Wilhelm schreef:@Ander door steeds verder door te redeneren over in en uitwendig, aanbod of niet , kom je op een gegeven moment op een punt dat de verantwoordelijkheid van de mens ter discussie staat.
Dat is het grote gevaar als je het genade aanbod inperkt. Al rationaliserend bestaat de kans dat je vervalt in een hypercalvinistisch remonstrantisme : "Ik wil wel, maar God moet het nu nog doen."

Ach, dat is altijd weer de zweep om te slaan. Ik kan hem ook precies de andere kant op redeneren.
En ik begrijp nog ook dat dit gedacht wordt, maar bevindelijk wordt het wel anders geleerd: "Waarom was 't op mij gemunt, daar zovelen gaan verloren, die Gij geen verlossing gunt."

Fjodor schreef:@Afgewezen. We hebben hier al vaker over gediscussieerd.. Voor mij kan ik niet zeggen dat het overgaan van dood naar leven, van ongelovig naar gelovig zo bewust gaat als jij hier wil zeggen. Ik zie het niet in de schrift, ik zie het niet in mijn eigen leven, ik ken veel mensen die het niet zo hebben ervaren, en er zijn veel oudvaders die het zo niet willen zeggen.

Als je ogen opengaan voor de boodschap van het Evangelie, ben je daar zelf bij. En of 'andere mensen dat niet zo hebben ervaren' of dat 'veel oudvaders dat zo niet willen zeggen', dat ligt voor hen.
Maar afgezien daarvan: wat de inhoud van dat geloof is, daar waren we het - dacht ik - toch wel over eens. En dat is waar het hier nu over gaat.

Bert Mulder schreef:

Wilhelm schreef:@Ander door steeds verder door te redeneren over in en uitwendig, aanbod of niet , kom je op een gegeven moment op een punt dat de verantwoordelijkheid van de mens ter discussie staat.
Dat is het grote gevaar als je het genade aanbod inperkt. Al rationaliserend bestaat de kans dat je vervalt in een hypercalvinistisch remonstrantisme : "Ik wil wel, maar God moet het nu nog doen."

Denk dat het andere gevaar tenminste net zo groot is, en de mens op de troon zet... hetwelk dan dus de doodstaat leugent, genade niet wederstandelijk maakt, een hypothetische alverzoening gepredikt wordt, en de uitverkiezing in de hoek gezet...

NOTA BENE!

Dat is namelijk in de 'Christian Reformed Churches' gebeurd, met hun 'Wellmeant offer'

Wie zich aan een ander spiegelt spiegelt zich zacht.
Dat laatste is geen argument, hoewel populair in bevindelijke kerken: zie eens hoe het de Ger Kerk is vergaan! Ja, en?
Iets is waar of niet waar en dat is onafhankelijk van wat een ander er verder van gemaakt heeft.

Leg je een grijs lapje op een zwarte achtergrond dan zeggen onze ogen: het lapje is wit. Ga je het als witte stof behandelen dan krijg je rare creaties. Dat heeft de Ger Kerk in Nederland gedaan en de mij onbekende CRC blijkbaar ook.

Wat jij doet is te vergelijken met iemand die datzelfde lapje op een witte achtergrond legt. Dan wordt het in onze ogen degelijk zwart. Maar het gaat evengoed verkeerd.

Als er geen welmenend aanbod is aan alle hoorders, is er geen boodschap.
Dan is de prediker als een vredesonderhandelaar, die zegt: namens mijn koning biedt ik u, opstandelingen, vrede aan. Ik weet echter niet wie deze vrede geldt. De opstandelingen zullen dan zeggen: ok, we hebben verloren, dat zien we in, maar aan u hebben we ook niet veel. Biedt u nu vrede aan of wat?

En de anti-aanbod-mensen zien me te veel het zondaar zijn als lot. Waarbij dan door Gods verkiezende liefde God enkelen uit dat lot redt. De HC gaat in het stuk der ellende ook die kant op. Het is natuurlijk wel waar, maar dat moet geen eigen leven gaan lijden. En niet uitgangspunt in de preek zijn. Daar is die leer niet voor. Het onderwerp staat ook maar spaarzaam in de bijbel.

Want de bijbel legt toch meer de nadruk op zondaar zijn, vanwege de daad. En de verlossing door het geloven, als daad.
Maar ook dat moet geen eigen leven gaan lijden.

En ook moeten we niet naar een 'evenwicht' wat ook in deze moeilijke zaken zo populair wordt. Of over verborgen en geopenbaarde wil gaan praten. Het zijn twee zaken die naast elkaar staan. En allebei waar zijn.
Als een mens behouden zal zijn was dat door Gods verkiezende liefde. En wie niet gelooft is al veroordeeld.
Zo spreken de DL ook. Er is verkiezing. En er is welmenend aanbod. Dat laatste als antwoord op de remonstranten. Die zeiden: als je zo praat over de verkiezing kun je geen aanbod preken! Jawel.
Nu zouden we die remonstranten dus gelijk moeten geven? Ik pieker d'r niet over.

Afgewezen schreef:

Fjodor schreef:@Afgewezen. We hebben hier al vaker over gediscussieerd.. Voor mij kan ik niet zeggen dat het overgaan van dood naar leven, van ongelovig naar gelovig zo bewust gaat als jij hier wil zeggen. Ik zie het niet in de schrift, ik zie het niet in mijn eigen leven, ik ken veel mensen die het niet zo hebben ervaren, en er zijn veel oudvaders die het zo niet willen zeggen.

Als je ogen opengaan voor de boodschap van het Evangelie, ben je daar zelf bij. En of 'andere mensen dat niet zo hebben ervaren' of dat 'veel oudvaders dat zo niet willen zeggen', dat ligt voor hen.
Maar afgezien daarvan: wat de inhoud van dat geloof is, daar waren we het - dacht ik - toch wel over eens. En dat is waar het hier nu over gaat.

Ok, over de inhoud zijn we het inderdaad wel eens.
Maar verschil heeft toch wel invloed op de manier waarop het evangelie gepredikt kan worden volgens mij. Laat ik het anders zeggen: is die ervaring volgens jou een onderdeel van de zekerheid van het geloof? Want ik ben bang dat je zo van het Woord gaat afsnoepen, dat toch eigenlijk de enige grond voor de zekerheid kan zijn.
En hoe moet het evangelie ook aan ongelovigen gepredikt worden onder voorhouding van de noodzaak van zo'n ervaring? Zo ja dan ben ik bang dat het voor ongelovigen niet meer is door (de daad van) het geloof maar door een ervaring. En wordt het dan niet afwachten? Je kan tot een mens wel zeggen: geloof!, maar niet: ervaar!. Ik heb zo'n tien preken van ds. Paauwe gelezen over de verkiezing en inwendige roeping (bij 1 Pet 1:2), en ik vond hem veel ruimte geven voor dat afwachten (hoewel hij later ook andere dingen zegt).

Allereerst: Het is niet mijn bedoeling over persoonlijke ervaringen te discussiëren.
Het gaat mij om helder te krijgen hoe je zonder aanbod van genade tot de grond van het geloof komt.
Wat gebruikt de Heilige Geest om een ziel zonder wetenschap van verkoren te zijn, toch te doen vluchten tot Christus.
Zonder eerst een dogmatische wetenschap als hinder te ondervinden die stelt dat Christus alleen voor de uitverkorenen aangeboden mag worden.
Dié kernvraag is niet beantwoord. Mogelijk omdat ik niet duidelijk genoeg schrijf. In die zin betreur ik de negatieve reacties die ik zelf ontlokt heb.
Het is mij niet te doen om eigen gelijk. Maar wel om de Christus die voor iedere zondaar welmenend gepredikt wordt.
Daarom nog een aantal citaten van Calvijn.
Het gaat dus over roeping, geloof en de aard van deze beide.

Calvijn schreef: Het middel om ons te roepen is door het geloof; en dan worden wij
als schapen aangewezen en verklaard. Want de roeping die in de Schrift
gevonden wordt, is niet anders dan het getuigenis dat God geeft van Zijn
raadslag, die tevoren verborgen was, - gelijk er weldra vollediger over
gesproken zal worden. Zoveel is zeker, dat wij schapen van Jezus
Christus zijn vóór dat wij het geweten hebben; daarna roept Hij ons tot
Zich, en vervolgens beginnen wij naar Zijn stem te horen.

Daarom, daar de uitverkorenen de zaligheid verkrijgen, mits zij de stem van de Herder horen, zo wordt hun verkiezing niet anders dan door de uiterlijke predikatie van het Evangelie tot het bepaalde einde volbracht. Diezelfde leer gebiedt Hij, dat men ook de verworpenen zal voorstellen (Mark. 16 :15). Waarom dat? Is het opdat Hij teniet zou doen hetgeen Hij van hun verderf heeft besloten? Geenszins. Maar veel meer is het, opdat hun hardnekkige ongelovigheid temeer openbaar make, wat de genade van de verborgen verkiezing vermag (2 Cor. 2 :15). Want wat voor een spiegel zou men scherper kunnen uitdenken, waarin deze verkiezing helder en doorluchtig mocht bezien worden, dan als in de leer, die aan beide voorgedragen wordt door enerlei roeping Gods, door hetzelfde instrument van roepen, zulk een groot onderscheid van mensen is, dat de ene hoop het hardnekkig versmaadt en de andere het met gehoorzaamheid omhelst? Wij zien hier intussen nochtans, hoe het woord door een mens gesproken, al is het, dat het de harten der goddelozen niet verbetert, hun gewetens nochtans wel stijf raakt en hun weelderige brooddronkenheid gelijk een toom breidelt.

Aard van het geloof, het hoe Inst. Boek 3

Ofschoon wij reeds in zeker opzicht geleerd hebben, hoe het
geloof Christus bezit en wij door het geloof zijn goederen genieten,
zou dit toch nog duister zijn, indien er niet aan toegevoegd werd een
uitlegging van de werkingen, die we gevoelen. Niet ten onrechte
wordt de hoofdinhoud van het evangelie gesteld in boetvaardigheid
en vergeving der zonden.

Want daar de genade en de vergeving door de prediking
van het evangelie daarom wordt aangeboden, opdat de zondaar,
bevrijd van de tirannie van Satan, het juk der zonde en de ellendige
dienstbaarheid der misdrijven, tot het Koninkrijk Gods overga, kan
voorzeker niemand de genade des evangelies aanvaarden, zonder dat
hij van de dwalingen van zijn
vroeger leven zich begeeft op de rechte weg, en al zijn ijver aanwendt
tot de overdenking der boetvaardigheid

Zie hier waarom ik me zo stellig opstel in deze discussie. De reden staat hierboven vet afgedrukt.
@Fjodor: Wat jij je afvraagt is bij Calvijn onder de noemer 'boetvaardigheid' te vinden.

Fjodor schreef:Maar verschil heeft toch wel invloed op de manier waarop het evangelie gepredikt kan worden volgens mij. Laat ik het anders zeggen: is die ervaring volgens jou een onderdeel van de zekerheid van het geloof? Want ik ben bang dat je zo van het Woord gaat afsnoepen, dat toch eigenlijk de enige grond voor de zekerheid kan zijn.
En hoe moet het evangelie ook aan ongelovigen gepredikt worden onder voorhouding van de noodzaak van zo'n ervaring? Zo ja dan ben ik bang dat het voor ongelovigen niet meer is door (de daad van) het geloof maar door een ervaring. En wordt het dan niet afwachten? Je kan tot een mens wel zeggen: geloof!, maar niet: ervaar!. Ik heb zo'n tien preken van ds. Paauwe gelezen over de verkiezing en inwendige roeping (bij 1 Pet 1:2), en ik vond hem veel ruimte geven voor dat afwachten (hoewel hij later ook andere dingen zegt).

Prof. dr. C. Graafland heeft een interessant artikel geschreven over hoe Calvijn hier in staat. Het artikel heeft de titel 'Waarheid in het binnenste' en is opgenomen in een feestbundel voor dr. K. Exalto.
Om je iets van de strekking van dit artikel duidelijk te maken, één citaat hieruit:
"Niet slechts de belofte [je kunt ook zeggen: het Woord Afg.] is grond van onze zekerheid, maar ook de door de Heilige Geest in ons hart geopenbaarde en in ons hart verzegelde belofte is dat. De belofte zelf is en blijft daarin primair en fundamenteel, maar niet zonder de innerlijke toepassing en toeëigening ervan door de Geest, waardoor haar werkelijkheid in het hart wordt ervaren."

Afgewezen schreef:

Fjodor schreef:Maar verschil heeft toch wel invloed op de manier waarop het evangelie gepredikt kan worden volgens mij. Laat ik het anders zeggen: is die ervaring volgens jou een onderdeel van de zekerheid van het geloof? Want ik ben bang dat je zo van het Woord gaat afsnoepen, dat toch eigenlijk de enige grond voor de zekerheid kan zijn.
En hoe moet het evangelie ook aan ongelovigen gepredikt worden onder voorhouding van de noodzaak van zo'n ervaring? Zo ja dan ben ik bang dat het voor ongelovigen niet meer is door (de daad van) het geloof maar door een ervaring. En wordt het dan niet afwachten? Je kan tot een mens wel zeggen: geloof!, maar niet: ervaar!. Ik heb zo'n tien preken van ds. Paauwe gelezen over de verkiezing en inwendige roeping (bij 1 Pet 1:2), en ik vond hem veel ruimte geven voor dat afwachten (hoewel hij later ook andere dingen zegt).

Prof. dr. C. Graafland heeft een interessant artikel geschreven over hoe Calvijn hier in staat. Het artikel heeft de titel 'Waarheid in het binnenste' en is opgenomen in een feestbundel voor dr. K. Exalto.
Om je iets van de strekking van dit artikel duidelijk te maken, één citaat hieruit:
"Niet slechts de belofte [je kunt ook zeggen: het Woord Afg.] is grond van onze zekerheid, maar ook de door de Heilige Geest in ons hart geopenbaarde en in ons hart verzegelde belofte is dat. De belofte zelf is en blijft daarin primair en fundamenteel, maar niet zonder de innerlijke toepassing en toeëigening ervan door de Geest, waardoor haar werkelijkheid in het hart wordt ervaren."

Maar ik denk dat Calvijn daar toch iets heel anders bedoelt dan dat wat jij bedoelt. Hij heeft het daar niet over een terugkijken naar de ervaring van overgaan van dood naar levend. Hij heeft het over de innerlijke verzegeling die altijd meekomt met het geloof dat haar grond in de belofte heeft.
Zoals GJdeBruijn zegt staat dat bij Calvijn onder de boetvaardigheid (=wedergeboorte), en die komt over het algemeen na het geloof.

refo schreef: Als er geen welmenend aanbod is aan alle hoorders, is er geen boodschap.
Dan is de prediker als een vredesonderhandelaar, die zegt: namens mijn koning biedt ik u, opstandelingen, vrede aan. Ik weet echter niet wie deze vrede geldt. De opstandelingen zullen dan zeggen: ok, we hebben verloren, dat zien we in, maar aan u hebben we ook niet veel. Biedt u nu vrede aan of wat?

Dat is eer raar concept van het Evangelie...

ik lees in Handelingen 2, in het midden van de geschiedenis behandeling door Petrus, "21 En het zal zijn, dat een iegelijk, die den Naam des Heeren zal aanroepen, zalig zal worden."

en dan verder...

37 En als zij dit hoorden, werden zij verslagen in het hart, en zeiden tot Petrus en de andere apostelen: Wat zullen wij doen mannen broeders?

38 En Petrus zeide tot hen: Bekeert u, en een iegelijk van u worde gedoopt in den Naam van Jezus Christus, tot vergeving der zonden; en gij zult de gave des Heiligen Geestes ontvangen.

39 Want u komt de belofte toe, en uw kinderen, en allen, die daar verre zijn, zo velen als er de Heere, onze God, toe roepen zal.


Dus, om Refo's voorbeeld te gebruiken, moet die gezant wel komen door aan te zeggen dat er alleen vrede is voor degenen die zich bekeren en geloven...

want DAT is het Evangelie.

Calvijn schreef: Het middel om ons te roepen is door het geloof; en dan worden wij
als schapen aangewezen en verklaard. Want de roeping die in de Schrift
gevonden wordt, is niet anders dan het getuigenis dat God geeft van Zijn
raadslag, die tevoren verborgen was, - gelijk er weldra vollediger over
gesproken zal worden. Zoveel is zeker, dat wij schapen van Jezus
Christus zijn vóór dat wij het geweten hebben; daarna roept Hij ons tot
Zich, en vervolgens beginnen wij naar Zijn stem te horen.

Daarom, daar de uitverkorenen de zaligheid verkrijgen, mits zij de stem van de Herder horen, zo wordt hun verkiezing niet anders dan door de uiterlijke predikatie van het Evangelie tot het bepaalde einde volbracht. Diezelfde leer gebiedt Hij, dat men ook de verworpenen zal voorstellen (Mark. 16 :15). Waarom dat? Is het opdat Hij teniet zou doen hetgeen Hij van hun verderf heeft besloten? Geenszins. Maar veel meer is het, opdat hun hardnekkige ongelovigheid temeer openbaar make, wat de genade van de verborgen verkiezing vermag (2 Cor. 2 :15). Want wat voor een spiegel zou men scherper kunnen uitdenken, waarin deze verkiezing helder en doorluchtig mocht bezien worden, dan als in de leer, die aan beide voorgedragen wordt door enerlei roeping Gods, door hetzelfde instrument van roepen, zulk een groot onderscheid van mensen is, dat de ene hoop het hardnekkig versmaadt en de andere het met gehoorzaamheid omhelst? Wij zien hier intussen nochtans, hoe het woord door een mens gesproken, al is het, dat het de harten der goddelozen niet verbetert, hun gewetens nochtans wel stijf raakt en hun weelderige brooddronkenheid gelijk een toom breidelt.

Aldus Calvijn, over dat het Woord een tweesnijdend scherp zwaard is, hetwelks bedoeling nooit geweest is dat iedereen zich zal bekeren. Nee, de Schrift is duidelijk, zoals Calvijn hier ook aantoont, dat het doel van dat zelfde Woord vaak is om harten te verharden....

2 Kor 2:
15 Want wij zijn Gode een goede reuk van Christus, in degenen, die zalig worden, en in degenen, die verloren gaan;

16 Dezen wel een reuk des doods ten dode; maar genen een reuk des levens ten leven. En wie is tot deze dingen bekwaam?

17 Want wij dragen niet, gelijk velen, het Woord Gods te koop, maar als uit oprechtheid, maar als uit God, in de tegenwoordigheid Gods, spreken wij het in Christus.

Dus OOK in degenen die verloren gaan, is het God aangenaam, een goede reuk. En ook zal Zijn Naam in hun verheerlijkt worden.

En, zoals Paulus zegt, het is niet alsof het Woord Gods iets is, dat te koop is...

In het verleden is mij wel eens de werking van een microscoop uitgelegd. Een microscoop kan dingen dingen vergroten zodat het duidelijker zichtbaar wordt. Op een bepaald moment helpt vergroten niet meer omdat men wel het object groter maakt maar er te weinig contrast meer overblijft tussen de onderlinge details van het object. Dat gevoel krijg ik in deze discussie ook. Men vergroot meer en meer uit, maar het wordt niet beterder zichtbaar. Het contrast tussen de verschillende detailopvattingen is voor mij te wazig.
Men kan het ook vergelijken met een foto genomen in een te lage resolutie. Die kan je blijven uitvergroten maar dat betekent niet dat details dan duidelijker worden.

De vraag is: Heb ik nu een probleem omdat mij de echte verschillen ontgaan of hebben de posters alhier een probleem omdat ze discuseren over verschillen die niet bestaan?

Willem schreef: De vraag is: Heb ik nu een probleem omdat mij de echte verschillen ontgaan of hebben de posters alhier een probleem omdat ze discuseren over verschillen die niet bestaan?

Ik denk en hoop dat laatste op een of andere manier.
Discussies zoals deze, die maar een zeer klein deel van bepaalde christelijke denominaties die op hun beurt ook in verhouding klein zijn kunnen bevatten, kunnen haast niet wezenlijk zijn.
Of zou het zo kunnen zijn dat grofweg een paar duizend mensen uit de gereformeerde gezindte die deze discussie kan volgen en meemaken het over werkelijk wezenlijke zaken heeft, terwijl de ruim 2.200.000.000 overige christenen op deze aarde ?

Ontopic: ik denk dat het probleem is dat we teveel willen redeneren en schijnbare bijbelse tegenstrijdigheden willen wegpoetsen. Het één (God biedt Zijn genade aan allen aan) staat niet tegenover, maar naast het ander (alleen de uitverkorenen hechten geloof aan Zijn woord).

ZWP schreef:

Willem schreef: De vraag is: Heb ik nu een probleem omdat mij de echte verschillen ontgaan of hebben de posters alhier een probleem omdat ze discuseren over verschillen die niet bestaan?

Ik denk en hoop dat laatste op een of andere manier.
Discussies zoals deze, die maar een zeer klein deel van bepaalde christelijke denominaties die op hun beurt ook in verhouding klein zijn kunnen bevatten, kunnen haast niet wezenlijk zijn.
Of zou het zo kunnen zijn dat grofweg een paar duizend mensen uit de gereformeerde gezindte die deze discussie kan volgen en meemaken het over werkelijk wezenlijke zaken heeft, terwijl de ruim 2.200.000.000 overige christenen op deze aarde ?

Je stelling is ten onrechte:
1. Velen van die 2.200.000.000 christenen zijn niet mijn broeder/zuster, omdat zij een totaal ander geloof aanhangen dan ik. Van de Rooms Katholieken en de Orthodoxe kerken draait in de meeste gemeenten de eredienst en het persoonlijke geloof om het ritueel van de mis, niet om het geloof in Christus Jezus. Zulks verwerp ik als een ketterij.
2. Binnen het Bijbelgetrouwe christendom, is een aanzienlijke groep baptisten. Binnen het baptisme is sinds de na-Reformatorische tijd altijd een redelijke stroming geweest, die hypercalvinistisch geweest is, ook nu nog. Ook binnen de kinderdopers heb je kleine kerkgenootschappen die het aanbod van genade ontkennen. Gezien ten opzichte van de wereldkerk is het dus niet een typisch Nederlands probleem.
3. Willen aanbod-ontkenners zich beroepen op een traditie, dan moeten ze zich beroepen op een baptistische traditie. M.i. is dat veelzeggend. Blijkbaar komt de vraag naar het aanbod mee met een Schriftverstaan waarin het verbond en haar beloften slechts alleen werkelijke betekenis heeft voor de uitverkorenen.

memento schreef:3. Willen aanbod-ontkenners zich beroepen op een traditie........

Dit is een goed voorbeeld van wat me blijkbaar allemaal ontgaat. Ik ben in dit topic nog geen aanbod-ontkenner tegengekomen

memento schreef: 3. Willen aanbod-ontkenners zich beroepen op een traditie, dan moeten ze zich beroepen op een baptistische traditie. M.i. is dat veelzeggend. Blijkbaar komt de vraag naar het aanbod mee met een Schriftverstaan waarin het verbond en haar beloften slechts alleen werkelijke betekenis heeft voor de uitverkorenen.

Dat kán meekomen met zo'n schriftverstaan. Zoals alles mee kan komen met welk schriftverstaan dan ook.

Bert Mulder schreef:

Calvijn schreef: Het middel om ons te roepen is door het geloof; en dan worden wij
als schapen aangewezen en verklaard. Want de roeping die in de Schrift
gevonden wordt, is niet anders dan het getuigenis dat God geeft van Zijn
raadslag, die tevoren verborgen was, - gelijk er weldra vollediger over
gesproken zal worden. Zoveel is zeker, dat wij schapen van Jezus
Christus zijn vóór dat wij het geweten hebben; daarna roept Hij ons tot
Zich, en vervolgens beginnen wij naar Zijn stem te horen.

Daarom, daar de uitverkorenen de zaligheid verkrijgen, mits zij de stem van de Herder horen, zo wordt hun verkiezing niet anders dan door de uiterlijke predikatie van het Evangelie tot het bepaalde einde volbracht. Diezelfde leer gebiedt Hij, dat men ook de verworpenen zal voorstellen (Mark. 16 :15). Waarom dat? Is het opdat Hij teniet zou doen hetgeen Hij van hun verderf heeft besloten? Geenszins. Maar veel meer is het, opdat hun hardnekkige ongelovigheid temeer openbaar make, wat de genade van de verborgen verkiezing vermag (2 Cor. 2 :15). Want wat voor een spiegel zou men scherper kunnen uitdenken, waarin deze verkiezing helder en doorluchtig mocht bezien worden, dan als in de leer, die aan beide voorgedragen wordt door enerlei roeping Gods, door hetzelfde instrument van roepen, zulk een groot onderscheid van mensen is, dat de ene hoop het hardnekkig versmaadt en de andere het met gehoorzaamheid omhelst? Wij zien hier intussen nochtans, hoe het woord door een mens gesproken, al is het, dat het de harten der goddelozen niet verbetert, hun gewetens nochtans wel stijf raakt en hun weelderige brooddronkenheid gelijk een toom breidelt.

Aldus Calvijn, over dat het Woord een tweesnijdend scherp zwaard is, hetwelks bedoeling nooit geweest is dat iedereen zich zal bekeren. Nee, de Schrift is duidelijk, zoals Calvijn hier ook aantoont, dat het doel van dat zelfde Woord vaak is om harten te verharden....

2 Kor 2:
15 Want wij zijn Gode een goede reuk van Christus, in degenen, die zalig worden, en in degenen, die verloren gaan;

16 Dezen wel een reuk des doods ten dode; maar genen een reuk des levens ten leven. En wie is tot deze dingen bekwaam?

17 Want wij dragen niet, gelijk velen, het Woord Gods te koop, maar als uit oprechtheid, maar als uit God, in de tegenwoordigheid Gods, spreken wij het in Christus.

Dus OOK in degenen die verloren gaan, is het God aangenaam, een goede reuk. En ook zal Zijn Naam in hun verheerlijkt worden.

En, zoals Paulus zegt, het is niet alsof het Woord Gods iets is, dat te koop is...

Tja, jij leest Calvijn ook maar één kant op. Want Calvijn kan ook zeggen dat Christus voor de gehele wereld gestorven is, en dat de Heere wil dat alle mensen zalig worden. En dat heb ik jou nog nooit zien doen..