merel schreef:Wordt de draaglast minder en de draagkracht groter als je een diagnose hebt?

Je wordt (als het goed is) meer serieus genomen, er makkelijker toegang tot medicatie als dat nuttig is, en je kunt in één woord uitleggen wat de situatie is.
Een diagnose betekent dat een deskundige de situatie heeft bekeken. Dan is het niet alleen iets wat een ouder vindt of denkt.

.

En als het echt helemaal fout is gegaan, dan komt er hulp, maar om het dan alsnog een beetje op de rit te krijgen....er moet zoveel 'ingehaald 'worden.
Ik denk er dus juist precies andersom over: wel een diagnose, ( of iig hulp)
Het geeft inzicht, duidelijkheid en ook een bepaalde vorm van 'rust'.
Maar dat komt dat wij te dealen hadden met een kind waar we eindeloos mee bleven proberen, pushen, of juist niet.
Het heeft veel verdriet en vooral onbegrip gegeven iig.
En ja misschien wordt er nu wat doorgeslagen naar de andere kant, maar dat is bijna altijd zo. De middenweg is lastig te vinden.

Ik heb zelf de diagnose AD(H)D. En mijn genen zijn terecht gekomen in een aantal van onze kinderen.
De familie van mijn vrouw is bekend met ASS. Ook die genen zijn in onze kinderen terecht gekomen.

Ik ben ontzettend dankbaar voor de kracht die de Heere ons geeft, voor de hulp van professionals, voor het (oprecht) geweldige onderwijs en het allermeest trots en dankbaar voor ons geweldige gezin (mijn lieve vrouw en onze 6 kinderen met daarbij aanhang).

Merel legt een vinger bij een gevoelige plek en heeft deels een punt , maar dat is slechts een klein stukje van het verhaal. Zoals ook de anderen dat hier aangeven.

merel schreef:Wordt de draaglast minder en de draagkracht groter als je een diagnose hebt?

Mijn vrouw liep, toen we nog verkering hadden, helemaal vast. Wist geen raad met zichzelf en het had niet veel gescheeld of ik had de relatie uitgemaakt. Nadat ze de diagnose autisme had gekregen vielen er zoveel puzzelstukjes in elkaar. Eindelijk kon ze zichzelf gaan leren accepteren. Ook kon ik zien dat heel veel van wat ze zei of deed niet naar mij gericht is was maar dat het een verwerking was in haar hoofd.
Het was niet altijd makkelijk maar nu zijn we 12,5 jaar verder en met heel veel hulp is ze nu toch een sterke vrouw en moeder geworden. Zonder die diagnose hadden we deze hulp niet gehad en zou het m.i. heel anders zijn gelopen en ik denk niet ten positieve.

Dus op de vraag die je hierboven stelt is mijn antwoord, nee. Alleen er zijn tegenwoordig zoveel mogelijkheden om met een diagnose geholpen te worden. Het heeft ons alleen maar goeds gebracht.
Ze zegt wel eens dat ze dit graag al veel eerder op school had gehoord, als je jaren lang overvraagd wordt duurt het ook jaren om dat te verwerken en een plekje te geven.

Uiteindelijk is het toch met zoveel problemen of uitdagingen in het leven dat je moet starten met de juiste diagnose, om de komen tot een goede oplossing?

Natuurlijk, als een professionele diagnose niet nodig is omdat (relatief) eenvoudig tot een werkende aanpak gekomen kan worden is dat prima. Het gaat juist om diegenen die vast lopen.

Een diagnose stel je niet om je draagkracht te vergroten maar om tot een goede aanpak te komen, dat lijkt mij evident. (Tegelijkertijd helpt het wel in je draagkracht wanneer je iets een plek kunt geven natuurlijk).

Als iets gelijk is aan iets anders, is dat hetzelfde als twee dingen die op elkaar lijken?

Johannes S schreef:Als iets gelijk is aan iets anders, is dat hetzelfde als twee dingen die op elkaar lijken?

Bij op elkaar lijken zijn zaken mijns inziens niet identiek, bij zaken die gelijk zijn wel.

Dank je. Dat was ook mijn gedachte.
Ik vind het ongelukkig en niet goed uitgedrukt als je zegt dat het tweede gebod lijkt op het eerste gebod, omdat er staat dat het daaraan gelijk is. Beiden volmaakt. Matt. 22:36-40. Romeinen 13:8-10.

Toch zijn die geboden niet gelijk in de zin van identiek. Gelijk heeft daar mijns inziens meer de betekenis van gelijkwaardig, omdat de vraag was wat het grootste, belangrijkste, gebod is.

Identiek en gelijk in de zin van beiden volmaakt.
Zo, zeg maar : 1 en 2.
En niet zo :
1
2

Het gaat er volgens mij niet om dat ze allebei volmaakt zijn, maar dat ze allebei even belangrijk zijn.

Het gaat er volgens mij om dat het voor de zondeval zeer goed en volmaakt was.
De eis van deze geboden blijft overeind staan. Ondanks dat we het zelf niet kunnen. We zijn van nature overtreders.
Dat is allemaal zonde. Maar zeer goed en volmaakt was het voor de val. Dit is Gods wil nog steeds. Zelf kunnen we dat niet en daarom hebben we een Verlosser en Zaligmaker nodig en Zijn Geest.

Johannes S schreef:Het gaat er volgens mij om dat het voor de zondeval zeer goed en volmaakt was.
De eis van deze geboden blijft overeind staan. Ondanks dat we het zelf niet kunnen. We zijn van nature overtreders.
Dat is allemaal zonde. Maar zeer goed en volmaakt was het voor de val. Dit is Gods wil nog steeds. Zelf kunnen we dat niet en daarom hebben we een Verlosser en Zaligmaker nodig en Zijn Geest.

Zeer goed is niet hetzelfde als volmaakt. Als het volmaakt geweest zou zijn, zou de zondeval niet hebben plaatsgevonden. Dan zou Eva onmiddellijk hebben doorzien dat de redenatie van de slang niet klopte.

Ik zeg ook niet dat het helemaal hetzelfde is, maar noem ze beiden. Zeer goed kan mijns inziens volmaakt betekenen.
Jij sluit bij volmaaktheid de mogelijkheid tot zondigen uit.
Dan is de volgende vraag aan jou of je denkt dat Eva een soort 'slachtoffer' was of dat ze bewust heeft overtreden en het ook niet kon doen...
En wanneer is het volmaakt volgens jou...