Misschien is het goed om eens de verschillende aspecten in ogenschouw te nemen.
Iemand die een talent heeft gekregen om een bepaalde sport te kunnen beoefenen, zou zich daarin kunnen kwalificeren, maar ten koste van wat?
Ik heb een aantal keren van vrij dichtbij meegemaakt, dat jonge kinderen werden gescout. Veel sportverenigingen - met name voetbalclubs - sturen deskundigen uit om op de velden talentjes te zoeken.
En die training gaat heel ver. Dat vergt zoveel van kind EN ouders, zowel psychisch, als lichamelijk en praktisch, dat je hierbij een kanttekening kunt maken of dit wel past in het leven van een christen, en de daarbij behorende doopbelofte.
Neem daarbij nog in acht dat de meeste wedstrijden op zaterdagavond en zondag gespeeld worden!
W.b. de andere sporten, de meeste onderlinge wedstrijden zijn altijd op zondag.
Alleen in het amateursportgebeuren is dat nog op zaterdag, maar niet altijd.
Alles wordt nauwlettend bekeken en gevolgd middels een computer. Ook de onderdelen die gebruikt worden, zoals fiets, racket, zwempakken, schoeisel, e.d.wordt uitermate tot in detail beproefd en getest.
Er gaat heel erg veel geld om in de sport.
Met de ene sport kun je je schaapjes op het droge halen, (voetbal, tennis) met een andere sport is dat alleen mogelijk middels een sponsor en reclamecontracten.
Sporten en bewegen is goed voor een mens, topsport is dat echter niet. Veel sporten zijn uiterst blessuregevoelig, omdat er heel veel van het lichaam gevergd wordt, is dat vaak gevoelig voor bacteriële en virale ontstekingen.
Ook kun je regelmatig lezen dat een tot dan toe superfitte sporter ineens dood neervalt vanwege acuut hartfalen.
Het feit dat dit extreem verleggen van de natuurlijke grenzen ten koste gaat van de algemene gezondheid, lijkt volledig geaccepteerd te zijn in de topsport. Als je het uiterste vergt van je lichaam, zal er vandaag of morgen iets mis gaan. Het is een kwestie van weten hoever je kunt buigen, en als je te ver gaat, zal het onvermijdelijk breken. Blessures zijn daarom een geaccepteerd fenomeen in de topsport. Er zijn heel veel voorbeelden van topsporten die uiteindelijk gestopt zijn naar aanleiding van een blessure waardoor verder gaan op dat niveau geen zin meer heeft. Maar daarentegen zijn er ook veel gevallen, die we meestal niet kennen, van sporters die, ondanks een blessure of een reëel gevaar voor een blessure, toch doorgaan omdat stoppen geen optie is: Dit zou die ene plek in de finale kosten of de sporters zijn bang om sponsors kwijt te raken.
Het is daarom natuurlijk niet voor niets dat een topsporter altijd omgeven wordt door een keur van specialisten: Een voedingsdeskundige, masseur, sportarts, inspanningsfysioloog en fysiotherapeut. Om nog maar te zwijgen van alle technische ondersteuning. Deze moeten er allemaal voor zorgen dat het lichaam, wat in principe volledig uit zijn voegen getrokken wordt, de beproeving zo goed mogelijk kan doorstaan. Dat die ene extra milliseconde gehaald wordt, zonder dat er ongelukken gebeuren. Door het continue verleggen van deze grenzen, wordt ook steeds de grens van ‘normaal’ verschoven. Wat tien jaar geleden beschouwd werd als té verregaand, wordt inmiddels als ‘normaal’ beschouwd. De risico’s voor de gezondheid is een prijs die betaald moet worden voor die ene zege, voor die ene plek op het erepodium, voor die ene centimeter of milliseconde.
http://www.optimalegezondheid.com/topsp ... je-lichaam
De tijd dat een hardloopster (Fanny Blankers-Koen) of een schaatsster (Atje Keulen-Deelstra) zo uit het onbekende niets kampioen kan worden, is echt voorbij.
Samenvattend: Topsport op betaald of Olympisch niveau, zou vanwege al deze aspecten dus niet Bijbels verdedigd kunnen worden.
