MGG schreef: ↑03 jul 2023, 18:23
merel schreef: ↑03 jul 2023, 18:20
Ik weet dat een paar jaar geleden een predikant van de CGK is afgezet. Dat is binnenskamers opgelost en ook de gemeente leden hielden hun kaken op elkaar. De ware reden is nooit naar buiten gebracht. Speculaties genoeg, maar niet in het openbaar.
Als de GG het zo zou doen en het lekt uit, dan is dit forum te klein. Mooi dat het de CGK toen gelukt is om een zaak discreet af te handelen.
Dat vind ik helemaal niet mooi. Om eerlijk te zijn, schrik ik ervan dit soort gedachtengangen te lezen.
Met 'binnenskamers oplossen' of 'discreet afhandelen' worden niet zelden grote brokken gemaakt. Waarbij slachtoffers -als daarvan sprake is- nogal eens in het nadeel zijn.
Wat nodig is, is licht, geen donkerheid. Transparantie, hoeveel pijn dat ook doet. Eerlijk benoemen wat is misgegaan, daar de juiste consequenties aan verbinden (zoals niet meer kunnen dienen in een ambt), en tegelijk als kerk royaal laten blijken dat wie zijn zonden belijdt en laat, barmhartigheid zal verkrijgen (wat iets anders is dan de oude draad weer op te kunnen pakken).
Wat ik schrijf staat los van de verdrietige gebeurtenissen die in dit topic worden besproken. Daar weet ik niets van en het lijkt me hoe dan ook verstandiger om in dit soort dagen niet zoveel te schrijven en te praten. Ik reageer nu toch -in het algemeen- omdat ik in de discussie geregeld opmerkingen lees waar ik van schrik.
Ik vrees dat in onze gezindte als er moeilijke zaken spelen, de reflex dat we alles liever zo stil mogelijk laten passeren, zeer sterk is. We kunnen ons zeer goed inleven in de schaamte en het verdriet bij degenen over wie dit soort dingen naar buiten komen. En dat is begrijpelijk.
Maar de schaamte is niet het eerste probleem! Het feit dat zonden van iemand aan het licht komen, is niet het eerste probleem! Dat is juist een zegen... Soms ben ik bang dat we geruster zouden kunnen leven wanneer zonden niet aan het licht zouden komen (maar gewoon doorgaan), dan wanneer ze openbaar komen. Helaas is dat voor daders wel vaak zo. De schrik over het feit dat iets openbaar is en dat daarbij veel schaamte komt kijken, is aanvankelijk groter dan het daadwerkelijke berouw en het besef van wat er eigenlijk is gebeurd. Zou het kwaad niet naar buiten zijn gekomen, zou men er soms gewoon mee zijn doorgegaan.
De éérste zorg is niet dat iets naar buiten komt, de eerste zorg is dat er zonde heeft plaatsgevonden in de gemeente Gods en bij ambtsdragers.
Beseffen we er eigenlijk wel iets van hoe diep ingrijpend dat is? Lees de Schrift door en je vindt overal hoe hoog de Heere zonde in het ambt en binnen de heilige gemeente opneemt: de zonen van Aäron stierven toen zij vreemd vuur brachten, David (te vaak genoemd als voorbeeld van iemand die 'gewoon' weer door mocht gaan) zag door zijn zonde in een persoonlijke straf zijn kind sterven en in een ambtelijk oordeel het hele koninkrijk van Israël uiteenvallen, Ananias en Saffira werden met de onmiddellijke dood gestraft en in de gemeente van Korinthe waren veel sterfgevallen omdat men het avondmaal ontheiligde.
Zonde in de gemeente zou onze eerste en diepste zorg moeten zijn. Niet de naam van mensen, niet het ongemak dat wij erbij ervaren.
Dat een tuchtmaatregel openbaar komt, is niet een probleem, maar is een zegen. Het betekent dat het geneesmiddel dat God heeft ingesteld in zijn gemeente functioneert. Van discreet oplossen kan geen sprake zijn wanneer iemand in een openbaar ambt heeft gediend en daar de woorden Gods heeft gesproken.
Ik zou willen dat in al het gepraat hierover het minder zou gaan over alles wat het voor mensen betekent, over alles wat het met onze gevoelens doet (en die begrijp ik heel goed, zeker als je van harte aan mensen verbonden bent), en meer over wat zonde en heiligheid in Gods kerk betekenen.