Ondertussen heb ik het boek gelezen. Het las prettig en de tekeningen van situaties waren goed. In zekere zin vond ik het vergelijkbaar met bijvoorbeeld “De familie Heesters” van Nijenhuis of de tekeningen die Levi Weemoedt in zijn boeken weet te maken. Al heeft het door iets te veel uitleg van juist reformatorische zaken (die ik al ken, maar veel andere lezers niet) nog niet het niveau van deze schrijvers. Misschien heeft dit ook te maken met de leeftijd van Katalijne. Marga Heesters is op een manier beschreven dat ik er gewoon verliefd op wordt. Katalijne is daar te jong voor en bovendien is de tekening te versnipperd, zoals confetti eigenlijk.
Het boek is m.i. geen afscheid van of trappen tegen de reformatorische zuil. In tegenstelling tot de schrijfster is Katalijne aan het einde van het boek nog steeds een Christenmeisje. Zij het met haar vragen, die ze niet kan stellen. Het reformatorische is denk ik meer de achtergrond waartegen het leven van Katalijne wordt getekend en niet het hoofdthema van het boek. Veel belangrijker is het gebrek aan waardering en liefde dat Katalijne zichtbaar krijgt. Het verlangen naar de aanraking door moeder. De pesterijen door de broers. De angst om iets te vragen. Katalijne moet van een klasgenoot maar eens aan moeder vragen wat seks is (nadat de meester van groep 8 tegen popmuziek en haar verheerlijking van seks en drugs had gewaarschuwd) en zoekt het dan maar op in een woordenboek, ze wordt er niets wijzer van.
De achtergrond van zondebesef is heel sterk in het boek, dat zeker. Ook het besef dat het maar voor zo weinig mensen is. Verder ziet ze de onvolkomenheden van anderen. De manier waarop Jannemieke haar laat liegen en zodoende zelf het geweten schoon houdt enz. Met Helma ben ik het eens dat het werkelijk zonde is dat de mogelijkheid voor vergeving zo weinig aandacht krijgt, maar dat is niet een probleem van het boek, dat is werkelijkheid in een deel van kerkelijk Nederland. Dat is erg, maar “don’t shoot the messenger”. Het gebrek aan waardering, getoonde liefde en geborgenheid is een groter probleem. Dit hoeft geen reformatorisch probleem te zijn en is dat ook niet alleen. Ik denk dat dit voor mezelf ook nog wel herkenbaar is. Ooit was er een onderzoek naar de reacties van kinderen op uitingen van waardering als “je hebt een tien, je moet wel heel slim zijn” of “je hebt een tien, daar heb je vast hard voor gewerkt”. De eerste uitspraak zorgt er vaak voor dat kinderen zich willen blijven bewijzen en angst krijgen om te falen, terwijl de tweede uitspraak meer motiverend werkt. Het geeft waardering aan voor iets wat goed gedaan is. Dit laatste miste Katalijne wel heel erg in haar leven. Ze deed nooit meer dan haar plicht en haar plicht werd vaak op andere punten gezien dan de dingen die zij zelf belangrijk vond. Bovendien was er altijd te angst voor hoogmoed, zodanig dat de ambitie om te dromen ook wegvalt.
Gezien de columns van Franca Treur vraag ik me wel af in hoeverre Katalijne en de auteur als een persoon gezien kunnen worden. Natuurlijk put Treur uit haar eigen ervaring, maar het boek is zeker niet aanvallend naar de reformatorische zuil. Terwijl ze in columns en interviews toch meer een atheistisch beeld geeft van de werkelijkheid en minder de vertelster is. Met de columniste valt te discussieren, met Katalijne zou ik willen praten (en zij zou waarschijnlijk liever willen praten met de mensen als Helma, die daar beter in zijn dan ik).
Al met al vond ik het boek goed om te lezen, maar ik zou het liever vergelijken met een Nijenhuis dan met ’t Hart of Siebelink.
Dorsvloer vol confetti
Re: Dorsvloer vol confetti
"Then he isn't safe?" said Lucy.
"Safe?" said Mr. Beaver. "Don't you hear what Mrs. Beaver tells you? Who said anything about safe? "Course he isn't safe. But he's good. He's the King, I tell you."
"Safe?" said Mr. Beaver. "Don't you hear what Mrs. Beaver tells you? Who said anything about safe? "Course he isn't safe. But he's good. He's the King, I tell you."
Re: Dorsvloer vol confetti
Je hebt het boek, evenals Helma, denk ik, goed gepeild.parsifal schreef:Ondertussen heb ik het boek gelezen. Het las prettig en de tekeningen van situaties waren goed. In zekere zin vond ik het vergelijkbaar met bijvoorbeeld “De familie Heesters” van Nijenhuis of de tekeningen die Levi Weemoedt in zijn boeken weet te maken. Al heeft het door iets te veel uitleg van juist reformatorische zaken (die ik al ken, maar veel andere lezers niet) nog niet het niveau van deze schrijvers. Misschien heeft dit ook te maken met de leeftijd van Katalijne. Marga Heesters is op een manier beschreven dat ik er gewoon verliefd op wordt. Katalijne is daar te jong voor en bovendien is de tekening te versnipperd, zoals confetti eigenlijk.
Het boek is m.i. geen afscheid van of trappen tegen de reformatorische zuil. In tegenstelling tot de schrijfster is Katalijne aan het einde van het boek nog steeds een Christenmeisje. Zij het met haar vragen, die ze niet kan stellen. Het reformatorische is denk ik meer de achtergrond waartegen het leven van Katalijne wordt getekend en niet het hoofdthema van het boek. Veel belangrijker is het gebrek aan waardering en liefde dat Katalijne zichtbaar krijgt. Het verlangen naar de aanraking door moeder. De pesterijen door de broers. De angst om iets te vragen. Katalijne moet van een klasgenoot maar eens aan moeder vragen wat seks is (nadat de meester van groep 8 tegen popmuziek en haar verheerlijking van seks en drugs had gewaarschuwd) en zoekt het dan maar op in een woordenboek, ze wordt er niets wijzer van.
De achtergrond van zondebesef is heel sterk in het boek, dat zeker. Ook het besef dat het maar voor zo weinig mensen is. Verder ziet ze de onvolkomenheden van anderen. De manier waarop Jannemieke haar laat liegen en zodoende zelf het geweten schoon houdt enz. Met Helma ben ik het eens dat het werkelijk zonde is dat de mogelijkheid voor vergeving zo weinig aandacht krijgt, maar dat is niet een probleem van het boek, dat is werkelijkheid in een deel van kerkelijk Nederland. Dat is erg, maar “don’t shoot the messenger”. Het gebrek aan waardering, getoonde liefde en geborgenheid is een groter probleem. Dit hoeft geen reformatorisch probleem te zijn en is dat ook niet alleen. Ik denk dat dit voor mezelf ook nog wel herkenbaar is. Ooit was er een onderzoek naar de reacties van kinderen op uitingen van waardering als “je hebt een tien, je moet wel heel slim zijn” of “je hebt een tien, daar heb je vast hard voor gewerkt”. De eerste uitspraak zorgt er vaak voor dat kinderen zich willen blijven bewijzen en angst krijgen om te falen, terwijl de tweede uitspraak meer motiverend werkt. Het geeft waardering aan voor iets wat goed gedaan is. Dit laatste miste Katalijne wel heel erg in haar leven. Ze deed nooit meer dan haar plicht en haar plicht werd vaak op andere punten gezien dan de dingen die zij zelf belangrijk vond. Bovendien was er altijd te angst voor hoogmoed, zodanig dat de ambitie om te dromen ook wegvalt.
Gezien de columns van Franca Treur vraag ik me wel af in hoeverre Katalijne en de auteur als een persoon gezien kunnen worden. Natuurlijk put Treur uit haar eigen ervaring, maar het boek is zeker niet aanvallend naar de reformatorische zuil. Terwijl ze in columns en interviews toch meer een atheistisch beeld geeft van de werkelijkheid en minder de vertelster is. Met de columniste valt te discussieren, met Katalijne zou ik willen praten (en zij zou waarschijnlijk liever willen praten met de mensen als Helma, die daar beter in zijn dan ik).
Al met al vond ik het boek goed om te lezen, maar ik zou het liever vergelijken met een Nijenhuis dan met ’t Hart of Siebelink.
Ik zou met Kathelijne ook graag eens door willen praten. (Oevrigens ook wel met Franca Treur hoor!) Ik heb dat ook gedaan met Jan Siebelink; een heel fijn gesprek gehad van meer dan een uur, en wat viel me op: Deze schrijver is vooral nog een existentieel zoekende. En zo zie ik Franca Treur ook, ondanks haar atheïstisch geschreeuw op dit moment. Maar waar zijn de oren die echt willen luisteren, en niet de monden die gelijk met de geijkte antwoorden komen?
De kracht van het Evangelie zit in de bezittelijke voornaamwoorden. (Maarten Luther, WA 101, 2, 25)
Re: Dorsvloer vol confetti
Is het niet zo dat die mensen existentieel zoekende zijn omdat ze God verworpen hebben?Luther schreef:Je hebt het boek, evenals Helma, denk ik, goed gepeild.
Ik zou met Kathelijne ook graag eens door willen praten. (Oevrigens ook wel met Franca Treur hoor!) Ik heb dat ook gedaan met Jan Siebelink; een heel fijn gesprek gehad van meer dan een uur, en wat viel me op: Deze schrijver is vooral nog een existentieel zoekende. En zo zie ik Franca Treur ook, ondanks haar atheïstisch geschreeuw op dit moment. Maar waar zijn de oren die echt willen luisteren, en niet de monden die gelijk met de geijkte antwoorden komen?
Ik heb ze niet gesproken hoor, maar dat lijkt mij het meest logisch..
Daartoe zijn de dingen gegeven, dat ze gebruikt worden; maar niet, opdat ze vergaard zouden worden - D. Bonhoeffer
Re: Dorsvloer vol confetti
Ja, zoals Luther het formuleert is een existentieel zoekende hetzelfde als een vermeend onbekeerd GG-lid.Fjodor schreef:Is het niet zo dat die mensen existentieel zoekende zijn omdat ze God verworpen hebben?Luther schreef:Je hebt het boek, evenals Helma, denk ik, goed gepeild.
Ik zou met Kathelijne ook graag eens door willen praten. (Oevrigens ook wel met Franca Treur hoor!) Ik heb dat ook gedaan met Jan Siebelink; een heel fijn gesprek gehad van meer dan een uur, en wat viel me op: Deze schrijver is vooral nog een existentieel zoekende. En zo zie ik Franca Treur ook, ondanks haar atheïstisch geschreeuw op dit moment. Maar waar zijn de oren die echt willen luisteren, en niet de monden die gelijk met de geijkte antwoorden komen?
Ik heb ze niet gesproken hoor, maar dat lijkt mij het meest logisch..
--------------
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
Re: Dorsvloer vol confetti
Soms ben ik weleens bang dat mensen zoals Franca Treur en Jan Siebelink in feite meer zoekende is dan de helft van de belijdende leden in mijn kerkelijke GG-gemeente...refo schreef:Ja, zoals Luther het formuleert is een existentieel zoekende hetzelfde als een vermeend onbekeerd GG-lid.Fjodor schreef:Is het niet zo dat die mensen existentieel zoekende zijn omdat ze God verworpen hebben?Luther schreef:Je hebt het boek, evenals Helma, denk ik, goed gepeild.
Ik zou met Kathelijne ook graag eens door willen praten. (Oevrigens ook wel met Franca Treur hoor!) Ik heb dat ook gedaan met Jan Siebelink; een heel fijn gesprek gehad van meer dan een uur, en wat viel me op: Deze schrijver is vooral nog een existentieel zoekende. En zo zie ik Franca Treur ook, ondanks haar atheïstisch geschreeuw op dit moment. Maar waar zijn de oren die echt willen luisteren, en niet de monden die gelijk met de geijkte antwoorden komen?
Ik heb ze niet gesproken hoor, maar dat lijkt mij het meest logisch..
Ik oordeel niemand. Dit is ook niet specifiek gericht tegen avondmaalsgangers, maar tegen kerkgangers in het algemeen, en ouders in het bijzonder. Helaas, helaas, helaas, constateer ik namelijk vanuit mijn ervaring als docent in het VO tot mijn spijt, dat er veel te veel gezinnen in onze kring zijn, zoals Franca Treur ze beschrijft. Ik merk bij jongeren veel meer die 'zoektocht' dan bij de generatie van hun ouders (40-65 jaar), die ik soms als 'verloren generatie' zou willen typeren.
Laatst gewijzigd door Luther op 06 jan 2010, 20:05, 1 keer totaal gewijzigd.
De kracht van het Evangelie zit in de bezittelijke voornaamwoorden. (Maarten Luther, WA 101, 2, 25)
Re: Dorsvloer vol confetti
Op verzoek heb ik een aantal offtopics verwijderd.
Re: Dorsvloer vol confetti
Moderator opmerking
Beste mensen,
Naar aanleiding van een (inmiddels op correcte wijze opgeloste) kwestie in dit topic, verzoeken we u om geen PB's of delen daarvan te publiceren zonder toestemming van de afzender.
Vriendelijk dank,
Tiberius, moderator
Beste mensen,
Naar aanleiding van een (inmiddels op correcte wijze opgeloste) kwestie in dit topic, verzoeken we u om geen PB's of delen daarvan te publiceren zonder toestemming van de afzender.
Vriendelijk dank,
Tiberius, moderator
Re: Dorsvloer vol confetti
mooie analyse, parsifal.
Re: Dorsvloer vol confetti
Echte onderwijzer, Luther!Luther schreef:Je hebt het boek, evenals Helma, denk ik, goed gepeild.parsifal schreef:Ondertussen heb ik het boek gelezen. Het las prettig en de tekeningen van situaties waren goed. In zekere zin vond ik het vergelijkbaar met bijvoorbeeld “De familie Heesters” van Nijenhuis of de tekeningen die Levi Weemoedt in zijn boeken weet te maken. Al heeft het door iets te veel uitleg van juist reformatorische zaken (die ik al ken, maar veel andere lezers niet) nog niet het niveau van deze schrijvers. Misschien heeft dit ook te maken met de leeftijd van Katalijne. Marga Heesters is op een manier beschreven dat ik er gewoon verliefd op wordt. Katalijne is daar te jong voor en bovendien is de tekening te versnipperd, zoals confetti eigenlijk.
Het boek is m.i. geen afscheid van of trappen tegen de reformatorische zuil. In tegenstelling tot de schrijfster is Katalijne aan het einde van het boek nog steeds een Christenmeisje. Zij het met haar vragen, die ze niet kan stellen. Het reformatorische is denk ik meer de achtergrond waartegen het leven van Katalijne wordt getekend en niet het hoofdthema van het boek. Veel belangrijker is het gebrek aan waardering en liefde dat Katalijne zichtbaar krijgt. Het verlangen naar de aanraking door moeder. De pesterijen door de broers. De angst om iets te vragen. Katalijne moet van een klasgenoot maar eens aan moeder vragen wat seks is (nadat de meester van groep 8 tegen popmuziek en haar verheerlijking van seks en drugs had gewaarschuwd) en zoekt het dan maar op in een woordenboek, ze wordt er niets wijzer van.
De achtergrond van zondebesef is heel sterk in het boek, dat zeker. Ook het besef dat het maar voor zo weinig mensen is. Verder ziet ze de onvolkomenheden van anderen. De manier waarop Jannemieke haar laat liegen en zodoende zelf het geweten schoon houdt enz. Met Helma ben ik het eens dat het werkelijk zonde is dat de mogelijkheid voor vergeving zo weinig aandacht krijgt, maar dat is niet een probleem van het boek, dat is werkelijkheid in een deel van kerkelijk Nederland. Dat is erg, maar “don’t shoot the messenger”. Het gebrek aan waardering, getoonde liefde en geborgenheid is een groter probleem. Dit hoeft geen reformatorisch probleem te zijn en is dat ook niet alleen. Ik denk dat dit voor mezelf ook nog wel herkenbaar is. Ooit was er een onderzoek naar de reacties van kinderen op uitingen van waardering als “je hebt een tien, je moet wel heel slim zijn” of “je hebt een tien, daar heb je vast hard voor gewerkt”. De eerste uitspraak zorgt er vaak voor dat kinderen zich willen blijven bewijzen en angst krijgen om te falen, terwijl de tweede uitspraak meer motiverend werkt. Het geeft waardering aan voor iets wat goed gedaan is. Dit laatste miste Katalijne wel heel erg in haar leven. Ze deed nooit meer dan haar plicht en haar plicht werd vaak op andere punten gezien dan de dingen die zij zelf belangrijk vond. Bovendien was er altijd te angst voor hoogmoed, zodanig dat de ambitie om te dromen ook wegvalt.
Gezien de columns van Franca Treur vraag ik me wel af in hoeverre Katalijne en de auteur als een persoon gezien kunnen worden. Natuurlijk put Treur uit haar eigen ervaring, maar het boek is zeker niet aanvallend naar de reformatorische zuil. Terwijl ze in columns en interviews toch meer een atheistisch beeld geeft van de werkelijkheid en minder de vertelster is. Met de columniste valt te discussieren, met Katalijne zou ik willen praten (en zij zou waarschijnlijk liever willen praten met de mensen als Helma, die daar beter in zijn dan ik).
Al met al vond ik het boek goed om te lezen, maar ik zou het liever vergelijken met een Nijenhuis dan met ’t Hart of Siebelink.
Ik zou met Kathelijne ook graag eens door willen praten. (Oevrigens ook wel met Franca Treur hoor!) Ik heb dat ook gedaan met Jan Siebelink; een heel fijn gesprek gehad van meer dan een uur, en wat viel me op: Deze schrijver is vooral nog een existentieel zoekende. En zo zie ik Franca Treur ook, ondanks haar atheïstisch geschreeuw op dit moment. Maar waar zijn de oren die echt willen luisteren, en niet de monden die gelijk met de geijkte antwoorden komen?
Re: Dorsvloer vol confetti
Eén citaat uit dit interview, wat voor de rest erg in de verdedigende trant is...
Gerard: „Dat is de les van dit boek. Als mensen alleen maar regeltjes hebben om hun leven te structureren en de dieperliggende overtuiging ontbreekt, dan kunnen ze die ook niet overbrengen op hun kinderen.”
Hoe nkomt het dat ik alleen maar mensen tegenkom die zoveel herkenbaars in het boek tegenkomen, terwijl de officiële reactie uit de gezindte is: Nee, maar er is ook een andere kant, ze overdrijft, ze stigmatiseert, etc.?
De kracht van het Evangelie zit in de bezittelijke voornaamwoorden. (Maarten Luther, WA 101, 2, 25)
Re: Dorsvloer vol confetti
Ik heb het boek vandaag binnengekregen, moet het dus nog gaan lezen, ben al belast met wat er over dit boek geschreven is......Luther schreef:Eén citaat uit dit interview, wat voor de rest erg in de verdedigende trant is...
Gerard: „Dat is de les van dit boek. Als mensen alleen maar regeltjes hebben om hun leven te structureren en de dieperliggende overtuiging ontbreekt, dan kunnen ze die ook niet overbrengen op hun kinderen.”
Hoe nkomt het dat ik alleen maar mensen tegenkom die zoveel herkenbaars in het boek tegenkomen, terwijl de officiële reactie uit de gezindte is: Nee, maar er is ook een andere kant, ze overdrijft, ze stigmatiseert, etc.?
Maar ik heb het boek al wel doorgebladerd, en ik denk zomaar dat jij gelijk hebt.
Daarom acht ik jouw advies om het toch te lezen waardevol.
Ik ga nu even kort door de bocht, zeker omdat ik het nog niet gelezen heb, dat dit boek voor onze gezindte zelfs z'n nut kan hebben.
Al is het alleen maar om onze jeugd beter te kunnen/leren begrijpen.
Re: Dorsvloer vol confetti
Inderdaad.jvdg schreef:Ik heb het boek vandaag binnengekregen, moet het dus nog gaan lezen, ben al belast met wat er over dit boek geschreven is......Luther schreef:Eén citaat uit dit interview, wat voor de rest erg in de verdedigende trant is...
Gerard: „Dat is de les van dit boek. Als mensen alleen maar regeltjes hebben om hun leven te structureren en de dieperliggende overtuiging ontbreekt, dan kunnen ze die ook niet overbrengen op hun kinderen.”
Hoe nkomt het dat ik alleen maar mensen tegenkom die zoveel herkenbaars in het boek tegenkomen, terwijl de officiële reactie uit de gezindte is: Nee, maar er is ook een andere kant, ze overdrijft, ze stigmatiseert, etc.?
Maar ik heb het boek al wel doorgebladerd, en ik denk zomaar dat jij gelijk hebt.
Daarom acht ik jouw advies om het toch te lezen waardevol.
Ik ga nu even kort door de bocht, zeker omdat ik het nog niet gelezen heb, dat dit boek voor onze gezindte zelfs z'n nut kan hebben.
Al is het alleen maar om onze jeugd beter te kunnen/leren begrijpen.
Ik heb vandaag nog met twee studenten zitten praten. Studeren op de universiteit, één GG, ander OGGN, en beide met dezelfde levensvragen, die thuis en in de kerk van geen of van een standaard-antwoord worden voorzien. Citaat van één: "Al ik me maar aan de groepscode houdt in kleding en allerlei onnavolgbare dagelijks gebruiken, keurig twee keer per zondag naar de kerk kom, en naar catechisatie, dan is het goed volgens de kerkenraad en volgens m'n ouders. Meer kun je niet doen; en je moet vooral veel om bekering bidden. Maar ik kots op heel die koude, harde sfeer. Niemand is echt in mij geïnteresseerd."
Hard citaat, inderdaad. Maar hoe komt het toch? Was dit een onverschillige, randkerkelijke student? Geenszins! Maar prikt wel steeds meer door allerlei voosheid heen, die verbaal of non-verbaal ontkend wordt.
De kracht van het Evangelie zit in de bezittelijke voornaamwoorden. (Maarten Luther, WA 101, 2, 25)
Re: Dorsvloer vol confetti
Je verhaalt hier wat ik denk, ja waar ik bevreesd voor ben.Luther schreef:Inderdaad.jvdg schreef:Ik heb het boek vandaag binnengekregen, moet het dus nog gaan lezen, ben al belast met wat er over dit boek geschreven is......Luther schreef:Eén citaat uit dit interview, wat voor de rest erg in de verdedigende trant is...
Gerard: „Dat is de les van dit boek. Als mensen alleen maar regeltjes hebben om hun leven te structureren en de dieperliggende overtuiging ontbreekt, dan kunnen ze die ook niet overbrengen op hun kinderen.”
Hoe nkomt het dat ik alleen maar mensen tegenkom die zoveel herkenbaars in het boek tegenkomen, terwijl de officiële reactie uit de gezindte is: Nee, maar er is ook een andere kant, ze overdrijft, ze stigmatiseert, etc.?
Maar ik heb het boek al wel doorgebladerd, en ik denk zomaar dat jij gelijk hebt.
Daarom acht ik jouw advies om het toch te lezen waardevol.
Ik ga nu even kort door de bocht, zeker omdat ik het nog niet gelezen heb, dat dit boek voor onze gezindte zelfs z'n nut kan hebben.
Al is het alleen maar om onze jeugd beter te kunnen/leren begrijpen.
Ik heb vandaag nog met twee studenten zitten praten. Studeren op de universiteit, één GG, ander OGGN, en beide met dezelfde levensvragen, die thuis en in de kerk van geen of van een standaard-antwoord worden voorzien. Citaat van één: "Al ik me maar aan de groepscode houdt in kleding en allerlei onnavolgbare dagelijks gebruiken, keurig twee keer per zondag naar de kerk kom, en naar catechisatie, dan is het goed volgens de kerkenraad en volgens m'n ouders. Meer kun je niet doen; en je moet vooral veel om bekering bidden. Maar ik kots op heel die koude, harde sfeer. Niemand is echt in mij geïnteresseerd."
Hard citaat, inderdaad. Maar hoe komt het toch? Was dit een onverschillige, randkerkelijke student? Geenszins! Maar prikt wel steeds meer door allerlei voosheid heen, die verbaal of non-verbaal ontkend wordt.
Ik ben van middelbare leeftijd, en ga er te gemakkelijk vanuit dat de huidige jeugd, en jouw gesprekspartners hierin meenemend, nog denken en leven in de periode dat ik jong was.
Daarin was ik te star.
Re: Dorsvloer vol confetti
Kun je uiitleggen (met een voorbeeld of zo) wat je bedoelt?jvdg schreef:Je verhaalt hier wat ik denk, ja waar ik bevreesd voor ben.Luther schreef:Ik heb vandaag nog met twee studenten zitten praten. Studeren op de universiteit, één GG, ander OGGN, en beide met dezelfde levensvragen, die thuis en in de kerk van geen of van een standaard-antwoord worden voorzien. Citaat van één: "Al ik me maar aan de groepscode houdt in kleding en allerlei onnavolgbare dagelijks gebruiken, keurig twee keer per zondag naar de kerk kom, en naar catechisatie, dan is het goed volgens de kerkenraad en volgens m'n ouders. Meer kun je niet doen; en je moet vooral veel om bekering bidden. Maar ik kots op heel die koude, harde sfeer. Niemand is echt in mij geïnteresseerd."
Hard citaat, inderdaad. Maar hoe komt het toch? Was dit een onverschillige, randkerkelijke student? Geenszins! Maar prikt wel steeds meer door allerlei voosheid heen, die verbaal of non-verbaal ontkend wordt.
Ik ben van middelbare leeftijd, en ga er te gemakkelijk vanuit dat de huidige jeugd, en jouw gesprekspartners hierin meenemend, nog denken en leven in de periode dat ik jong was.
Daarin was ik te star.
De kracht van het Evangelie zit in de bezittelijke voornaamwoorden. (Maarten Luther, WA 101, 2, 25)