De prediking van het Evangelie

[Ander]

Ik vind het onderscheid tussen verkondiging (proclamatie) en aanbod nogal gezocht. Ik zou zeggen: Overal waar het Woord gepredikt wordt, wordt genade aangeboden aan alle hoorders. En mag elke hoorder verzekerd zijn van de goedwilligheid van God tegenover hem.

Ik vind het nogal gezocht om verkondiging hetzelfde te laten zijn als aanbod.

Daar hebben we het lek boven water.
Wat is namelijk verkondiging nog waard als het niet tegelijkertijd een aanbod inhoudt?

Het overbrengen van de goede boodschap. Ik verkondig u grote blijdschap, en niet: ik bied u grote blijdschap aan. Ga gij heen, en verkondig het Koninkrijk Gods, en niet: bied het Koninkrijk Gods aan. Deze dan, die gij niet kennende dient, verkondig ik ulieden, en niet: Deze dan bied ik ulieden aan.

[Ander]

Ik vind het onderscheid tussen verkondiging (proclamatie) en aanbod nogal gezocht. Ik zou zeggen: Overal waar het Woord gepredikt wordt, wordt genade aangeboden aan alle hoorders. En mag elke hoorder verzekerd zijn van de goedwilligheid van God tegenover hem.

Ik vind het nogal gezocht om verkondiging hetzelfde te laten zijn als aanbod.

Daar hebben we het lek boven water.
Wat is namelijk verkondiging nog waard als het niet tegelijkertijd een aanbod inhoudt?

Dan wordt verkondiging een mededeling: ALS God u komt te bekeren, DAN heb ik u wat aan te bieden.

Niet dus: bekeert u en gelooft het evangelie.

[memento]

Daar hebben we het lek boven water.
Wat is namelijk verkondiging nog waard als het niet tegelijkertijd een aanbod inhoudt?

Dan wordt verkondiging een mededeling: ALS God u komt te bekeren, DAN heb ik u wat aan te bieden.

Niet dus: bekeert u en gelooft het evangelie.

Maar ook: U kunt u niet bekeren, dat moet God doen. U kunt niet geloven, dat moet u gegeven worden. Binnen de klassiek-gereformeerde leer is dit geen probleem, omdat daar de beloften van God aan allen de oplossing vormen: ik moet me bekeren (oproep), maar ik kan me niet bekeren, wat mij uitdrijft naar een goedwillig God die mij belooft: Ik zal u een nieuw hart geven.

Wanneer je die beloften dus weghaalt, en reserveert voor de wedergeborenen, wordt de boodschap: Ik moet me bekeren en geloven, dat kan ik niet, dus moet ik maar afwachten of het God behaagd mij te zaligen, of niet.

Het algemene aanbod van genade, en de prediking van de goedwilligheid van God tegenover allen, is m.i. essentieel om een evenwichtige Bijbelse boodschap te brengen.

[Fjodor]

Daar hebben we het lek boven water.
Wat is namelijk verkondiging nog waard als het niet tegelijkertijd een aanbod inhoudt?

Dan wordt verkondiging een mededeling: ALS God u komt te bekeren, DAN heb ik u wat aan te bieden.

Niet dus: bekeert u en gelooft het evangelie.

Maar ook: U kunt u niet bekeren, dat moet God doen. U kunt niet geloven, dat moet u gegeven worden. Binnen de klassiek-gereformeerde leer is dit geen probleem, omdat daar de beloften van God aan allen de oplossing vormen: ik moet me bekeren (oproep), maar ik kan me niet bekeren, wat mij uitdrijft naar een goedwillig God die mij belooft: Ik zal u een nieuw hart geven.

Wanneer je die beloften dus weghaalt, en reserveert voor de wedergeborenen, wordt de boodschap: Ik moet me bekeren en geloven, dat kan ik niet, dus moet ik maar afwachten of het God behaagd mij te zaligen, of niet.

Het algemene aanbod van genade, en de prediking van de goedwilligheid van God tegenover allen, is m.i. essentieel om een evenwichtige Bijbelse boodschap te brengen.

Kan je iets meer zeggen over waar dit in de klassiek-gereformeerde leer zo uitgelegd wordt en wie dat doen?

[memento]

@Fjodor: Ik heb al gewezen in deze topic op Calvijns Institutie, deel 3, waarin hij "de goedwilligheid Gods" steeds nadrukkelijk laat terugkomen.

[Willem]

Daar hebben we het lek boven water.
Wat is namelijk verkondiging nog waard als het niet tegelijkertijd een aanbod inhoudt?

Dan wordt verkondiging een mededeling: ALS God u komt te bekeren, DAN heb ik u wat aan te bieden.

Niet dus: bekeert u en gelooft het evangelie.

Maar ook: U kunt u niet bekeren, dat moet God doen. U kunt niet geloven, dat moet u gegeven worden. Binnen de klassiek-gereformeerde leer is dit geen probleem, omdat daar de beloften van God aan allen de oplossing vormen: ik moet me bekeren (oproep), maar ik kan me niet bekeren, wat mij uitdrijft naar een goedwillig God die mij belooft: Ik zal u een nieuw hart geven.
Wanneer je die beloften dus weghaalt, en reserveert voor de wedergeborenen, wordt de boodschap: Ik moet me bekeren en geloven, dat kan ik niet, dus moet ik maar afwachten of het God behaagd mij te zaligen, of niet.
Het algemene aanbod van genade, en de prediking van de goedwilligheid van God tegenover allen, is m.i. essentieel om een evenwichtige Bijbelse boodschap te brengen.

Hier wordt de klassieke denkfout gemaakt dat er uberhaupt mensen zouden zijn die van nature uitgedreven worden - door bijbelse oproep tot bekering - naar een goedwillig God die zijn beloften waar maakt. De zin "ik moet me bekeren (oproep), maar ik kan me niet bekeren, wat mij uitdrijft naar een goedwillig God die mij belooft: Ik zal u een nieuw hart geven" klopt helemaal voor degene die levendgemaakt is, die door de prediking inwendig is geroepen, wiens wil eenswillend met Gods wil is geworden. Psalm 14 zegt echter, van de natuurlijke mens, De HEERE heeft uit den hemel nedergezien op de mensenkinderen, om te zien, of iemand verstandig ware, die God zocht. Zij zijn allen afgeweken, te zamen zijn zij stinkende geworden; er is niemand, die goed doet, ook niet een. Deze notie - dat er in de natuurlijke mens iets zou zijn waardoor hij/zij zou "willen" of "wensen" dat God hem vernieuwd en dat dit willen of wensen de grond is om bij God te pleiten en waarbij dan in de prediking wordt gezegd dat de Heere zijn gedane beloften altijd waarmaakt - zie je ook telkenmale terugkomen in het boek van ds. Vreugdenhil, Omgang met God. Ik zal vanavond een voorbeeld hiervan posten. De noodzaak van de wedergeboorte / levendmaking wordt niet ontkent maar wordt in de praktijk wel gepredikt als het gevolg van het gehoor geven aan de Goddelijke belofte en oproep "En wie tot Mij komt, zal Ik geenzins uitwerpen" en niet als de oorzaak van de uitdrijving tot de levende God om Hem om genade te smeken.

[Fjodor]

De noodzaak van de wedergeboorte / levendmaking wordt niet ontkent maar wordt in de praktijk wel gepredikt als het gevolgvan het gehoor geven aan de Goddelijke belofte en oproep "En wie tot Mij komt, zal Ik geenzins uitwerpen" en niet als de oorzaak van de uitdrijving tot de levende God om Hem om genade te smeken.

Het is gevolg en oorzaak, en het is hetzelfde.
Het gehoor geven is het wedergeboren worden en om wedergeboren te kunnen worden moeten we gehoor geven, en om gehoor te kunnen geven moeten we wedergeboren worden.

[memento]

@Willem: De mens moet dus afwachten of God hem wedergeboren wil doen worden. En gebeurt dat niet, dan is dat jammer, maar niet iets waar hij zich druk over hoeft te maken, want dat heeft toch geen zin?

God bekeerd mensen, God wederbaart mensen, door de prediking van het evangelie. Niet alleen door het prediken van de oproep tot bekering, niet alleen door ze aan te spreken op hun verantwoordelijkheid, niet alleen door het predikingen van de wet, maar evenzeer door het aanbieden van de liefelijke beloften Gods. Door de prediking, dat God allen goedwillig is, dat God geen lust heeft in jouw dood, maar dat je je bekeerd en leeft!

Het aanbod van genade aan allen, de prediking van de goedwilligheid Gods aan allen, is een wezenlijk onderdeel van een Bijbelse prediking. Men leze de profeet Jesaja, hoe hij door God aaneen zichzelf verzondigend volk de meest liefelijke beloften moest aanbieden. Hoe de andere profeten tot het volk wat de afgoden diende, en ze toeriepen namens God: De HEERE is je man, o overspelige vrouw, keer toch tot Hem weder, Hij wil je Verlosser zijn. Juist de prediking van dit element geeft diepgang aan de wetsprediking. Wij staan niet schuldig tegen een koude, afstandelijke God, die niet het goede met ons voorheeft, maar wij staan schuldig tegen een liefdevol God, die ons zondaren Zijn vrouw noemt, die geen lust heeft in onze dood maar dat wij ons zouden bekeren. Zowel de prediking van de wet als van het evangelie mist haar Bijbelse diepgang als deze notie van de goedwilligheid Gods niet - of slechts tegenover de wedergeborenen - gepredikt wordt.

[Mara]

Gods Woord doet altijd wat. Gods werk zal doen buigen of het zal verzet opwerpen. Wij begeren immers dat de vrucht van velen tot bekering zal doen leiden. Maar dat is lang niet altijd het geval. Het werk van vrije en soevereine genade zal altijd een bron van ergernis zijn en velen zullen het werk verachten en bespotten.
(ds. P. Blok)

[oesterschelpje]

Stukje uit de preek van zondag, van wijlen ds J.W Kersten.

Sta naar rechtvaardige genade!
Onze werkzaamheden staan daarbuiten, onze gebedjes, onze tranen, enz.
God dienen, zonder de werken der wet.
Niet eerst zonde bewenen, niet eerst ...., dat geeft God er wel bij!
Laat God werken!!
Niet een beetje zelf aan het werk door hartelijk klagen,enz, maar kom, drink het water des Levens om niet!
Goddelozen worden gerechtvaardigd, niet rechtvaardigen!
Wij zijn veel te rijk in onszelf, God heeft geen middelaars nodig, er is maar een Middelaar.

[Willem]

@Willem: De mens moet dus afwachten of God hem wedergeboren wil doen worden. En gebeurt dat niet, dan is dat jammer, maar niet iets waar hij zich druk over hoeft te maken, want dat heeft toch geen zin?

Dat is idd de constatering van de natuurlijke mens. Paulus schrijft dit ook in Rom. 9 "16 Zo is het dan niet desgenen, die wil, noch desgenen, die loopt, maar des ontfermenden Gods. 17 Want de Schrift zegt tot Faraö: Tot ditzelve heb Ik u verwekt, opdat Ik in u Mijn kracht bewijzen zou, en opdat Mijn Naam verkondigd worde op de ganse aarde. 18 Zo ontfermt Hij Zich dan, diens Hij wil, en verhardt, dien Hij wil. 19 Gij zult dan tot mij zeggen: Wat klaagt Hij dan nog? Want wie heeft Zijn wil wederstaan? 20 Maar toch, o mens, wie zijt gij, die tegen God antwoordt? Zal ook het maaksel tot dengenen, die het gemaakt heeft, zeggen: Waarom hebt gij mij alzo gemaakt?"
Zie je de overeenkomst in de onderstreepte zinnen?

En - wellicht ten overvloede - het verbaast me telkens weer dat het aangeven wat de Bijbel zegt telkenmale leidt tot menselijke conclusies die de grond zijn van de constatering dat dan gesteld moet worden dat wat wat de Bijbel zegt anders gelezen moet worden. Waarom constateer je dan niet dat je eigen constatering fout is i.p.v. de Bijbel?
Zo ook hier. Je komt in je weerwoord hierboven niet met de Bijbel maar de conclusie die je trekt uit het aangehaalde Bijbelwoord doet je een retorische vraag stellen die je zelf al hebt beantwoord als zijnde onzinnig. Om vervolgens te constateren dat de Bijbel niet volgens jouw logica te werk gaat en derhalve anders gelezen moet worden.

God bekeerd mensen, God wederbaart mensen, door de prediking van het evangelie. Niet alleen door het prediken van de oproep tot bekering, niet alleen door ze aan te spreken op hun verantwoordelijkheid, niet alleen door het predikingen van de wet, maar evenzeer door het aanbieden van de liefelijke beloften Gods. Door de prediking, dat God allen goedwillig is, dat God geen lust heeft in jouw dood, maar dat je je bekeerd en leeft!

Dit is niet tegenspraak met bovenstaande, ik onderschijf dit ten volle.

Het aanbod van genade aan allen, de prediking van de goedwilligheid Gods aan allen, is een wezenlijk onderdeel van een Bijbelse prediking. Men leze de profeet Jesaja, hoe hij door God aaneen zichzelf verzondigend volk de meest liefelijke beloften moest aanbieden. Hoe de andere profeten tot het volk wat de afgoden diende, en ze toeriepen namens God: De HEERE is je man, o overspelige vrouw, keer toch tot Hem weder, Hij wil je Verlosser zijn. Juist de prediking van dit element geeft diepgang aan de wetsprediking. Wij staan niet schuldig tegen een koude, afstandelijke God, die niet het goede met ons voorheeft, maar wij staan schuldig tegen een liefdevol God, die ons zondaren Zijn vrouw noemt, die geen lust heeft in onze dood maar dat wij ons zouden bekeren. Zowel de prediking van de wet als van het evangelie mist haar Bijbelse diepgang als deze notie van de goedwilligheid Gods niet - of slechts tegenover de wedergeborenen - gepredikt wordt.

Ook dit onderschrijf ik ten volle. Ik zie ook niet in waarin dit in tegenspraak zou zijn met eerder gedane beweringen.

[Willem]

De noodzaak van de wedergeboorte / levendmaking wordt niet ontkent maar wordt in de praktijk wel gepredikt als het gevolg van het gehoor geven aan de Goddelijke belofte en oproep "En wie tot Mij komt, zal Ik geenzins uitwerpen" en niet als de oorzaak van de uitdrijving tot de levende God om Hem om genade te smeken.

Het is gevolg en oorzaak, en het is hetzelfde.
Het gehoor geven is het wedergeboren worden en om wedergeboren te kunnen worden moeten we gehoor geven, en om gehoor te kunnen geven moeten we wedergeboren worden.

God is de enige en eerste oorzaak. Niks tegelijk of samen. Men kan tijdsvolgordelijk allerlei ingewikkelds bedenken wat m.i. totaal zinloos is. Wat in ieder geval zeker is is dat God de enige en eerste oorzaak is. Niks tegelijk of samen.

[memento]

@Willem: De mens moet dus afwachten of God hem wedergeboren wil doen worden. En gebeurt dat niet, dan is dat jammer, maar niet iets waar hij zich druk over hoeft te maken, want dat heeft toch geen zin?

Dat is idd de constatering van de natuurlijke mens. Paulus schrijft dit ook in Rom. 9 "16 Zo is het dan niet desgenen, die wil, noch desgenen, die loopt, maar des ontfermenden Gods. 17 Want de Schrift zegt tot Faraö: Tot ditzelve heb Ik u verwekt, opdat Ik in u Mijn kracht bewijzen zou, en opdat Mijn Naam verkondigd worde op de ganse aarde. 18 Zo ontfermt Hij Zich dan, diens Hij wil, en verhardt, dien Hij wil. 19 Gij zult dan tot mij zeggen: Wat klaagt Hij dan nog? Want wie heeft Zijn wil wederstaan? 20 Maar toch, o mens, wie zijt gij, die tegen God antwoordt? Zal ook het maaksel tot dengenen, die het gemaakt heeft, zeggen: Waarom hebt gij mij alzo gemaakt?"
Zie je de overeenkomst in de onderstreepte zinnen?

En - wellicht ten overvloede - het verbaast me telkens weer dat het aangeven wat de Bijbel zegt telkenmale leidt tot menselijke conclusies die de grond zijn van de constatering dat dan gesteld moet worden dat wat wat de Bijbel zegt anders gelezen moet worden. Waarom constateer je dan niet dat je eigen constatering fout is i.p.v. de Bijbel?
Zo ook hier. Je komt in je weerwoord hierboven niet met de Bijbel maar de conclusie die je trekt uit het aangehaalde Bijbelwoord doet je een retorische vraag stellen die je zelf al hebt beantwoord als zijnde onzinnig. Om vervolgens te constateren dat de Bijbel niet volgens jouw logica te werk gaat en derhalve anders gelezen moet worden.

Je trekt hier onterechte en ongegronde conclusies. Ik laat Gods Woord spreken, om daarmee aan te geven dat een passieve prediking, waarin het aanbod alleen tot de wedergeboren en ontdekte zondaar komt, niet juist is. Dat is geen menselijke conclusie, maar voor iedereen na te lezen. God komt met Zijn liefdevolle aanbod niet tot ontdekte, wedergeboren zondaren, maar tegen een overspanning en overspelig volk, tot zondaren die niet naar God zoeken en niet naar Hem vragen!

Het verschil tussen jouw visie en mijn visie is, dat jij de uitverkiezing als uitgangspunt neemt van heel je denken. Terwijl de Schrift juist de uitverkiezing achteraf plaatst, als uitleg waarom dingen op een bepaalde manier gegaan zijn (wat ook de context van Rom. 9 is). Mozes krijgt niet de opdracht: Ga naar de Farao en zeg hem dat Ik door mijn uitverkiezing besloten heb zijn hart te verharden. Nee, hij krijgt de opdracht: Zeg tot de Farao, laat Mijn volk gaan. De uitverkiezing heeft wel zeker een plaats, maar niet als een beperkend schema, als een mal, waarin elk Bijbelvers geperst moet worden, waardoor elk aanbod beperkt en gelimiteerd moet worden.

Let maar puur op het aantal oproepen tot geloof en/of bekering in de Schrift. De Schrift staat er vól mee. Laat dan het evenwicht van de Schrift in de prediking ook meespelen, en laat in de prediking ook die verhouding tussen oproepen en uitverkiezing horen. De uitverkiezing is een machtig mooi Bijbels leerstuk, maar als het gebruikt wordt om het aanbod van genade te ontkrachten, om de oproepen tot geloof en bekering uit de Schrift krachteloos te maken, dan is het een machtig wapen om het Woord dood te maken.

God bekeerd mensen, God wederbaart mensen, door de prediking van het evangelie. Niet alleen door het prediken van de oproep tot bekering, niet alleen door ze aan te spreken op hun verantwoordelijkheid, niet alleen door het predikingen van de wet, maar evenzeer door het aanbieden van de liefelijke beloften Gods. Door de prediking, dat God allen goedwillig is, dat God geen lust heeft in jouw dood, maar dat je je bekeerd en leeft!

Dit is niet tegenspraak met bovenstaande, ik onderschijf dit ten volle.

Het aanbod van genade aan allen, de prediking van de goedwilligheid Gods aan allen, is een wezenlijk onderdeel van een Bijbelse prediking. Men leze de profeet Jesaja, hoe hij door God aaneen zichzelf verzondigend volk de meest liefelijke beloften moest aanbieden. Hoe de andere profeten tot het volk wat de afgoden diende, en ze toeriepen namens God: De HEERE is je man, o overspelige vrouw, keer toch tot Hem weder, Hij wil je Verlosser zijn. Juist de prediking van dit element geeft diepgang aan de wetsprediking. Wij staan niet schuldig tegen een koude, afstandelijke God, die niet het goede met ons voorheeft, maar wij staan schuldig tegen een liefdevol God, die ons zondaren Zijn vrouw noemt, die geen lust heeft in onze dood maar dat wij ons zouden bekeren. Zowel de prediking van de wet als van het evangelie mist haar Bijbelse diepgang als deze notie van de goedwilligheid Gods niet - of slechts tegenover de wedergeborenen - gepredikt wordt.

Ook dit onderschrijf ik ten volle. Ik zie ook niet in waarin dit in tegenspraak zou zijn met eerder gedane beweringen.

Fijn dat dit onderschreven wordt. Maar helaas wordt dit niet altijd overal helder en scherp gepredikt.

[Willem]

Je trekt hier onterechte en ongegronde conclusies. Ik laat Gods Woord spreken, om daarmee aan te geven dat een passieve prediking, waarin het aanbod alleen tot de wedergeboren en ontdekte zondaar komt, niet juist is. Dat is geen menselijke conclusie, maar voor iedereen na te lezen. God komt met Zijn liefdevolle aanbod niet tot ontdekte, wedergeboren zondaren, maar tegen een overspanning en overspelig volk, tot zondaren die niet naar God zoeken en niet naar Hem vragen!

Je bent nogal aan het draaien. Deze uitwisseling van postings onstond door de volgende quote:

Binnen de klassiek-gereformeerde leer is dit geen probleem, omdat daar de beloften van God aan allen de oplossing vormen: ik moet me bekeren (oproep), maar ik kan me niet bekeren, wat mij uitdrijft naar een goedwillig God die mij belooft: Ik zal u een nieuw hart geven.

Daarop heb ik aangegeven dat dit - onterecht - uitgaat van een "gewillige" zondaar. Die bestaat niet. Zoals Psalm 14 zegt. Daarvoor is wedergeboorte nodig. Dat is gewoon een Bijbels feit wat m.i. niet ter discussie staat. Derhalve moet dat ook gepredikt worden. De hoorders mag geen halve waarheid voorgeschoteld krijgen. In Psalm 81 staat het heel duidelijk verwoord.
11 Ik ben de HEERE, uw God, Die u heb opgevoerd uit het land van Egypte; doe uw mond wijd open, en Ik zal hem vervullen.
12 Maar Mijn volk heeft Mijn stem niet gehoord; en Israël heeft Mijner niet gewild.
13 Dies heb Ik het overgegeven in het goeddunken huns harten, dat zij wandelden in hun raadslagen.
14 Och, dat Mijn volk naar Mij gehoord had, dat Israël in Mijn wegen gewandeld had!
Dan moet niet alleen vers 11 worden gepredikt maar ook vers 12 en verder! Tot ontdekking, ontgronding en ontbloting. Met enkel het prediken van het 10e vers wordt de mens niet zijn staat voor God aangewezen. Daarmee worden de mensen met drogreden bedrogen voor een eeuwigheid. De volle raad Gods moet worden verkondigd.
Vervolgens is de reactie:

@Willem: De mens moet dus afwachten of God hem wedergeboren wil doen worden. En gebeurt dat niet, dan is dat jammer, maar niet iets waar hij zich druk over hoeft te maken, want dat heeft toch geen zin?

Mijn antwoord daarop was idd nogal eenvoudig omdat deze reactie exact gelijk is aan de conclusie die in Romeinen 9 werd getrokken. Paulus geeft vervolgens aan dat deze conclusie fout is wat ook blijkt uit Rom. 9 vs 20. "Maar toch, o mens, wie zijt gij, die tegen God antwoordt? Zal ook het maaksel tot dengenen, die het gemaakt heeft, zeggen: Waarom hebt gij mij alzo gemaakt?"
Vervolgens zeg je dat: "God komt met Zijn liefdevolle aanbod niet tot ontdekte, wedergeboren zondaren, maar tegen een overspanning en overspelig volk, tot zondaren die niet naar God zoeken en niet naar Hem vragen!". Dat onderschrijf ik ten volle maar dat is ook niet - zie de bovenste zin - waartegen ik ageer. Ik ageer tegen de zin: "omdat daar de beloften van God aan allen de oplossing vormen: ik moet me bekeren (oproep), maar ik kan me niet bekeren, wat mij uitdrijft naar een goedwillig God die mij belooft: Ik zal u een nieuw hart geven." Dat is de halve waarheid. De andere helft wens jij niet te prediken. Dat is namelijk dat het het antwoord van de natuurlijke mens zonder een Goddelijk ingrijpen op deze aanbodsprediking - die gedaan moet worden! - is: "Wijkt van mij, want aan de kennis van Uwe wegen heb ik geen lust". Dit ter ontdekking van onze onwil en onze onmacht.

Het verschil tussen jouw visie en mijn visie is, dat jij de uitverkiezing als uitgangspunt neemt van heel je denken. Terwijl de Schrift juist de uitverkiezing achteraf plaatst, als uitleg waarom dingen op een bepaalde manier gegaan zijn (wat ook de context van Rom. 9 is). Mozes krijgt niet de opdracht: Ga naar de Farao en zeg hem dat Ik door mijn uitverkiezing besloten heb zijn hart te verharden. Nee, hij krijgt de opdracht: Zeg tot de Farao, laat Mijn volk gaan. De uitverkiezing heeft wel zeker een plaats, maar niet als een beperkend schema, als een mal, waarin elk Bijbelvers geperst moet worden, waardoor elk aanbod beperkt en gelimiteerd moet worden.

Sorry hoor, maar als Paulus deze woorden in Rom. 9 spreekt tegen degenen die uit zijn prediking concluderen: "Wat klaagt Hij dan nog? Want wie heeft Zijn wil wederstaan"? dan mag ik dat ook zeggen tegen de mensen die uit een prediking die de vrijmacht Gods niet verzwijgt menen te moeten concluderen: "De mens moet dus afwachten of God hem wedergeboren wil doen worden."? Dan moet men Paulus ook verwijten de uitverkiezing als uitgangspunt te nemen.

Let maar puur op het aantal oproepen tot geloof en/of bekering in de Schrift. De Schrift staat er vól mee. Laat dan het evenwicht van de Schrift in de prediking ook meespelen, en laat in de prediking ook die verhouding tussen oproepen en uitverkiezing horen. De uitverkiezing is een machtig mooi Bijbels leerstuk, maar als het gebruikt wordt om het aanbod van genade te ontkrachten, om de oproepen tot geloof en bekering uit de Schrift krachteloos te maken, dan is het een machtig wapen om het Woord dood te maken.

Inderdaad. Evenwicht. En het bijbelse evenwicht van het vrijmachtige welbehagen van God die doden levend maakt en de eis die op ieder mens ligt mis ik ten enenmale in de zin waarmee deze gedachtenuiwisseling begon. Die zin stelt de mens in het middelpunt. De bijbelse notie die de hoorders voorgehouden moet worden is ook: "Gij zult den HEERE niet kunnen dienen, want Hij is een heilig God; Hij is een ijverig God; Hij zal uw overtreding en uw zonden niet vergeven". Dan zegt ook Romeinen 9 : "Want Hij voleindt een zaak en snijdt ze af in rechtvaardigheid; want de Heere zal een afgesneden zaak doen op de aarde."

[memento]

Ik ontken niet de onmacht en onwil van de mens. Alleen, mijn stelling is: Gods beloften komen niet tot ontdekte en wedergeboren mensen, maar tot allen. Ook tot hen die nog niet aan hun onwil en onmacht ontdekt zijn. Niemand hoeft zich af te vragen: Zijn die beloften wel voor mij bedoeld, ben ik wel genoeg ontdekt, ben ik wel wedergeboren. Nee, een ieder wordt opgeroepen: Vlucht tot Christus, en laat u door Hem zaligmaken.

Je verwijt ten onrechte dat dit de mens centraal stelt. Welnee! Gepredikt wordt dat de mens zich moet bekeren en dat niet kan, maar dat hij alles van de Heere mag verwachten wat nodig is tot zijn zaligheid. Niet als een misschientje, maar met grote zekerheid, in het vaste vertrouwen dat God goedwillig is tot zijn zaligheid!

Mijn punt was: De mens wordt niet alleen gewezen op zijn plicht en op zijn onmacht, maar hem wordt ook welgemeend en onvoorwaardelijk Christus aangeboden, en al de weldaden van de Heilige Geest (nl. een nieuw hart, dat Hij het geloof in ons werkt, etc). De mens moet niet eerst dit en dat, maar hij wordt opgeroepen om zoals hij is, al dan niet met ellendekennis, tot Christus te vluchten, met de verzekering dat wie tot Hem komt, geenszins uitgeworpen zal worden.

De uitverkiezing is de verklaring achteraf, die laat zien waarom nu juist Gods kinderen gekomen zijn, terwijl zoveel anderen het Woord naast zich neergelegd hebben. Die laat zien, dat het genade alleen is, en dat in het komen en in het geloven geen enkele verdienste of waardigheid ligt. Die laat zien, dat een gelovige nimmer hoeft te twijfelen aan God, omdat Hij die een goed werk begonnen is dat ook zal voleinden.

Wie de uitverkiezing vooraf plaatst, haalt de klem van de oproep weg. In de prediking zie je dan ook, dat de oproep, het bevel, dan ook niet meer functioneert (eenvoudig te controleren door het aantal imperativi (gebiedende wijs) te tellen in een preek). In wezen wordt de prediking dan: U moet u bekeren maar dat kan u niet, maar ALS het God behaagd u uitverkoren te hebben en te wederbaren DAN heb ik uit de Schrift nog rijke beloften voor u (de Ik zal beloften). De klem van het: "U gaat verloren omdat u niet wilt komen" wordt dan niet gevoeld. Terwijl juist die Ik zal beloften zijn, wat een zondaar nodig heeft. Want juist omdat hij niet kan en wel moet, heeft hij de vervulling van die Ik zal beloften nodig!