KDD schreef: ↑07 dec 2024, 15:29 Ik kan Posthoorn wel volgen. Er is geen rust in de ziel voor dat Christus toegepast is. Voor dat tijd mogen we ook een ander geen rust geven. De vraag is - is dat de moment van wedergeboorte? Of is dat al eerder gebeurd? Toen de ziel zoekende geworden is?

Daar kun je eindeloos over twisten. Maar de vraag moet zijn: heb ik vrede met God, door het geloof in Jezus Christus?

Beste is geloof - wedergeboorte - Christuskennis bij elkaar houden zoals vele rechtzinnige oudvaders leerden, na 1800 is er van alles vertroebeld en zijn er allerlei onderscheidingen gekomen, die eerder niet of nauwelijks geleerd werden.

Posthoorn schreef: ↑07 dec 2024, 15:30

huisman schreef: ↑07 dec 2024, 15:24 Ik verwijs maar naar D.L. 3/4 par 11 en 12 over de wedergeboorte. Je weet wel. Zonder ons, in ons gewerkt door Gods Geest.
De eerste vrucht van deze wedergeboorte . En gij zult een walging van u zelf hebben over uw ongerechtigheden en over uw gruwelen (Ezechiël 36 : 31) Daar gaat aan vooraf de gave van een nieuw hart (vs 26) wat gepaard gaat met de inwoning van Gods Geest (vs 27) En ik zal Mijn Geest geven in het binnenste van u ( lees dan verder tot het eerder genoemde vers 31).

In vs. 31 gaat het over wat er gebeurt ná ontvangen genade. Dan zullen ze met schaamte terugdenken aan hun vorige leven. Maar dan zijn ze al terug in het land, dan zijn ze al gereinigd van de zonde en wandelen ze al in de inzettingen en rechten des HEEREN.

Je gaat niet in op de punten die van belang zijn.

De gave van een nieuw hart is de wedergeboorte. (Vs 26) Gods Geest neemt dan intrek in het hart (vs 27) De zondaar met een nieuw hart en de inwoning van Gods Geest gaat dan walgen van zijn ongerechtigheden en gruwelen.

Als ik jou goed lees gaat dat ‘ walgen van zijn ongerechtigheden en gruwelen.‘ aan de wedergeboorte vooraf en komt de inwoning van Gods Geest pas daarna. Dat lees ik niet in Ezechiël 36. Die ontdekking van de zonde is toch echt een vrucht van de Geest en
van de wedergeboorte. Daarvoor is immers de zondaar dood in misdaden en zonden (Efeze 2 : 1 ev.) kanttekening 2 zegt hierbij o.a. zonder enig leven en beweging in geestelijke zaken. Het is dood of leven en een dode zondaar heeft geen ware ellendekennis.

Ik geef een citaat van Boston, wiens beeltenis jij in je avatar draagt:

Boston schreef:Het geloof in de Wet is inderdaad geen zaligmakend geloof, want de Wet is het woord en de bediening van de verdoemenis en met van de gerechtigheid, want het spreekt niet van een Zaligmaker, een verzoening of een toegerekende gerechtigheid, 2 Kor. 3:9. Niettemin gaat het er noodzakelijk aan vooraf, volgens de vastgestelde orde in de bedeling van het verbond. Het geloof in de Wet is als het horen van de sterke wind, het voelen van de aardbeving en het zien van het vuur. De Heere was er niet in, maar toch dienden ze als voorbereiding om te luisteren naar het suizen van de zachte stilte, 1 Kon. 19: 11-12. Precies zo is het geloof in de Wet het werk van de Heilige Geest, evenzeer als het zaligmakende geloof in het Evangelie, hoewel het op een andere wijze gewerkt wordt. Hij werkt het eerste als een Geest van dienstbaarheid, Die door de Wet overtuigt van zonde en ellende, Rom. 8: 15 vgl. met Joh. 16: 8. Hij werkt het laatste als een levendmakende Geest, Die de ziel door het Evangelie verlicht met de kennis van Christus, 2 Kor. 3: 17-18.

In het door jou aangehaalde gedeelte van Ezechiël 36 ontvangt Israël een nieuw hart en een nieuwe geest ná hun bekering (terugkeer in het land). Het terugdenken aan hun verleden en de walging daarvan is iets anders dan de vernedering die plaatsvindt vóór het geloof. In het Schatboek wordt dat laatste de 'verbrijzeling' genoemd, die aan het geloof voorafgaat.

Posthoorn schreef: ↑07 dec 2024, 16:49 Ik geef een citaat van Boston, wiens beeltenis jij in je avatar draagt:

Boston schreef:Het geloof in de Wet is inderdaad geen zaligmakend geloof, want de Wet is het woord en de bediening van de verdoemenis en met van de gerechtigheid, want het spreekt niet van een Zaligmaker, een verzoening of een toegerekende gerechtigheid, 2 Kor. 3:9. Niettemin gaat het er noodzakelijk aan vooraf, volgens de vastgestelde orde in de bedeling van het verbond. Het geloof in de Wet is als het horen van de sterke wind, het voelen van de aardbeving en het zien van het vuur. De Heere was er niet in, maar toch dienden ze als voorbereiding om te luisteren naar het suizen van de zachte stilte, 1 Kon. 19: 11-12. Precies zo is het geloof in de Wet het werk van de Heilige Geest, evenzeer als het zaligmakende geloof in het Evangelie, hoewel het op een andere wijze gewerkt wordt. Hij werkt het eerste als een Geest van dienstbaarheid, Die door de Wet overtuigt van zonde en ellende, Rom. 8: 15 vgl. met Joh. 16: 8. Hij werkt het laatste als een levendmakende Geest, Die de ziel door het Evangelie verlicht met de kennis van Christus, 2 Kor. 3: 17-18.

In het door jou aangehaalde gedeelte van Ezechiël 36 ontvangt Israël een nieuw hart en een nieuwe geest ná hun bekering (terugkeer in het land). Het terugdenken aan hun verleden en de walging daarvan is iets anders dan de vernedering die plaatsvindt vóór het geloof. In het Schatboek wordt dat laatste de 'verbrijzeling' genoemd, die aan het geloof voorafgaat.

Ik moet voorlopig stoppen. We zijn het iig eens dat verbrijzeling ( zij werden verslagen in hun hart) en wedergeboorte en geloof het werk van dezelfde Heilige Geest is. Johannes 3 : 8 en DL 3/4 par 13 leren ons dat wij Zijn werk nooit helemaal kunnen doorgronden en naspeuren.
Denk dat wij het nog niet eens zijn. Ga later op de avond nog wat lezen. Nu tijd voor een paar kleinkinderen. Appelboompje spelen. Leuk spel.

TSD schreef: ↑07 dec 2024, 15:09 Natuurlijk kan je het geloof in Christus niet scheiden van de rechtvaardigmaking.

Maar het niet willen scheiden van de rechtvaardigmaking en de verzekering / verzegeling daaromtrent is inderdaad een altijd een stroming geweest binnen de reformatie, maar zeker niet de hoofdstroom, laat staan de enige. En dat is wel wat je nu in feite doet.

Als Christus zich aan je ziel openbaart, dan ben je daarbij, dat is echt heel wat anders dan een heenwijzing naar Hem. Om dan vervolgens te zeggen: het is niets, wanneer dat niet gepaard gaat met een bewuste vrijspraak, dan is het slechts een heenwijzing, ik vind dat een hele gevaarlijke redenering een redenering. Ik denk dat je dan écht heel erg tekort doet aan de veelkleurigheid van het werk van de Heilige Geest.

Ik kan het niet beter verwoorden dan met de woorden van Thomas Halyburton in zijn mooie (maar wel moeilijk toegankelijke) boekje over de rechtvaardigmaking.

Halyburton schreef:Om alle misvatting hieromtrent te voorkomen: wanneer ik zeg, dat God toepast, bedoel ik niet dat God door een volstrekte belofte of krachtige verklaring spreekt "uw zonden zijn u vergeven", wat Hij ook bij sommige gelegenheden mag doen. [Maar] op hetzelfde ogenblik waarin de arme, bevende, overtuigde zondaar, door een heldere openbaring van de Middelaar, overreed wordt om van alle andere wegen van hulp af te zien, en zijn oog tot Hem te wenden als alleen alle aanneming waardig, en als Iemand Die voor arme zondaren in zo'n toestand alleen geldig kan zijn; ik zeg, daar is op datzelfde ogenblik (hoewel, in orde der natuur, daaruit voortvloeiend):
(1)Een heldere ontdekking van goedertierenheid waarop de zondaar tevoren op die wijze geen gezicht had.
(2)Deze goedertierenheid wordt aan de arme zondaar persoonlijk tot zijn hulp voorgesteld; zij wordt hem voor ogen gesteld als gepast voor de toestand waarin hij nu verkeert.
(3)De belofte en de verbintenis van God komt met kracht tot de ziel: "Gij zult verlost worden", dat is: zaligmakende goedertierenheid of ontferming wordt op dat ogenblik aan de arme bevende zondaar aangeboden.
Nu, hoewel de zondaar, nog niet hersteld uit de verschrikking waarin de ontdekking van zijn ellende vlak daarvoor hem geworpen had, niet altijd dadelijk persoonlijke en toepassende conclusies durft te trekken, toch verwekt deze genadige kennisgeving iets van een nederig vertrouwen, en breekt, tenminste voor die tijd, de kracht van de onderdrukkende en verbijsterende beschuldiging, waaronder hij tot die tijd toe lag.
Deze daad nu van God die hiervoor beschreven is (…), kan naar mijn mening worden genoemd, en met recht ondersteld worden te zijn Zijn rechtvaardigmakende daad, of Zijn daad van vrijspreking.
(...)
In één woord, op deze ontdekking verschijnt de Rechter, als het ware, ontdaan van Zijn vreselijke majesteit; er worden geen fronsels meer in Zijn aangezicht gezien, maar een lieflijkheid die steeds gepaard gaat met zulk een majesteit, die terstond weldadige gedachten en eerbied afdwingt. De aangeklaagde wordt niet meer zoals tevoren ingekerkerd en opgesloten met de vreselijke verwachting van toorn en hevige grimmigheid; de vervolgers trekken of geheel af en verdwijnen, of, indien de twistzieke tegenpartijder volhoudt, dan is wat de satan of een verkeerd ingelichte consciëntie nu doet, slechts als boosaardige protesten die veroorzaakt zijn door de teleurstelling die zij van de Rechter hebben ondervonden. En, om hier niet meer aan toe te voegen, de arme mens gaat terstond hierna met enige lieflijke vrijmoedigheid zijn weg, en begint met lust zijn werk.

Posthoorn schreef: ↑07 dec 2024, 18:32

TSD schreef: ↑07 dec 2024, 15:09 Natuurlijk kan je het geloof in Christus niet scheiden van de rechtvaardigmaking.

Maar het niet willen scheiden van de rechtvaardigmaking en de verzekering / verzegeling daaromtrent is inderdaad een altijd een stroming geweest binnen de reformatie, maar zeker niet de hoofdstroom, laat staan de enige. En dat is wel wat je nu in feite doet.

Als Christus zich aan je ziel openbaart, dan ben je daarbij, dat is echt heel wat anders dan een heenwijzing naar Hem. Om dan vervolgens te zeggen: het is niets, wanneer dat niet gepaard gaat met een bewuste vrijspraak, dan is het slechts een heenwijzing, ik vind dat een hele gevaarlijke redenering een redenering. Ik denk dat je dan écht heel erg tekort doet aan de veelkleurigheid van het werk van de Heilige Geest.

Ik kan het niet beter verwoorden dan met de woorden van Thomas Halyburton in zijn mooie (maar wel moeilijk toegankelijke) boekje over de rechtvaardigmaking.

Halyburton schreef:Om alle misvatting hieromtrent te voorkomen: wanneer ik zeg, dat God toepast, bedoel ik niet dat God door een volstrekte belofte of krachtige verklaring spreekt "uw zonden zijn u vergeven", wat Hij ook bij sommige gelegenheden mag doen. [Maar] op hetzelfde ogenblik waarin de arme, bevende, overtuigde zondaar, door een heldere openbaring van de Middelaar, overreed wordt om van alle andere wegen van hulp af te zien, en zijn oog tot Hem te wenden als alleen alle aanneming waardig, en als Iemand Die voor arme zondaren in zo'n toestand alleen geldig kan zijn; ik zeg, daar is op datzelfde ogenblik (hoewel, in orde der natuur, daaruit voortvloeiend):
(1)Een heldere ontdekking van goedertierenheid waarop de zondaar tevoren op die wijze geen gezicht had.
(2)Deze goedertierenheid wordt aan de arme zondaar persoonlijk tot zijn hulp voorgesteld; zij wordt hem voor ogen gesteld als gepast voor de toestand waarin hij nu verkeert.
(3)De belofte en de verbintenis van God komt met kracht tot de ziel: "Gij zult verlost worden", dat is: zaligmakende goedertierenheid of ontferming wordt op dat ogenblik aan de arme bevende zondaar aangeboden.
Nu, hoewel de zondaar, nog niet hersteld uit de verschrikking waarin de ontdekking van zijn ellende vlak daarvoor hem geworpen had, niet altijd dadelijk persoonlijke en toepassende conclusies durft te trekken, toch verwekt deze genadige kennisgeving iets van een nederig vertrouwen, en breekt, tenminste voor die tijd, de kracht van de onderdrukkende en verbijsterende beschuldiging, waaronder hij tot die tijd toe lag.
Deze daad nu van God die hiervoor beschreven is (…), kan naar mijn mening worden genoemd, en met recht ondersteld worden te zijn Zijn rechtvaardigmakende daad, of Zijn daad van vrijspreking.
(...)
In één woord, op deze ontdekking verschijnt de Rechter, als het ware, ontdaan van Zijn vreselijke majesteit; er worden geen fronsels meer in Zijn aangezicht gezien, maar een lieflijkheid die steeds gepaard gaat met zulk een majesteit, die terstond weldadige gedachten en eerbied afdwingt. De aangeklaagde wordt niet meer zoals tevoren ingekerkerd en opgesloten met de vreselijke verwachting van toorn en hevige grimmigheid; de vervolgers trekken of geheel af en verdwijnen, of, indien de twistzieke tegenpartijder volhoudt, dan is wat de satan of een verkeerd ingelichte consciëntie nu doet, slechts als boosaardige protesten die veroorzaakt zijn door de teleurstelling die zij van de Rechter hebben ondervonden. En, om hier niet meer aan toe te voegen, de arme mens gaat terstond hierna met enige lieflijke vrijmoedigheid zijn weg, en begint met lust zijn werk.

Bedankt Posthoorn! Een heel mooi stukje! En ik begrijp nu eindelijk waar je staat en wat je bedoelt. Woorden / termen geven blijkbaar zoveel verwarring…

Ik geloof zelf dat het punt van de wedergeboorte eerder is, voel me meer thuis bij Brakel op dit punt. Maar ik kan wel met je mee dat het kennen van deze openbaring van de Middelbaar cruciaal is om gegronde rust te hebben. Je kan niet weten wedergeboren te zijn voordat dit heeft plaatsgehad.

TSD schreef: ↑07 dec 2024, 20:22

Posthoorn schreef: ↑07 dec 2024, 18:32

TSD schreef: ↑07 dec 2024, 15:09 Natuurlijk kan je het geloof in Christus niet scheiden van de rechtvaardigmaking.

Maar het niet willen scheiden van de rechtvaardigmaking en de verzekering / verzegeling daaromtrent is inderdaad een altijd een stroming geweest binnen de reformatie, maar zeker niet de hoofdstroom, laat staan de enige. En dat is wel wat je nu in feite doet.

Als Christus zich aan je ziel openbaart, dan ben je daarbij, dat is echt heel wat anders dan een heenwijzing naar Hem. Om dan vervolgens te zeggen: het is niets, wanneer dat niet gepaard gaat met een bewuste vrijspraak, dan is het slechts een heenwijzing, ik vind dat een hele gevaarlijke redenering een redenering. Ik denk dat je dan écht heel erg tekort doet aan de veelkleurigheid van het werk van de Heilige Geest.

Ik kan het niet beter verwoorden dan met de woorden van Thomas Halyburton in zijn mooie (maar wel moeilijk toegankelijke) boekje over de rechtvaardigmaking.

Halyburton schreef:Om alle misvatting hieromtrent te voorkomen: wanneer ik zeg, dat God toepast, bedoel ik niet dat God door een volstrekte belofte of krachtige verklaring spreekt "uw zonden zijn u vergeven", wat Hij ook bij sommige gelegenheden mag doen. [Maar] op hetzelfde ogenblik waarin de arme, bevende, overtuigde zondaar, door een heldere openbaring van de Middelaar, overreed wordt om van alle andere wegen van hulp af te zien, en zijn oog tot Hem te wenden als alleen alle aanneming waardig, en als Iemand Die voor arme zondaren in zo'n toestand alleen geldig kan zijn; ik zeg, daar is op datzelfde ogenblik (hoewel, in orde der natuur, daaruit voortvloeiend):
(1)Een heldere ontdekking van goedertierenheid waarop de zondaar tevoren op die wijze geen gezicht had.
(2)Deze goedertierenheid wordt aan de arme zondaar persoonlijk tot zijn hulp voorgesteld; zij wordt hem voor ogen gesteld als gepast voor de toestand waarin hij nu verkeert.
(3)De belofte en de verbintenis van God komt met kracht tot de ziel: "Gij zult verlost worden", dat is: zaligmakende goedertierenheid of ontferming wordt op dat ogenblik aan de arme bevende zondaar aangeboden.
Nu, hoewel de zondaar, nog niet hersteld uit de verschrikking waarin de ontdekking van zijn ellende vlak daarvoor hem geworpen had, niet altijd dadelijk persoonlijke en toepassende conclusies durft te trekken, toch verwekt deze genadige kennisgeving iets van een nederig vertrouwen, en breekt, tenminste voor die tijd, de kracht van de onderdrukkende en verbijsterende beschuldiging, waaronder hij tot die tijd toe lag.
Deze daad nu van God die hiervoor beschreven is (…), kan naar mijn mening worden genoemd, en met recht ondersteld worden te zijn Zijn rechtvaardigmakende daad, of Zijn daad van vrijspreking.
(...)
In één woord, op deze ontdekking verschijnt de Rechter, als het ware, ontdaan van Zijn vreselijke majesteit; er worden geen fronsels meer in Zijn aangezicht gezien, maar een lieflijkheid die steeds gepaard gaat met zulk een majesteit, die terstond weldadige gedachten en eerbied afdwingt. De aangeklaagde wordt niet meer zoals tevoren ingekerkerd en opgesloten met de vreselijke verwachting van toorn en hevige grimmigheid; de vervolgers trekken of geheel af en verdwijnen, of, indien de twistzieke tegenpartijder volhoudt, dan is wat de satan of een verkeerd ingelichte consciëntie nu doet, slechts als boosaardige protesten die veroorzaakt zijn door de teleurstelling die zij van de Rechter hebben ondervonden. En, om hier niet meer aan toe te voegen, de arme mens gaat terstond hierna met enige lieflijke vrijmoedigheid zijn weg, en begint met lust zijn werk.

Bedankt Posthoorn! Een heel mooi stukje! En ik begrijp nu eindelijk waar je staat en wat je bedoelt. Woorden / termen geven blijkbaar zoveel verwarring…

Ik geloof zelf dat het punt van de wedergeboorte eerder is, voel me meer thuis bij Brakel op dit punt. Maar ik kan wel met je mee dat het kennen van deze openbaring van de Middelbaar cruciaal is om gegronde rust te hebben. Je kan niet weten wedergeboren te zijn voordat dit heeft plaatsgehad.

De redelijke Godsdienst deel 1


De dadelijke- en lijdelijke rechtvaardigmaking zijn onafscheidelijk.

Voordat Brakel ingaat op de vraag in welke tijd de rechtvaardigmaking plaats vindt,
geeft hij eerst een uitleg van de begrippen dadelijke- en lijdelijke rechtvaardigmaking.
(869)
In de rechtvaardigmaking komt God voor als Degene die rechtvaardigt en de mens als
degene die gerechtvaardigd wordt.
Hieruit blijkt dat rechtvaardigmaking niet alleen een uitspraak van een vonnis is over
de mens maar ook tot de mens. Dit betekent dat diezelfde daad van rechtvaardigen van
twee zijden aangemerkt kan worden; aan de zijde van God, hoe God de mens
rechtvaardigt en aan de zijde van de mens, hoe de mens de rechtvaardigmaking
ontvangt.
Als men de rechtvaardigmaking van Gods kant aanmerkt dan wordt dit genoemd de
justificatio activa, de dadelijke (actieve) rechtvaardigmaking.
Als men de rechtvaardigmaking van de kant van de mens aanmerkt dan wordt dit
genoemd de justificatio passiva, de lijdelijke (passieve) rechtvaardigmaking.
Vervolgens geeft Brakel hier een nadere uitleg aan, die van groot belang is.
Deze dadelijke en lijdelijke rechtvaardigmaking is één en dezelfde daad.
Het onderscheid tussen beide is alleen gelegen in de manier waarop ze geschiedt, hoe
ze gedaan (actief) wordt of hoe ze ontvangen (passief) wordt.
Daarom kan men ze nooit van elkaar scheiden.
Waar de dadelijke rechtvaardigmaking is, daar is ook de lijdelijke en waar de lijdelijke
rechtvaardigmaking is, daar is ook de dadelijke! (869)
Volgens Brakel is het dus uitgesloten dat dadelijke- en lijdelijke rechtvaardigmaking
temporeel gescheiden zijn. Zij vinden gelijktijdig plaats en de een kan er nooit zijn
zonder de ander.
Vervolgens gaat Brakel nader in op de vraag in welke tijd de mens gerechtvaardigd
wordt.
Brakel ontkent dat de mens van eeuwigheid gerechtvaardigd is. Alleen Gods
voornemen om de uitverkorenen in de tijd te rechtvaardigen is van eeuwigheid. (869)
39
De mens wordt niet eerder gerechtvaardigd dan op het moment dat de mens, die
gezondigd heeft, gerechtvaardigd wordt en in Christus gelooft. (870)

Scheepsbel schreef: ↑07 dec 2024, 20:35

TSD schreef: ↑07 dec 2024, 20:22

Posthoorn schreef: ↑07 dec 2024, 18:32

TSD schreef: ↑07 dec 2024, 15:09 Natuurlijk kan je het geloof in Christus niet scheiden van de rechtvaardigmaking.

Maar het niet willen scheiden van de rechtvaardigmaking en de verzekering / verzegeling daaromtrent is inderdaad een altijd een stroming geweest binnen de reformatie, maar zeker niet de hoofdstroom, laat staan de enige. En dat is wel wat je nu in feite doet.

Als Christus zich aan je ziel openbaart, dan ben je daarbij, dat is echt heel wat anders dan een heenwijzing naar Hem. Om dan vervolgens te zeggen: het is niets, wanneer dat niet gepaard gaat met een bewuste vrijspraak, dan is het slechts een heenwijzing, ik vind dat een hele gevaarlijke redenering een redenering. Ik denk dat je dan écht heel erg tekort doet aan de veelkleurigheid van het werk van de Heilige Geest.

Ik kan het niet beter verwoorden dan met de woorden van Thomas Halyburton in zijn mooie (maar wel moeilijk toegankelijke) boekje over de rechtvaardigmaking.

Halyburton schreef:Om alle misvatting hieromtrent te voorkomen: wanneer ik zeg, dat God toepast, bedoel ik niet dat God door een volstrekte belofte of krachtige verklaring spreekt "uw zonden zijn u vergeven", wat Hij ook bij sommige gelegenheden mag doen. [Maar] op hetzelfde ogenblik waarin de arme, bevende, overtuigde zondaar, door een heldere openbaring van de Middelaar, overreed wordt om van alle andere wegen van hulp af te zien, en zijn oog tot Hem te wenden als alleen alle aanneming waardig, en als Iemand Die voor arme zondaren in zo'n toestand alleen geldig kan zijn; ik zeg, daar is op datzelfde ogenblik (hoewel, in orde der natuur, daaruit voortvloeiend):
(1)Een heldere ontdekking van goedertierenheid waarop de zondaar tevoren op die wijze geen gezicht had.
(2)Deze goedertierenheid wordt aan de arme zondaar persoonlijk tot zijn hulp voorgesteld; zij wordt hem voor ogen gesteld als gepast voor de toestand waarin hij nu verkeert.
(3)De belofte en de verbintenis van God komt met kracht tot de ziel: "Gij zult verlost worden", dat is: zaligmakende goedertierenheid of ontferming wordt op dat ogenblik aan de arme bevende zondaar aangeboden.
Nu, hoewel de zondaar, nog niet hersteld uit de verschrikking waarin de ontdekking van zijn ellende vlak daarvoor hem geworpen had, niet altijd dadelijk persoonlijke en toepassende conclusies durft te trekken, toch verwekt deze genadige kennisgeving iets van een nederig vertrouwen, en breekt, tenminste voor die tijd, de kracht van de onderdrukkende en verbijsterende beschuldiging, waaronder hij tot die tijd toe lag.
Deze daad nu van God die hiervoor beschreven is (…), kan naar mijn mening worden genoemd, en met recht ondersteld worden te zijn Zijn rechtvaardigmakende daad, of Zijn daad van vrijspreking.
(...)
In één woord, op deze ontdekking verschijnt de Rechter, als het ware, ontdaan van Zijn vreselijke majesteit; er worden geen fronsels meer in Zijn aangezicht gezien, maar een lieflijkheid die steeds gepaard gaat met zulk een majesteit, die terstond weldadige gedachten en eerbied afdwingt. De aangeklaagde wordt niet meer zoals tevoren ingekerkerd en opgesloten met de vreselijke verwachting van toorn en hevige grimmigheid; de vervolgers trekken of geheel af en verdwijnen, of, indien de twistzieke tegenpartijder volhoudt, dan is wat de satan of een verkeerd ingelichte consciëntie nu doet, slechts als boosaardige protesten die veroorzaakt zijn door de teleurstelling die zij van de Rechter hebben ondervonden. En, om hier niet meer aan toe te voegen, de arme mens gaat terstond hierna met enige lieflijke vrijmoedigheid zijn weg, en begint met lust zijn werk.

Bedankt Posthoorn! Een heel mooi stukje! En ik begrijp nu eindelijk waar je staat en wat je bedoelt. Woorden / termen geven blijkbaar zoveel verwarring…

Ik geloof zelf dat het punt van de wedergeboorte eerder is, voel me meer thuis bij Brakel op dit punt. Maar ik kan wel met je mee dat het kennen van deze openbaring van de Middelbaar cruciaal is om gegronde rust te hebben. Je kan niet weten wedergeboren te zijn voordat dit heeft plaatsgehad.

De redelijke Godsdienst deel 1


De dadelijke- en lijdelijke rechtvaardigmaking zijn onafscheidelijk.

Voordat Brakel ingaat op de vraag in welke tijd de rechtvaardigmaking plaats vindt,
geeft hij eerst een uitleg van de begrippen dadelijke- en lijdelijke rechtvaardigmaking.
(869)
In de rechtvaardigmaking komt God voor als Degene die rechtvaardigt en de mens als
degene die gerechtvaardigd wordt.
Hieruit blijkt dat rechtvaardigmaking niet alleen een uitspraak van een vonnis is over
de mens maar ook tot de mens. Dit betekent dat diezelfde daad van rechtvaardigen van
twee zijden aangemerkt kan worden; aan de zijde van God, hoe God de mens
rechtvaardigt en aan de zijde van de mens, hoe de mens de rechtvaardigmaking
ontvangt.
Als men de rechtvaardigmaking van Gods kant aanmerkt dan wordt dit genoemd de
justificatio activa, de dadelijke (actieve) rechtvaardigmaking.
Als men de rechtvaardigmaking van de kant van de mens aanmerkt dan wordt dit
genoemd de justificatio passiva, de lijdelijke (passieve) rechtvaardigmaking.
Vervolgens geeft Brakel hier een nadere uitleg aan, die van groot belang is.
Deze dadelijke en lijdelijke rechtvaardigmaking is één en dezelfde daad.
Het onderscheid tussen beide is alleen gelegen in de manier waarop ze geschiedt, hoe
ze gedaan (actief) wordt of hoe ze ontvangen (passief) wordt.
Daarom kan men ze nooit van elkaar scheiden.
Waar de dadelijke rechtvaardigmaking is, daar is ook de lijdelijke en waar de lijdelijke
rechtvaardigmaking is, daar is ook de dadelijke! (869)
Volgens Brakel is het dus uitgesloten dat dadelijke- en lijdelijke rechtvaardigmaking
temporeel gescheiden zijn. Zij vinden gelijktijdig plaats en de een kan er nooit zijn
zonder de ander.
Vervolgens gaat Brakel nader in op de vraag in welke tijd de mens gerechtvaardigd
wordt.
Brakel ontkent dat de mens van eeuwigheid gerechtvaardigd is. Alleen Gods
voornemen om de uitverkorenen in de tijd te rechtvaardigen is van eeuwigheid. (869)
39
De mens wordt niet eerder gerechtvaardigd dan op het moment dat de mens, die
gezondigd heeft, gerechtvaardigd wordt en in Christus gelooft. (870)

Wil je ook even duidelijk maken wat je met je lap tekst bedoelt te zeggen? Ik zie dat je nu iets van een samenvatting citeert van wat Brakel volgens iemand zegt... maar je wat je aan de gedachtewisseling tussen Posthoorn en mij nu wilt toevoegen is mij oprecht niet duidelijk.

TSD schreef: ↑07 dec 2024, 20:22 Bedankt Posthoorn! Een heel mooi stukje! En ik begrijp nu eindelijk waar je staat en wat je bedoelt. Woorden / termen geven blijkbaar zoveel verwarring…

Ik geloof zelf dat het punt van de wedergeboorte eerder is, voel me meer thuis bij Brakel op dit punt. Maar ik kan wel met je mee dat het kennen van deze openbaring van de Middelbaar cruciaal is om gegronde rust te hebben. Je kan niet weten wedergeboren te zijn voordat dit heeft plaatsgehad.

Posthoorn schreef: ↑07 dec 2024, 22:22

TSD schreef: ↑07 dec 2024, 20:22 Bedankt Posthoorn! Een heel mooi stukje! En ik begrijp nu eindelijk waar je staat en wat je bedoelt. Woorden / termen geven blijkbaar zoveel verwarring…

Ik geloof zelf dat het punt van de wedergeboorte eerder is, voel me meer thuis bij Brakel op dit punt. Maar ik kan wel met je mee dat het kennen van deze openbaring van de Middelbaar cruciaal is om gegronde rust te hebben. Je kan niet weten wedergeboren te zijn voordat dit heeft plaatsgehad.

Kennelijk kan Thomas Halyburton het beter verwoorden dan ik. Want dat is precies zoals ik het ook zie en bedoelde te zeggen.

Waardevolle bijdrage! Mooi om te lezen en te overdenken.

Goede zondag.

Refojongere schreef: ↑07 dec 2024, 23:18

Posthoorn schreef: ↑07 dec 2024, 22:22

TSD schreef: ↑07 dec 2024, 20:22 Bedankt Posthoorn! Een heel mooi stukje! En ik begrijp nu eindelijk waar je staat en wat je bedoelt. Woorden / termen geven blijkbaar zoveel verwarring…

Ik geloof zelf dat het punt van de wedergeboorte eerder is, voel me meer thuis bij Brakel op dit punt. Maar ik kan wel met je mee dat het kennen van deze openbaring van de Middelbaar cruciaal is om gegronde rust te hebben. Je kan niet weten wedergeboren te zijn voordat dit heeft plaatsgehad.

Kennelijk kan Thomas Halyburton het beter verwoorden dan ik. Want dat is precies zoals ik het ook zie en bedoelde te zeggen.

Goed om te horen, Refojongere, maar ik lees hier toch geen 'langzamerhand tot geloof komen', zoals jij eerder schreef.

huisman schreef: ↑07 dec 2024, 16:31
De gave van een nieuw hart is de wedergeboorte. (Vs 26) Gods Geest neemt dan intrek in het hart (vs 27) De zondaar met een nieuw hart en de inwoning van Gods Geest gaat dan walgen van zijn ongerechtigheden en gruwelen.

Als ik jou goed lees gaat dat ‘ walgen van zijn ongerechtigheden en gruwelen.‘ aan de wedergeboorte vooraf en komt de inwoning van Gods Geest pas daarna. Dat lees ik niet in Ezechiël 36. Die ontdekking van de zonde is toch echt een vrucht van de Geest en
van de wedergeboorte. Daarvoor is immers de zondaar dood in misdaden en zonden (Efeze 2 : 1 ev.) kanttekening 2 zegt hierbij o.a. zonder enig leven en beweging in geestelijke zaken. Het is dood of leven en een dode zondaar heeft geen ware ellendekennis.

Ik denk met wat @TSD ook zegt, Je kan niet weten wedergeboren te zijn voordat dit heeft plaatsgehad.
Dus je kan pas weten wedergeboren te zijn, als je Christus hebt leren kennen als schuldovernemende borg, je zonden zijn vergeven, stellig weten en vertrouwen dat niet alleen voor anderen, maar ook voor mij... enzovoorts.
Dat je het moment van wedergeboorte theoretisch eerder kunt plaatsen geloof ik wel maar dat kan dus enkel en alleen achteraf bekeken worden, niet voor de inhoud van zondag 7.

Het lijkt mij dus onmogelijk dat iemand zegt, ik ben wel wedergeboren maar ik ken de inhoud van zondag 7 nog niet. (Niet dat jij dit zegt overigens hoor).

Ik las vandaag het volgende:

Ik citeer:

“Als het Woord van God ons hart heeft geraakt, kunnen we niet zeggen dat Christus hebben gezien, maar wel dat wij Hem liefhebben en dat het geloof ons met een onuitsprekelijke en heerlijke vreugde vervult. Ik denk in dit verband aan een voorbeeld dat ds. A. de Waard meer dan eens in zijn preken gebruikte.

De Waard diende de Gereformeerde Samenkomt van Alblasserdam, de gemeente waarin ik opgroeide, van 1967 tot 1976 en die nu deel uitmaakt van de Hersteld Hervormde Kerk. Bij hem volgende ik totdat in 1974 in Utrecht theologie ging studeren catechisatielessen en terwijl hij het avondmaal bediende, mocht ik voor het eerst ten avondmaal gaan. Toen was de Gereformeerde Samenkomst inmiddels vacant en was De Waard in Hendrik-Ido-Ambacht predikant geworden.

Dan nu voorbeeld waar het omgaat. Een jongentje van een jaar of zeven acht was aan het vliegeren op een mooie zomerdag. Er stond genoeg vind maar de zon scheen ook, zodat hij niet meeviel naar de vlieger te kijken. Een man kwam langs fietsen, stapte af en zei om hem op een niet verkeerde manier wat te plagen: ‘je ben je vlieger kwijt, want ik kan hem niet zien.’ Daarop antwoordde het jongentje: ‘meneer, ik kan hem ook niet zien, maar ik ben hem echt niet kwijt, want ik voel hem trekken.’

De Waard gaf zo aan dat door genade het hart van een kind van God naar boven wordt getrokken. Dan kon hij ook wijzen op het gezang van Van Lodensteijn; ‘’t Oog omhoog, het hart naar boven, hier beneden is het niet, ’t ware leven, lieven, loven is slechts waar men Jezus ziet.’ Indringend kon De Waard dan de vraag stellen of wij Jezus al voelde trekken en spoorde hij ons aan om Hem te zoeken. Dan kwam ook naar voren dat als wij Hem voelen trekken, Hij ons getrokken heeft.”

@Posthoorn, @ejvl,

Begrijp ik uit jullie bijdragen dat jullie de ‘trekkende tijd’ (om zo maar te noemen) in de voorbeidingstijd, de préfase plaatsen? En dat bij de kennelijke, bewuste omhelzing van Christus de wedergeboorte plaats vind? Ik probeer het wat scherp te krijgen.

Refojongere schreef: ↑07 dec 2024, 07:49 Kijk, dit is de meest heldere bijdrage van de afgelopen pagina's naar mijn mening. Vanuit het Woord. Calvinistische taal ook.

Om op 1 Joh. 5:11 te reageren. Een ieder die gelooft is verzekerd van het eeuwige leven. Kennelijk wordt hieruit de conclusie getrokken dat als iemand gelooft, dat die dan ook altijd weet dat hij een waar geloof bezit. Dat zou ik niet willen zeggen.

In de hele Johannesbrief wordt gewaarschuwd dat je wel kan zeggen dat je gelooft, maar dat het toch bedrog kan zijn. Als je bijvoorbeeld in zonde leeft (1:6), ontkent dat je zondigt (1:8), als je de geboden niet doet (2:4), als je je broeder haat (2:9), als je de wereld liefhebt (2:15).

Johannes noemt juist kenmerken van het ware geloof omdat het kennelijk voor zijn hoorders niet duidelijk is geweest wanneer je nu kunt weten een kind van God te zijn en een waar geloof te hebben. Wij zullen ons hart verzekeren (3:19) als wij de broeders liefhebben, de rechtvaardigheid doen. Als we vol zijn van Gods liefde, dan hebben we vrijmoedigheid in de dag des oordeels (4:17).

Tegelijkertijd ben ik het met je eens, het ware geloof heeft in de geloofsdaad altijd enige vrede, rust, blijdschap, liefde, verwondering. Geloof is denk ik nooit onbewust. Kortom: het getuigenis van de Geest. Maar dan nog kan het zijn dat als een gelovige erop reflecteert deze nog heen en weer geslingerd kan worden: Was het wel waar, was het wel diep genoeg. Zeker als een bepaalde prediking van de bewuste rechtvaardiging een bewuste ervaringsmoment maakt.
Terwijl de meesten langzamerhand tot geloof komen zoals Maanenschijn bij zichzelf beschrijft. Een bekering "niet uit de boekjes".

Dus iemand kan onbewust gelovige zijn als zo iemand een verkeerd beeld heeft gekregen wanneer je een ware gelovige zou moeten zijn. Bijv als geleerd wordt dat je door een crisiservaring heen moet zijn gegaan waar je een duidelijk verhaal over moet kunnen vertellen.

Ik wilde vooral de Bijbel zelf laten spreken, maar inderdaad trek ik die conclusie daaruit. Mijn redenering is als volgt: de Bijbel schrijft op verschillende plaatsen kenmerken/vruchten van het geloof toe aan alle gelovigen in het algemeen. Omdat dit in het algemeen aan gelovigen toegeschreven wordt, moet dit ook in het algemeen van toepassing zijn op de gelovigen. De 3 teksten die ik aanhaal zijn daar wat mij betreft een voorbeeld van, als je echter niet instemt met 1 van deze teksten, dan blijven de andere teksten nog steeds staan. Een ander voorbeeld zou zijn: Paulus schrijft dat de gelovigen vrede met God hebben, dus is wie geen vrede met God heeft geen gelovige, Rom. 5:1.

En, voor de à Brakel lezers onder ons, volgens mij is dat niet anders dan wat hij schrijft, want hij schrijft over de bede 'en vergeef ons onze schulden': "Vergeving der zonden te hebben is een zeer beminnelijke staat. Gij, gelovigen, hoe klein u ook zijt, en hoe ver u ook afgedwaald zijt, u hebt nog niet al vergeten, wat het was, van alle schuld, van alle straffen bevrijd te wezen. De vrijmoedige toegang tot God te hebben, en met een kinderlijk hart te kunnen zeggen: mijn Vader. Wat het is een stille ziel te hebben, te smaken de vrede van God, die alle verstand te boven gaat, zich in de vergeving der zonden, en verzoening met God te verblijden, deel te hebben aan Christus' rantsoen en gerechtigheid, en daarmee bekleed te zijn. Mag het u nog niet wel heugen, hoe ruim het hart was, en dat het scheen, alsof alles met u bevredigd was, wat er is in hemel en op aarde, als de Heere tot u zei: uw zonden zijn u vergeven, Ik ben uw God; gij zijt Mijne! U kent immers die staat, hetzij door gevoel of door geloof; uw ziel is ontroerd, als u die staat mist, en de innige begeerten uws harten zijn om die staat te bezitten, en in die gestalte al hoger en hoger opgeleid te worden.", etc.

Mijn tweede argument is dat het strijdt met de natuur van het geloof, als het geloof een vast vertrouwen is, en vertrouwen een daad van de ziel is, dan kun je niet onbewust vertrouwen. De Heere hoeft aan de blindgeborene niet uit te leggen wat geloof is, Joh. 9:35, en Paulus ook niet als hij de gemeente van Korinthe oproept om zich te onderzoeken of zij in het geloof zijn, 2 Kor. 13:5. Wie gelooft weet ook dat hij gelooft, zegt Ursinus, en ik houd dat voor Bijbels taalgebruik.

Ik vraag me vooral af in jouw reactie hoe je deze twee uitspraken in hun verband ziet: "geloof is denk ik nooit onbewust", en: "dus iemand kan onbewust gelovige zijn", want dat kan in mijn mening niet samengaan.