Dat zei ik dus ook, zeker omdat hij geen spijt betuigde, alleen maar wat geklaag dat hij de kinderen zo miste.Posthoorn schreef:Deze vrouw heeft m.i. geen enkele verplichting meer ten opzichte van deze man, omdat het huwelijk is ontbonden. Vlg. Deut. 24 was het zelfs niet eens geoorloofd dat een man zich, na het geven van een scheidbrief, weer herenigde met zijn vrouw.Mara schreef:Op verzoek van de man is er een mediator aan de te pas gekomen, maar dat heeft niet geholpen.Dodo schreef:Ze zou een goede relatietherapeut kunnen zoeken en gesprekken aangaan, met haar man er bij. Desnoods zonder, als hij niet wil. Om de dingen helder op tafel te krijgen en uit te praten en te zien wat er nog voor mogelijkheden zijn.
Het gaat erom dat zij zich onder druk gezet voelt om hem te vergeven. En zij is niet zover en heeft ook het gevoel dat het nooit meer zover zal komen.
Er is teveel kapot gemaakt, en de man betuigt geen oprechte spijt.
Maar ja, dan blijkt dat er door sommige mensen toch wordt gezegd dat ze moet vergeven, dat dat nu een Bijbelse opdracht is.
En dat is een stap te ver.
Je mag iemand toch niet geestelijk "chanteren"?
Hoe het precies zit met overnieuw trouwen, weet ik niet. Het gaat mij om het feit van het MOETEN vergeven, zonder dat dit daadwerkelijk wordt gevraagd.
Dit huwelijk bestaat niet meer, dus de man kan zich er ook niet meer op beroepen. En zolang hij geen berouw toont kan de vrouw hem moeilijk vergeven. Het enige wat ze kan hebben is vergevensbereidheid voor het geval de man werkelijk berouw mocht hebben.
Ik zou hier gauw klaar mee zijn: kappen met dat gezeur en weg wezen.
Maar ik ben een beetje verbaasd over de druk die nu op haar wordt gelegd en zij voelt die druk nu steeds groter worden.
Ze is bang dat het straks helemaal omdraait, nl. dat zij de starre en onvergeeflijke is.
Moet de k.r. zich niet veel terughoudender opstellen in deze? Zij zijn de deskundigen toch niet?