Dorsvloer vol confetti

[vlinder]

2 keer hebben wij van heel dichtbij meegemaakt hoe laks een kerkenraad was. Een keer was bij mijn zusje: haar vriend is naar de scriba gereden, heeft dooplidmaatschap opgevraagd. De man vroeg alleen: hoe weet ik dat je haar echte vriend bent. Niet: waar ga je nu kerken, ga je nog wel kerken, ik wil een gesprekje: niets, gewoon laten gaan. Op huisbezoek bij mijn ouders ook nooit naar gevraagd. Onbegrijpelijk en triest.

[Luther]

Ik ben toch wel blij met het antwoord van memento, omdat daar meer compassie uit spreekt dan de eerste reacties.

Ook ben ik het van harte met hem eens dat het m.n. moet gaan om de verloren schapen in eigen gemeente / omgeving. Door mijn werk op school kom ik er regelmatig en indringend mee in aanraking en dan probeer je uiteraard van alles.

Ik heb overigens in mijn omgeving ook heel goede voorbeelden meegemaakt, van kerkenraadsleden die op een warme, betrokken wijze met dergelijke jongeren spraken en zelfs, nadat het doopbewijs was opgevraagd, dit bleven volhouden. Niet zozeer in de verwijtende sfeer, maar meer van:
1. Want hebben wij fout gedaan?
2. Weet dat je altijd welkom blijft.

Dit alles neemt echter niet weg: Dit topic ging over één boek. Ik zie Kathelijne in het boek als een metafoor voor al die jongeren die ik wel ken, en (zoals Tiberius terecht zegt) ook heel vervelende kanten hebben. Maar juist zo'n boek spoort me aan om nog meer liefde te hebben voor dit soort jongeren die dreigen af te haken om welke reden dan ook.

Bovendien: Op 23 jan. a.s. spreekt Franca Treur in Dordrecht bij de opening van de tentoonstelling 'Over kunst en reformatorisch en zo'. Ik hoop er heen te gaan en zou Franca graag willen spreken.

@ Sela: Mag / kan dat, denk je?

[Zita]

Memento, de afvallige jeugd haal je echt niet terug hoor met een bakkie en een hartelijke groet. Lijkt mij enigszins naïef gedacht.

Jongeren die al zijn afgehaakt, haal je er niet mee terug. Maar die jeugd van een jaar of veertien kun je er zo wel bijhouden. Ik hoorde van een leerling die op straat een ouderling groette, die zijn hoofd omdraaide. De leerling had zijn oorbellen in. Hij wist zeker dat het daarom was. Van hem hoefde die kerk niet meer, want de kerk hoefde hem niet. Oke, subjectief verhaaltje, maar wel hoe het dus subjectief ervaren wordt. Een positieve benadering (Ha [naam]! Leuk dat ik je zie! Hoe gaat het met je?) had een ander effect gehad, vermoed ik zomaar.

[Luther]

Memento, de afvallige jeugd haal je echt niet terug hoor met een bakkie en een hartelijke groet. Lijkt mij enigszins naïef gedacht.

Jongeren die al zijn afgehaakt, haal je er niet mee terug. Maar die jeugd van een jaar of veertien kun je er zo wel bijhouden. Ik hoorde van een leerling die op straat een ouderling groette, die zijn hoofd omdraaide. De leerling had zijn oorbellen in. Hij wist zeker dat het daarom was. Van hem hoefde die kerk niet meer, want de kerk hoefde hem niet. Oke, subjectief verhaaltje, maar wel hoe het dus subjectief ervaren wordt. Een positieve benadering (Ha [naam]! Leuk dat ik je zie! Hoe gaat het met je?) had een ander effect gehad, vermoed ik zomaar.

Het zit inderdaad niet in grote dingen. Maar juist jongeren schreeuwen om positieve en authentieke aandacht.

[sela]

@ luther
maar natuurlijk.. al denk ik wel dat je ze zult moeten delen met een x-aantal andere bezoekers?

[helma]

Memento, de afvallige jeugd haal je echt niet terug hoor met een bakkie en een hartelijke groet. Lijkt mij enigszins naïef gedacht.
Moeten we in dat geval niet terugkijken en bedenken waarom die jongeren weg zijn, en als Gemeente bidden voor die jongeren?

Om te weten waarom ze weg zijn kan je beter het gesprek aangaan, dan zelf gaan bedenken. En kleine sociale dingen, als groeten of uitnodigen op de koffie, (of even kort aanspreken als je ze tegenkomt in de supermarkt of op de ijsbaan), etc kunnen een mogelijkheid geven op langere termijn om dat gesprek aan te kunnen gaan.

En ja, als ik hoor van sommigen die bij de kerk weg zijn gegaan, en die na 5 jaar nog steeds NIETS gehoord hebben van hun kerkenraad of van mensen uit hun gemeente, dan denk ik: Daar zit iets goed mis. Zeker als ik daartegenover de voorbeelden zet waar die sociale betrokkenheid van mede-gemeenteleden ertoe heeft geleid dat het verloren schaapje is teruggebracht bij de kudde.

Je mag het naïef vinden, maar niets doen is m.i. geen optie. Wie betere ideeën heeft: graag! Maar zolang er in haast elke gemeente leden verdwijnen, ook in de gemeenten van ik-hou-van-Franca mensen, waar nooit contact mee gezocht wordt (ja, het wordt vaak geeneens opgemerkt!), acht ik het houden van een fictief persoon ongepast. Of, beter gezegt: Als die liefde écht is, zal ze zich vertalen naar de praktijk in je eigen gemeente. Zo niet, dan is het geen liefde, maar loze emotie.

Vergelijk het met iemand die een boek over een heel arm meisje heeft gelezen, en daardoor diep geraakt is, maar ondertussen niets doet om arme mensen te helpen, zelfs niet iets schijnbaar nutteloos als bv geld aan Woord en Daad geven.

je hebt toch niet helemaal begrepen wat ik bedoelde.
Ik zei niet dat ik van katelijne was gaan houden omdat ze afgehaakt is van het geloof en ik daarom bewogen ben over haar ziel.
Ik ben van het kind Katelijne in het boek gaan houden om het kind zoals Franca haar beschreven heeft.
en dat maakt me inderdaad wel bewogen over haar afscheid van God, maar niet meer of minder dan dat ik ook bewogen ben over jeugd uit mijn eigen omgeving die afhaakt.

[Rosa]

Met stijgende verbazing, soms met verontwaardiging en met veel genoegen heb ik alle reacties op het boek gelezen. (ik ben nieuw hier op RF) Het is lastig om op veel stukjes inhoudelijk in te gaan, alhoewel ik de dringende behoefte voel om sommigen eens door elkaar te schudden of een flinke boom op te zetten! Er zijn diverse reacties die me pijn hebben gedaan en die me de lauwheid van sommige mensen om een andersmans ziel, hebben laten zien. Hierbij denk ik aan de reacties dat mensen die afvallen dat zelf hebben gedaan en dat dat onze zorg niet is. Wat vreselijk teleurstellend! Juist mensen die afvallen, zijn onze zorg. Want waardoor vallen mensen af, waardoor stappen ze uit onze kring, uit onze zuil? Dat is niet enkel uit rebellie. Want wat het trieste is, is dat mensen die 'afvallen' ook direct hun sociale leven kwijt zijn. En kiezen ze daarvoor? Natuurlijk niet, ieder mens heeft behoefte aan een sociaal netwerk. Ik heb het van dichtbij meegemaakt dat degene die er uit stapte, haar ouders, haar gezin, haar jeugdvrienden, haar kerkvrienden, haar familie... alles kwijt was! Werkte ze daar zelf aan mee? Ja, indirect wel omdat zij degene was die wegging, maar wij hebben daar ook aan meegewerkt, want het was om ons dat ze ons verliet (en met ons bedoel ik onze "refo-kring"). Waren er maar meer leesbare brieven. Onze ds. merkte zondag op dat als die er meer waren, er geen evangelisatieposten meer nodig waren, omdat er dan sprake van ons uit zou gaan. Dat stemt tot nadenken! Als er veel mensen (en die zullen er zijn) een waar leven met de Heere kennen en, al zij het met gestuntel, daar iets van mogen bekendmaken in hun kring, dan zou er minder dood geloof zijn omdat dan zoveel jongeren iemand zouden hebben bij wie ze iets herkennen van wie God wil zijn voor hen die net zo zijn als zij.
De Heere heeft beloofd dat er velen zullen zijn "een schare die niemand tellen kan". Maar hoe komt het dat we hen niet horen? Ik geloof dat er velen onder hen zijn, in wie de Heere werkt en die worstelen met vragen. Niet hoe de Heere hen zal zien, maar hoe de mensen zullen kijken. En dat belemmert mijns inziens zo vaak het zicht op Jezus. Want dan is er wel de persoonlijke omgang met Hem, maar er is ook de boodschap om Zijn naam te verkondigen (in hun eigen kring). En wat belet ons dan? De oordelen van mensen die als geen ander weten dat met welke maat zij meten, hen zal worden wedergemeten. En toch levert dat geen angst op voor hen die hard en koud de ander veroordelen of erger nog: op uiterlijke gronden de hele bekering maar afwijzen. Alsof de buitenkant een gegronde graadmeter is voor de persoonlijke omgang met God. Het staat niet los van elkaar, dat besef ik ook wel, maar het is noch zwart, noch wit.
En in verband daarmee reageer ik op Memento over de vruchten van de Geest: die zijn er zeker, ik ken daar ook mensen in mijn naaste omgeving van, maar als iedereen persoonlijk maar een klein deeltje zijn kennen van die vruchten, dan zou zelfs Katelijne gaan vruchtdragen voor Hem. Omdat ze dan zou zien wat een grootsheid het geloof betekend, haar omgeving zou een leesbare brief zijn en het gebruik van haar confetti zou in een heel ander licht komen te staan. Haar zondebesef zou haar niet langer in de greep houden en haar teneerdrukken maar zou haar zicht op Jezus, die de vruchten volmaakt bezit, geven. En dan zou Franca (die ik niet kan scheiden van Katelijne) tot een groot voorbeeld zijn. Want ik geloof zo zeker dat het dáár aan ontbreekt in onze "zuil". Want wie de Geest ontvangen heeft, draagt vrucht. We missen de opwekking zoals op de eerste Pinksterdag. (begrijp me goed, val me niet aan als zijnde evangelisch, versta het woord opwekking zoals Paulus ook schrijft over de eerste christengemeentes).
En tot slot: wij praten over de mensen buiten onze zuil als "de wereld". Daar heb ik ook een aantal reacties over gelezen. Over hoeveel je binnen de refo zuil hebt en wat een aangenaamheid als je daar af en toe in bent als je werk in "deze wereld" hebt. Zelf ben ik werkzaam in een neutrale instelling binnen de gehandicaptenzorg. Het heeft mij een jaar gekost om daar mijn plekje te 'veroveren'. Maar ik heb daar zoveel geleerd. "De wereld" bestaat namelijk niet. Het wereldje waar ik in werk, bestaat uit gewone collega's, gewone meiden die de Glossy niet vertegenwoordigen, die nadenken over in en na dit leven en die mij bevragen en kritisch naar me kijken. En wat wordt er dan van mij verwacht? Dat ik zoveel uit de zuil heb meegekregen dat ik een voorbeeld mag zijn. Niet een voorbeeld wat ze klakkeloos na moeten volgen, maar een voorbeeld wat hen uiteindelijk tot Christus zal leiden. Wat mijn taak is? Hen iets laten zien van Zijn onvoorwaardelijke liefde en trouw voor hen die het elke keer opnieuw verzondigen. Hijzelf zal de rest doen. Het gaat er niet om of ze bij mijn soort kerk zullen belanden of dat ze hun broek uittrekken, hun oorbellen afdoen en hun haar laten groeien. Vanuit die insteek zullen ze niet tot Hem komen. Dat zijn uiteindelijk bijzaken die wijzelf hebben gemaakt, die God nooit heeft bedoeld omdat Hij als geen ander weet dat die ons van Hem zullen afhouden. Nee, ik bid iedere keer weer of ik een schakel mag zijn dat mijn collega's uit "de wereld" aan mij iets van de vruchten van Gods Geest mogen zien en dat Hij hen wil laten groeien in een persoonlijke omgang met Hem. En als ik dat aan Hem zal overlaten, dan komt het goed.
In die zin is onze zuil zeker belangrijk. Maar het essentiele van de zuil is wat je hebt meegekregen vanuit ouders, school, kerk. En Katelijne heeft behoefte aan meer, veel meer, haar ongekunstelde vragen zijn daar een voorbeeld van. En daarom geloof ik van harte dat Franca niet rebellerend uit Meliskerke haar belijdenis in de wind geslagen heeft, want als ze iets heeft van Katelijne, dan is ze op zoek naar een leesbare brief...

[Luther]

Met stijgende verbazing, soms met verontwaardiging en met veel genoegen heb ik alle reacties op het boek gelezen. (ik ben nieuw hier op RF) Het is lastig om op veel stukjes inhoudelijk in te gaan, alhoewel ik de dringende behoefte voel om sommigen eens door elkaar te schudden of een flinke boom op te zetten!

Nou, welkom hier! Enne... stevige bomen die worden zeker opgezet hier. Graag zelfs.

Er zijn diverse reacties die me pijn hebben gedaan en die me de lauwheid van sommige mensen om een andersmans ziel, hebben laten zien. Hierbij denk ik aan de reacties dat mensen die afvallen dat zelf hebben gedaan en dat dat onze zorg niet is. Wat vreselijk teleurstellend! Juist mensen die afvallen, zijn onze zorg.

Ja, dat ben ik met je eens, maar uit de reactie van sommigen blijkt, dat men dit heel anders zien. Franca heeft hiertoe zelf besloten. Er is bij ons niets fout, dus.... Ik citeer twee postings van Afgewezen in dit verband:

Vergeet niet dat zulke boeken ten diepste geschreven zijn uit vijandschap tegen God. Daar hoeven we ons niet echt aan te laven.

Iemand die zich geen christen meer wil noemen en vervolgens zo'n boek schrijft, doet dat bepaald niet uit 'christelijke' overwegingen.
Of gaan we nu echt dat boek nog verdedigen? En gaan we weer de zoveel keurige schaamsessie uitvoeren met zijn allen?

Er zijn alle eeuwen door mensen geweest die afhaakten. En natuurlijk is het goed om eens aan zelfreflectie te doen, maar om al die afhakers zo bloedserieus te nemen? Nee!
Het is de afval, die er zal zijn tot Jezus terugkomt. En áls we dan naar ons zelf kijken, laat het dan ook zijn op de manier van "wie meent te staan, zie toe dat hij niet valle!"

Want waardoor vallen mensen af, waardoor stappen ze uit onze kring, uit onze zuil? Dat is niet enkel uit rebellie. Want wat het trieste is, is dat mensen die 'afvallen' ook direct hun sociale leven kwijt zijn. En kiezen ze daarvoor? Natuurlijk niet, ieder mens heeft behoefte aan een sociaal netwerk. Ik heb het van dichtbij meegemaakt dat degene die er uit stapte, haar ouders, haar gezin, haar jeugdvrienden, haar kerkvrienden, haar familie... alles kwijt was! Werkte ze daar zelf aan mee? Ja, indirect wel omdat zij degene was die wegging, maar wij hebben daar ook aan meegewerkt, want het was om ons dat ze ons verliet (en met ons bedoel ik onze "refo-kring"). Waren er maar meer leesbare brieven.

Nu je dit zo zegt, vraag ik me in alle oprechtheid af, hoe het komt dat bovenstaande niet onderkent lijkt te worden door o.a. Afgewezen, memento en Tiberius?

En in verband daarmee reageer ik op Memento over de vruchten van de Geest: die zijn er zeker, ik ken daar ook mensen in mijn naaste omgeving van, maar als iedereen persoonlijk maar een klein deeltje zijn kennen van die vruchten, dan zou zelfs Katelijne gaan vruchtdragen voor Hem. Omdat ze dan zou zien wat een grootsheid het geloof betekend, haar omgeving zou een leesbare brief zijn en het gebruik van haar confetti zou in een heel ander licht komen te staan. Haar zondebesef zou haar niet langer in de greep houden en haar teneerdrukken maar zou haar zicht op Jezus, die de vruchten volmaakt bezit, geven. En dan zou Franca (die ik niet kan scheiden van Katelijne) tot een groot voorbeeld zijn. Want ik geloof zo zeker dat het dáár aan ontbreekt in onze "zuil". Want wie de Geest ontvangen heeft, draagt vrucht. We missen de opwekking zoals op de eerste Pinksterdag. (begrijp me goed, val me niet aan als zijnde evangelisch, versta het woord opwekking zoals Paulus ook schrijft over de eerste christengemeentes).

Ik vraag me af, of men in de breedte van de Geref. Gezindte dit (onderstreepte) als een probleem ziet. Maar wellicht zijn er nog anderen die hier ideeën over hebben?

En tot slot: wij praten over de mensen buiten onze zuil als "de wereld". Daar heb ik ook een aantal reacties over gelezen. Over hoeveel je binnen de refo zuil hebt en wat een aangenaamheid als je daar af en toe in bent als je werk in "deze wereld" hebt. Zelf ben ik werkzaam in een neutrale instelling binnen de gehandicaptenzorg. Het heeft mij een jaar gekost om daar mijn plekje te 'veroveren'. Maar ik heb daar zoveel geleerd. "De wereld" bestaat namelijk niet. Het wereldje waar ik in werk, bestaat uit gewone collega's, gewone meiden die de Glossy niet vertegenwoordigen, die nadenken over in en na dit leven en die mij bevragen en kritisch naar me kijken. En wat wordt er dan van mij verwacht? Dat ik zoveel uit de zuil heb meegekregen dat ik een voorbeeld mag zijn. Niet een voorbeeld wat ze klakkeloos na moeten volgen, maar een voorbeeld wat hen uiteindelijk tot Christus zal leiden. Wat mijn taak is? Hen iets laten zien van Zijn onvoorwaardelijke liefde en trouw voor hen die het elke keer opnieuw verzondigen. Hijzelf zal de rest doen. Het gaat er niet om of ze bij mijn soort kerk zullen belanden of dat ze hun broek uittrekken, hun oorbellen afdoen en hun haar laten groeien. Vanuit die insteek zullen ze niet tot Hem komen. Dat zijn uiteindelijk bijzaken die wijzelf hebben gemaakt, die God nooit heeft bedoeld omdat Hij als geen ander weet dat die ons van Hem zullen afhouden. Nee, ik bid iedere keer weer of ik een schakel mag zijn dat mijn collega's uit "de wereld" aan mij iets van de vruchten van Gods Geest mogen zien en dat Hij hen wil laten groeien in een persoonlijke omgang met Hem. En als ik dat aan Hem zal overlaten, dan komt het goed.

Je zegt wel heel veel in één posting, veel waardevols. Ik heb een stukje onderstreept, waar zelfs een nieuw topic over zouden kunnen openen.

In die zin is onze zuil zeker belangrijk. Maar het essentiele van de zuil is wat je hebt meegekregen vanuit ouders, school, kerk. En Katelijne heeft behoefte aan meer, veel meer, haar ongekunstelde vragen zijn daar een voorbeeld van. En daarom geloof ik van harte dat Franca niet rebellerend uit Meliskerke haar belijdenis in de wind geslagen heeft, want als ze iets heeft van Katelijne, dan is ze op zoek naar een leesbare brief...

Misschien is het ook een idee om een leesbare brief aan Franca te schrijven. Ik wil ze in ieder geval snel spreken.

[Afgewezen]

Wat onderken ik niet, Luther?

[Luther]

Wat onderken ik niet, Luther?

Dit, wat Rosa schrijft:

Want waardoor vallen mensen af, waardoor stappen ze uit onze kring, uit onze zuil? Dat is niet enkel uit rebellie. Want wat het trieste is, is dat mensen die 'afvallen' ook direct hun sociale leven kwijt zijn. En kiezen ze daarvoor? Natuurlijk niet, ieder mens heeft behoefte aan een sociaal netwerk. Ik heb het van dichtbij meegemaakt dat degene die er uit stapte, haar ouders, haar gezin, haar jeugdvrienden, haar kerkvrienden, haar familie... alles kwijt was! Werkte ze daar zelf aan mee? Ja, indirect wel omdat zij degene was die wegging, maar wij hebben daar ook aan meegewerkt, want het was om ons dat ze ons verliet (en met ons bedoel ik onze "refo-kring"). Waren er maar meer leesbare brieven.

[memento]

Want waardoor vallen mensen af, waardoor stappen ze uit onze kring, uit onze zuil? Dat is niet enkel uit rebellie. Want wat het trieste is, is dat mensen die 'afvallen' ook direct hun sociale leven kwijt zijn. En kiezen ze daarvoor? Natuurlijk niet, ieder mens heeft behoefte aan een sociaal netwerk. Ik heb het van dichtbij meegemaakt dat degene die er uit stapte, haar ouders, haar gezin, haar jeugdvrienden, haar kerkvrienden, haar familie... alles kwijt was! Werkte ze daar zelf aan mee? Ja, indirect wel omdat zij degene was die wegging, maar wij hebben daar ook aan meegewerkt, want het was om ons dat ze ons verliet (en met ons bedoel ik onze "refo-kring"). Waren er maar meer leesbare brieven.

Nu je dit zo zegt, vraag ik me in alle oprechtheid af, hoe het komt dat bovenstaande niet onderkent lijkt te worden door o.a. Afgewezen, memento en Tiberius?

Hoho, in deze post worden 2 zaken genoemd, en tegen beide zaken heb ik ook geprotesteerd:
1. Het feit dat er geen leesbare brieven zijn. Mijn ervaringen met jongeren in sommige (!) gemeenten (niet alleen (O)GG(iN)(bv), maar ook HHK bv) soms geen voorbeelden kennen in hun nabije omgeving. Ook cijfermatig onderzoek wat ik daarnaar deed in een gemeente bevestigde dat. Onder een redelijk groot aantal jongeren kwam er één positieve reactie terug, en die ging over een evangelische buurvrouw. Van één van de jongeren wist ik dat de moeder als bekeerd te boek stond, maar die antwoordde negatief. Bij doorvragen was het antwoord: ik weet niet of het echt is, ze heb het er met mij nog nooit over die dingen gehad. Triest.
2. Het kwijtraken van het sociale netwerk, als je eruit stapt. Dat is een feit. Ik heb in mijn vorige postings mensen aangespoord om contacten te blijven onderhouden. Maar: iemand die uit de zuil stapt, gaat vaak keihard schoppen tegen zijn oude bestaan. Of je nu wilt of niet, dat werkt vervreemding. Vergelijk het met een Fijenoord-fan die overstapt op Ajax, die is ook een vreemde eend in de bijt van de Fijenoord-fan-zuil.

Er is maar één vraag die telt, en dat is: Wat staat bij ons centraal. Christus, of iets anders.

[Tiberius]

Want waardoor vallen mensen af, waardoor stappen ze uit onze kring, uit onze zuil? Dat is niet enkel uit rebellie. Want wat het trieste is, is dat mensen die 'afvallen' ook direct hun sociale leven kwijt zijn. En kiezen ze daarvoor? Natuurlijk niet, ieder mens heeft behoefte aan een sociaal netwerk. Ik heb het van dichtbij meegemaakt dat degene die er uit stapte, haar ouders, haar gezin, haar jeugdvrienden, haar kerkvrienden, haar familie... alles kwijt was! Werkte ze daar zelf aan mee? Ja, indirect wel omdat zij degene was die wegging, maar wij hebben daar ook aan meegewerkt, want het was om ons dat ze ons verliet (en met ons bedoel ik onze "refo-kring"). Waren er maar meer leesbare brieven.

Nu je dit zo zegt, vraag ik me in alle oprechtheid af, hoe het komt dat bovenstaande niet onderkent lijkt te worden door o.a. Afgewezen, memento en Tiberius?

Hoho, in deze post worden 2 zaken genoemd, en tegen beide zaken heb ik ook geprotesteerd:
1. Het feit dat er geen leesbare brieven zijn. Mijn ervaringen met jongeren in sommige (!) gemeenten (niet alleen (O)GG(iN)(bv), maar ook HHK bv) soms geen voorbeelden kennen in hun nabije omgeving. Ook cijfermatig onderzoek wat ik daarnaar deed in een gemeente bevestigde dat. Onder een redelijk groot aantal jongeren kwam er één positieve reactie terug, en die ging over een evangelische buurvrouw. Van één van de jongeren wist ik dat de moeder als bekeerd te boek stond, maar die antwoordde negatief. Bij doorvragen was het antwoord: ik weet niet of het echt is, ze heb het er met mij nog nooit over die dingen gehad. Triest.
2. Het kwijtraken van het sociale netwerk, als je eruit stapt. Dat is een feit. Ik heb in mijn vorige postings mensen aangespoord om contacten te blijven onderhouden. Maar: iemand die uit de zuil stapt, gaat vaak keihard schoppen tegen zijn oude bestaan. Of je nu wilt of niet, dat werkt vervreemding. Vergelijk het met een Fijenoord-fan die overstapt op Ajax, die is ook een vreemde eend in de bijt van de Fijenoord-fan-zuil.

Er is maar één vraag die telt, en dat is: Wat staat bij ons centraal. Christus, of iets anders.

Ik lees nu pas, dat ik beschuldigd word iets niet te onderkennen, samen met Memento en Afgewezen.
Wat mij betreft, klopt die beschuldiging sowieso niet en schaar ik me achter deze posting van Memento.

Volgens mij herkent Afgewezen zich ook niet in jouw beschuldiging, Luther. Althans: ik kan dat er met de beste wil van de wereld niet uit halen.
Wat Afgewezen al typt: afhakers zijn er altijd al geweest. Een redelijk nieuw fenomeen is, dat men er een boekje of pamfletje over gaat schrijven, in een poging om de negatieve kanten van het christelijk geloof, of van het kerkverband waar men uit komt, voor het voetlicht te brengen. Ten diepste met het doel om de eigen afvalligheid te verklaren.

Dat mensen hun sociale verband kwijtraken, wanneer ze er uit stappen, hoeft niet altijd zo te zijn. Het hangt ervan hoe men er zelf mee omgaat. Wanneer er sprake is van zich afzetten tegen waar men vandaan komt, dan is het sociale verband zo verdwenen, ja. De teneur is dan vaak, dat mensen menen zelf het licht denken te zien, en dat aan anderen op proberen te dringen.

[sela]

Als je uitgaat van de onfeilbaarheid van je eigen systeem kan ik me je post voorstellen, tiberius. ik kan me echter ook voorstellen dat mensen hun eigen systeem niet zo onfeilbaar vinden. in dat geval is het redelijk nieuwe fenomeen dat men er een boekje of pamfletje gaat schrijven misschien breder verklaarbaar dan de door jouw aangegeven reden dat men slechts ten doel heeft de eigen afvalligheid te verklaren?
'tuurlijk, ik begrijp de wapening tegen afval en het afzetten wel, en wil daar ook begrip voor opbrengen. ik vind dat daar plaats voor mag zijn, maar er leven daardoor wel vragen: trekken we ons daarmee niet teveel terug in ongenaakbaarheid? ook ons systeem is een systeem gebouwd door mensen waar God van zegt dat zij onbekwaam tot enig goed en geneigd tot alle kwaad.

edit
sterker, het noopt mij tot het uiten van een zielenroersel: 'In Hem zijn wij meer dan overwinnaars, door God die ons heeft lief gehad' komt bijna in een wrang daglicht te staan. Wij zijn het en zij zijn niets. dat is toch niet eerlijk, om zo boven mensen te gaan staan?

[Tiberius]

Het gaat niet om het systeem, maar hierom (wat Memento schrijft):

Er is maar één vraag die telt, en dat is: Wat staat bij ons centraal. Christus, of iets anders.

Wij zijn het en zij zijn niets. dat is toch niet eerlijk, om zo boven mensen te gaan staan?

Denk je niet, dat Christus zich in de weg van Zijn inzettingen laat kennen?
Als je daar van overtuigd bent (en dat ben ik), dan gaat het er niet over om boven mensen te gaan staan, maar om te proberen ze te binden aan Zijn eigen inzettingen.

[Gian]

Want waardoor vallen mensen af, waardoor stappen ze uit onze kring, uit onze zuil? Dat is niet enkel uit rebellie. Want wat het trieste is, is dat mensen die 'afvallen' ook direct hun sociale leven kwijt zijn. En kiezen ze daarvoor? Natuurlijk niet, ieder mens heeft behoefte aan een sociaal netwerk. Ik heb het van dichtbij meegemaakt dat degene die er uit stapte, haar ouders, haar gezin, haar jeugdvrienden, haar kerkvrienden, haar familie... alles kwijt was! Werkte ze daar zelf aan mee? Ja, indirect wel omdat zij degene was die wegging, maar wij hebben daar ook aan meegewerkt, want het was om ons dat ze ons verliet (en met ons bedoel ik onze "refo-kring"). Waren er maar meer leesbare brieven.

Nu je dit zo zegt, vraag ik me in alle oprechtheid af, hoe het komt dat bovenstaande niet onderkent lijkt te worden door o.a. Afgewezen, memento en Tiberius?

Inderdaad, dat vraag ik me ook af.

Sommigen begrijpen niet dat je met pijn in je hart afscheid kan nemen van iets wat je lief is en lief blijft terwijl er tegelijk forse kritiek kan wezen.