles weg, van binnen huilt het!
Ik zou graag eens met degenen willen PB-en die dat ook meegemaakt hebben.
Dan praat je heel anders en zorg je ervoor dat jouw eigen kinderen die ervaring nooit hoeven te hebben!

Misschien heeft "de onhandelbaarheid van de jeugd" dus wel degelijk te maken hoe ouders hun kinderen opvoeden en wat ze daadwerkelijk voor aandacht voor hen over hebben.

Ongetwijfeld zullen er opmerkingen komen over deze posting, dat dit een probleem van mij is, schuldgevoelens, enz. en dat ik dit negatief projecteer, dat lees ik ook in de reacties op de posting van Mara.
Maar er lopen meer jeugdigen of volwassenen rond met deze gevoelens als je denkt.
Leg je oor maar eens te luisteren bij de hulpverlening....!

oesterschelpje schreef:Refo, ik had het hier over een 14 jarig kind wat op kamp ging, niet over een 18 jarig kind.
Daar zit nogal een groot verschil in.
Het was heel triest om te zien hoe dit kind bepakt en bezakt, moe en gestressd bij het kamp arriveerde, na ruim 3 uur reizen met diverse overstapmomenten.
Vader moest werken in een plaats 15 km verderop, moeder had daarom de auto niet, zowel bij de aanvang als bij het afsluiten van het kamp.
Dan denk ik en met mij ook andere ouders, waar een wil is, is een weg!

Natuurlijk is er absoluut niks mis mee, als je om de beurt rijdt, zeker met een gezin met meerdere kinderen.
Dan kom je zelf ook een keer aan de beurt.
Maar er zijn ouders die zelden of nooit hun kind wegbrengen of halen en daar zit nu juist het verschil!

Ook ik heb op een regioschool gezeten, waarbij er partijtjes her en der in de regio waren.
Bij ons kon dat nooit, ik werd ook niet weggebracht, uitgezwaaid of wat dan ook.
Het gevolg was dat ik op den duur nergens meer gevraagd werd, of er werden opmerkingen gemaakt.
Na een schoolreisje moesten wij een uur naar huis toe lopen, niemand stond ons op te wachten.
Dan ben je al moe van een intensieve dag, iedereen werd opgehaald, behalve wij.
Als kind blijf je solidair aan je ouders, maar wat heeft dat van binnen heel veel verdriet veroorzaakt.
Je blijft opgewekt en lacht alles weg, van binnen huilt het!
Ik zou graag eens met degenen willen PB-en die dat ook meegemaakt hebben.
Dan praat je heel anders en zorg je ervoor dat jouw eigen kinderen die ervaring nooit hoeven te hebben!

Misschien heeft "de onhandelbaarheid van de jeugd" dus wel degelijk te maken hoe ouders hun kinderen opvoeden en wat ze daadwerkelijk voor aandacht voor hen over hebben.

Ongetwijfeld zullen er opmerkingen komen over deze posting, dat dit een probleem van mij is, schuldgevoelens, enz. en dat ik dit negatief projecteer, dat lees ik ook in de reacties op de posting van Mara.
Maar er lopen meer jeugdigen of volwassenen rond met deze gevoelens als je denkt.
Leg je oor maar eens te luisteren bij de hulpverlening....!

Als jij huilend naar huis liep, dacht je niet aan je moeder die misschien wel voor je gebeden had ?
Misschien zou de hulpverlening dan ook tegen jou gezegd hebben dat je het maar moest relativeren

Oes; dat lijkt me niet makkelijk voor je geweest te zijn.
Ouders maken soms verkeerde keuzes waar kinderen verdriet van hebben/schade door lijden.

Ik kan begrijpen dat je het nu zelf zo heel anders probeert te doen.
Toch ontkom je er niet aan om als ouders fouten te maken; misschien niet op dit gebied, dan wel op een ander gebied.
We zijn niet volmaakt. Ik zeg het ook wel eens tegen mijn kinderen: ik wéét dat ik ook fouten maak. maar ik hoop dat je vertrouwt dat ik altijd het beste voor je gezocht heb/zoek.

Als het goed is probeert iedere ouder toch het beste voor zijn kind(eren) te zoeken.
De ene ouder zal andere prioriteiten stellen dan een andere. Elk gezin heeft ook zo weer zijn eigen omstandigheden die (on)mogelijkheden met zich meebrengen.

Maar laten we voorzichtig zijn om dan andere ouders gelijk te (be)oordelen.
Het kan ook allemaal heel fantastisch ljken terwijl het dat niet is. Andersom ook....

helma schreef:Oes; dat lijkt me niet makkelijk voor je geweest te zijn.
Ouders maken soms verkeerde keuzes waar kinderen verdriet van hebben/schade door lijden.

Ik kan begrijpen dat je het nu zelf zo heel anders probeert te doen.
Toch ontkom je er niet aan om als ouders fouten te maken; misschien niet op dit gebied, dan wel op een ander gebied.
We zijn niet volmaakt. Ik zeg het ook wel eens tegen mijn kinderen: ik wéét dat ik ook fouten maak. maar ik hoop dat je vertrouwt dat ik altijd het beste voor je gezocht heb/zoek.

Als het goed is probeert iedere ouder toch het beste voor zijn kind(eren) te zoeken.
De ene ouder zal andere prioriteiten stellen dan een andere. Elk gezin heeft ook zo weer zijn eigen omstandigheden die (on)mogelijkheden met zich meebrengen.

Maar laten we voorzichtig zijn om dan andere ouders gelijk te (be)oordelen.
Het kan ook allemaal heel fantastisch ljken terwijl het dat niet is. Andersom ook....

@oesterschelpje:
Ik sluit graag aan bij de woorden van helma.
Sterkte, want het is moeilijk, zo niet verscheurend om als ( jong ) iemand over de wereld te gaan met een lach, terwijl je binnenste huilt.
Zoek biddend het beste voor je kinderen. En dat kan voor de ene ouder dit zijn en de andere ouder dat.

Het is heel belangrijk voor een kind om te horen dat ouders ook hun fouten en gebreken hebben.
Zeker als ze ouder worden, moet je dit hen steeds in liefde zeggen.
Geef je fouten toe, ook al vind je dat misschien heel moeilijk!
Als het in liefde gebeurd is dat voor beide partijen als een helende balsem!!!!

Ieder kind ervaart dingen in de opvoeding die hij/zij later bij hun kinderen anders willen/zullen doen.
Mijn schoonouders gaan altijd in gesprek met ons, als wij uit willen leggen waarom we bijv. keuzes maken.
Menigmaal heb ik ze horen zeggen, kind, als ik het nu zou over kunnen doen, zou ik het heel anders doen.
Of, wat hebben onze kinderen meegemaakt, we hebben dat en dat echt fout gedaan.
Dat neemt zoveel weg, dan stroomt je hart over van liefde en vergeef je hun fouten en gebreken onvoorwaardelijk!
Ze zijn voor ons als een helpende hand met heel veel levenservaring!

De andere kant is als ouders weigeren toe te geven dat er fouten zijn gemaakt.
Blijven volhouden dat het niet anders kon, ze het goed hebben gedaan en jouw pijnpunten als scherpe kritiek ervaren en afwijzen.
Dan blijft de angel zitten en is het voor het kind, zeker op latere leeftijd erg moeilijk om dit een plaats te geven.

Mijn postings zijn niet bedoeld om anderen te (be)oordelen, maar om de andere kant te laten zien, hoe een kind het kan ervaren.

@Helma, ja je laatste zin onderschrijf ik van harte, het kan zo fantastisch lijken terwijl het dat juist niet is.
Inderdaad, andersom kan ook!

Mara schreef:

oesterschelpje schreef:Refo, ik had het hier over een 14 jarig kind wat op kamp ging, niet over een 18 jarig kind.
Daar zit nogal een groot verschil in.
Het was heel triest om te zien hoe dit kind bepakt en bezakt, moe en gestressd bij het kamp arriveerde, na ruim 3 uur reizen met diverse overstapmomenten.
Vader moest werken in een plaats 15 km verderop, moeder had daarom de auto niet, zowel bij de aanvang als bij het afsluiten van het kamp.
Dan denk ik en met mij ook andere ouders, waar een wil is, is een weg!

Natuurlijk is er absoluut niks mis mee, als je om de beurt rijdt, zeker met een gezin met meerdere kinderen.
Dan kom je zelf ook een keer aan de beurt.
Maar er zijn ouders die zelden of nooit hun kind wegbrengen of halen en daar zit nu juist het verschil!

Ook ik heb op een regioschool gezeten, waarbij er partijtjes her en der in de regio waren.
Bij ons kon dat nooit, ik werd ook niet weggebracht, uitgezwaaid of wat dan ook.
Het gevolg was dat ik op den duur nergens meer gevraagd werd, of er werden opmerkingen gemaakt.
Na een schoolreisje moesten wij een uur naar huis toe lopen, niemand stond ons op te wachten.
Dan ben je al moe van een intensieve dag, iedereen werd opgehaald, behalve wij.
Als kind blijf je solidair aan je ouders, maar wat heeft dat van binnen heel veel verdriet veroorzaakt.
Je blijft opgewekt en lacht alles weg, van binnen huilt het!
Ik zou graag eens met degenen willen PB-en die dat ook meegemaakt hebben.
Dan praat je heel anders en zorg je ervoor dat jouw eigen kinderen die ervaring nooit hoeven te hebben!

Misschien heeft "de onhandelbaarheid van de jeugd" dus wel degelijk te maken hoe ouders hun kinderen opvoeden en wat ze daadwerkelijk voor aandacht voor hen over hebben.

Ongetwijfeld zullen er opmerkingen komen over deze posting, dat dit een probleem van mij is, schuldgevoelens, enz. en dat ik dit negatief projecteer, dat lees ik ook in de reacties op de posting van Mara.
Maar er lopen meer jeugdigen of volwassenen rond met deze gevoelens als je denkt.
Leg je oor maar eens te luisteren bij de hulpverlening....!

Als jij huilend naar huis liep, dacht je niet aan je moeder die misschien wel voor je gebeden had ?
Misschien zou de hulpverlening dan ook tegen jou gezegd hebben dat je het maar moest relativeren

sorry, maar dit is beslist geen sympathieke reactie mara!

Juist wel.
Omdat ik het verschrikkelijk vind en dit zo maar niet afgedaan moet worden met: misschien heeft moeder wel gebeden, of wordt er thuis gezwaaid.
De eenzaamheid van Oes spat van het scherm af !
En zij weet heel goed hoe ik het bedoel.

Er zullen altijd uitwassen zijn, waarbij ouders met opzet de kinderen aan hun lot overlaten.
Maar in mijn schooltijd was er geen auto, geen geld en ook weinig tijd.
Mijn vader was één van de weinigen die zes dagen moest werken.
Zaterdags hielp ik hem. Voor niets. Want er was geen geld.
De klas ging naar Rome. Ik niet.

Het heeft nooit gehuid van binnen.

Het gaat er niet om of er ergens geld voor was/is of niet.
In bovenstaande discussie gaat het er meer om de liefde en zorg waarmee ouders hun kinderen omringen.

Bij ons in de klas zaten ook kinderen die nergens mee naar toe konden, vanweg het geld.
Maar dat wil niet zeggen dat ze geen betrokkenheid en liefde ervaarden van hun ouders.
Ik ben wel eens in zo een groot gezin geweest, moeder was er altijd voor het gezin.
Maar ondanks dat ze veel niet konden, in vergelijking met bij ons thuis, voelde je de warme deken die over het gezin lag.
Ik was er heel graag en genoot meer van het kaakje bij de thee wat klaar stond en het luisterend oor, dan van de grote koek die ik bij ons thuis uit de kast mocht pakken.

Het kinderhart hunkert naar liefde, zorg en aandacht, in welke vorm dan ook.
Krijgt dat het niet, dan voelt het zich eenzaam en huilt het van binnen vaak bittere tranen, ondanks dat het aan de buitenkant heel anders uitstraalt!

Mara schreef:Juist wel.
Omdat ik het verschrikkelijk vind en dit zo maar niet afgedaan moet worden met: misschien heeft moeder wel gebeden, of wordt er thuis gezwaaid.
De eenzaamheid van Oes spat van het scherm af !
En zij weet heel goed hoe ik het bedoel.

Ik weet niet of je nu op mij doelt, maar ik reageerde niet op het verhaal van Oesterschelpje. Maar gaf antwoord aan jou.

henriët schreef:

Mara schreef:Juist wel.
Omdat ik het verschrikkelijk vind en dit zo maar niet afgedaan moet worden met: misschien heeft moeder wel gebeden, of wordt er thuis gezwaaid.
De eenzaamheid van Oes spat van het scherm af !
En zij weet heel goed hoe ik het bedoel.

Ik weet niet of je nu op mij doelt, maar ik reageerde niet op het verhaal van Oesterschelpje. Maar gaf antwoord aan jou.

Jet: ik wens jou Gezegende Pinksterdagen !
p.s. Tussen Oes en mij ligt het helemaal vlak, is nooit anders geweest