Standen in het genadeleven

[Afgewezen]

Dan besef je dat het niet vooral gaat om groei in kennis, dogmatiek enzovoort, maar juist groei in vertrouwen, omdat God je Vader is en voor je zorgt! Volgens mij is dat echte geloofsgroei.

Hier ging het me om. Van dit soort suggestieve uitspraken houd ik niet zo.

Kun je me uitleggen waarom dit suggestief is?

Ja hoor. Er wordt gesuggereerd dat het helemaal niet zo belangrijk is wat je precies leert ('niet de leer, maar de Heer') en wat in de belijdenisgeschriften staat, ja, daar hebben wel al helemaal geen boodschap aan natuurlijk (alleen als ik het ermee eens ben). Ik lees deze uitspraak bovendien in de context van andere uitspraken van Marnix.

[JolandaOudshoorn]

Groeien in het geloof heeft denk ik met meerdere dingen te maken. Het is een groei in kennis, want je wil toch meer weten en je verdiepen. Het is een groei in vertrouwen, omdat je door de kennis God steeds meer leert kennen.
Maar ik kan me niet echt vinden in het woord standen. Hoe moet ik me dat voorstellen. Is de een meer dan de ander? Is de een verder dan de ander? Hoe ver moet je dan komen?
Het zijn zomaar vragen die bij me opkomen als ik over deze dingen nadenk. En helemaal als ik een term hoor vallen: "Ja maar dan ben je er nog niet" Waar moet je dan uiteindelijk komen. En wanneer ben je dan daar?
Het gaat er toch om of je gelooft in Jezus Christus, de Zoon van God die gestorven is en opgestaan?

[Miscanthus]

Het gaat er toch om of je gelooft in Jezus Christus, de Zoon van God die gestorven is en opgestaan?

in Dit topic kun je er meer over lezen.

[huisman]

Een mooi artikel in het RD van S.D. Post over dit onderwerp

http://www.refdag.nl/opinie/welbeschouw ... i_1_549230

Ik citeer hier een gedeelte waar Dhr Post belangrijke vragen stelt.

Standenleer

Het zou mooi zijn om hier eens dieper onderzoek naar te doen. Het is immers niet zo dat de Gereformeerde Gemeenten een soort officiële standenleer hebben. Er is vrijheid voor iedere predikant om vanuit Gods Woord te spreken over groei in de genade. Tegelijk mogen we de vragen van de hersteld hervormden best serieus nemen. Altijd bereid om verantwoording af te leggen en onze gedachten te spiegelen in de Schrift.

De eerste onderzoeksvraag: Is de verbazing van de hersteld hervormden terecht? Is de visie over standen in de genade, zoals hierboven omschreven, ontstaan na de Afscheiding of vinden we die in deze vorm ook terug bij de 17e- en de 18e-eeuwse theologen, bij Nederlandse oudvaders en bij puriteinen? Hoe schrijft Brakel in de ”Redelijke Godsdienst” over de aanneming tot kinderen? En hoe schrijft bijvoorbeeld Ralph Venning in zijn ”Learning in Christ’s School” over geestelijke groei? Als ze schrijven over ”de weg van de Borg is de weg van de Kerk” bedoelden de oudvaders in ieder geval dat gelovigen iedere dag en steeds meer met Christus gekruisigd moeten worden en opstaan in een nieuw, heilig leven. Maar vinden we er daar ook sporen van een chronologische en trapsgewijze koppeling aan heilsfeiten? Als deze gedachten over geestelijke groei na 1834 ontwikkeld zijn, is dat dan een voortbouwen op of breken met opvattingen uit het verleden? Is het een verrijking of een vervorming?

Bijbelgedeelten

Een tweede serie vragen is nog belangrijker. Komt deze gedachte over trapsgewijze groei ook in die vorm in de Bijbel voor? Het allegorisch lezen van de levens van de discipelen is omstreden en kan moeilijk als enige grond of als uitgangspunt gelden. We moeten andere Bijbelgedeelten bij het onderzoek betrekken. Gedeelten over het onderwijs van de Heere Jezus en van de apostelen en gedeelten die expliciet gaan over geestelijke groei. Als groei verbonden is aan het kennen van de drie Personen, welke lessen moeten we dan trekken uit het feit dat de Heere Jezus God zo vaak voorstelt als ”hun Vader” aan Zijn discipelen? Hoe kan de standenleer verbonden worden met 1 Johannes 2:12-17, waar het gaat over de eigenschappen van kinderen, jongelingen en vaders?

[Marieke]

Een mooi artikel in het RD van S.D. Post over dit onderwerp

http://www.refdag.nl/opinie/welbeschouw ... i_1_549230

Ik citeer hier een gedeelte waar Dhr Post belangrijke vragen stelt.

Standenleer

Het zou mooi zijn om hier eens dieper onderzoek naar te doen. Het is immers niet zo dat de Gereformeerde Gemeenten een soort officiële standenleer hebben. Er is vrijheid voor iedere predikant om vanuit Gods Woord te spreken over groei in de genade. Tegelijk mogen we de vragen van de hersteld hervormden best serieus nemen. Altijd bereid om verantwoording af te leggen en onze gedachten te spiegelen in de Schrift.

De eerste onderzoeksvraag: Is de verbazing van de hersteld hervormden terecht? Is de visie over standen in de genade, zoals hierboven omschreven, ontstaan na de Afscheiding of vinden we die in deze vorm ook terug bij de 17e- en de 18e-eeuwse theologen, bij Nederlandse oudvaders en bij puriteinen? Hoe schrijft Brakel in de ”Redelijke Godsdienst” over de aanneming tot kinderen? En hoe schrijft bijvoorbeeld Ralph Venning in zijn ”Learning in Christ’s School” over geestelijke groei? Als ze schrijven over ”de weg van de Borg is de weg van de Kerk” bedoelden de oudvaders in ieder geval dat gelovigen iedere dag en steeds meer met Christus gekruisigd moeten worden en opstaan in een nieuw, heilig leven. Maar vinden we er daar ook sporen van een chronologische en trapsgewijze koppeling aan heilsfeiten? Als deze gedachten over geestelijke groei na 1834 ontwikkeld zijn, is dat dan een voortbouwen op of breken met opvattingen uit het verleden? Is het een verrijking of een vervorming?

Bijbelgedeelten

Een tweede serie vragen is nog belangrijker. Komt deze gedachte over trapsgewijze groei ook in die vorm in de Bijbel voor? Het allegorisch lezen van de levens van de discipelen is omstreden en kan moeilijk als enige grond of als uitgangspunt gelden. We moeten andere Bijbelgedeelten bij het onderzoek betrekken. Gedeelten over het onderwijs van de Heere Jezus en van de apostelen en gedeelten die expliciet gaan over geestelijke groei. Als groei verbonden is aan het kennen van de drie Personen, welke lessen moeten we dan trekken uit het feit dat de Heere Jezus God zo vaak voorstelt als ”hun Vader” aan Zijn discipelen? Hoe kan de standenleer verbonden worden met 1 Johannes 2:12-17, waar het gaat over de eigenschappen van kinderen, jongelingen en vaders?

Zou het waar zijn dat het iets specifiek eigens is van de Ger.Gem.? In "louter genade" (over verbond, beloften en prediking) lees ik er niets over. Zeker worden er in de Ger.Gem. in de prediking parallellen getrokken van de heilsfeiten naar het zieleleven. Toch geloof ik dat dat in andere kerken ook gebeurt. Een prof. Wisse (Chr.Ger.) heeft het ook over Kerst, Pasen, Goede Vrijdag enz. voor "de ziel". Lees zijn boek "de Heilsfeiten".

[huisman]

Een mooi artikel in het RD van S.D. Post over dit onderwerp

http://www.refdag.nl/opinie/welbeschouw ... i_1_549230

Ik citeer hier een gedeelte waar Dhr Post belangrijke vragen stelt.

Standenleer

Het zou mooi zijn om hier eens dieper onderzoek naar te doen. Het is immers niet zo dat de Gereformeerde Gemeenten een soort officiële standenleer hebben. Er is vrijheid voor iedere predikant om vanuit Gods Woord te spreken over groei in de genade. Tegelijk mogen we de vragen van de hersteld hervormden best serieus nemen. Altijd bereid om verantwoording af te leggen en onze gedachten te spiegelen in de Schrift.

De eerste onderzoeksvraag: Is de verbazing van de hersteld hervormden terecht? Is de visie over standen in de genade, zoals hierboven omschreven, ontstaan na de Afscheiding of vinden we die in deze vorm ook terug bij de 17e- en de 18e-eeuwse theologen, bij Nederlandse oudvaders en bij puriteinen? Hoe schrijft Brakel in de ”Redelijke Godsdienst” over de aanneming tot kinderen? En hoe schrijft bijvoorbeeld Ralph Venning in zijn ”Learning in Christ’s School” over geestelijke groei? Als ze schrijven over ”de weg van de Borg is de weg van de Kerk” bedoelden de oudvaders in ieder geval dat gelovigen iedere dag en steeds meer met Christus gekruisigd moeten worden en opstaan in een nieuw, heilig leven. Maar vinden we er daar ook sporen van een chronologische en trapsgewijze koppeling aan heilsfeiten? Als deze gedachten over geestelijke groei na 1834 ontwikkeld zijn, is dat dan een voortbouwen op of breken met opvattingen uit het verleden? Is het een verrijking of een vervorming?

Bijbelgedeelten

Een tweede serie vragen is nog belangrijker. Komt deze gedachte over trapsgewijze groei ook in die vorm in de Bijbel voor? Het allegorisch lezen van de levens van de discipelen is omstreden en kan moeilijk als enige grond of als uitgangspunt gelden. We moeten andere Bijbelgedeelten bij het onderzoek betrekken. Gedeelten over het onderwijs van de Heere Jezus en van de apostelen en gedeelten die expliciet gaan over geestelijke groei. Als groei verbonden is aan het kennen van de drie Personen, welke lessen moeten we dan trekken uit het feit dat de Heere Jezus God zo vaak voorstelt als ”hun Vader” aan Zijn discipelen? Hoe kan de standenleer verbonden worden met 1 Johannes 2:12-17, waar het gaat over de eigenschappen van kinderen, jongelingen en vaders?

Zou het waar zijn dat het iets specifiek eigens is van de Ger.Gem.? In "louter genade" (over verbond, beloften en prediking) lees ik er niets over. Zeker worden er in de Ger.Gem. in de prediking parallellen getrokken van de heilsfeiten naar het zieleleven. Toch geloof ik dat dat in andere kerken ook gebeurt. Een prof. Wisse (Chr.Ger.) heeft het ook over Kerst, Pasen, Goede Vrijdag enz. voor "de ziel". Lees zijn boek "de Heilsfeiten".

Ik denk ook dat de opvattingen zoals Ds Moerkerken in twee boekjes heeft verwoord (genadeleven en genadeverbond en Bethel en Pniël) in de gergem aan het wegebben zijn. Zoals deze predikant de standen in het genadeleven meende te zien in de Schrift was idd een "nieuwe" leer die je in geen andere kerk zult vinden. Ds Moerkerken noemde deze leer wel steeds het "eigene" van de gereformeerde gemeenten.

[Marieke]

Een mooi artikel in het RD van S.D. Post over dit onderwerp

http://www.refdag.nl/opinie/welbeschouw ... i_1_549230

Ik citeer hier een gedeelte waar Dhr Post belangrijke vragen stelt.

Standenleer

Het zou mooi zijn om hier eens dieper onderzoek naar te doen. Het is immers niet zo dat de Gereformeerde Gemeenten een soort officiële standenleer hebben. Er is vrijheid voor iedere predikant om vanuit Gods Woord te spreken over groei in de genade. Tegelijk mogen we de vragen van de hersteld hervormden best serieus nemen. Altijd bereid om verantwoording af te leggen en onze gedachten te spiegelen in de Schrift.

De eerste onderzoeksvraag: Is de verbazing van de hersteld hervormden terecht? Is de visie over standen in de genade, zoals hierboven omschreven, ontstaan na de Afscheiding of vinden we die in deze vorm ook terug bij de 17e- en de 18e-eeuwse theologen, bij Nederlandse oudvaders en bij puriteinen? Hoe schrijft Brakel in de ”Redelijke Godsdienst” over de aanneming tot kinderen? En hoe schrijft bijvoorbeeld Ralph Venning in zijn ”Learning in Christ’s School” over geestelijke groei? Als ze schrijven over ”de weg van de Borg is de weg van de Kerk” bedoelden de oudvaders in ieder geval dat gelovigen iedere dag en steeds meer met Christus gekruisigd moeten worden en opstaan in een nieuw, heilig leven. Maar vinden we er daar ook sporen van een chronologische en trapsgewijze koppeling aan heilsfeiten? Als deze gedachten over geestelijke groei na 1834 ontwikkeld zijn, is dat dan een voortbouwen op of breken met opvattingen uit het verleden? Is het een verrijking of een vervorming?

Bijbelgedeelten

Een tweede serie vragen is nog belangrijker. Komt deze gedachte over trapsgewijze groei ook in die vorm in de Bijbel voor? Het allegorisch lezen van de levens van de discipelen is omstreden en kan moeilijk als enige grond of als uitgangspunt gelden. We moeten andere Bijbelgedeelten bij het onderzoek betrekken. Gedeelten over het onderwijs van de Heere Jezus en van de apostelen en gedeelten die expliciet gaan over geestelijke groei. Als groei verbonden is aan het kennen van de drie Personen, welke lessen moeten we dan trekken uit het feit dat de Heere Jezus God zo vaak voorstelt als ”hun Vader” aan Zijn discipelen? Hoe kan de standenleer verbonden worden met 1 Johannes 2:12-17, waar het gaat over de eigenschappen van kinderen, jongelingen en vaders?

Zou het waar zijn dat het iets specifiek eigens is van de Ger.Gem.? In "louter genade" (over verbond, beloften en prediking) lees ik er niets over. Zeker worden er in de Ger.Gem. in de prediking parallellen getrokken van de heilsfeiten naar het zieleleven. Toch geloof ik dat dat in andere kerken ook gebeurt. Een prof. Wisse (Chr.Ger.) heeft het ook over Kerst, Pasen, Goede Vrijdag enz. voor "de ziel". Lees zijn boek "de Heilsfeiten".

Ik denk ook dat de opvattingen zoals Ds Moerkerken in twee boekjes heeft verwoord (genadeleven en genadeverbond en Bethel en Pniël) in de gergem aan het wegebben zijn. Zoals deze predikant de standen in het genadeleven meende te zien in de Schrift was idd een "nieuwe" leer die je in geen andere kerk zult vinden. Ds Moerkerken noemde deze leer wel steeds het "eigene" van de gereformeerde gemeenten.

Verschilde ds. Moerkerken zoveel van prof. Wisse? Ik vraag het me af.

[huisman]

Verschilde ds. Moerkerken zoveel van prof. Wisse? Ik vraag het me af.

Dat is niet mijn vraag en ook niet van Dhr Post maar of de standenleer gevonden wordt in de Schrift,de confessie en bij de reformatoren/oudvaders/puriteinen. Ik denk dat de gestolde standenleer van ds Moerkerken goed bedoeld was maar niet kon bogen op Schriftuurlijk of theologisch bewijs.

[edward]

Verschilde ds. Moerkerken zoveel van prof. Wisse? Ik vraag het me af.

Dat is niet mijn vraag en ook niet van Dhr Post maar of de standenleer gevonden wordt in de Schrift,de confessie en bij de reformatoren/oudvaders/puriteinen. Ik denk dat de gestolde standenleer van ds Moerkerken goed bedoeld was maar niet kon bogen op Schriftuurlijk of theologisch bewijs.

God's wegen zijn ondoorgrondelijk en wie ook maar denkt dit te kunnen doorgronden maakt zich schuldig aan bovenmatig wijs willen zijn.
De standenleer is een menselijke formule, die de Geest, Welke waait zoals Hij wil, probeert vast te leggen.
ONbijbels .

[Mariavt]

Verschilde ds. Moerkerken zoveel van prof. Wisse? Ik vraag het me af.

Dat is niet mijn vraag en ook niet van Dhr Post maar of de standenleer gevonden wordt in de Schrift,de confessie en bij de reformatoren/oudvaders/puriteinen. Ik denk dat de gestolde standenleer van ds Moerkerken goed bedoeld was maar niet kon bogen op Schriftuurlijk of theologisch bewijs.

God's wegen zijn ondoorgrondelijk en wie ook maar denkt dit te kunnen doorgronden maakt zich schuldig aan bovenmatig wijs willen zijn.
De standenleer is een menselijke formule, die de Geest, Welke waait zoals Hij wil, probeert vast te leggen.
ONbijbels .

Helemaal mee eens, ik lees nergens in de oudvaders iets over standen, Er zijn maar twee standen: Onbekeerd en nog levend voor eigen rekening, of Bekeerd en geborgen zijn in Christus, er is wel groei na de inlijving in Christus en heiligmaking, maar dat zijn geen standen. Gisteren had de Ds. het er nog over dat je eigenlijk pas bekeerd wordt als je in Christus bent ingelijfd, omdat je dan niet de wettische zondenkennis meer hebt waar door je bang bent voor het feit dat je onbekeerd verloren gaat, maar na de inlijving in Christus wordt je bekeerd van je zonden met een evangelische bekering, dat is dat je berouw hebt , tegen de Heere gezondigd te hebben die je zo lief hebt gekregen , dit berouw komt door de liefde tot Christus.

[Afgewezen]

God's wegen zijn ondoorgrondelijk en wie ook maar denkt dit te kunnen doorgronden maakt zich schuldig aan bovenmatig wijs willen zijn.
De standenleer is een menselijke formule, die de Geest, Welke waait zoals Hij wil, probeert vast te leggen.
ONbijbels .

Nou, zo hoeft het nu ook weer niet. Ook degenen die de 'standenleer' voorstaan 'denken neit Gods wegen te kunnen doorgronden'. Hou maar met dat soort beschuldigingen.
En juist het feit dat de Geest waait zoals Hij wil, moet ons voorzichtig maken in het beoordelen van Zijn werk.

[PvS]

God's wegen zijn ondoorgrondelijk en wie ook maar denkt dit te kunnen doorgronden maakt zich schuldig aan bovenmatig wijs willen zijn.
De standenleer is een menselijke formule, die de Geest, Welke waait zoals Hij wil, probeert vast te leggen.
ONbijbels .

Nou, zo hoeft het nu ook weer niet. Ook degenen die de 'standenleer' voorstaan 'denken neit Gods wegen te kunnen doorgronden'. Hou maar met dat soort beschuldigingen.
En juist het feit dat de Geest waait zoals Hij wil, moet ons voorzichtig maken in het beoordelen van Zijn werk.

Je wilt hiermee toch niet beweren dat de 'standenleer' een werk van Gods Geest is?
En schuldig maken of beschuldigen is niet van dezelfde betekenis.

[Afgewezen]

Je wilt hiermee toch niet beweren dat de 'standenleer' een werk van Gods Geest is?
En schuldig maken of beschuldigen is niet van dezelfde betekenis.

In de standenleer probeert men het werk van Gods Geest op een bepaalde manier te classificeren. Dus het gaat zeker wel over het werk van Gods Geest! Maar de manier waarop wij daarover spreken, kan aan dwaling onderhevig zijn.

[PvS]

Je wilt hiermee toch niet beweren dat de 'standenleer' een werk van Gods Geest is?
En schuldig maken of beschuldigen is niet van dezelfde betekenis.

In de standenleer probeert men het werk van Gods Geest op een bepaalde manier te classificeren. Dus het gaat zeker wel over het werk van Gods Geest! Maar de manier waarop wij daarover spreken, kan aan dwaling onderhevig zijn.

Kán of ís?

[huisman]

Je wilt hiermee toch niet beweren dat de 'standenleer' een werk van Gods Geest is?
En schuldig maken of beschuldigen is niet van dezelfde betekenis.

In de standenleer probeert men het werk van Gods Geest op een bepaalde manier te classificeren. Dus het gaat zeker wel over het werk van Gods Geest! Maar de manier waarop wij daarover spreken, kan aan dwaling onderhevig zijn.

Het gaat mij om de vragen maar vooral om de antwoorden die dhr S.D. Post (zelf GG) stelt in zijn artikel.

Standenleer

Het zou mooi zijn om hier eens dieper onderzoek naar te doen. Het is immers niet zo dat de Gereformeerde Gemeenten een soort officiële standenleer hebben. Er is vrijheid voor iedere predikant om vanuit Gods Woord te spreken over groei in de genade. Tegelijk mogen we de vragen van de hersteld hervormden best serieus nemen. Altijd bereid om verantwoording af te leggen en onze gedachten te spiegelen in de Schrift.

De eerste onderzoeksvraag: Is de verbazing van de hersteld hervormden terecht? Is de visie over standen in de genade, zoals hierboven omschreven, ontstaan na de Afscheiding of vinden we die in deze vorm ook terug bij de 17e- en de 18e-eeuwse theologen, bij Nederlandse oudvaders en bij puriteinen? Hoe schrijft Brakel in de ”Redelijke Godsdienst” over de aanneming tot kinderen? En hoe schrijft bijvoorbeeld Ralph Venning in zijn ”Learning in Christ’s School” over geestelijke groei? Als ze schrijven over ”de weg van de Borg is de weg van de Kerk” bedoelden de oudvaders in ieder geval dat gelovigen iedere dag en steeds meer met Christus gekruisigd moeten worden en opstaan in een nieuw, heilig leven. Maar vinden we er daar ook sporen van een chronologische en trapsgewijze koppeling aan heilsfeiten? Als deze gedachten over geestelijke groei na 1834 ontwikkeld zijn, is dat dan een voortbouwen op of breken met opvattingen uit het verleden? Is het een verrijking of een vervorming?

Bijbelgedeelten

Een tweede serie vragen is nog belangrijker. Komt deze gedachte over trapsgewijze groei ook in die vorm in de Bijbel voor? Het allegorisch lezen van de levens van de discipelen is omstreden en kan moeilijk als enige grond of als uitgangspunt gelden. We moeten andere Bijbelgedeelten bij het onderzoek betrekken. Gedeelten over het onderwijs van de Heere Jezus en van de apostelen en gedeelten die expliciet gaan over geestelijke groei. Als groei verbonden is aan het kennen van de drie Personen, welke lessen moeten we dan trekken uit het feit dat de Heere Jezus God zo vaak voorstelt als ”hun Vader” aan Zijn discipelen? Hoe kan de standenleer verbonden worden met 1 Johannes 2:12-17, waar het gaat over de eigenschappen van kinderen, jongelingen en vaders?