Welgemeend aanbod van genade aan alle toehoorders in preken

[Ander]

Ik vind persoonlijk bevindelijk spreken over Gods weg met Zijn kinderen goed/nuttig, maar als het gezien wordt als "teerkost", heb ik daar hele grote principieele bezwaren tegen. Teerkost voor Gods kinderen is als het goed is de uitleg van de Schrift, waarin zij God Drie-Enig steeds meer leren kennen, Hem liefhebben, bewonderen, etc. Arm, arm volk, als het moet leven van een verklaring van "de weg", ipv een vanuit de Schrift spreken over De Weg. Vergaat Mijn volk omdat het geen kennis heeft?
En de imperativus, het werkelijk oproepen van de mensen om zich te bekeren en te gaan geloven, klinkt dat werkelijk? Of is het: Als ... als .... dan .... Of: u moet geloven, maar u weet ook wel dat u dat niet kunt....

Zeg ik wat anders dan? Deze posting spettert van de ongegronde vooroordelen, zoals ik het opvat. Beetje jammer.

[memento]

Ik vind persoonlijk bevindelijk spreken over Gods weg met Zijn kinderen goed/nuttig, maar als het gezien wordt als "teerkost", heb ik daar hele grote principieele bezwaren tegen. Teerkost voor Gods kinderen is als het goed is de uitleg van de Schrift, waarin zij God Drie-Enig steeds meer leren kennen, Hem liefhebben, bewonderen, etc. Arm, arm volk, als het moet leven van een verklaring van "de weg", ipv een vanuit de Schrift spreken over De Weg. Vergaat Mijn volk omdat het geen kennis heeft?
En de imperativus, het werkelijk oproepen van de mensen om zich te bekeren en te gaan geloven, klinkt dat werkelijk? Of is het: Als ... als .... dan .... Of: u moet geloven, maar u weet ook wel dat u dat niet kunt....

Zeg ik wat anders dan? Deze posting spettert van de ongegronde vooroordelen, zoals ik het opvat. Beetje jammer.

Ander, jij noemde de "als ... dan" prediking (dus: het preken van bevinding) de teerkost van Gods kinderen. Dáár ageerde ik tegen.

Memento: De vraag is: Wórdt dat gepredikt? (1)Dat àppel van: Bekeert u en gelooft het evangelie. Of wordt er van gemaakt: (2)Als God een mens gaat bekeren, dan ...
Ander: Allebei, dat is wel zo evenwichtig, toch? (1)De oproep tot bekering en voor Gods kinderen wat (2)teerkost op de weg.

Voorderest: Ongegrond is het niet. Veel preken in de rechterzijde GG en GGiN missen (1) de onvoorwaardelijke en on-ontkrachte oproep tot geloof, als échte opdracht. En (2) veel preken gaan niet over de tekst (exegetisch bezien), maar over "de gangen van Gods volk", wat dan aan die tekst opgehangen wordt.

[Bert Mulder]

Om helemaal volledig en correct te zijn: Voorts is de belofte des Evangelies, dat een iegelijk die in den gekruisigden Christus gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe; welke belofte aan alle volken en mensen tot welke God naar Zijn welbehagen Zijn Evangelie zendt, zonder onderscheid moet verkondigd en voorgesteld worden, met bevel van bekering en geloof. (H2, par. 5)

Helemaal mee eens, en veel beter geformuleerd dat wat ik zei...

De vraag is: Wórdt dat gepredikt? Dat àppel van: Bekeert u en gelooft het evangelie. Of wordt er van gemaakt: Als God een mens gaat bekeren, dan ...

Helaas niet...

En zodoende gebeurt het dat het Woord niet meer gezien wordt als de 'kracht Gods ter zaligheid', de krachtdadige prediking van het Woord, maar verwordt of in een klagen dat we zo ellendig zijn, en dat we ons niet bekeren kunnen, of het verwordt een activisme, alsof we zelf iets aan onze zaligheid toe kunnen voegen....

[Afgewezen]

Genesis 42:25
.....
Heel bijbels dus. Voedsel voor onderweg. Gods kinderen zijn op de weg. En tot verzadiging worden ze in de prediking gevoed. En dat voedsel is het beste wanneer de prediker heel dicht bij de Schrift blijft.

Ik heb ook geen probleem met de uitdrukking 'teerkost op de weg', maar het verklaren van die 'gangen', dát is geen teerkost op de weg.

[Bert Mulder]

Genesis 42:25
.....
Heel bijbels dus. Voedsel voor onderweg. Gods kinderen zijn op de weg. En tot verzadiging worden ze in de prediking gevoed. En dat voedsel is het beste wanneer de prediker heel dicht bij de Schrift blijft.

Ik heb ook geen probleem met de uitdrukking 'teerkost op de weg', maar het verklaren van die 'gangen', dát is geen teerkost op de weg.

Dat is de kinderen stenen voor brood geven...

[refo]

In combinatie met het vurige betoog van memento over 'exegese' wordt dit forum toch weer interessant.

Blijkbaar is exegese toch vloeibaar.

Misschien een tip: laat je mening vanuit de bijbel OPkomen, in plaats van je mening met teksten te versieren.

[memento]

In combinatie met het vurige betoog van memento over 'exegese' wordt dit forum toch weer interessant.

Blijkbaar is exegese toch vloeibaar.

Misschien een tip: laat je mening vanuit de bijbel OPkomen, in plaats van je mening met teksten te versieren.

Refo, kun je dit toelichten? Bedoel je mijn aanhalen van Ezechiël? Voor zover ik nu overzie, is de juiste exegese van Ez 37, dat het gaat over de bekering van het volk door God door de prediking (wat volgens de profetiën aan de wederkeer uit de ballingschap vooraf moest gaan). Of je uit vers 11 mag concluderen dat heel Israël aan de zonden ontdekt is, is binnen de context van de rest van het OT ongeloofwaardig. Dat waren er maar een paar. En tóch moest Ezechiël tegen hen allen preken.

[Ander]

Tja, als ik het goed begrijp mag de bevinding niet meer gepreekt worden? Dat is nieuw voor mij. En, natuurlijk, sommige predikanten preken meer bevinding dan de tekst vertelt en dat keur ik af maar de bevinding, gebaseerd op de Schrift, gepredikt en beluisterd door Gods kinderen kan heel goed fungeren als teerkost op de weg. Ik heb het helemaal niet gehad over gangen. Echter, de prediking in de rechterflank wordt bij voorbaat al afgedaan als een onschriftuurlijke gangen en standenprediking en dat is gewoon niet eerlijk. Dat vertroebelt de discussie en daarnaast wordt er nog een uitleg gehuldigd van Ezechiël 37 die rammelt aan alle kanten.

[Afgewezen]

Persoonlijk denk ik dat Ez. 37 geen goed Schriftbewijs is. Het gaat hier om een troostboodschap aan ballingen die een klacht hadden geuit. De 'levendmaking' (= het terugbrengen in het land) wordt hier toegezegd aan mensen die daar idd. behoefte aan hadden.
Verder kun je twisten over het woord 'aanbod', en het is moeilijk om precies op formule te brengen 'hoe' het nu 'moet'.
Maar dat in onze kringen het werk van Christus, de naam van Christus, níét meer van betekenis wordt geacht voor het 'gewone' gemeentelid, vind ik heel ernstig. Hoe kun je verwachten dat het zaad wortel schiet, als het zaad niet meer gestrooid wordt, maar wordt achtergehouden totdat de prediker - ja, heel krom - vruchten ziet van bekering?

[Afgewezen]

Tja, als ik het goed begrijp mag de bevinding niet meer gepreekt worden? Dat is nieuw voor mij. En, natuurlijk, sommige predikanten preken meer bevinding dan de tekst vertelt en dat keur ik af maar de bevinding, gebaseerd op de Schrift, gepredikt en beluisterd door Gods kinderen kan heel goed fungeren als teerkost op de weg.

Dat kán. Maar de vraag is ten eerste: wat zegt de Bijbel over hoe de prediking moet zijn? Daar liggen nog vragen, die jij niet hebt beantwoord. In de tweede plaats kan ik niet begrijpen dat een predikant eindeloos kan uitweiden over de belevingen van een ontdekte zondaar. Wie heeft daar nou wat aan?

Echter, de prediking in de rechterflank wordt bij voorbaat al afgedaan als een onschriftuurlijke gangen en standenprediking en dat is gewoon niet eerlijk.

Kijk, wat ik deel met de rechterflank is een belangrijke 'waarde', namelijk de noodzaak van bekering en hoe deze eruit ziet.
Maar met de prediking in de rechterflank heb ik idd. niet zo veel.

[Ander]

Het bevestigingsformulier zegt duidelijk hoe de prediking moet zijn:

Eerstelijk, dat zij des Heeren Woord, door de Schriften der Profeten en Apostelen geopenbaard, grondig en oprechtelijk aan hun volk zullen voordragen, en het toe-eigenen, zo in het gemeen als in het bijzonder, tot nuttigheid der toehoorders, met onderwijzen, vermanen, vertroosten en bestraffen, naar eens iegelijks behoefte, verkondigende de bekering tot God, en de verzoening met Hem door het geloof in Jezus Christus, en wederleggende met de Heilige Schrift alle dwalingen en ketterijen, die tegen deze zuivere leer strijden. Dit alles wordt ons klaarlijk te kennen gegeven in de Heilige Schrift; want de apostel Paulus zegt dat dezen arbeiden in het Woord; en elders leert hij dat zulks moet geschieden naar de mate of regel des geloofs. Hij schrijft ook dat een herder aan het getrouwe of oprechte woord, dat naar de leer is, moet vasthouden, en dat recht snijden; insgelijks: die profeteert (dat is Gods Woord predikt), spreekt den mensen stichting en vermaning en vertroosting. Op een andere plaats stelt hij zichzelven aan de herders voor tot een voorbeeld, verklarende dat hij, in het openbaar en bij de huizen, geleerd en betuigd heeft de bekering tot God en het geloof in Jezus Christus. Maar inzonderheid hebben wij een zuivere beschrijving van het ambt van een dienaar des Evangelies 2 Kor. 5:18, 19, 20, waar de apostel aldus spreekt: Al deze dingen zijn uit God, Die ons met Zichzelven verzoend heeft door Jezus Christus, en ons (namelijk den apostelen en herders) de bediening der verzoening gegeven heeft. Want God was in Christus de wereld met Zichzelven verzoenende, hun zonden hun niet toerekenende, en heeft het woord der verzoening in ons gelegd. Zo zijn wij dan gezanten (of ambassadeurs) van Christuswege, alsof God door ons bade; wij bidden van Christuswege: Laat u met God Verzoenen. Belangende de wederlegging der onzuivere leer, zegt dezelfde apostel, Tit. 1:9, dat een dienaar aan het Woord Gods moet vasthouden, om de tegensprekers te wederleggen en den mond te stoppen.

En over de beleving van een ontdekte zondaar: het kan soms een bemoediging zijn voor een bekommerde iets te horen over de weg die de Heere met Zijn kinderen houdt.

[memento]

Persoonlijk denk ik dat Ez. 37 geen goed Schriftbewijs is. Het gaat hier om een troostboodschap aan ballingen die een klacht hadden geuit. De 'levendmaking' (= het terugbrengen in het land) wordt hier toegezegd aan mensen die daar idd. behoefte aan hadden.

Hier ga ik, exegetisch, niet in mee. M.i. kan je vers 11 lezen als iets wat plaats vindt ná wat er in de voorgaande verzen beschreven staat. Dus: Als er geprofeteerd is, en als er levendgemaakt is, dan zal het volk zeggen: "Onze beenderen zijn verdord, en onze verwachting is verloren, wij zijn afgesneden". De profeet krijgt dan de opdracht om tot hen te spreken: "Daarom, profeteer en zeg tot hen: Zo zegt de Heere HEERE: Ziet, Ik zal uw graven openen, en zal ulieden uit uw graven doen opkomen, o Mijn volk! en Ik zal u brengen in het land Israëls."

De reden dat ik voor deze uitleg kies (voor zover ik het nu kan overzien) is omdat het (1) gezien de loop van de tekst prima kan, (2) klopt met de situatie zoals die in het hele OT geschetst wordt, (3) een precieze vervulling is van de rest-belofte, waarin God beloofde dat Hij uiteindelijk een rest zou bekeren, waarop het naar Hem zou gaan vragen, waarop Hij het volk weer terug zou brengen naar het land Israël, (4) het niet past binnen de hele setting, dat het volk al levendgemaakt zou zijn (en naar God zou vragen, en Zijn hulp verwachten), de focus van het hele verhaal (en het hele boek eigenlijk wel) ligt erop dat het volk doder dan dood is, en dat God (zoals voor de ballingschap al beloofd was, oa bij monde van Jesaja) Zélf ingrijpt, en zelf bekering teweegbrengt.

[Afgewezen]

En over de beleving van een ontdekte zondaar: het kan soms een bemoediging zijn voor een bekommerde iets te horen over de weg die de Heere met Zijn kinderen houdt.

Ja, maar dat hoeft toch geen kwartier te duren? Daar wordt toch niemand wijzer van.
En dan gaat zo'n mens dit.... en dan gaat zo'n mens dat.... enz.
enz.

[Afgewezen]

Persoonlijk denk ik dat Ez. 37 geen goed Schriftbewijs is. Het gaat hier om een troostboodschap aan ballingen die een klacht hadden geuit. De 'levendmaking' (= het terugbrengen in het land) wordt hier toegezegd aan mensen die daar idd. behoefte aan hadden.

Hier ga ik, exegetisch, niet in mee. M.i. kan je vers 11 lezen als iets wat plaats vindt ná wat er in de voorgaande verzen beschreven staat. Dus: Als er geprofeteerd is, en als er levendgemaakt is, dan zal het volk zeggen: "Onze beenderen zijn verdord, en onze verwachting is verloren, wij zijn afgesneden". De profeet krijgt dan de opdracht om tot hen te spreken: "Daarom, profeteer en zeg tot hen: Zo zegt de Heere HEERE: Ziet, Ik zal uw graven openen, en zal ulieden uit uw graven doen opkomen, o Mijn volk! en Ik zal u brengen in het land Israëls."

De reden dat ik voor deze uitleg kies (voor zover ik het nu kan overzien) is omdat het (1) gezien de loop van de tekst prima kan, (2) klopt met de situatie zoals die in het hele OT geschetst wordt, (3) een precieze vervulling is van de rest-belofte, waarin God beloofde dat Hij uiteindelijk een rest zou bekeren, waarop het naar Hem zou gaan vragen, waarop Hij het volk weer terug zou brengen naar het land Israël, (4) het niet past binnen de hele setting, dat het volk al levendgemaakt zou zijn (en naar God zou vragen, en Zijn hulp verwachten), de focus van het hele verhaal (en het hele boek eigenlijk wel) ligt erop dat het volk doder dan dood is, en dat God (zoals voor de ballingschap al beloofd was, oa bij monde van Jesaja) Zélf ingrijpt, en zelf bekering teweegbrengt.

Je verwart nu twee zaken: de terugkeer van het volk en de geestelijke betekenis daarvan.
De profetie is een antwoord op de klacht van het volk (zie vs. 11). En dán volgt vs. 12. In dít verband is het niet relevant of dit een klacht is van levendgemaakte mensen of niet, want ook niet-levendgemaakte mensen zijn teruggebracht in het land.
Maar overgebracht in het geestelijke, valt het op dat God deze profetie uitspreekt tegenover mensen die reeds naar Hem zijn gaan vragen.

[jvdg]

Het bevestigingsformulier zegt duidelijk hoe de prediking moet zijn:

Eerstelijk, dat zij des Heeren Woord, door de Schriften der Profeten en Apostelen geopenbaard, grondig en oprechtelijk aan hun volk zullen voordragen, en het toe-eigenen, zo in het gemeen als in het bijzonder, tot nuttigheid der toehoorders, met onderwijzen, vermanen, vertroosten en bestraffen, naar eens iegelijks behoefte, verkondigende de bekering tot God, en de verzoening met Hem door het geloof in Jezus Christus, en wederleggende met de Heilige Schrift alle dwalingen en ketterijen, die tegen deze zuivere leer strijden. Dit alles wordt ons klaarlijk te kennen gegeven in de Heilige Schrift; want de apostel Paulus zegt dat dezen arbeiden in het Woord; en elders leert hij dat zulks moet geschieden naar de mate of regel des geloofs. Hij schrijft ook dat een herder aan het getrouwe of oprechte woord, dat naar de leer is, moet vasthouden, en dat recht snijden; insgelijks: die profeteert (dat is Gods Woord predikt), spreekt den mensen stichting en vermaning en vertroosting. Op een andere plaats stelt hij zichzelven aan de herders voor tot een voorbeeld, verklarende dat hij, in het openbaar en bij de huizen, geleerd en betuigd heeft de bekering tot God en het geloof in Jezus Christus. Maar inzonderheid hebben wij een zuivere beschrijving van het ambt van een dienaar des Evangelies 2 Kor. 5:18, 19, 20, waar de apostel aldus spreekt: Al deze dingen zijn uit God, Die ons met Zichzelven verzoend heeft door Jezus Christus, en ons (namelijk den apostelen en herders) de bediening der verzoening gegeven heeft. Want God was in Christus de wereld met Zichzelven verzoenende, hun zonden hun niet toerekenende, en heeft het woord der verzoening in ons gelegd. Zo zijn wij dan gezanten (of ambassadeurs) van Christuswege, alsof God door ons bade; wij bidden van Christuswege: Laat u met God Verzoenen. Belangende de wederlegging der onzuivere leer, zegt dezelfde apostel, Tit. 1:9, dat een dienaar aan het Woord Gods moet vasthouden, om de tegensprekers te wederleggen en den mond te stoppen.

En over de beleving van een ontdekte zondaar: het kan soms een bemoediging zijn voor een bekommerde iets te horen over de weg die de Heere met Zijn kinderen houdt.

Mag ik hier aan toevoegen, dat hoe de preek ook zijn moge, het wonderlijke is dat wat een mens door de week heeft beleefd 's-zondags in die prediking terug mag horen, en tot grote troost en bemoediging kan zijn.
Ook dat is een facet van de prediking zoals hierboven omschreven.