Zita schreef:
Van al die vernieuwingen zou ik geen voorstander zijn, maar ik zou er ook niet zo'n absoluut principieel gewicht aan hangen. Wel aan inhoudelijke veranderingen. Het lastige is dat die vaak niet zijn vast te pinnen op een besluit, maar voortkomen uit een ontwikkeling. Van een trompet en een blokfluit (om maar een zijstraat te noemen) in de kerk bij een onveranderde prediking zou ik geen voorstander zijn (omdat het meestal zo afgrijselijk lelijk is, en ik de noodzaak niet inzie), maar ik hang er niet zo'n gewicht aan dat ik van kerk zou veranderen of iets dergelijks.
Maar het gaat in mijn geval niet alleen om IK Zita, ik heb een man en kinderen en zij zijn juist degenen die het meest kritisch alle veranderingen volgen.
Ik ook, maar denk dan, misschien ligt het aan mijn opvoeding, moet niet te star blijven hangen.
En ging het maar om een blokfluit of een trompet, maar het gaat om een prediking, waar man en kinderen niet meer naar toe willen.
En dat hoor ik in andere gezinnen ook en die kiezen er dan voor om elders te gaan kerken.
Maar ik wil dit zo lang als mogelijk uitstellen, of helemaal overgaan, maar niet smorgens in A en smiddags in B kerken.
Ik denk eerlijk gezegd dat maar weinigen echt begrijpen in welk spanningsveld je terecht komt, als je de gemeente, die je zo hartelijk liefhad, zo ziet veranderen.
Ofwel: je moet niet al die slakjes zout leggen, maar dan verschuif je dus mee en dat voelt echt niet goed!
Ofwel (zoals mij in een pb aangeraden werd) je vertrekt naar elders.
Maar wat doe je dan met het gegeven dat je weet dat de Heere je een plaats in deze gemeente gegeven hebt?
Want soms mag het bij andere predikant zo openvallen en bevestigd worden?
Ik begrijp dat dit geen gemakkelijk onderwerp voor een forum is, maar ik had eerlijk gezegd gehoopt op meer begrip.
Het blijft nu toch hangen tussen het één (de slakjes, niet bijbels) en het andere (ga dan weg).
In mijn situatie hangt het niet alleen van mij af, maar van een heel gezin, met ook volwassen kinderen en hun mening.
Dus moet je dan je gezin laten "verscheuren" en ieder maar zijns weegs gaan?