Homoseksualiteit

[Konijntje]

Volgens mij is een huwelijk niet bedoeld als platonische relatie. Niet zelden is een uiteenlopende seksuele behoefte reden voor echtscheiding of is het ontbreken van seksualiteit een teken dat er iets mis is in het huwelijk.

Het huwelijk is zeker bedoeld voor liefde, affectie en lichamelijk aantrekkingskracht. Maar daar moet je het huwelijk niet in opsluiten. Daarom zie ik je reden ook niet als valide. Het ontbreken van seksualiteit is geen gegronde reden voor echtscheiding, het geeft hoogstens aan dat het een belangrijke manier is waarop mensen vinden dat ze hun huwelijk moeten beleven. Maar in tijden van langdurige ziekte, zal je toch zonder seks moeten doorkomen.
Maar dat is het probleem wat ik probeer aan te kaarten. Moeten we het huwelijk uitsluitend karakteriseren als een verbond waarin seksuele voorkeuren beslissend zijn, of moeten we dat breder bekijken?

Maar waarom dan een huwelijk? Ik ben het met jou eens dat seksualiteit niet doorslaggevend is, maar voor een homo kan dat toch geen oplossing zijn? Waarom spreek je dan niet van bijvoorbeeld een zielsvriend(in)? Dan denk ik meer aan die richting. Iemand waarmee je gevoelens kan delen. Dat kan zowel dan een man of vrouw zijn.

[Konijntje]

Dat kan, maar geloof je niet dat, zoals een blinde ziende kon worden, iemand met homoseksuele geaardheid een heteroseksuele geaardheid kan krijgen?

Nee.

Geloof je wel dat de wonderen in de Bij elkaar echt gebeurd zijn? Of lees jij wonderen alleen als verhalen met een boodschap?

Natuurlijk bestaan wonderen. Maar redeneer je ook zo als iemand zonder benen jou op zoekt? Zeg je dan ook tegen zo iemand: je moet "gewoon" geloven dat je je benen terug krijgt? Nee, natuurlijk niet. Waarom doe je het dan wel bij iemand met een andere geaardheid?

Ik vind het jouw redenatie niet correct.

[DDD]

Wat is er mis mee als vooraf open gecommuniceerd wordt?

Mensen van 18 of 20 kunnen totaal niet overzien waar ze toe besluiten. Daarom moet je heel voorzichtig zijn in het sturen van dingen. Het huwelijk is sowieso al een hele verantwoordelijkheid. Zoiets kun je in zo'n situatie niet met goed fatsoen vragen, mijns inziens.

Ik ben bevriend met een homo die getrouwd is geweest met een vrouw en nu een man heeft. Dat is allemaal menselijkerwijs gesproken uitstekend verlopen, maar het heeft ontzettend veel verdriet gegeven. Ik kan het niemand aanraden.

Ik zie in zo'n geval ook totaal het voordeel niet van een huwelijk boven een goede vriendschap. Zeker als je beiden alleenstaand bent, kun je daar dagelijks contact mee hebben en alles mee delen. Daar kun je toch ook zo vaak gaan logeren of mee weg gaan als je wilt? De heilige huwelijkse staat is niet bedoeld voor experimenten, wat mij betreft.

[MGG]

Dat kan, maar geloof je niet dat, zoals een blinde ziende kon worden, iemand met homoseksuele geaardheid een heteroseksuele geaardheid kan krijgen?

Nee.

Geloof je wel dat de wonderen in de Bij elkaar echt gebeurd zijn? Of lees jij wonderen alleen als verhalen met een boodschap?

Natuurlijk bestaan wonderen. Maar redeneer je ook zo als iemand zonder benen jou op zoekt? Zeg je dan ook tegen zo iemand: je moet "gewoon" geloven dat je je benen terug krijgt? Nee, natuurlijk niet. Waarom doe je het dan wel bij iemand met een andere geaardheid?

Ik vind het jouw redenatie niet correct.

Ik redeneer niet, dus je mening kan de prullenbak in.

[Herman]

Maar waarom dan een huwelijk? Ik ben het met jou eens dat seksualiteit niet doorslaggevend is, maar voor een homo kan dat toch geen oplossing zijn? Waarom spreek je dan niet van bijvoorbeeld een zielsvriend(in)? Dan denk ik meer aan die richting. Iemand waarmee je gevoelens kan delen. Dat kan zowel dan een man of vrouw zijn.

Omdat je dan wel een levenslange band met iemand aangaat en er bijvoorbeeld ook sprake kan zijn van gezinsvorming. Het geestelijke/platoonse aspect noemt je al, daarnaast heb je dan ook een levensgezel die je in je moeiten kan steunen.

[Herman]

Helemaal mee eens. Met verbazing lees ik de reacties en suggesties om als homo toch te kunnen overwegen om met een vrouw te trouwen. Denkend aan het welzijn van (vooral) de vrouw (ook emotioneel) maar ook de man onbegrijpelijke gedachtengang. Er zijn genoeg voorbeelden van slechte en mislukte huwelijken om die reden met alle traumatische ervaringen. Laten wij van die zogenaamde illusies bij een dergelijk huwelijk ver weg blijven.

Ik vind praktijkvoorbeelden zoals in je laatste zinnen vooral een weergave van een seculiere publieke opinie. Ik stel graag vragen bij de legitimiteit daarvan. Vind je dat we die redenering als christen met een klassieke visie op het huwelijk moeten accepteren? Maar waarom zou je dan überhaupt nog tegen het homohuwelijk zijn?

[Herman]

Ik ben bevriend met een homo die getrouwd is geweest met een vrouw en nu een man heeft. Dat is allemaal menselijkerwijs gesproken uitstekend verlopen, maar het heeft ontzettend veel verdriet gegeven. Ik kan het niemand aanraden.

Ik vind dit geen behulpzaam voorbeeld, omdat we in onze kringen homoseksuele relaties afwijzen. Je kunt dan dit voorbeeld moeilijk ten tonele voeren als casus voor hoe het wel zou moeten. Die grens willen veel celibataire christelijke homo's namelijk niet nemen.

De heilige huwelijkse staat is niet bedoeld voor experimenten, wat mij betreft.

De visie op het huwelijk die jij hier nu een experiment noemt, is gedurende enkele honderden jaren gebruikelijk geweest. Iets met zo'n lange geschiedenis is niet echt een 'experiment'.

[DDD]

Daar gaat het hier niet om. Het gaat erom of het nu een goed advies is om in zo'n geval als homoseksuele man met een vrouw te trouwen en hoeveel verdriet dat voor mensen meebrengt.

Hoe ernstiger je die relatie vindt, hoe ernstiger het is dat een kind in zo'n geval daarmee geconfronteerd wordt. Overigens denk ik dat als beide ouders daar gelijk over denken, de gevolgen voor een kind te overzien zijn.

[Profesto]

Het is niet verstandig om hier een karikatuur van een serieuze discussie neer te zetten. 'Doekje voor het bloeden' is hier nog door niemand betoogd.

Ik bedoel te zeggen dat het huwelijk met iemand van het andere geslacht voor homo's door sommigen als oplossing voor een 'eenzaam' leven wordt gepresenteerd.
Daar maak ik bezwaar tegen.

Ik ben het met DDD eens dat het huwelijk geen experiment is. En het is dus ook geen oplossing voor het ongemak waarmee refo's mogelijk blijven zitten als zij anderen (hun kinderen, hun mede gemeenteleden) op basis van hun overtuiging een relatie ontzeggen.

[huisman]

Daar gaat het hier niet om. Het gaat erom of het nu een goed advies is om in zo'n geval als homoseksuele man met een vrouw te trouwen en hoeveel verdriet dat voor mensen meebrengt.

Hoe ernstiger je die relatie vindt, hoe ernstiger het is dat een kind in zo'n geval daarmee geconfronteerd wordt. Overigens denk ik dat als beide ouders daar gelijk over denken, de gevolgen voor een kind te overzien zijn.

Ik ken zo een huwelijks situatie van dichtbij. Dat is min of meer goed gegaan. Toch denk ik dat het beter is om dan niet te trouwen en in afhankelijkheid met alle worstelingen alleen te blijven.

Mijn vraag is wel: Waar komt deze gerichtheid vandaan? Wij zijn m.i. niet zo geschapen. Ik spreek min of meer reformatorische christenen uit het VK. Zei vinden ook de gerichtheid zonde. Dus niet alleen het praktiseren. Zijn wij in ons land teveel besmet met de geest van deze tijd? Ik stel het vragend omdat ik zelf geen sluitend antwoord heb.

[Geytenbeekje]

Daar gaat het hier niet om. Het gaat erom of het nu een goed advies is om in zo'n geval als homoseksuele man met een vrouw te trouwen en hoeveel verdriet dat voor mensen meebrengt.

Hoe ernstiger je die relatie vindt, hoe ernstiger het is dat een kind in zo'n geval daarmee geconfronteerd wordt. Overigens denk ik dat als beide ouders daar gelijk over denken, de gevolgen voor een kind te overzien zijn.

Ik ken zo een huwelijks situatie van dichtbij. Dat is min of meer goed gegaan. Toch denk ik dat het beter is om dan niet te trouwen en in afhankelijkheid met alle worstelingen alleen te blijven.

Mijn vraag is wel: Waar komt deze gerichtheid vandaan? Wij zijn m.i. niet zo geschapen. Ik spreek min of meer reformatorische christenen uit het VK. Zei vinden ook de gerichtheid zonde. Dus niet alleen het praktiseren. Zijn wij in ons land teveel besmet met de geest van deze tijd? Ik stel het vragend omdat ik zelf geen sluitend antwoord heb.

Kan allerlei factoren hebben, je hoort het nog weleens dat als iemand opgevoed door alleen een moeder dat diegene wat vrouwelijke trekjes kan krijgen.
De gerichtheid is een gegeven, dat kan je ook stellen met iemand die een naar karakter heeft, zulke mensen kunnen ook tot bekering komen maar dat nare karakter dragen ze nog wel mee en we moeten ook oppassen dat we de zonden niet gaan categoriseren wat naar onze maatstaven groot en/of klein is.

[merel]

Daar gaat het hier niet om. Het gaat erom of het nu een goed advies is om in zo'n geval als homoseksuele man met een vrouw te trouwen en hoeveel verdriet dat voor mensen meebrengt.

Hoe ernstiger je die relatie vindt, hoe ernstiger het is dat een kind in zo'n geval daarmee geconfronteerd wordt. Overigens denk ik dat als beide ouders daar gelijk over denken, de gevolgen voor een kind te overzien zijn.

Ik ken zo een huwelijks situatie van dichtbij. Dat is min of meer goed gegaan. Toch denk ik dat het beter is om dan niet te trouwen en in afhankelijkheid met alle worstelingen alleen te blijven.

Mijn vraag is wel: Waar komt deze gerichtheid vandaan? Wij zijn m.i. niet zo geschapen. Ik spreek min of meer reformatorische christenen uit het VK. Zei vinden ook de gerichtheid zonde. Dus niet alleen het praktiseren. Zijn wij in ons land teveel besmet met de geest van deze tijd? Ik stel het vragend omdat ik zelf geen sluitend antwoord heb.

ik ken twee huwelijken van dichtbij waar de man homoseksueel en toch een relatie met een vrouw is aangegaan en kinderen heeft gekregen. Dat heeft in beide gevallen geleid tot eenzaamheid en problemen in huwelijk en problemen in de relatie tot de kinderen.

[Profesto]

Het is dan ook heel dom om met iemand je leven te gaan delen waarin je eigenlijk geen interesse hebt.
Door sommigen wordt intimiteit en aantrekkingskracht afgedaan als iets moderns of iets wat bij de seculiere wereld hoort.
Ik denk dat het fungeert als cement in een relatie.

Het is al lastig genoeg om een huwelijk goed te hebben en te houden. Soms moet je rekening houden met elkaar, elkaar ontzien, elkaar begrijpen. Dat is denk ik lastiger op te brengen als de aantrekkingskracht ontbreekt.

Het argument dat vroeger ook niet getrouwd werd uit liefde vind ik niet overtuigend. De hele samenleving is anders ingericht. We leven in het heden, niet vroeger.

[DDD]

Daar gaat het hier niet om. Het gaat erom of het nu een goed advies is om in zo'n geval als homoseksuele man met een vrouw te trouwen en hoeveel verdriet dat voor mensen meebrengt.

Hoe ernstiger je die relatie vindt, hoe ernstiger het is dat een kind in zo'n geval daarmee geconfronteerd wordt. Overigens denk ik dat als beide ouders daar gelijk over denken, de gevolgen voor een kind te overzien zijn.

Ik ken zo een huwelijks situatie van dichtbij. Dat is min of meer goed gegaan. Toch denk ik dat het beter is om dan niet te trouwen en in afhankelijkheid met alle worstelingen alleen te blijven.

Mijn vraag is wel: Waar komt deze gerichtheid vandaan? Wij zijn m.i. niet zo geschapen. Ik spreek min of meer reformatorische christenen uit het VK. Zei vinden ook de gerichtheid zonde. Dus niet alleen het praktiseren. Zijn wij in ons land teveel besmet met de geest van deze tijd? Ik stel het vragend omdat ik zelf geen sluitend antwoord heb.

Maar waar heb je het dan over? Over de enkele seksuele oriëntatie? Ik denk dat het heel ingewikkeld is om daarop een sluitende redenering los te laten. Want als je zou zeggen dat homoseksualiteit net zo'n zondige neiging is als geldzucht, dan zou je kunnen redeneren dat ook de persoonlijke constitutie van een homoseksueel persoon daarom in dat opzicht zondig is. Dat zou dan betekenen dat de ene persoon een zondiger aard heeft dan de andere. Dat zou je sowieso kunnen verdedigen, bijvoorbeeld bij mensen met een antisociale persoonlijkheidsstoornis.

Voor zover ik weet, hebben gereformeerden altijd gezegd dat er geen onderscheid in zondigheid van aard is tussen mensen, maar goed.

Vanuit het uitgangspunt dat mensen nu eenmaal een zondig hart hebben, zou je dit kunnen vinden. Ik vind het een weinig pastoraal onderscheid, maar goed, ik kan me sowieso al niet in deze hele redenering vinden.

[Ararat]

Hypothetische vraag:

Hoe zou het zijn om als hetero een duurzaam huwelijk te moeten aangaan met iemand van hetzelfde geslacht?

Leggen wij (waarschijnlijk als hetero's) niet iets verschrikkelijk moeilijks op aan anderen zonder echt aan te voelen hoe dat moet zijn voor hen?
Ik besef: het gevoel moet niet de norm zijn, enz, enz, maar zijn we niet te 'technisch' bezig in dit gesprek? Ik word steeds nieuwsgieriger hoe de betrokkenen dit lezen.