Mara schreef:Sheba schreef:
Mijn misschien enigszins geïrriteerde reactie kwam voort uit het feit dat je in je aanvankelijke post had staan : ik ken jou gezinsomstandigheden. Ipv ik ken jouw gezinsomstandigheden niet.
Excuses. Dat is inderdaad een storend typfoutje geweest, waardoor je me niet begreep.
Wat één woordje uit kan maken he?
Aanvaard hoor...
Sheba schreef:k vind het ook niet erg als je het niet met mij eens ben. Wat ik wel vervelend vind is dat je in veel van je reacties nogal direct reageert met dan gaan ze het stiekum doen etc. Het op zo'n manier formuleert dat het lijkt dat een ieder die er wel voor kiest bepaalde zaken niet te dien bij voorbaat te streng etc. Het een beetje als een "veroordeling" aanvoelt. Misschien ten onrechte?
Niet ieder kind zal dan stiekem gaan doen, maar het is wel een algemeen gehoorde stelling, als je het met andere ouders erover hebt.
Stellingen zijn prima. Maar ze moeten wel op waarheid worden gecontroleerd
Jammer dat je het als veroordeling opvat, want dat is het niet, gezien mijn opmerking eerder.
Ik dacht er anders over toen ik vóór de dingen stond, stelde bij toen ik er middenin stond en nu sta ik er achter.
Zou ik dingen anders hebben gedaan? Ongetwijfeld. Maar de kinderen geven wel aan nu zij volwassen zijn dat ze heel dankbaar zijn voor het feit dat ze niet alles in wet en regel voorgeschreven kregen, maar dat ze ook zaken zelf mochten ondervinden, met ons als veilig vangnet.
Ik denk dat er een verschil zit tussen voorschrijven en voorleven. Of als ik iets voorschrijf, huisregels dat die omdat ik mijzelf ook daaraan probeer te houden.
Ik blijf hoe dan ook verantwoordelijk voor wat er mijn huis binnenkomt. En ook verantwoordelijk voor om uit te leggen waarom. Zolang dat niet tegen het Woord in gaat...
Zouden wij allemaal, dus ook onze kinderen, van nature allemaal niet beginnen te "steigeren" als we voor ons gevoel beknot worden? Willen we ons wel aan bijvoorbeeld Gods Wetten houden? Snap he wat ik bedoel? Van nature zoeken we overal uitvluchten voor, proberen we er onderuit te komen. Denken we onszelf staande te kunnen houden.
Een "filter" zie ik als een hulpmiddel om te strijden tegen de zonde. De Heere heeft mensen wijsheid gegeven om zoiets te maken. Wie ben ik dan om dar "hulpmiddel" af te slaan voor onszelf en onze kinderen?
Mijn man gelooft niet in een internetfilter en ik ben hem daarin gevolgd. Er is bij ons in huis nooit sprake geweest van misbruik.
Als wij het wel zouden hebben, zouden de kinderen daar geen voordeel van hebben, zij hebben immers hun eigen smartphone.
Op de Hogescholen en Universiteiten zijn geen filters. Op sommige middelbare wel maar die worden door veel kinderen omzeild.
En wij hebben dat filter helaas wel nodig. Ik ben geneigd tot alle kwaad. En ik merk dat we veel genadetijd verspillen door naar veel dingen te gaan kijken als dat filter er niet is.
En ook onze kinderen hoor... En we zijn wat blij dat we op de mobiele apparaten tijdslimieten kunnen instellen.
En nigmaals ik had het over 12 -13 jarigen.
Kunnen ze een filter omzeilen. Ja heus wel... Maar ook niet ieder kind doet dat. En als ze het doen weten ze heel goed dat ze fout bezig zijn.
Dan komen we toch weer op een vergelijking.
Vanwege het gevaar zet ik om de diepe sloot waarin ze kunnen verdrinken een hek. Ben ik dan zeker dat ze nooit over dat hek heen gaan? Nee. Maar als ze het doen weten ze dat ze fout bezig zijn. En ik heb hen zoveel als in mijn vermogen ligt. Afgeschermd van iets waar ze (nog) niet aan toe zijn of wat gewoon te gevaarlijk is. Er gaat een waarschuwing vanuit!
En ja, ook dan moet je als ouder blijven communiceren wat de gevaren zijn en waarom.
En steaks als ze nog ouder zijn? En niet meer op school beschermd worden? Dan hebben ze geleerd dat er grenzen zijn. En ook geleerd erover te spreken.
Ben ik verzekerd dat ze nooit iets zondigs doen? Uiteraard niet.
Sheba schreef:Dan vraag ik mij af. Ben je star als je aan je ( onderbouwde) principes vasthoudt? Als je niet met de tijd meegaat?
Nee Sheba, dan ben je niet star, maar het wordt anders.
Bij ons in de kerk zijn nog vrouwen die een hoed op hebben, hun dochters die ook hebben laten dragen, maar dan zijn de meiden volwassen en laten ze hem af.
De eerste moeder die dat toestond, werd ook met de nek aangekeken. Maar zij zei: Ik ben blij dat mijn dochter elke zondag naast me zit.
Natuurlijk is die moeder blij... Maar tegelijkertijd heb ik het idee dat er wel heel snel om de lieve vrede toegestemd wordt in bepaalde zaken. Is dat echt alleen daarom? Of weten de ouders zelf al niet meer waarom iets wel of niet. En van waaruit iets wel of niet?
( en hiermee zeg ik niet dat dat zo bij de jou genoemde moeder zo is)
Ik begrijp jouw vragen, echt, en je hoeft het niet met me eens te zijn. Ik laat alleen een andere kant zien en dat lukt me blijkbaar niet zo goed, omdat jij denkt dat ik mijn mening op wil dringen. Verre van dat dus!
Ik hoop dat het zo opgehelderd is?

Opgehelderd!