Kinderen en bekering

[GJdeBruijn]

En als je dan bij Willem komt en hij wil je die oliebollen overhandigen, dan hoef je niet alsnog te smeken of hij die oliebollen wel echt wil geven. Dat zou toch vreemd zijn.

De vergelijking gaat mank omdat in het geen rekening houdt met mensen die niet in staat zijn te kunnen aannemen. Dat is geen voorwaarde in de boodschap met betrekking tot het mogen aannemen van die oliebollen maar een probleem van die mens die geen mogelijkheid heeft tot het aannemen.

[Gian]

En als je dan bij Willem komt en hij wil je die oliebollen overhandigen, dan hoef je niet alsnog te smeken of hij die oliebollen wel echt wil geven. Dat zou toch vreemd zijn.

De vergelijking gaat mank omdat in het geen rekening houdt met mensen die niet in staat zijn te kunnen aannemen. Dat is geen voorwaarde in de boodschap met betrekking tot het mogen aannemen van die oliebollen maar een probleem van die mens die geen mogelijkheid heeft tot het aannemen.

Dat is dubbel. Je komt toch om die oliebollen te ontvangen? Als je niet gelooft kom je ook niet. Geloven en niet kunnen staat nergens in de Bijbel. Niet kunnen komt omdat je niet gelooft.

[Fjodor]

En als je dan bij Willem komt en hij wil je die oliebollen overhandigen, dan hoef je niet alsnog te smeken of hij die oliebollen wel echt wil geven. Dat zou toch vreemd zijn.

De vergelijking gaat mank omdat in het geen rekening houdt met mensen die niet in staat zijn te kunnen aannemen. Dat is geen voorwaarde in de boodschap met betrekking tot het mogen aannemen van die oliebollen maar een probleem van die mens die geen mogelijkheid heeft tot het aannemen.

Dat is dubbel. Je komt toch om die oliebollen te ontvangen? Als je niet gelooft kom je ook niet. Geloven en niet kunnen staat nergens in de Bijbel. Niet kunnen komt omdat je niet gelooft.

Inderdaad. Hier ben ik het met Gian eens. 'als je bij Willem komt' wil zeggen, 'als je gelooft'. Je mag dan juist geloven dat Hij gewillig is om zondaren als jou zalig te maken.

Want Gian, ik hoop wel dat je gelooft in het feit dat het in de beleving wel vreemd overkomt dat Hij het ons wil schenken. In een weg van onwaardigheid wordt de genade ontvangen. Niet als voorwaarde, wel als weg hoe een zondaar deel krijgt aan genade.

Moet het vreemd overkomen? Ik zou dat niet zeggen hoor. Natuurlijk, in een weg van onwaardigheid wordt genade ontvangen. Onwaardig in mijzelf. Maar wél vertrouwend dat Hij welwillend is. Ook jegens mij.

[Wilhelm]

[

Want Gian, ik hoop wel dat je gelooft in het feit dat het in de beleving wel vreemd overkomt dat Hij het ons wil schenken. In een weg van onwaardigheid wordt de genade ontvangen. Niet als voorwaarde, wel als weg hoe een zondaar deel krijgt aan genade.

Moet het vreemd overkomen? Ik zou dat niet zeggen hoor. Natuurlijk, in een weg van onwaardigheid wordt genade ontvangen. Onwaardig in mijzelf. Maar wél vertrouwend dat Hij welwillend is. Ook jegens mij.

Of het woord " vreemd" gelukkig gekozen is weet ik niet. We gebruiken het idd niet veel.
Maar ik bedoel het ervaren van de onbevattelijkheid van het wonder. Het geeft verbazing dat er genade geschonken wordt terwijl dat niet verdient is. Zo'n grote genade, voor een mens die alles verzondigd heeft. Echt beschrijven lukt niet, maar zo begrijp je misschien wat ik bedoel.

[Gian]

Genade is iets onbegrijpelijks. Genade voor onverbeterlijke zondaren als wij. Dat is iets wat voor mij vaststaat. Wat dat betreft is genade idd een vreemd werk. Liggen we theologisch dan ver uit elkaar? Ik denk het niet. Ik ben alleen niet gewend om dit in de taal van Kanaän te uiten, zoals men dat noemt.
Natuurlijk is het voorbeeld van oliebollen een beetje plastisch. Komen tot Christus is daar niet mee te vergelijken. Toch ging het nu niet om het komen, maar om het geloof.
Komen tot Christus doe je vanuit een crisis, spreekwoordelijk met gebogen hoofd en knieën om alles uit handen te geven.

[GJdeBruijn]

Genade is iets onbegrijpelijks. Genade voor onverbeterlijke zondaren als wij. Dat is iets wat voor mij vaststaat. Wat dat betreft is genade idd een vreemd werk. Liggen we theologisch dan ver uit elkaar? Ik denk het niet. Ik ben alleen niet gewend om dit in de taal van Kanaän te uiten, zoals men dat noemt.
Natuurlijk is het voorbeeld van oliebollen een beetje plastisch. Komen tot Christus is daar niet mee te vergelijken. Toch ging het nu niet om het komen, maar om het geloof.
Komen tot Christus doe je vanuit een crisis, spreekwoordelijk met gebogen hoofd en knieën om alles uit handen te geven.

[Marieke]

Er is al veel gezegd. Misschien val ik in herhaling. Maar er is toch geen ootmoediger gebed dan: Heere, wilt u mij bekeren? Dat is geen twijfel of de Heere het wel wil, maar dat is omdat je weet dat het recht zou zijn als de Heere je zou voorbijgaan! Onverdiend, onwaardig, maar toch smeken om genade omdat je uit Zijn Woord kan en mag weten dat Hij in genade wil omzien naar zondaren. Dan is het pure ootmoed als je in rechteloosheid mag bidden: Heere, wilt u mij bekeren en als je je kinderen mag leren: Heere, wilt u mij alstublieft een nieuw hart geven? En dat je daarbij mag pleiten op de beloften uit Zijn Woord, dat is zeker waar. Maar wel in onwaardigheid en niet als rechthebbende!

[Marnix]

Helemaal mee eens. Alleen zegt de Bijbel ook dat wij ons moeten bekeren. "Bekeert u!" is een opdracht die we regelmatig in de Bijbel terugvinden. Daar zit ergens een spanningsveld. We moeten ons bekeren, uit onszelf doen we dat echter niet, dus bidden we of God ons wil bekeren. Maar daarmee is die oproep "bekeert u" er nog steeds. Laten we dat weg of zeggen we dat dat er alleen staat om ons te laten merken dat we het niet kunnen (en we meer ellende ontdekken zodat de genade toeneemt), dan is het Bijbelse evenwicht zoek en val je in passiviteit. Bidden en werken.... en "Heere, wilt u mij bekeren" is dan een ootmoedig gebed.

[Fjodor]

Er is al veel gezegd. Misschien val ik in herhaling. Maar er is toch geen ootmoediger gebed dan: Heere, wilt u mij bekeren? Dat is geen twijfel of de Heere het wel wil, maar dat is omdat je weet dat het recht zou zijn als de Heere je zou voorbijgaan! Onverdiend, onwaardig, maar toch smeken om genade omdat je uit Zijn Woord kan en mag weten dat Hij in genade wil omzien naar zondaren. Dan is het pure ootmoed als je in rechteloosheid mag bidden: Heere, wilt u mij bekeren en als je je kinderen mag leren: Heere, wilt u mij alstublieft een nieuw hart geven? En dat je daarbij mag pleiten op de beloften uit Zijn Woord, dat is zeker waar. Maar wel in onwaardigheid en niet als rechthebbende!

Ja, dit is waar, het moet in onwaardigheid gaan en niet als rechthebbende.
Maar dan moet het toch wel verder gaan dan pleiten op Gods beloften. Het moet gaan naar het vertrouwen dat de Heere daadwerkelijk bekeert wie hem erom vraagt. Dát is geloof. En vanuit dat vertrouwen weer naar het bidden om steeds voortgaande bekering. Maar wel vanuit dat vertrouwen!

[eenvoudige]

Helemaal mee eens. Alleen zegt de Bijbel ook dat wij ons moeten bekeren. "Bekeert u!" is een opdracht die we regelmatig in de Bijbel terugvinden. Daar zit ergens een spanningsveld. We moeten ons bekeren, uit onszelf doen we dat echter niet, dus bidden we of God ons wil bekeren. Maar daarmee is die oproep "bekeert u" er nog steeds. Laten we dat weg of zeggen we dat dat er alleen staat om ons te laten merken dat we het niet kunnen (en we meer ellende ontdekken zodat de genade toeneemt), dan is het Bijbelse evenwicht zoek en val je in passiviteit. Bidden en werken.... en "Heere, wilt u mij bekeren" is dan een ootmoedig gebed.

De opdracht, de eis van bekering wordt omgezet door een mens, die er achter komt zich niet te willen, te kunnen bekeren, in een gebed: "Bekeer mij, zo zal ik bekeerd zijn." Jer. 31:18.

[Marnix]

Mee eens, maar bij dat gebed moet die houding wel actief zijn. Anders had Jezus mensen niet opgeroepen zich te bekeren maar hen opgeroepen slechts te bidden om bekering. De bijbel laat beiden naast elkaar staan en niet in een volgorde van eerst je willen bekeren, dan ontdekken dat je het niet kan en dan bidden om bekering. Jezus woorden waren geen duwtje in de goede richting, oproepen tot iets wat toch niet kon....

Dan krijg je snel passiviteit, mensen die hun hele leven bidden en wachten of het hen toch geschonken wordt.

Dat is de ronduit bijbelse en ook gereformeerde leer.

[eenvoudige]

Mee eens, maar bij dat gebed moet die houding wel actief zijn. Anders had Jezus mensen niet opgeroepen zich te bekeren maar hen opgeroepen slechts te bidden om bekering. De bijbel laat beiden naast elkaar staan en niet in een volgorde van eerst je willen bekeren, dan ontdekken dat je het niet kan en dan bidden om bekering. Jezus woorden waren geen duwtje in de goede richting, oproepen tot iets wat toch niet kon....

Dan krijg je snel passiviteit, mensen die hun hele leven bidden en wachten of het hen toch geschonken wordt.

Dat is de ronduit bijbelse en ook gereformeerde leer.

Wat bedoel je met een actieve houding in het gebed?

[Mara]

En... wat als je nu geen oliebollen lust ? Of je gaat ervan overgeven ? Wat dan te doen ?

[Fjodor]

En... wat als je nu geen oliebollen lust ? Of je gaat ervan overgeven ? Wat dan te doen ?

Dan eet je toch, vertrouwend dat ze uitermate gezond zijn :)

[Gian]

De opdracht, de eis van bekering wordt omgezet door een mens, die er achter komt zich niet te willen, te kunnen bekeren, in een gebed: "Bekeer mij, zo zal ik bekeerd zijn." Jer. 31:18.

Die tekst gaat over Efraïm in ballingschap. Efraïm vraagt of God ze -na gestraft te zijn- terug wil brengen in het land.
Is dit vers dan niet in tegenspraak met de opdracht ons te bekeren?
Ik ben bang dat velen met deze tekst verloren zijn gegaan. Ze werden immers niet bekeerd.