Dorsvloer vol confetti

[Mister]

In het bedrijfsleven is het zo dat als het niet goed gaat, de leiding ter verantwoording wordt geroepen. Alzo niet in de kerk. Daar is het nooit de schuld van de 'leiding', want door Christus Zelf aangesteld. Toch? Plaatsvervanger van Christus? Waar hebben we dat meer gehoord?

Met name de GerGem straalt een zekere zelfgenoegzaamheid uit. Als ergens de waarheid is, dan bij ons! Dat is natuurlijk prima, maar dan moet die waarheid wel vruchten aanbrengen. En als die uitblijven, zoals de predikanten en kerkenraden zelf zeggen, dan moeten ze toch eens bij zichzelf te rade gaan. Of nog beter: bij God en Zijn Woord. En niet de Geest de schuld geven. Op die preekstoel wordt een geroepen predikant een uitdeler van menigerlei genade aan dode zondaren. Beseffen hij dat nog wel?

De gewone mensen rest vaak maar één weg: ophoepelen. Hetzij gedwongen, hetzij vrijwillig.

Wordt het niet eens tijd dat een kerkenraad ook eens gewoon verantwoording aflegt van zijn werk?

Ook in Jezus' tijd verlieten Hem velen. Ik dacht ergens wel meer dan 5000 op één dag.
Waar Gods Woord recht gepredikt wordt, is het als een scherp zwaard.

Precies, kerkverlating als kenmerk van het ware...

[Luther]

Hoewel er wellicht karikaturale elementen in het boek zitten (ik heb een deel gelezen), is de beschrijving van bijvoorbeeld de zondag zeer herkenbaar. (Nog even los van het feit of je dat positief of negatief duidt). Ik zie dit soort boeken steeds weer als een spiegel: hebben we in onze kring allerlei ballast gecreeërd, waardoor jongeren afhaken? Zou toch kunnen. En daarom hoop ik dat het boek als spiegel functioneert, ook als niet alles ons zint.
Daarom hoop ik dat er een betrokken, warme en zelfkritische recensie in de Saambinder zal verschijnen. Niet om het boek allemaal voor zoete koek te slikken, maar omdat er altijd een signaal vanuit gaat. Zo'n boek ontstaat niet zomaar, hoe rabiaat wij het ook misschien vinden.

En vandaag was het gelukkig zover. Ds. Visscher begreep dat dit boek een spiegel is voor ons. Ik ben er blij om en zal voor niet-Saambinder lezers het artikel (voor zover het over dit boek ging) overtypen: (sommige passages heb ik vetgedrukt)

Drie spiegels

Kritiek is soms best lastig. Zeker als het gaat om onheuse kritiek. Wie kreeg nooit eens onterecht iets in de schoenen geschoven? Dan doet kritiek pijn, maar dan is deze ook onheus.
Soms is er ook kritiek met een kern van waarheid. Dat zit er in die kritiek een element dat we ter harte kunnen nemen. Onlangs kreeg ik wat boeken onder ogen die te denken gaven. Soms in heel positieve zin; soms in negatieve zin. Laat ik dit eens duidelijk maken.

Tot nadenken
Onlangs verscheen een boekje van Franca Treur over het kerkelijk leven van één van onze gemeenten. Ik heb dat boek (nog) niet gelezen, maar via internet is een deel ervan beschikbaar. Dat stuk heb ik gelezen.
Franca is opgegroeid in onze gemeenten, maar heeft daar inmiddels afscheid van genomen en doet 'nergens meer aan'. Ze schrijft onder andere voor NRC-Handelsblad. In haar boekje "Dorsvloer vol confetti" blikt ze terug op haar opvoeding en jeugd. Het boek heeft de vorm van een roman. In tegenstelling tot Jan Wolkers en Maarten 't Hart beschrijft ze haar wortels integer.
Natuurlijk: de hoofdpersoon uit het boek mag niet één op één met de schrijfster worden geïndentificeerd, maar toch. Uit haar verwoording blijkt dat het haar vooral ging om veel uiterlijke zaken. Allerlei regels waren kennelijk in haar jonge leven van groot belang. Ieder onder ons zal die regels wel herkennen. In haar beleving - het boek is geschreven vanuit het perspectief van een meisje van 12 jaar - waren dat kennelijk de belangrijkste zaken. De buitenkant was de maat waaraan ieder min of meer gemeten werd.
Als je dit soort dingen leest, strijden allerlei gevoelens om voorrang. Is het werkelijk zo dat de buitenkant het belangrijkste is geworden? Is da't het wat een jong meisje kennelijk heeft meegenomen uit haar opvoeding?
Deze spiegel - hoeveel er wellicht ook is aan te merken op de levensgang van de schrijfster - vind ik zelf best wel schokkend. Jaarlijks verlaten zo'n 400 jongeren onze gemeenten. Niet om naar een ander kerkverband over te stappen, maar om 'nergens meer aan te doen'. Bij hoevelen van die jonge kerkverlaters leeft het beeld dat het vooral om de regeltjes gaat? Hoe komt het dat er kennelijk jongeren en ouderen zijn die zo'n verwrongn beeld hebben van de Bijbelse boodschap? Ligt dat wellicht aan de schrijfster, of aan de jongeren? Of geven ambtsdragers, geeft de kerk daartoe mogelijk ook aanleiding? Schittert het grote geluk van Gods kinderen en de heerlijkheid en de ruimte in het Evangelie wel voldoende door?
Hoeveel ouders, met opgroeiende kinderen, zullen niet met deze vragen worstelen? Wat laat ik zien aan kinderen die niet meer meewillen naar de kerk? Agnes Amelink schreef ooit over een leeg kistje dat van generatie op generatie werd doorgegeven. Wat is het soms moeilijk om wezenlijke dingen aan jongeren voor te houden. Niettemin is zo'n boek wel een signaal om over na te denken. En vooral ook om jongeren te vertellen aan de hand van de Bijbel hoe goed het is om de Heere te zoeken en te dienen.

[Luther]

Ik lees nu pas, dat ik beschuldigd word iets niet te onderkennen, samen met Memento en Afgewezen.
Wat mij betreft, klopt die beschuldiging sowieso niet en schaar ik me achter deze posting van Memento.
Volgens mij herkent Afgewezen zich ook niet in jouw beschuldiging, Luther. Althans: ik kan dat er met de beste wil van de wereld niet uit halen.

Rosa stelde dat de meeste kerkverlaters zoals Franca Treur de kerk verlaten omdat ze in hun directe omgeving geen werkelijk geestelijk leven zien. Of, zoals ds. Visscher vandaag in de Saambinder schrijft: "Schittert het grote geluk van Gods kinderen en de heerlijkheid en de ruimte in het Evangelie wel voldoende door?"
In jullie bijdrages heb ik niet echt kunnen ontdekken dat jullie deze stelling onderschrijven. daar doelde ik op.

Wat Afgewezen al typt: afhakers zijn er altijd al geweest. Een redelijk nieuw fenomeen is, dat men er een boekje of pamfletje over gaat schrijven, in een poging om de negatieve kanten van het christelijk geloof, of van het kerkverband waar men uit komt, voor het voetlicht te brengen. Ten diepste met het doel om de eigen afvalligheid te verklaren.

Dat kan, maar dat hoeft niet. In ieder geval is het voor ons een spiegel om ons af te vragen of de afhakers in ons voldoende de liefde van Christus hebben kunnen ontdekken. Ik geloof ook werkelijk niet dat je het boek van Franca Treur goed peilt, als je stelt dat het doel is om haar eigen afvalligheid te verklaren.

Denk je niet, dat Christus zich in de weg van Zijn inzettingen laat kennen?
Als je daar van overtuigd bent (en dat ben ik), dan gaat het er niet over om boven mensen te gaan staan, maar om te proberen ze te binden aan Zijn eigen inzettingen.

Dat ben ik met je eens. Maar ook weer met de kanttekening, dat het dan te hopen is dat die inzettingen van Christus niet vertroebeld zijn door menselijke inzettingen die op de voorgrond worden geplaatst.

Wat ik niet begrijp, is dat mensen zeggen dat iets hen lief is en blijft en er toch tegen schoppen zonder iets van die liefde te laten blijken.

Wel eens gehoord van miskende liefde waar vooral via destructie aandacht voor wordt gevraagd?
Ik neem overigens aan dat bovenstaande niet betrekt op het boek van Franca Treur, want dat boek is absoluut niet schoppend.

Maar de mogelijkheid dat er fouten aan onze kant kunnen zitten, dringt gewoon niet door.

Met dit soort opmerkingen verbreed je de discussie behoorlijk. Of verengen, hoe je het bekijkt.
Je zegt dan eigenlijk: zolang er fouten gemaakt worden door mensen die in God geloven, heeft iedereen het volste recht om zich van God af te keren.
Zulk soort opmerkingen kom je wel vaker tegen in discussie: je mag pas wat over mijn gedrag zeggen, als je zelf volkomen feilloos bent. Zo werkt dat natuurlijk niet; nog afgezien van het feit, dat ik niet alle werkelijke of vermeende fouten die binnen onze kring gemaakt worden voor eigen rekening hoef te nemen.

Maar dit wordt helemaal niet gesteld in deze discussie. Niemand heeft het recht om zich van God af te keren, ook Franca Treur niet. Maar daar gaat het niet om in deze discussie. Het gaat er nu om: welke lessen trekke wij eruit. Durven we toe te geven dat er misstanden zijn? En t.o.v. dergelijke kerkverlaters neem ik op dat moment wel de fouten binnen onze kring voor eigen rekening, omdat ik dan op dat moment een deel van die kring ben.

Persoonlijk denk ik dat het overgrote deel wat niets doet maar wel een kerkbank verslijt Hem net zo goed verlaten. Wie niet voor Hem is, is tegen Hem; net zoals vele Israëlieten ten tijde van het OT deden: in het merendeel had God geen behagen, maar ze liepen wel rustig mee in die woestijn.

Ik hoop niet dat je dit zonder enige vorm van emotie hebt getypt. Die mensen die een kerkbank verslijten, liggen inderdaad verloren, maar in de eerste plaats zijn het verbondskinderen die elke keer het Evangelie van vrije genade horen. Ik zou er niet mee kunnen leven om elke zondag, als ik de gemeente zie, te denken: 'Nou, het merendeel zal dus voor eeuwig verloren gaan.' Ik hoop dat ik je verkeerd begrepen heb. Zo spreekt de Bijbel immers niet.

[Afgewezen]

Welke les ik eruit moet trekken dat Franca Treur ongelovig geworden is? Dat is de vraag die steeds gesteld wordt. En eigenlijk is het een dwaze vraag. Ben ik verantwoordelijk voor het ongelovig worden van een voor mij wildvreemd meisje? Omdat ze toevallig ook tot de GG behoorde??

[wim]

Welke les ik eruit moet trekken dat Franca Treur ongelovig geworden is? Dat is de vraag die steeds gesteld wordt. En eigenlijk is het een dwaze vraag. Ben ik verantwoordelijk voor het ongelovig worden van een voor mij wildvreemd meisje? Omdat ze toevallig ook tot de GG behoorde??

Als in een bedrijf projecten worden afgerond, dan stelt men vaak een lijstje van 'lessons learned' op. Die worden dan als een 'spiegel' gecommuniceerd naar collega's. Vaak gaat het om fouten die men later wil voorkomen.
Ik kan dan zeggen: dat is dwaas. Ben ik verantwoordelijk voor de fouten die in dat project gemaakt zijn? Het is een project waar ik part nog deel aan heb gehad. Ben ik daar verantwoordelijk voor alleen maar omdat ik toevallig bij hetzelfde bedrijf werk? Of ik kan er lering uittrekken in de projecten waar ik wél deel van uitmaak.

Dat je geen lessen wilt trekken uit wat anderen doen vind ik persoonlijk erg dwaas. Dan moet je elke keer zelf het wiel uitvinden.

[Afgewezen]

Welke les ik eruit moet trekken dat Franca Treur ongelovig geworden is? Dat is de vraag die steeds gesteld wordt. En eigenlijk is het een dwaze vraag. Ben ik verantwoordelijk voor het ongelovig worden van een voor mij wildvreemd meisje? Omdat ze toevallig ook tot de GG behoorde??

Als in een bedrijf projecten worden afgerond, dan stelt men vaak een lijstje van 'lessons learned' op. Die worden dan als een 'spiegel' gecommuniceerd naar collega's. Vaak gaat het om fouten die men later wil voorkomen.
Ik kan dan zeggen: dat is dwaas. Ben ik verantwoordelijk voor de fouten die in dat project gemaakt zijn? Het is een project waar ik part nog deel aan heb gehad. Ben ik daar verantwoordelijk voor alleen maar omdat ik toevallig bij hetzelfde bedrijf werk? Of ik kan er lering uittrekken in de projecten waar ik wél deel van uitmaak.

Dat je geen lessen wilt trekken uit wat anderen doen vind ik persoonlijk erg dwaas. Dan moet je elke keer zelf het wiel uitvinden.

Inderdaad is het ene bedrijf niet verantwoordelijk voor de fouten die door het andere bedrijf gemaakt zijn. En zo voel ik me ook niet verantwoordelijk voor de mogelijke (!) fouten die door de ouders van de schrijfster gemaakt zijn.

[wim]

Inderdaad is het ene bedrijf niet verantwoordelijk voor de fouten die door het andere bedrijf gemaakt zijn. En zo voel ik me ook niet verantwoordelijk voor de mogelijke (!) fouten die door de ouders van de schrijver gemaakt zijn.

Het gaat niet om verantwoordelijkheid, maar om de mogelijkheid dat je lessen kunt trekken uit fouten van anderen. Hoe kom je aan collectieve kennis als er nooit geleerd is van de dingen die fout zijn gegaan? Juist van goed gedocumenteerde fouten kun je leren.

[Afgewezen]

Inderdaad is het ene bedrijf niet verantwoordelijk voor de fouten die door het andere bedrijf gemaakt zijn. En zo voel ik me ook niet verantwoordelijk voor de mogelijke (!) fouten die door de ouders van de schrijver gemaakt zijn.

Het gaat niet om verantwoordelijkheid, maar om de mogelijkheid dat je lessen kunt trekken uit fouten van anderen. Hoe kom je aan collectieve kennis als er nooit geleerd is van de dingen die fout zijn gegaan? Juist van goed gedocumenteerde fouten kun je leren.

Kan best zijn, maar wat er nu gebeurt, is behoorlijk overtrokken. Bovendien kun je dit niet vergelijken met een bedrijfsfout. Wat de diepste motieven geweest zijn om het met het geloof te breken, is een persoonlijke zaak. Bovendien leert de Bijbel ons ook al het een en ander over dit fenomeen. Daar heb ik niet het zoveelste boek van een afhaker voor nodig.

[Luther]

Welke les ik eruit moet trekken dat Franca Treur ongelovig geworden is? Dat is de vraag die steeds gesteld wordt. En eigenlijk is het een dwaze vraag. Ben ik verantwoordelijk voor het ongelovig worden van een voor mij wildvreemd meisje? Omdat ze toevallig ook tot de GG behoorde??

De les die je zou moeten trekken is deze: Ben ik als GG-lid in mijn eigen gemeente voor de jongelui in mijn gemeente bereikbaar? Of ben ik een verhindering voor hen om tot Christus te komen? Straal ik iets uit van Zijn liefde? Straal ik iets uit van hoe goed het is om Hem te dienen? Eigenlijk zoals ds. Visscher in de Saambinder schrijft:

Schittert het grote geluk van Gods kinderen en de heerlijkheid en de ruimte in het Evangelie wel voldoende door?
(...)Niettemin is zo'n boek wel een signaal om over na te denken. En vooral ook om jongeren te vertellen aan de hand van de Bijbel hoe goed het is om de Heere te zoeken en te dienen.

[Afgewezen]

Allemaal erg braaf en cliché, eerlijk gezegd.
Laten we niet vergeten dat dé fout ligt bij de schrijfster zelf, en dat iemand die openlijk met God heeft gebroken geen gesprekspartner meer is als het gaat om misstanden in de kerk.

[Leopard]

Niet mee eens. Buitenstaanders kunnen soms op een betere manier inzicht verschaffen in je doen en laten dan 'eigen volk'.

Daarnaast: wat is volgens jouw de inhoud van de zin 'kinderen van de gemeente' die klinkt bij elke doopdienst. Er wordt altijd hard beweerd dat het teken van de doop nooit is weg te poetsen. In die zin lijkt het me niet verkeerd om ons ook verantwoordelijk te blijven voelen voor de schapen die wel dat teken bezitten, maar zijn afgedwaald.

[Luther]

Allemaal erg braaf en cliché, eerlijk gezegd.
Laten we niet vergeten dat dé fout ligt bij de schrijfster zelf, en dat iemand die openlijk met God heeft gebroken geen gesprekspartner meer is als het gaat om misstanden in de kerk.

Het valt me op, dat, wanneer het je niet bevalt, je gewoon zegt: Dit is een cliché.
Dat moge zo zijn, maar dan hebben we dat cliché steeds weer nodig.

Dat laatste ben ik pertinent niet met je eens. Alles draait om het begrip relatie. Als je 't zo stelt, is evangelisatiewerk ook uit den boze. Want dat is het terugroepen van hen die in de wereld zijn.

[wim]

Laten we niet vergeten dat dé fout ligt bij de schrijfster zelf, en dat iemand die openlijk met God heeft gebroken geen gesprekspartner meer is als het gaat om misstanden in de kerk.

Er zijn er ook die een hele kudde verlaten om slechts één afgedwaald schaapje terug te halen. Ik zou denken: had dat schaapje maar niet zo dom moeten zijn.
Maar ik geef toe dat dit allemaal te braaf klinkt. Want dit soort dingen benoemen is één. Er naar handelen is een heel ander hoofdstuk.

[Joannah]

Allemaal erg braaf en cliché, eerlijk gezegd.
Laten we niet vergeten dat dé fout ligt bij de schrijfster zelf, en dat iemand die openlijk met God heeft gebroken geen gesprekspartner meer is als het gaat om misstanden in de kerk.

Nee, de fout ligt vooral ook bij de ouders die een liefdeloze opvoeding zonder veel uitleg en communicatie hebben gegeven, waardoor het kind de logica en samenhang kwijt is geraakt.
Hoe kan het kind met God gebroken hebben, als ze God nog nooit heeft leren kennen?
Jezus is zachtmoedig en nederig van hart, Zijn juk is zacht en Zijn last licht.
Dat hebben de ouders wellicht niet uitgedragen.

Het kind is altijd een dwalend schaap geweest, gedoopt uit gewoonte maar niet als teken van wedergeboorte.... moge ze nog een keer echt geroepen worden....

[Rosa]

Allemaal erg braaf en cliché, eerlijk gezegd.
Laten we niet vergeten dat dé fout ligt bij de schrijfster zelf, en dat iemand die openlijk met God heeft gebroken geen gesprekspartner meer is als het gaat om misstanden in de kerk.

Afgewezen, je eigen naam keert zich tegen je. Jij wijst mensen af. En waarom? Omdat jij zelf degene bent die de kerkbank verslijt, zij het al dan niet meer een waar geloof? Jij oordeelt dat zij met God heeft gebroken. Daar ga jij helemaal niet over. Franca heeft haar kerkgang en sociale kerkleven op dit moment niet meer op de eerste plaats staan. Maar dat zegt niet dat ze ook met God zelf heeft gebroken. In diverse interviews die ik heb gelezen en gehoord is zij zoekende. Als zij zegt dat de tale Kanaans nog dierbaar voor haar is, dan zegt dat dat zij er niet los van is.
Ik zie nog wel lessen uit het verhaal van de verloren zoon die zijn vader verliet voor een plaatsje in 'de wereld'. En wat deed de vader? Die bleef wachten. Onvoorwaardelijk wachten. Wachten op de zoon die hem (Hem) verliet om hem weer in zijn armen te kunnen sluiten. Dát is Christus, gaan wij onze eigen weg, Hij keert zich niet van ons af, Hij wijst ons niet af.
Welk recht heb jij dan als mensenkind om dat wel te doen? Ik hoop dat je iets zult leren kennen van die Christusgestalte die het verlorene zocht en als Hij het vond met hen praatte, met hen at en hén, juist hén, de eeuwige toekomst gaf.