Gelezen, gedacht, gehoord (overig)

[refo]

Goede reactie van ds. Verhoeven op de oproep van dr. De Reuver.
https://gereformeerdebond.nl/de-waarhei ... kerk/?t=GB

Ik hoop hem en alle christenen op de Mars van het Leven te zien vlg week zaterdag. Hoeven ze de kerkdienst niet voor te verzuimen.

Ds J Belder:
"Zaterdag is er de Mars voor het Leven in Den Haag. Niets daarover op de site van de PKN. Heb ik iets gemist? En de scriba? Die zal vast aanwezig zijn. Zou de kerk niet krachtig protesteren tegen het doden van 35.606 kindertjes in de moederschoot?!"

Op gergeminfo staat er ook niets over.

[Henk J]

Site van de HHK ook niet maar de oproep van ds. Belder zal wel in het kader staan van de oproep die dr. De Reuver wel deed voor de klimaatmars.

[KDD]

Interesting …

https://unherd.com/2023/11/why-i-am-now-a-christian/

*engels

[ZWP]

Ik denk niet dat de standpunten van Bijbels Beraad m/v zozeer onbijbels zijn, maar wel dat de toon die sommige sprekers aanslaan nogal dramatiserend is, en dat kan voor onstandvastige mensen leiden tot rare uitspraken.

Lees vandaag (blz 32/33) in de krant over de onwijze uitspraken van drs. De Vrieze van Bijbels Beraad, zie RD 17/11.

Er worden in zijn lezing "met wankele argumenten kwetsbare broeders en zusters afgehouden van adequate [psychische] hulp".
Dat helpt de overigens soms goede acties van Bijbels Beraad niet verder.

[DDD]

Het artikel over de verhouding man en vrouw van deze week was overigens ook op zijn zachtst gezegd nogal bijzonder.

[Herman]

Ik denk niet dat de standpunten van Bijbels Beraad m/v zozeer onbijbels zijn, maar wel dat de toon die sommige sprekers aanslaan nogal dramatiserend is, en dat kan voor onstandvastige mensen leiden tot rare uitspraken.

Lees vandaag (blz 32/33) in de krant over de onwijze uitspraken van drs. De Vrieze van Bijbels Beraad, zie RD 17/11.

Er worden in zijn lezing "met wankele argumenten kwetsbare broeders en zusters afgehouden van adequate [psychische] hulp".
Dat helpt de overigens soms goede acties van Bijbels Beraad niet verder.

Ik vind zijn opmerkingen zoals in de krant weergegeven wel adequaat. Ik ben ook van mening dat op het snijvlak van theologie en psychiatrie bepaalde zaken beter door de theoloog dan door de psychiater behandeld kan worden. De bekende R.C. Sproul heeft o.a. het aanbod gekregen om in een praktijk te komen werken. Mijn indruk is dat in Amerika christelijk denken en psychiatrie meer met elkaar zijn verweven dan in Nederland.
Kortom. Ik kan weinig met de kritiek.
Overigens is drs. De Vrieze een externe spreker en niet iemand van Bijbels Beraad.

[helma]

Het is ook best ingewikkeld soms.
Gedrag van kinderen wordt bijvoorbeeld nog uitsluitend gekoppeld aan psychische aandoeningen. Over de zondige kant wordt in christelijke hulpverlening niet meer gesproken. Als je als ouders daar aandacht voor vraagt of ermee worstelt stuit je op absoluut onbegrip.

[ZWP]

Ik vind zijn opmerkingen zoals in de krant weergegeven wel adequaat.

Hoe bepaal jij dat precies? Ik hecht meer waarde aan het weerwoord van de expert.

Ik ben ook van mening dat op het snijvlak van theologie en psychiatrie bepaalde zaken beter door de theoloog dan door de psychiater behandeld kan worden. De bekende R.C. Sproul heeft o.a. het aanbod gekregen om in een praktijk te komen werken. Mijn indruk is dat in Amerika christelijk denken en psychiatrie meer met elkaar zijn verweven dan in Nederland.

Het is wel een snijvlak natuurlijk. Maar zoals dr. Cornelieke Aarnoudse-Moens stelt, betreft het een (valse) tegenstelling van De Vrieze die voort lijkt te komen uit een zowel onjuist als niet-actueel inzicht in de huidige beoefening van het vak van de psychiatrie en psychologie.
Waarin ben jij het precies niet maar haar eens?

En wat vind je van de stelling van Aarnoudse dat "de drempel in onze gezindte om professionele hulp te zoeken al hoger is dan gemiddeld, waardoor veel psychische problematiek onbehandeld blijft en er meer schade wordt berokkend dan nodig".

Overigens is drs. De Vrieze een externe spreker en niet iemand van Bijbels Beraad.

Ja, dat is waar, dat staat niet goed in mijn bericht.

[merel]

Het is ook best ingewikkeld soms.
Gedrag van kinderen wordt bijvoorbeeld nog uitsluitend gekoppeld aan psychische aandoeningen. Over de zondige kant wordt in christelijke hulpverlening niet meer gesproken. Als je als ouders daar aandacht voor vraagt of ermee worstelt stuit je op absoluut onbegrip.

Bedoel je hiermee dat gedrag altijd gekoppeld wordt aan de psyche en niet meer aan de mogelijkheid van eigen keuze om bepaald gedrag wel/niet te vertonen?

[ZWP]

Het is ook best ingewikkeld soms.
Gedrag van kinderen wordt bijvoorbeeld nog uitsluitend gekoppeld aan psychische aandoeningen. Over de zondige kant wordt in christelijke hulpverlening niet meer gesproken. Als je als ouders daar aandacht voor vraagt of ermee worstelt stuit je op absoluut onbegrip.

Maar is het volgens jou altijd relevant dat er ook over de zondige kant van bepaald problematisch gedrag wordt gesproken?

Als een kind een been breekt door een loszittende tegel of (veel erger) een chronische of zelfs waarschijnlijk dodelijke aandoening krijgt, gaan we toch ook naar de medisch specialist? En dat doen we (als het goed is) in afhankelijkheid van de Heere en biddend om Zijn zegen.
In die gezindheid zou ik ook naar een psychiater gaan bij wat voor psychische klachten van mijn kind ook. Ja, de zonde speelt in beide gevallen mee, uiteraard, maar is dat bepalend voor de behandeling?

[Herman]

Waarin ben jij het precies niet maar haar eens?

En wat vind je van de stelling van Aarnoudse dat "de drempel in onze gezindte om professionele hulp te zoeken al hoger is dan gemiddeld, waardoor veel psychische problematiek onbehandeld blijft en er meer schade wordt berokkend dan nodig".

Bij mij staat het principe dat geestelijke problemen ook geestelijk op te lossen zijn bovenaan. Dat betekent dus dat je door de kennis van de Heere Jezus en Zijn vergevende macht bevrijd kan worden van je die problemen. Ik vraag me af of mw. Aarnoudse zich daar rekenschap van geeft. Het lijkt me niet. Graag zou ik dan van haar kant een bevestiging horen wat het christelijke aspect wel kan toevoegen. Die bevestiging heeft zij niet of nauwelijks onder woorden gebracht. Voor mijn gevoel maakt zij de tegenstelling, en niet de spreker.

Daarbij komt dat ik zowel vrijdag als zondag twee gesprekken heb gevoerd over geestelijke machten. Daar is gewoon sprake van (zeg ik ook op basis van Gods Woord), dus bepaalde problemen mogen en moeten we ook zien in het licht van een geestelijke strijd. Ik weet niet of de psychiatrie met die werkelijkheid rekening wilt houden. Sinds Baltasar Bekker doen we daar in zijn algemeenheid gesproken niet meer aan. Maar ik houdt zelf graag vast aan een onlosmakelijke verband tussen de zondeval en psychiatrie.

Vanuit mijn kennis van mijn omgeving weet ik dat er door dominees en geestelijke hulpverleners integer wordt omgegaan met deze problematiek. Ze weten heel goed dat zij er zijn om de boodschap van het Evangelie te brengen en de psychiater om een behandelmethode uit te voeren. Maar dat neemt niet weg dat ik in de praktijk hoor dat mensen zich niet thuis voelen bij een seculiere hulpverlener en liever iemand uit de eigen kerkelijke cultuur spreken.

[merel]

Het is ook best ingewikkeld soms.
Gedrag van kinderen wordt bijvoorbeeld nog uitsluitend gekoppeld aan psychische aandoeningen. Over de zondige kant wordt in christelijke hulpverlening niet meer gesproken. Als je als ouders daar aandacht voor vraagt of ermee worstelt stuit je op absoluut onbegrip.

Maar is het volgens jou altijd relevant dat er ook over de zondige kant van bepaald problematisch gedrag wordt gesproken?

Als een kind een been breekt door een loszittende tegel of (veel erger) een chronische of zelfs waarschijnlijk dodelijke aandoening krijgt, gaan we toch ook naar de medisch specialist? En dat doen we (als het goed is) in afhankelijkheid van de Heere en biddend om Zijn zegen.
In die gezindheid zou ik ook naar een psychiater gaan bij wat voor psychische klachten van mijn kind ook. Ja, de zonde speelt in beide gevallen mee, uiteraard, maar is dat bepalend voor de behandeling?

Wellicht is het niet bepalend voor de behandeling, maar het kan wel bepalend zijn voor het leren van zelfreflectie. Dat iemand een bepaalde aandoening heeft, is namelijk geen vrijbrief voor het etaleren van gedrag dat bij die aandoening hoort. Binnen het onderwijs/hulpverlening wordt vaak gezegd 'hij/zij kan er niets aan doen, want...'. Dat is mijns inziens de verkeerde insteek.

[helma]

Als een kind gedragsproblemen heeft wordt er nu éérst en vooral gekeken naar een gedragstoornis. En het is natuurlijk mogelijk dat er achterliggende psychiatrische problematiek is. Maar, inderdaad, dan nóg is er een stuk verantwoordelijkheid.
En als totaal de zondige aard niet meer meespeelt dan voel je je als ouders niet altijd begrepen in psychiatrische hulpverlening. Want, ja, je kind heeft een psychisch probleem. Maar je kind maakt zondige keuzes en dat geeft een diepere dimensie aan de zorg die je als ouders hebt.
En als er dan door een hulpverlener gezegd wordt dat je het wat luchtiger moet opnemen en dat God heus wel begrijpt dat je kind in de puberteit zit; en dat je kind 'meelift' op het verbondspaspoort van de ouders, voel je je absoluut in de kou staan. En keldert je vertrouwen in christelijke hulpverlening behoorlijk.

[ZWP]

Bij mij staat het principe dat geestelijke problemen ook geestelijk op te lossen zijn bovenaan. Dat betekent dus dat je door de kennis van de Heere Jezus en Zijn vergevende macht bevrijd kan worden van je die problemen. Ik vraag me af of mw. Aarnoudse zich daar rekenschap van geeft. Het lijkt me niet. Graag zou ik dan van haar kant een bevestiging horen wat het christelijke aspect wel kan toevoegen. Die bevestiging heeft zij niet of nauwelijks onder woorden gebracht. Voor mijn gevoel maakt zij de tegenstelling, en niet de spreker.

Je gebruikt 'geestelijk' op twee verschillende manieren die wel met elkaar te maken hebben, maar niet gelijk zijn. Gaat het daar niet mis?
Geestelijke problemen staat tegenover lichamelijke problemen. Voor het laatste gaan we naar de dokter, voor het eerste zouden we dat ook moeten doen (een psychiater is ook een arts). En voor beide geldt dat we op grond van de Bijbel verwachting mogen hebben van deze behandelingen en daarvoor mogen bidden om een zegen.
Dan heeft het overigens wel mijn voorkeur om met een christelijke hulpverlener in zee te gaan. De psychische, lichamelijke en geestelijke werelden staan niet los van elkaar.

Daarbij komt dat ik zowel vrijdag als zondag twee gesprekken heb gevoerd over geestelijke machten. Daar is gewoon sprake van (zeg ik ook op basis van Gods Woord), dus bepaalde problemen mogen en moeten we ook zien in het licht van een geestelijke strijd. Ik weet niet of de psychiatrie met die werkelijkheid rekening wilt houden. Sinds Baltasar Bekker doen we daar in zijn algemeenheid gesproken niet meer aan. Maar ik houdt zelf graag vast aan een onlosmakelijke verband tussen de zondeval en psychiatrie.

Waarom zou een christelijke psychiater daar geen rekening mee willen houden? Dat lijkt me juist de kracht, dat je dat in samenhang kunt zien.
Het gaat fout als men gaat zeggen dat er alleen geestelijke oplossingen zijn voor psychiatrische problemen zodat er geen behandeling en juiste medicatie komt. Dat zouden we lichamelijke behandeling toch ook niet zeggen?

Vanuit mijn kennis van mijn omgeving weet ik dat er door dominees en geestelijke hulpverleners integer wordt omgegaan met deze problematiek. Ze weten heel goed dat zij er zijn om de boodschap van het Evangelie te brengen en de psychiater om een behandelmethode uit te voeren. Maar dat neemt niet weg dat ik in de praktijk hoor dat mensen zich niet thuis voelen bij een seculiere hulpverlener en liever iemand uit de eigen kerkelijke cultuur spreken.

Dat snap ik, maar het één sluit het ander niet uit.

Maar is het volgens jou altijd relevant dat er ook over de zondige kant van bepaald problematisch gedrag wordt gesproken?

Als een kind een been breekt door een loszittende tegel of (veel erger) een chronische of zelfs waarschijnlijk dodelijke aandoening krijgt, gaan we toch ook naar de medisch specialist? En dat doen we (als het goed is) in afhankelijkheid van de Heere en biddend om Zijn zegen.
In die gezindheid zou ik ook naar een psychiater gaan bij wat voor psychische klachten van mijn kind ook. Ja, de zonde speelt in beide gevallen mee, uiteraard, maar is dat bepalend voor de behandeling?

Wellicht is het niet bepalend voor de behandeling, maar het kan wel bepalend zijn voor het leren van zelfreflectie. Dat iemand een bepaalde aandoening heeft, is namelijk geen vrijbrief voor het etaleren van gedrag dat bij die aandoening hoort. Binnen het onderwijs/hulpverlening wordt vaak gezegd 'hij/zij kan er niets aan doen, want...'. Dat is mijns inziens de verkeerde insteek.

Het lijkt me een karikatuur dat dat de kern is van de behandeling. Dus eens dat dit een verkeerde insteek is.

Als een kind gedragsproblemen heeft wordt er nu éérst en vooral gekeken naar een gedragstoornis. En het is natuurlijk mogelijk dat er achterliggende psychiatrische problematiek is. Maar, inderdaad, dan nóg is er een stuk verantwoordelijkheid.
En als totaal de zondige aard niet meer meespeelt dan voel je je als ouders niet altijd begrepen in psychiatrische hulpverlening. Want, ja, je kind heeft een psychisch probleem. Maar je kind maakt zondige keuzes en dat geeft een diepere dimensie aan de zorg die je als ouders hebt.
En als er dan door een hulpverlener gezegd wordt dat je het wat luchtiger moet opnemen en dat God heus wel begrijpt dat je kind in de puberteit zit; en dat je kind 'meelift' op het verbondspaspoort van de ouders, voel je je absoluut in de kou staan. En keldert je vertrouwen in christelijke hulpverlening behoorlijk.

Dit lijkt meer een persoonlijke (negatieve) ervaring dan gemeengoed in de christelijke (GGZ) hulpverlening.
We moeten ook uitkijken dat 'bekering' de behandeling wordt. Want daaraan kan dan zomaar de gedachte gekoppeld worden dat een veranderd mens geen psychische nood kent. Dat zul jij niet zeggen, maar als de koppeling tussen het 'zondige' en het 'psychische' juist te sterkt wordt benadrukt, is dat een risico.

[helma]

Ja, dat gevaar is er ook. Dat er (vanuit charismatische hoek) bij lichamelijk en psychisch lijden alléén gekeken wordt naar een bepaalde zonde in het leven. Die ervaring hebben we helaas ook in het gezin. Dat heeft het psychische leed groter gemaakt en is een van de oorzaken dat betreffend kind (toen adolescent) zich afgekeerd heeft van het geloof.