Luther schreef:Terri schreef:Er staat een mooi stukje in het RD over Franca Treur, onder "Opgemerkt".
Inderdaad!
De ingezonden brief van de heer M. Dankers uit Den Helder is me uit het hart gegrepen. Ik had dit briefje zelf kunnen schrijven. Ik citeer:
M. Dankers uit Den Helder schreef: Franca Treur krijgt wel veel aandacht in de krant (RD 9-1). Vijftig jaar geleden werd ons voorgehouden: Karl Marx is de onbetaalde rekening van de kerk. Is Franca Treur de onbetaalde rekening van de bevindelijke zuil? Ik weet dat de uitgever voor in het boek schrijft: „Dit is een werk van fictie. Iedere gelijkenis met werkelijk bestaande personen berust op toeval.”
Toch blijft voor mij het isgelijkteken tussen Katelijne en Franca levensgroot staan. En al lezend ben ik van Katelijne gaan houden. Wat had ik graag nog eens met haar gepraat over de vragen waarmee ze na het huisbezoek op bed lag. En wat vind ik haar ongekunsteld als ze –ook ’s avonds in bed– bidt voor de dief van haar oma’s Statenbijbel. En wat zou ik graag nog eens een bandopname beluisteren van het belijdenisgesprek met de catechisanten, voorjaar 1999, in de consistoriekamer van de gereformeerde gemeente in Meliskerke.
Wat schiet er nu nog over? Gebed en hoop. En brengt de Goede Herder dit schaap weer thuis en roept Hij dan vrienden en geburen samen, dan gaan wij ook en zijn dan blij met Hem.
Ik ben zó benieuwd naar de mening van memento over deze brief.
http://www.refdag.nl/artikel/1456027/Ambtsdragers.html
Mijn antwoord zou zijn: Goed dat je gaat houden van verloren schapen. Heel goed. Maar: begin eerst dichtbij. Praktisch elke gemeente verliest jaarlijks wel wat leden aan de wereld (vaak aan te zien komen door een minder frequente kerkgang die eraan vooraf gaat). Houden we van hen? Laten we onze betrokkenheid op hen merken? Zoeken we hen op en gaan we in gesprek?
Ik ken een recent voorbeeld waarin die betrokkenheid ertoe leidde dat het verloren schaapje weer snel bij de gemeente terug was. Maar ik ken tientallen voorbeelden uit de gemeenten hier in de buurt van mensen die de kerk verlaten hebben zonder dat er maar iemand (incl. kerkenraad) het op tijd opgemerkt had, en zelfs toen het opgemerkt was kregen zij geen bezoek, geen kaartje, geen belletje, niets (ook niet door de kerkenraad!).
Verder: Hoe is onze houding zelf richting de jeugd? Durven wij het gesprek met hen aan, en doen we dat ook daadwerkelijk? En durven wij ook de antwoorden te geven die ze nodig hebben? En dan bedoel ik: niet die politiek-correcte, super-evenwichtige, maar in wezen niets-zeggende antwoorden, maar gewoon de keiharde radicaliteit van Gods woord, nuchter en direct verwoord? En durven we ook onze bewogenheid met hen te tonen?
Gaan houden van iemand uit een boek is niet moeilijk. Dat zegt meer over hoe goed het boek geschreven is, dan over die liefde. Houden van mensen dichtbij is moeilijker. Zeker als ze niet zo sympathiek zijn als dat figuur uit het boek, als je ook vervelende dingen aan hen ziet die een boek-schrijver lekker achterwege kan laten. Houden van een literair persoon is niet moeilijk, dat kan vanaf je behaaglijke bank. Houden van een echt persoon is veel moeilijker, want dat vraagt actie, en wel van het soort wat velen van ons moeilijk zullen vinden, omdat het een kwetsbare opstelling vereist, en het insluit dat je met mensen contact moet gaan leggen die er misschien helemaal niet op zitten te wachten. Nee, houden van de "lastige gevallen" in eigen gemeente, dát is pas moeilijk. Maar tegelijkertijd: Dát is ook veel nuttiger, want een figuur uit een boek kan je niet zo bereiken, maar velen in je eigen nabijheid wel.
Ik zou zeggen: Willen we het boek echt serieus nemen, bedenk dan wie in jullie gemeente dreigt af te haken, maak een hyves-account aan, en stuur vandaag nog via hyves een berichtje (bv waarin je even hartelijk groet, of uitnodigt eens op de koffie te komen (bv zondags uit de kerk), etc).
Herkent iemand dit?
(voor beide beslissingen