Luther schreef:

Fjodor schreef:

Fjodor schreef:

memento schreef:

Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar de reacties. Ik heb bewust de predikant niet genoemd (misschien is hij rechtzinnig, misschien is hij wel een Arminiaan), zodat we deze preek op zijn inhoud kunnen beoordelen. Is dit te activistisch (hier worden "activistischere" dingen gezegd dan ik in mijn post gedaan heb, en wat sommigen al als "remonstrants" aanmerkten)? Mag er zó gepreekt worden? Zou je je onder zo'n prediking thuisvoelen?

Ja, er mag zo gepreekt worden.
Het evangelie van de Heere Jezus wordt gepredikt en daar gaat het om.
Enkel komt het wel vaak neer als het aanspreken van de gemeente als ongelovige gemeente. En daar voel ik me niet echt thuis bij.. Hoewel het zeker bij tijd en wijlen gebeuren moet.

Dat kleine is niet waar. Ik kon mijn bericht niet wijzigen, dan maar zo een correctie.

Je hoeft het natuurlijk niet te geloven, maar wellicht wil je de citaten even vergelijken met http://www.theologienet.nl/documenten/l ... liefde.pdf

Ik doelde eigenlijk op dat wat ik klein had gemaakt in mijn eigen post. Daar zei ik dat ik vond dat de citaten voor mij teveel gericht zijn op ongelovigen. Maar dat is eigenlijk niet waar, want ook voor mensen die al mogen geloven komt het heel dichtbij.
Toen ik de preek las dacht ik eigenlijk dat het van een late puritein was, Boston misschien.

memento schreef:Nee hoor, ik noem die onwaardigheid expliciet. Maar deze reactie van Erasmiaan geeft wel aan dat er zeer negatief en verkeerd over de beloften gedacht wordt! Beloften worden blijkbaar door hem geïnterpreteerd alsof ze geen recht doen aan "de onwaardigheid, de kleinheid en de nietigheid van de mens". Alsof ze impliceren "We krijgen dit, en dit is ons beloofd, en hier hebben we recht op, etc.". Hoe dwaas!

Niet de beloften, maar hoe jij er mee omgaat. Daar zou ik me in ieder geval niet onder thuis voelen. Wel vreemd overigens dat je in plaats van tegen mij, over mij begint te praten...? Op de persoon...?

memento schreef:Sprekend over de beloften zijn er denk ik een aantal zaken belangrijk:

Wanneer gesproken wordt over een pleiten op de beloften, dan wil dit niet zeggen dat de beloften werken als een soort automatisme, als een optelsommetje. Zo spreekt de Schrift er niet over. Kijk naar Daniël. Hij leest de belofte van God, dat na 70 jaar het volk zal terugkeren, hij pakt zijn kalender erbij en ziet dat die 70 jaar bijna afgelopen zijn. Rent hij juichend de straat op? We worden verlost, halleluja? Nee, Daniël gaat op zijn knieën, hij belijdt de zonden, en smeekt om de vervulling. Dát is de weg waarlangs God de beloften vervult. Ik zal mij doen overhouden een ellendig en arm volk, wat op de naam van de Heere hopen zal.

Hoewel Daniël idd wist wat Jeremia (b.v. in het 29e hoofdstuk) sprak over de terugkeer na 70 jaar gaat Daniël, als hij ziet deze jaren bijna vervuld zijn, niet pleiten op de het eerder beloofde of op de belofte gedaan aan Jeremia. Lees maar Daniël 9. Nergens staat toch: Heere, U hebt het beloofd! Er staat enkel: " Die het verbond en de weldadigheid houdt dien, die Hem liefhebben en Zijn geboden houden. " met direct daarna de conclusie: Daar hoor ik - of wij - niet bij Heere, want wij hebben gezondigd. Er blijft maar 1 argument over: "O Heere, hoor! o Heere, vergeef! o Heere, merk op en doe het, vertraag het niet! Om Uws Zelfs wil, o mijn God! Want Uw stad, en Uw volk is naar Uw Naam genoemd"

Hoe kan je dan een zin stellen: "omdat daar de beloften van God aan allen de oplossing vormen: ik moet me bekeren (oproep), maar ik kan me niet bekeren, wat mij uitdrijft naar een goedwillig God die mij belooft: Ik zal u een nieuw hart geven."

Willem schreef:

memento schreef:Sprekend over de beloften zijn er denk ik een aantal zaken belangrijk:

Wanneer gesproken wordt over een pleiten op de beloften, dan wil dit niet zeggen dat de beloften werken als een soort automatisme, als een optelsommetje. Zo spreekt de Schrift er niet over. Kijk naar Daniël. Hij leest de belofte van God, dat na 70 jaar het volk zal terugkeren, hij pakt zijn kalender erbij en ziet dat die 70 jaar bijna afgelopen zijn. Rent hij juichend de straat op? We worden verlost, halleluja? Nee, Daniël gaat op zijn knieën, hij belijdt de zonden, en smeekt om de vervulling. Dát is de weg waarlangs God de beloften vervult. Ik zal mij doen overhouden een ellendig en arm volk, wat op de naam van de Heere hopen zal.

Hoewel Daniël idd wist wat Jeremia (b.v. in het 29e hoofdstuk) sprak over de terugkeer na 70 jaar gaat Daniël, als hij ziet deze jaren bijna vervuld zijn, niet pleiten op de het eerder beloofde of op de belofte gedaan aan Jeremia. Lees maar Daniël 9. Nergens staat toch: Heere, U hebt het beloofd! Er staat enkel: " Die het verbond en de weldadigheid houdt dien, die Hem liefhebben en Zijn geboden houden. " met direct daarna de conclusie: Daar hoor ik - of wij - niet bij Heere, want wij hebben gezondigd. Er blijft maar 1 argument over: "O Heere, hoor! o Heere, vergeef! o Heere, merk op en doe het, vertraag het niet! Om Uws Zelfs wil, o mijn God! Want Uw stad, en Uw volk is naar Uw Naam genoemd"

Zoals je kan teruglezen in mijn eerdere postings op het forum, heb ik regelmatig gewezen op het gebed van Daniël, en dat dát de weg is waarlangs de beloften die aan allen gedaan zijn persoonlijk tot vervulling gebracht worden.

Daniël pleit, in tegenstelling tot wat je hier beweert, trouwens wel op de beloften. Men leze zijn gebed nog maar eens heel goed. Want zulks is een wijze, waarop men op de beloften pleiten moet.

Hoe kan je dan een zin stellen: "omdat daar de beloften van God aan allen de oplossing vormen: ik moet me bekeren (oproep), maar ik kan me niet bekeren, wat mij uitdrijft naar een goedwillig God die mij belooft: Ik zal u een nieuw hart geven."

Ik kan je het lezen van het boek van dezelfde Luther van wie ik de preek citeerde te lezen, namelijk De geknechte wil. Daarin hanteert hij deze redenering. Hij stelt: De oproepen en de wet worden gepredikt om ons aan te wijzen op onze onmacht en verlorenheid in zonden, opdat het ons uitdrijft naar een goedwillig God die in Zijn beloften beloofd alles te geven wat tot de zaligheid nodig is.

PS> Fijn om te horen dat iedereen zich thuis zou voelen onder een prediking, waarin gezegd wordt dat "de wereld" niet slaat op "allerlei" mensen, maar op alle inwoners der wereld. Waarom wilt gij uzelf dan uitsluiten buiten het woordje wereld, omdat Christus met klare woorden zegt, dat God Zijn Zoon niet alleen aan Maria of aan Petrus of Paulus gegeven, maar dat Hij Hem aan de wereld gegeven heeft, opdat allen die de naam van mensenkinderen dragen, Hem zullen aannemen.

Het wordt een woordspelletje zo. Daniël pleit wel degelijk op de beloften. Lees maar beter, ik ga 't niet uitleggen.

De grote vragen die hier boven de discussie blijven hangen:
Spreekt God de hele waarheid?
Of moet bij Zijn Woord nog Zijn Geest komen en spreekt Hij daarom maar een deel van de waarheid tot de meeste mensen?

Zolang op deze manier Woord en Geest gescheiden worden kun je je niet meer op het Woord beroepen, laat staan verlaten.
(Want Uw stad, en Uw volk is naar Uw Naam genoemd, maar ik weet niet eens of ik erbij hoor)

memento schreef:

Willem schreef:Hoe kan je dan een zin stellen: "omdat daar de beloften van God aan allen de oplossing vormen: ik moet me bekeren (oproep), maar ik kan me niet bekeren, wat mij uitdrijft naar een goedwillig God die mij belooft: Ik zal u een nieuw hart geven."

Ik kan je het lezen van het boek van dezelfde Luther van wie ik de preek citeerde te lezen, namelijk De geknechte wil. Daarin hanteert hij deze redenering. Hij stelt: De oproepen en de wet worden gepredikt om ons aan te wijzen op onze onmacht en verlorenheid in zonden, opdat het ons uitdrijft naar een goedwillig God die in Zijn beloften beloofd alles te geven wat tot de zaligheid nodig is.

Citeer altijd letterlijk en nauwkeurig! Er is een verschil tussen het woordeke "wat" en het woordeke "opdat". Deze hele discussie was niet nodig geweest als deze nuancering correct was weergegeven. Ik ga er tenminste van uit dat deze woordverwisseling niet opzettelijk is gedaan.

memento schreef:PS> Fijn om te horen dat iedereen zich thuis zou voelen onder een prediking, waarin gezegd wordt dat "de wereld" niet slaat op "allerlei" mensen, maar op alle inwoners der wereld. Waarom wilt gij uzelf dan uitsluiten buiten het woordje wereld, omdat Christus met klare woorden zegt, dat God Zijn Zoon niet alleen aan Maria of aan Petrus of Paulus gegeven, maar dat Hij Hem aan de wereld gegeven heeft, opdat allen die de naam van mensenkinderen dragen, Hem zullen aannemen.

het is voor mij idd geen punt van discussie. Het is niet God die de mensen uitsluit, de mensen hebben zichzelf uitgesloten. Het is niet God die de mens de helpende hand weigert, het de de mens die opzettelijk en moedwillig de uitgestoken hand negeert. .....OPDAT allen Hem zullen aannemen.

Maar de grootheid en wijdte van Gods genade stelt echter - helaas - enkel de onwil en onmacht van de mens in het helderste licht totdat God zelf - door de prediking van het Woord - de blinde ogen opent.

Willem schreef:

memento schreef:

Willem schreef:Hoe kan je dan een zin stellen: "omdat daar de beloften van God aan allen de oplossing vormen: ik moet me bekeren (oproep), maar ik kan me niet bekeren, wat mij uitdrijft naar een goedwillig God die mij belooft: Ik zal u een nieuw hart geven."

Ik kan je het lezen van het boek van dezelfde Luther van wie ik de preek citeerde te lezen, namelijk De geknechte wil. Daarin hanteert hij deze redenering. Hij stelt: De oproepen en de wet worden gepredikt om ons aan te wijzen op onze onmacht en verlorenheid in zonden, opdat het ons uitdrijft naar een goedwillig God die in Zijn beloften beloofd alles te geven wat tot de zaligheid nodig is.

Citeer altijd letterlijk en nauwkeurig! Er is een verschil tussen het woordeke "wat" en het woordeke "opdat". Deze hele discussie was niet nodig geweest als deze nuancering correct was weergegeven. Ik ga er tenminste van uit dat deze woordverwisseling niet opzettelijk is gedaan.

Het woordeke "wat" geeft een weg aan, het woordeke "opdat" geeft een doel aan. Luther gebruikt beide wijzen van spreken door elkaar in zijn boek. Verder vind ik het apart, dat op een forum voor bevindelijk-gereformeerden moeilijk gedaan wordt over een door elkaar gebruiken van bevindelijk spreken (het woordeke wat, hetwelk een weg beschrijft), en het dogmatische spreken (het woordeke opdat, hetwelk het doel aangeeft).

Verder: Ieder mens is door God met redelijke vermogens geschapen, en kan weten dat Gods evangelie-oproep en de menselijke onmacht en onwil met elkaar strijden. Zelfs op basis van de rede alleen, kan een mens inzien: Het Goddelijke "Ik zal" is mijn enige hoop. De vraag is: Wat heb je deze mensen te zeggen? Mag aan zo-één de Goddelijke "Ik zal" beloften aangeboden worden, of niet? En zo niet, wat dan? Afwachten?

memento schreef:

Willem schreef:

memento schreef:

Willem schreef:Hoe kan je dan een zin stellen: "omdat daar de beloften van God aan allen de oplossing vormen: ik moet me bekeren (oproep), maar ik kan me niet bekeren, wat mij uitdrijft naar een goedwillig God die mij belooft: Ik zal u een nieuw hart geven."

Ik kan je het lezen van het boek van dezelfde Luther van wie ik de preek citeerde te lezen, namelijk De geknechte wil. Daarin hanteert hij deze redenering. Hij stelt: De oproepen en de wet worden gepredikt om ons aan te wijzen op onze onmacht en verlorenheid in zonden, opdat het ons uitdrijft naar een goedwillig God die in Zijn beloften beloofd alles te geven wat tot de zaligheid nodig is.

Citeer altijd letterlijk en nauwkeurig! Er is een verschil tussen het woordeke "wat" en het woordeke "opdat". Deze hele discussie was niet nodig geweest als deze nuancering correct was weergegeven. Ik ga er tenminste van uit dat deze woordverwisseling niet opzettelijk is gedaan.

Het woordeke "wat" geeft een weg aan, het woordeke "opdat" geeft een doel aan. Luther gebruikt beide wijzen van spreken door elkaar in zijn boek. Verder vind ik het apart, dat op een forum voor bevindelijk-gereformeerden moeilijk gedaan wordt over een door elkaar gebruiken van bevindelijk spreken (het woordeke wat, hetwelk een weg beschrijft), en het dogmatische spreken (het woordeke opdat, hetwelk het doel aangeeft).

Precies. En het woordje "wat" gebruiken in combinatie met de actieve zinssnede "mij uitdrijft" is onjuist. Dat zal je bij Luther toch niet tegenkomen.

memento schreef:Verder: Ieder mens is door God met redelijke vermogens geschapen, en kan weten dat Gods evangelie-oproep en de menselijke onmacht en onwil met elkaar strijden. Zelfs op basis van de rede alleen, kan een mens inzien: Het Goddelijke "Ik zal" is mijn enige hoop. De vraag is: Wat heb je deze mensen te zeggen? Mag aan zo-één de Goddelijke "Ik zal" beloften aangeboden worden, of niet? En zo niet, wat dan? Afwachten?

Waarom wil jij zo nodig wat te zeggen hebben? Predikt het Evangelie en laat de uitkomst aan God over. Kap even met het onbijbelse idee dat er beloften uitgedeeld moeten worden vanaf de preekstoel. Wat is de prediking die jij voorstaat nu? Aan een ieder in de gemeente (onder het gehoor) verkondingen dat God hen ZAL behouden?

Willem schreef:

memento schreef:

Willem schreef:

memento schreef: Ik kan je het lezen van het boek van dezelfde Luther van wie ik de preek citeerde te lezen, namelijk De geknechte wil. Daarin hanteert hij deze redenering. Hij stelt: De oproepen en de wet worden gepredikt om ons aan te wijzen op onze onmacht en verlorenheid in zonden, opdat het ons uitdrijft naar een goedwillig God die in Zijn beloften beloofd alles te geven wat tot de zaligheid nodig is.

Citeer altijd letterlijk en nauwkeurig! Er is een verschil tussen het woordeke "wat" en het woordeke "opdat". Deze hele discussie was niet nodig geweest als deze nuancering correct was weergegeven. Ik ga er tenminste van uit dat deze woordverwisseling niet opzettelijk is gedaan.

Het woordeke "wat" geeft een weg aan, het woordeke "opdat" geeft een doel aan. Luther gebruikt beide wijzen van spreken door elkaar in zijn boek. Verder vind ik het apart, dat op een forum voor bevindelijk-gereformeerden moeilijk gedaan wordt over een door elkaar gebruiken van bevindelijk spreken (het woordeke wat, hetwelk een weg beschrijft), en het dogmatische spreken (het woordeke opdat, hetwelk het doel aangeeft).

Precies. En het woordje "wat" gebruiken in combinatie met de actieve zinssnede "mij uitdrijft" is onjuist. Dat zal je bij Luther toch niet tegenkomen.

In dat geval kan ik je het boek van Luther, De geknechte wil aanbevelen.

Willem schreef:

memento schreef:Verder: Ieder mens is door God met redelijke vermogens geschapen, en kan weten dat Gods evangelie-oproep en de menselijke onmacht en onwil met elkaar strijden. Zelfs op basis van de rede alleen, kan een mens inzien: Het Goddelijke "Ik zal" is mijn enige hoop. De vraag is: Wat heb je deze mensen te zeggen? Mag aan zo-één de Goddelijke "Ik zal" beloften aangeboden worden, of niet? En zo niet, wat dan? Afwachten?

Waarom wil jij zo nodig wat te zeggen hebben? Predikt het Evangelie en laat de uitkomst aan God over. Kap even met het onbijbelse idee dat er beloften uitgedeeld moeten worden vanaf de preekstoel. Wat is de prediking die jij voorstaat nu? Aan een ieder in de gemeente (onder het gehoor) verkondingen dat God hen ZAL behouden?

Sja, ik sta de Bijbelse prediking van AL Gods beloften voor, zoals in de Schrift ook gebeurd. Ook de "Ik zal" beloften waren gericht aan het HELE volk. Aan een volk wat naar God niet vroeg en naar God niet zocht, en leefde in afgoderij. De Schrift maakt geen onderscheid in haar aanbod. Waar wij dat onderscheid aanbrengen, onthouden wij mensen belangrijke delen van Gods Woord.

Jij stelt: Een mens moet zich bekeren en kan niet. PUNT. In wezen blijft er dan slechts afwachten over. Gods Woord gaat echter na jouw punt verder, met te zeggen: Maar IK ZAL. Dát wijst de weg, dát geeft hoop, dát maakt bekeren mogelijk. Onmogelijk aan onze kant, maar Gode zij dank: mogelijk aan de kant van God, die nimmer een zondaar die het van Hem verwacht laat staan.

Ik kan je van harte het boek De geknechte wil van Luther aanbevelen, waarin hij uitgebreid ingaat op wet en evangelie, en de rol en functie van Gods beloften.

memento schreef:

Willem schreef:

memento schreef:

Willem schreef:Citeer altijd letterlijk en nauwkeurig! Er is een verschil tussen het woordeke "wat" en het woordeke "opdat". Deze hele discussie was niet nodig geweest als deze nuancering correct was weergegeven. Ik ga er tenminste van uit dat deze woordverwisseling niet opzettelijk is gedaan.

Het woordeke "wat" geeft een weg aan, het woordeke "opdat" geeft een doel aan. Luther gebruikt beide wijzen van spreken door elkaar in zijn boek. Verder vind ik het apart, dat op een forum voor bevindelijk-gereformeerden moeilijk gedaan wordt over een door elkaar gebruiken van bevindelijk spreken (het woordeke wat, hetwelk een weg beschrijft), en het dogmatische spreken (het woordeke opdat, hetwelk het doel aangeeft).

Precies. En het woordje "wat" gebruiken in combinatie met de actieve zinssnede "mij uitdrijft" is onjuist. Dat zal je bij Luther toch niet tegenkomen.

In dat geval kan ik je het boek van Luther, De geknechte wil aanbevelen.

Een beetje makkelijk om je er zo vanaf te maken. Je citeert iets uit het boek wat gewoon anders is dan je eerdere 'vrije' weergave. Als ik dan aangeeft dat dat niet met elkaar rijmt dan zeg je: Lees het boek maar, Luther doet het ook net zoals ik. Alleen het geciteerde citaat blijft wel anders.....
Nu moet ik het hele boek gaan lezen om aan te tonen dat wat jij zegt onjuist is. Daarentegen hoef jij maar 1 citaat te plaatsen om je gelijk aan te geven.
Het lijkt er derhalve op dat je - in de hoop dat ik de tijd en energie niet heb om het boek na te pluizen - verwacht hier het voordeel van de twijfel te krijgen.

Memento schreef:

Willem schreef:

memento schreef:Verder: Ieder mens is door God met redelijke vermogens geschapen, en kan weten dat Gods evangelie-oproep en de menselijke onmacht en onwil met elkaar strijden. Zelfs op basis van de rede alleen, kan een mens inzien: Het Goddelijke "Ik zal" is mijn enige hoop. De vraag is: Wat heb je deze mensen te zeggen? Mag aan zo-één de Goddelijke "Ik zal" beloften aangeboden worden, of niet? En zo niet, wat dan? Afwachten?

Waarom wil jij zo nodig wat te zeggen hebben? Predikt het Evangelie en laat de uitkomst aan God over. Kap even met het onbijbelse idee dat er beloften uitgedeeld moeten worden vanaf de preekstoel. Wat is de prediking die jij voorstaat nu? Aan een ieder in de gemeente (onder het gehoor) verkondingen dat God hen ZAL behouden?

Sja, ik sta de Bijbelse prediking van AL Gods beloften voor, zoals in de Schrift ook gebeurd. Ook de "Ik zal" beloften waren gericht aan het HELE volk. Aan een volk wat naar God niet vroeg en naar God niet zocht, en leefde in afgoderij. De Schrift maakt geen onderscheid in haar aanbod. Waar wij dat onderscheid aanbrengen, onthouden wij mensen belangrijke delen van Gods Woord.
Jij stelt: Een mens moet zich bekeren en kan niet. PUNT. In wezen blijft er dan slechts afwachten over. Gods Woord gaat echter na jouw punt verder, met te zeggen: Maar IK ZAL. Dát wijst de weg, dát geeft hoop, dát maakt bekeren mogelijk. Onmogelijk aan onze kant, maar Gode zij dank: mogelijk aan de kant van God, die nimmer een zondaar die het van Hem verwacht laat staan.

Nee, daar stop ik niet. Dat is een karikatuur. Ik ben het met deze alinea helemaal eens. Nu doe je het ineens prima, door de toevoeging "die nimmer een zondaar die het van Hem verwacht laat staan" Dat moet idd gepreekt worden. dr. Steenblok zou hier, bij wijze van spreken, "amen" op zeggen.

En de 'Ik zal' beloften waren idd gericht aan het HELE volk. Men kan /moet in de gemeente ook preken dat er mensen toegebracht zullen worden. Dat God, ondanks het onbekeerlijke volk, mensen zal toebrengen. Maar je kan niet zonder voorwaarden tegen een luisteraar persoonlijk de 'Ik zal" beloften van God voor hem persoonlijk prediken. Die zijn toch wel degelijk voorwaardelijk. Namelijk: Bekeert u en geloof het Evangelie!

Memento schreef:Ik kan je van harte het boek De geknechte wil van Luther aanbevelen, waarin hij uitgebreid ingaat op wet en evangelie, en de rol en functie van Gods beloften.

Ik zet het op m'n lijstje "aanschaffen" plaatsen

Willem schreef:En de 'Ik zal' beloften waren idd gericht aan het HELE volk. Men kan /moet in de gemeente ook preken dat er mensen toegebracht zullen worden. Dat God, ondanks het onbekeerlijke volk, mensen zal toebrengen. Maar je kan niet zonder voorwaarden tegen een luisteraar persoonlijk de 'Ik zal" beloften van God voor hem persoonlijk prediken. Die zijn toch wel degelijk voorwaardelijk. Namelijk: Bekeert u het geloof het Evangelie!

Ja, en door de voorwaarde te introduceren werp je de mens terug op zichzelf! Hij moet zich eerst bekeren en geloven, alvorens God Hem Zijn "Ik zal" wil beloven. Bekering en geloof is - Gode zij dank - geen voorwaarde, want dan zou er niemand zalig worden. Neen, het is de weg waarlangs God Zijn "Ik zal" beloften vervult. God Zelf zorgt voor de hele bekering, niets geen voorwaarden!

God verkondigde de "Ik zal" beloften aan het HELE volk. Net zozeer als Hij de opdracht tot bekering en geloof aan het HELE volk predikte. Wie de opdracht tot bekering en geloof wel aan allen predikt, maar voorwaarden introduceert bij de "Ik zal" beloften, maakt een onderscheid wat God in Zijn Woord niet maakt. Het adres van de "Ik zal" beloften is namelijk in Gods Woord gelijk aan het adres van de oproep tot bekering en geloof.

@Willem, hoe lees jij onderstaand Schriftgedeelte? Hieruit blijkt toch duidelijk dat het Evangelie een beloftekarakter heeft? De belofte aan Israël dat zij in het land Kanaän zouden wonen was hier een voorafschaduwing van.

Hebr. 3:17 Over welke nu is Hij vertoornd geweest veertig jaren? Was het niet over degenen, die gezondigd hadden, welker lichamen gevallen zijn in de woestijn?
18 En welken heeft Hij gezworen, dat zij in Zijn rust niet zouden ingaan, anders dan dengenen, die ongehoorzaam geweest waren?
19 En wij zien, dat zij niet hebben kunnen ingaan vanwege hun ongeloof.
Hebr. 4:1 Laat ons dan vrezen, dat niet te eniger tijd, de belofte van in Zijn rust in te gaan nagelaten zijnde, iemand van u schijne achtergebleven te zijn.
2 Want ook ons is het Evangelie verkondigd, gelijk als hun; maar het woord der prediking deed hun geen nut, dewijl het met het geloof niet gemengd was in degenen, die het gehoord hebben.
3 Want wij, die geloofd hebben, gaan in de rust, gelijk Hij gezegd heeft: Zo heb Ik dan gezworen in Mijn toorn: Indien zij zullen ingaan in Mijn rust! hoewel Zijn werken van de grondlegging der wereld af al volbracht waren.
4 Want Hij heeft ergens van den zevenden dag aldus gesproken: En God heeft op den zevenden dag van al Zijn werken gerust.
5 En in deze plaats wederom: Indien zij in Mijn rust zullen ingaan!
6 Dewijl dan blijft, dat sommigen in dezelve rust ingaan, en degenen, dien het Evangelie eerst verkondigd was, niet ingegaan zijn vanwege de ongehoorzaamheid,
7 Zo bepaalt Hij wederom een zekeren dag, namelijk heden, door David zeggende, zo langen tijd daarna (gelijkerwijs gezegd is): Heden, indien gij Zijn stem hoort, zo verhardt uw harten niet.

Overigens geldt de belofte nu allen die het Evangelie horen, niet een geselecteerde groep, te weten de kerk.

Ander schreef:

memento schreef: Dan wordt verkondiging een mededeling: ALS God u komt te bekeren, DAN heb ik u wat aan te bieden.

Niet dus: bekeert u en gelooft het evangelie.

Maar hoe kun je het Evangelie geloven als het jou niet geldt, m.a.w. als Gods genade jou niet aangeboden wordt?
Wat moet je dan precies geloven in jouw optiek?