Er zijn dorpen waar met elkaar allemaal kent en bijstaat. (persoonlijk niets voor mij, ik wordt helemaal niet goed van die sociale controle)
Er zijn grote dorpen, met flats. Daar ken je niet altijd je buren. Je weet wie het zijn. Zo bij ons in de flat: toen ik nachtdienst had, wilde ik heerlijk gaan slapen, zijn ze beneden een badkamer aan het uitboren. Heerlijk als je al meer dan 24 uur wakker bent en wilt gaan slapen. Maar we weten nog steeds niet of die vrouw nu is verhuisd of is overleden... Dat is ook jammer, je kunt zo elkaar ook niet helpen en bij staan. Moet ik er wel bij zeggen dat dit alleen bij haar was, met de andere buren hebben we vaker een praatje.
Er zijn steden, waar men zich niet om elkaar bekommerd. Ik zie dat heel veel in het ziekenhuis. Je wilt niet weten hoe vaak wij vragen om een contactpersoon (er kan tenslotte iets gebeuren of nodig zijn) en dat mensen alleen een collega op kunnen geven, een verre neef waarvan ze niet eens weten waar die precies woont en ook geen telefoonnummer bij de hand heeft. Dat gebeurt echt heel veel. Mensen die nooit bezoek krijgen (o ja, alleen als ze net overleden zijn, kamers vol
)
Dan heb ik het niet over ambulancepersoneel, buschauffeurs, agenten die afgetuigd worden omdat ze hun werk doen.
Ik denk dat het inderdaad naief is om te denken dat het wel mee valt als je persoonlijk er geen last van hebt. Welkom in de wijde wereld, met name de steden (met veel donkergekleurde medelanders).
Een lepel vol vriendelijkheid helpt de ander om de waarheid te slikken.
