Zonden in de gemeente/ in je gezin

[helma]

Adje... Ik trek daar alleen een gevolg van het niet kunnen erkennen van iemand als gezinslid.
Als mijn man en ik tot die principiële keus zouden komen zou de gezinsfoto 'zonder' volgens mij een logisch gevolg zijn.
Het zou toch bizar zijn als je dat dan geen probleem zou vinden?

Sommige posters die toch weer met voorbeelden komen van o.a alcohol raad ik aan het hele topic een rustig te lezen. Ik ga in elk geval mijn reacties daarover niet meer herhalen.

DDD ik vind dat best schokkend wat je zegt over andere ouders zoeken. Dus als jouw ouders met verdriet een andere principiële keus maken dan jij dan erken je hen niet meer als ouders? Waarom verwacht je dat ouders tot het uiterste moeten gaan met accepteren maar dat je als kind wel het draadje mag doorknippen?

[DDD]

@Valcke:

Ik probeer zorgvuldig te formuleren. Faciliteren is iets anders dan accepteren, bijvoorbeeld.

Maar goed.

@Helma:
Ik zeg niet dat ik hen dan niet meer als ouders zou zien. Het heeft nooit nut om je historie te ontkennen. Maar in een familiesysteem zijn verschillende rollen. Als ouders een deel van die rol niet vervullen, dan zul je tot een andere oplossing moeten komen. Ik heb een vriend en zijn kinderen zien hun oma niet, vanwege een conflict. Dat is een heel ernstig probleem, en in zo'n geval -los van wiens schuld dat is- is het mijns inziens gezond om een normaal gezins- en familieleven zoveel mogelijk te benaderen. Dat is ook voor de kinderen van belang.

Ik weet niet wat je bedoelt met het draadje doorknippen, maar als kinderen het aankunnen, dan vind ik het zeker goed als ze in zo'n geval hun ouders toch bezoeken. Maar als je wordt buitengesloten van (alle) familiebezigheden tenzij jij jouw man of vrouw niet meeneemt, dan kan ik me ook voorstellen dat je daar echt geen zin in hebt. Er zijn wel mensen die om minder belangrijke redenen contacten verbreken.

Ik geloof overigens niet dat het ooit goed is om je actief aan een familie te onttrekken. In het geval wat jij beschrijft, word je er echter gedeeltelijk buiten geplaatst. Dan is het mijns inziens jouw primaire verantwoordelijkheid om je eigen gezin voorop te stellen. Maar dat bediscussiëren voert denk ik voor dit gesprek te ver, want dan kom je inderdaad aan de vraag of een bijbels principe dat een man zijn vader en moeder verlaat en zijn vrouw aanhangt ook in dat geval van toepassing is.

[Orchidee]

Ik heb er in elk geval respect voor als iemand zou zeggen: ik wil je - als mijn kleinzoon - graag zien, als het kon dagelijks. Maar zolang je in een zondige relatie leeft en daarin volhardt en daaraan uiting wilt geven door met je partner in mijn huis te komen: nee, hoeveel pijn het ook doet, dan kan en mag ik je niet ontvangen.
Ik zou wel meer willen zeggen dan dat ik er respect voor heb, maar ik ben niet in zo'n situatie dus wil voorzichtig zijn.

Niet persoonlijk bedoeld @eilander, maar wil hier over gewoon even mijn mening uiten
Ik kan géén respect opbrengen voor ouders die hun kinderen en/of kleinkinderen de deur wijzen als zij niet naar bijbelse maatstaven leven.
Of het nu om homo, lesbo, transgender, samenwonende of gescheiden mensen zijn.
Het is de enige manier om ze de juiste weg te wijzen en voor te leven om hun, hun zonden te laten inzien!
Er zijn zoveel niet openbare zonden onder de mensen ( de gehele wet des Heeren valt daaronder) die ook zeker reden zouden kunnen zijn niet met zulke mensen om te gaan maar dat doet bijna niemand.
Sommige zonden worden door ons mensen zwaarder aangerekend dan de andere.
Ik vind dat niet kunnen!
Je dochter met haar vriendin of vrouw buiten de deur houden maar de boekhouder die zo goed jouw belastingpapiertje invult maar dat in het voordeel van jouw doet en niet helemaal recht doet aan de belastingen op een of andere slinkse manier, ontvang je wel in huis.
Dit is maar één voorbeeldje, er zijn er velen te noemen.
We vergeten de samenvatting van de wet maar al te veel!

[helma]

Je mag je mening ook geven hoor Orchidee!
Wel vind ik het jammer dat je aan een hele moeilijke beslissing toch een hypocriete draai hangt. Dan voel ik me toch niet helemaal recht gedaan met mijn worsteling over dit onderwerp.

[Orchidee]

Mijn oprechte excuses als ik je gekwetst heb @Helma, dat is zeker niet mijn bedoeling!
Én misschien denk je, en dat mag je denken, zij heeft (nog) gemakkelijk praten, maar ik heb in mijn familie en vriendenkring echt wél heel nare dingen zien gebeuren door het niet toelaten van de vriend/vriendin, man/vrouw van zoon of dochter, in het gezin en in de familie en/of vriendenkring.
Op de begrafenis van vader stond "stiekem" de zoon achteraf toe te kijken.
Hij mocht er niet bijzijn met zijn partner.
Ik vind het nogal wat!
En moeder heeft hem dat, toen zij het te weten kwam dat hij er toch was, héél kwalijk genomen.
Zoiets moet je niet willen toch!?
Volgens mij mag je zo niet met je kinderen omgaan.
Ander voorbeeld:
Een vriendin van onze dochter heeft genderdysforie.
Een paar jaar geleden "uit de kast gekomen" en nu is ze alle wegen aan het bewandelen voor transitie.
Moet ik nu ,of mijn dochter, haar de deur wijzen?
Wij kiezen daar juist niet voor.
Je wilt niet weten wat een leed erachter het hele verhaal gaat en wat een strijd!
Keuren wij het goed?
Zeker niet en wij (vooral onze dochter)
steekt haar mening echt niet onder stoelen of banken.
Heb nog meer schrijnende dingen gezien/mee gemaakt op dit gebied.
Dat zou mijn mening veranderd kunnen hebben maar dat is niet zo.
Ik stuur mijn samenwonende en van de een naar de ander hoppende schoonzussen en zwagers ook niet de deur uit op een verjaardag!
Ze weten hoe wij erover denken maar ik vind niet dat ik minder zondig ben dan zij, dus wie ben ik om ze niet in mijn huis en gezin te ontvangen??

Maar goed dat is mijn/onze mening

[eilander]

Je mag je mening ook geven hoor Orchidee!
Wel vind ik het jammer dat je aan een hele moeilijke beslissing toch een hypocriete draai hangt. Dan voel ik me toch niet helemaal recht gedaan met mijn worsteling over dit onderwerp.

Helemaal mee eens. Die zin over de boekhouder die ik wel in huis ontvang... je verwijt iemand nu hypocriet te zijn terwijl je die niet kent. Dat je zoiets zegt met daarbij dan zinnen als 'niet persoonlijk bedoelt' en 'sorry als ik je gekwetst hebt'... laat het dan gewoon achterwege!

[Mara]

Ik wil even zeggen dat ik het heel dapper vind van Helma, want zij stelt zich wel kwetsbaar op.
En dan hoop ik dat er niet verder gereageerd wordt uit de stelling: o gut, herken ik niet, bah, naar, wil het liever niet weten.
Ik weet bijna zeker dat in elke refogezin wel een probleem is, zeker tegenwoordig, maar om ermee naar buiten te komen vergt moed.

[Valcke]

Nog even het voorbeeld van Orchidee over de zoon die niet samen met zijn partner op de begrafenis van zijn vader mocht komen:
Je kunt dan zeggen: vreselijk dat moeder dat niet toestond. De andere kant is wel: kon deze zoon de gevoelens van moeder niet respecteren en bij deze bijzondere gelegenheid zonder zijn partner achter de baar lopen? Dat zou de moeder toch zeker ook gewild hebben?
Ik bedoel te zeggen: er zitten wel twee kanten aan dergelijke verhalen. Het opeisen van een volwaardige familie-plaats voor je partner, terwijl je weet dat je ouders dat principieel niet kunnen, vind ik eerlijk gezegd vrij schaamteloos.

[Delftenaar]

Je gevoelens uiten is een ding, maar soms krijg je wel eens het gevoel dat er een soort dwang gebruikt wordt. Dat eerste mag, dat tweede staat me tegen.

[Terri]

Dat vind ik het moeilijkste in dit alles. Als kinderen weten dat hun ouders in gewetensnood komen en ze hun worstelingen bemerken en toch weten dat ze geliefd zijn, dan houd je toch rekening met elkaar? Zeker als ze getuigen christen te zijn.
Ik denk aan het gedeelte uit Romeinen 14;
"Maar als uw broeder om wat u eet bedroefd wordt, dan wandelt u niet meer naar de liefde."
Natuurlijk het gaat over iets heel anders, maar ik bedoel de intentie van dit: liefde en dan wil je de ander geen verdriet doen, maar... dan aan beide kanten!

[helma]

Ik voel me niet gekwetst Orchidee, maar ik begrijp niet dat je zomaar zo'n conclusie trekt. Ik voel me niet aangesproken, dus daarom kan ik het wel relativeren. Maar ik vraag me wel af waarom je ervan uitgaat dat dit voor iemand alleen maar een hypocriete keuze kan zijn.

[eilander]

Dat vind ik het moeilijkste in dit alles. Als kinderen weten dat hun ouders in gewetensnood komen en ze hun worstelingen bemerken en toch weten dat ze geliefd zijn, dan houd je toch rekening met elkaar? Zeker als ze getuigen christen te zijn.
Ik denk aan het gedeelte uit Romeinen 14;
"Maar als uw broeder om wat u eet bedroefd wordt, dan wandelt u niet meer naar de liefde."
Natuurlijk het gaat over iets heel anders, maar ik bedoel de intentie van dit: liefde en dan wil je de ander geen verdriet doen, maar... dan aan beide kanten!

In de kwestie die Paulus beschrijft, gaat het over middelmatige zaken. Dat moeten we wel goed onderscheiden van een kwestie waarin het gaat om het leven in zonde.

[Orchidee]

Ik zal proberen weer meer op mijn handen te gaan zitten
Het komt vaak niet goed over hoe ik iets uit en verwoord merk ik.
Dat komt waarschijnlijk doordat ik mij niet helemaal goed uit kan drukken en de juiste woorden en schrijfstijl beheers.
Ik bedoel er zeker geen personen mee en uit alle eerlijkheid geef ik mijn visie.
Mij word verweten dat ik het dan niet moet opschrijven.
Het is toch mijn (misschien foute) mening!?
Ik wil toch niemand kwetsen en ik zeg toch niet dat bij jullie die foute boekhouder over de vloer komt.
Ik vertel alleen wat er in de praktijk wél gebeurt.
Een theorie heb ik ook nog wel.
Maar de praktijk is weerbarstiger!

Nog 1 voorbeeld van nabij:
Ouders die hun samenwonende kinderen wel ontvangen en bezoeken en mee laten draaien in de familie en het gezin maar de homozoon mag zijn partner niet meenemen.
Is dat niet vreemd (hypocriet)

Verder laat ik het erbij en verlaat deze discussie!

[Terri]

Dat vind ik het moeilijkste in dit alles. Als kinderen weten dat hun ouders in gewetensnood komen en ze hun worstelingen bemerken en toch weten dat ze geliefd zijn, dan houd je toch rekening met elkaar? Zeker als ze getuigen christen te zijn.
Ik denk aan het gedeelte uit Romeinen 14;
"Maar als uw broeder om wat u eet bedroefd wordt, dan wandelt u niet meer naar de liefde."
Natuurlijk het gaat over iets heel anders, maar ik bedoel de intentie van dit: liefde en dan wil je de ander geen verdriet doen, maar... dan aan beide kanten!

In de kwestie die Paulus beschrijft, gaat het over middelmatige zaken. Dat moeten we wel goed onderscheiden van een kwestie waarin het gaat om het leven in zonde.

Dat schreef ik ook, wellicht niet duidelijk genoeg.
Ik lees veel dat onze kinderen begrip, liefde, warmte enz nodig hebben en dat is waar, maar de ouders dan? Is er ook begrip voor hun verdriet, worsteling en visie? In een liefdevolle verhouding moet dat toch bespreekbaar zijn?

[Adje]

Is het ook niet gemakkelijk om te oordelen over een zonde die je zelf niet begaan zal?
Is het ook niet goed om te beseffen dat de homo en de lesbi zelf ook worstelen met hun anders geaard zijn? Ik lees hier wel over worstelingen van ouders, ik denk echter dat de worstelingen van onze zoon (ik blijf maar dicht bij huis) vele malen groter zijn geweest.
Onze zoon had in principe ook liever een leuke vrouw gehad en een paar kinderen van zichzelf.
Als je zelf een partner, kinderen en kleinkinderen hebt, is het dan niet heel gemakkelijk gezegd, "jij moet je weg door dit leven alleen gaan?"

Persoonlijk verbaas ik mij er over dat er bv. over echtscheiding en over hertrouwen na echtscheiding toch weer gemakkelijker gedacht wordt.
De Bijbel is toch ook heel duidelijk over het verlaten van je partner waarmee je getrouwd bent! Dat we hierover wat soepeler denken komt dat omdat we zelf ervaren dat het soms best wel eens moeilijk kan zijn om in liefde en trouw samen (blijvend) door het leven te gaan?

Ooit kwam een ouder echtpaar met tranen in de ogen naar ons toe. Zij vertelden dat zij in een moeilijke periode zoveel aan onze zoon gehad hadden. Een luisterend oor, de Bijbel ging open en er werd door onze zoon met hen gebeden! Ik was er ontroerd van!
Niet te bevatten voor ons mensenkinderen. Ik hoef daar echter ook geen oordeel over te geven, het in Gods hand gelegd! Dat is de beste plaats.

Met ons hele gezin gaan wij wel eens een weekend weg. Als je dan op zondag met al je (aangetrouwde) kinderen en een schare kleinkinderen naar de kerk gaat voel ik mij toch, ondanks alles, een rijk gezegend mens.