In de tijd van vader Smytegelt moest deze begenadigde kandidaat bijna 2 jaar wachten op zijn eerste beroep, dat naar Borssele. In die tijd waren er volop genoeg orthodoxe predikanten en kandidaten. De 'markt' zag er toen totaal anders uit. Meer aanbod van predikers dan gemeenten, overigens allemaal Nederduitsch Hervormd. Ook lees ik in de dissertatie over Gomarus dat deze begenadigde professor, toen hij (nog) predikant werd het zo stelde dat ieder beroep aanvaard diende te worden, behalve als er 'stuiting' in het gemoed was. Waarom? 'Omdat zulkx de wille des Heeren is' zo sprak hij en handelde hij ook. 'Het is gelijk so wie bij het beroepen van een kandidaat voor het ambt van ouderling of diaken. Alleen als men stuiting gevoelt, kan men dit niet aannemen. Anders behoort men het wel aan te nemen.' Hij sprak niet over later ingevoerde termen als 'losmaking' e.d. Ook wijlen ds. W. Hage nam vaak een beroep aan. Ik hoorde het hem zelf vertellen: 'Als ik geen stuiting had, maar ik was aan een andere plaats toe, nam ik het aan. Men vroeg mij dan vaak: 'Wat hebt u ervoor, dominee?' Dan antwoordde hij gevat: 'Wat hebben jullie ervoor dat ik blijven moet?' Hij zei dan, zoals hij dat alleen kon: 'Er zijn er drie blij als ik een beroep aanneem. De gemeente waar ik heenga, de gemeente waar ik wegga (zeker een deel daarvan!) en mijn vrouw. Die krijgt weer nieuwe vloerbedekking.' En dan lachten zijn pretoogjes.

claus schreef:In de tijd van vader Smytegelt moest deze begenadigde kandidaat bijna 2 jaar wachten op zijn eerste beroep, dat naar Borssele. In die tijd waren er volop genoeg orthodoxe predikanten en kandidaten. De 'markt' zag er toen totaal anders uit. Meer aanbod van predikers dan gemeenten, overigens allemaal Nederduitsch Hervormd. Ook lees ik in de dissertatie over Gomarus dat deze begenadigde professor, toen hij (nog) predikant werd het zo stelde dat ieder beroep aanvaard diende te worden, behalve als er 'stuiting' in het gemoed was. Waarom? 'Omdat zulkx de wille des Heeren is' zo sprak hij en handelde hij ook. 'Het is gelijk so wie bij het beroepen van een kandidaat voor het ambt van ouderling of diaken. Alleen als men stuiting gevoelt, kan men dit niet aannemen. Anders behoort men het wel aan te nemen.' Hij sprak niet over later ingevoerde termen als 'losmaking' e.d. Ook wijlen ds. W. Hage nam vaak een beroep aan. Ik hoorde het hem zelf vertellen: 'Als ik geen stuiting had, maar ik was aan een andere plaats toe, nam ik het aan. Men vroeg mij dan vaak: 'Wat hebt u ervoor, dominee?' Dan antwoordde hij gevat: 'Wat hebben jullie ervoor dat ik blijven moet?' Hij zei dan, zoals hij dat alleen kon: 'Er zijn er drie blij als ik een beroep aanneem. De gemeente waar ik heenga, de gemeente waar ik wegga (zeker een deel daarvan!) en mijn vrouw. Die krijgt weer nieuwe vloerbedekking.' En dan lachten zijn pretoogjes.

OK, claus, helder. Maar hoe moet dat in de GG-praktijk (en ook bij de GGiN, OGGN). Iedere kandidaat krijgt beroepen. Hoe weet je dan naar welke van de 32 gemeentes (kand. Bredeweg bijvoorbeeld) gaan moet? Of anders gevraagd: Had kand. Boeder dan direct het beroep naar Meeuwen i.c.m. Sprang-Capelle aan moeten nemen in jou visie? M.a.w.: Ik denk dat er altijd een spreken van de hemel moet komen om de weg te kunnen bewandelen die je gaan moet. Dan kun je zeggen: Altijd aannemen, tenzij het gestuit wordt. Maar ik lees in mijn Bijbel van Mozes: Indien Uw aangezicht niet met ons meegaat, doe ons van hier niet optrekken.

Ten eerste is hetgeen ik uitbeeldde niet mijn visie, maar het was de visie van onze grote voorman prof. Gomarus. Ten tweede betreft het hier kandidaten tot de heilige dienst en ook in de tijd van Smytegelt kreeg men soms meer dan één beroep en legde men die zaak zeker de Heere in het gebed voor. Maar, Gomarus bedoelde (je moet de achtergrond van zijn tijd in ogenschouw nemen + dat er toen ruim voldoende predikanten waren!) dat een geordend predikant het eerste beroep aan moest nemen, tenzij er stuiting was. Dat deed hij zelf ook. Hij nam het beroep naar Saumur in Frankrijk aan vanuit Middelburg, waar hij stond, hoewel Suamur een veel kleinere gemeente was. Het traktement lag in die eeuwen ook finaal anders. Nog is er in de vaderlandse kerk sprake van kandidaatsgemeenten, gemeenten voor een tweede ronde enz. Bij de GG(in Ned.) en OGG is zoiets ondenkbaar, omdat men daar een chronisch ernstig tekort heeft aan leraren. Dan is de vraag-aanbod-situatie radicaal anders.
Maar wijlen ds. Hage hield altijd van een zekere nuchterheid. Dat overtrokkene lag hem niet. Alsof men bij elk beroep welhaast een Goddelijke aanwijzing moest hebben. Ook hij gebruikte het item van ,stuiting in het hart'. Maar uitdrukkingen als 'die leraar staat los van zijn huidige gemeente' e.d. vond hij onbijbels.

Luther schreef:

claus schreef:In de tijd van vader Smytegelt moest deze begenadigde kandidaat bijna 2 jaar wachten op zijn eerste beroep, dat naar Borssele. In die tijd waren er volop genoeg orthodoxe predikanten en kandidaten. De 'markt' zag er toen totaal anders uit. Meer aanbod van predikers dan gemeenten, overigens allemaal Nederduitsch Hervormd. Ook lees ik in de dissertatie over Gomarus dat deze begenadigde professor, toen hij (nog) predikant werd het zo stelde dat ieder beroep aanvaard diende te worden, behalve als er 'stuiting' in het gemoed was. Waarom? 'Omdat zulkx de wille des Heeren is' zo sprak hij en handelde hij ook. 'Het is gelijk so wie bij het beroepen van een kandidaat voor het ambt van ouderling of diaken. Alleen als men stuiting gevoelt, kan men dit niet aannemen. Anders behoort men het wel aan te nemen.' Hij sprak niet over later ingevoerde termen als 'losmaking' e.d. Ook wijlen ds. W. Hage nam vaak een beroep aan. Ik hoorde het hem zelf vertellen: 'Als ik geen stuiting had, maar ik was aan een andere plaats toe, nam ik het aan. Men vroeg mij dan vaak: 'Wat hebt u ervoor, dominee?' Dan antwoordde hij gevat: 'Wat hebben jullie ervoor dat ik blijven moet?' Hij zei dan, zoals hij dat alleen kon: 'Er zijn er drie blij als ik een beroep aanneem. De gemeente waar ik heenga, de gemeente waar ik wegga (zeker een deel daarvan!) en mijn vrouw. Die krijgt weer nieuwe vloerbedekking.' En dan lachten zijn pretoogjes.

OK, claus, helder. Maar hoe moet dat in de GG-praktijk (en ook bij de GGiN, OGGN). Iedere kandidaat krijgt beroepen. Hoe weet je dan naar welke van de 32 gemeentes (kand. Bredeweg bijvoorbeeld) gaan moet? Of anders gevraagd: Had kand. Boeder dan direct het beroep naar Meeuwen i.c.m. Sprang-Capelle aan moeten nemen in jou visie? M.a.w.: Ik denk dat er altijd een spreken van de hemel moet komen om de weg te kunnen bewandelen die je gaan moet. Dan kun je zeggen: Altijd aannemen, tenzij het gestuit wordt. Maar ik lees in mijn Bijbel van Mozes: Indien Uw aangezicht niet met ons meegaat, doe ons van hier niet optrekken.

Er stond ook een moois stukje van Ds. Sonnevelt in de Saambinder, wat gedeeltelijk over deze materie gaat. Lezenswaardig.

Mister schreef:

Luther schreef:

claus schreef:In de tijd van vader Smytegelt moest deze begenadigde kandidaat bijna 2 jaar wachten op zijn eerste beroep, dat naar Borssele. In die tijd waren er volop genoeg orthodoxe predikanten en kandidaten. De 'markt' zag er toen totaal anders uit. Meer aanbod van predikers dan gemeenten, overigens allemaal Nederduitsch Hervormd. Ook lees ik in de dissertatie over Gomarus dat deze begenadigde professor, toen hij (nog) predikant werd het zo stelde dat ieder beroep aanvaard diende te worden, behalve als er 'stuiting' in het gemoed was. Waarom? 'Omdat zulkx de wille des Heeren is' zo sprak hij en handelde hij ook. 'Het is gelijk so wie bij het beroepen van een kandidaat voor het ambt van ouderling of diaken. Alleen als men stuiting gevoelt, kan men dit niet aannemen. Anders behoort men het wel aan te nemen.' Hij sprak niet over later ingevoerde termen als 'losmaking' e.d. Ook wijlen ds. W. Hage nam vaak een beroep aan. Ik hoorde het hem zelf vertellen: 'Als ik geen stuiting had, maar ik was aan een andere plaats toe, nam ik het aan. Men vroeg mij dan vaak: 'Wat hebt u ervoor, dominee?' Dan antwoordde hij gevat: 'Wat hebben jullie ervoor dat ik blijven moet?' Hij zei dan, zoals hij dat alleen kon: 'Er zijn er drie blij als ik een beroep aanneem. De gemeente waar ik heenga, de gemeente waar ik wegga (zeker een deel daarvan!) en mijn vrouw. Die krijgt weer nieuwe vloerbedekking.' En dan lachten zijn pretoogjes.

OK, claus, helder. Maar hoe moet dat in de GG-praktijk (en ook bij de GGiN, OGGN). Iedere kandidaat krijgt beroepen. Hoe weet je dan naar welke van de 32 gemeentes (kand. Bredeweg bijvoorbeeld) gaan moet? Of anders gevraagd: Had kand. Boeder dan direct het beroep naar Meeuwen i.c.m. Sprang-Capelle aan moeten nemen in jou visie? M.a.w.: Ik denk dat er altijd een spreken van de hemel moet komen om de weg te kunnen bewandelen die je gaan moet. Dan kun je zeggen: Altijd aannemen, tenzij het gestuit wordt. Maar ik lees in mijn Bijbel van Mozes: Indien Uw aangezicht niet met ons meegaat, doe ons van hier niet optrekken.

Er stond ook een moois stukje van Ds. Sonnevelt in de Saambinder, wat gedeeltelijk over deze materie gaat. Lezenswaardig.

Mwah. Ik vond dat stukje erg uitpluizerig; als er iemand hier op refoforum zo de statistieken zou hebben geraadpleegd zou die bijdrage allang in de prullenbak zijn verdwenen. Al gaf ds. Sonnevelt dat ook wel weer aan.

Maar 't leest wel lekker weg .

Erasmiaan schreef:

Mister schreef:

Luther schreef:

claus schreef:In de tijd van vader Smytegelt moest deze begenadigde kandidaat bijna 2 jaar wachten op zijn eerste beroep, dat naar Borssele. In die tijd waren er volop genoeg orthodoxe predikanten en kandidaten. De 'markt' zag er toen totaal anders uit. Meer aanbod van predikers dan gemeenten, overigens allemaal Nederduitsch Hervormd. Ook lees ik in de dissertatie over Gomarus dat deze begenadigde professor, toen hij (nog) predikant werd het zo stelde dat ieder beroep aanvaard diende te worden, behalve als er 'stuiting' in het gemoed was. Waarom? 'Omdat zulkx de wille des Heeren is' zo sprak hij en handelde hij ook. 'Het is gelijk so wie bij het beroepen van een kandidaat voor het ambt van ouderling of diaken. Alleen als men stuiting gevoelt, kan men dit niet aannemen. Anders behoort men het wel aan te nemen.' Hij sprak niet over later ingevoerde termen als 'losmaking' e.d. Ook wijlen ds. W. Hage nam vaak een beroep aan. Ik hoorde het hem zelf vertellen: 'Als ik geen stuiting had, maar ik was aan een andere plaats toe, nam ik het aan. Men vroeg mij dan vaak: 'Wat hebt u ervoor, dominee?' Dan antwoordde hij gevat: 'Wat hebben jullie ervoor dat ik blijven moet?' Hij zei dan, zoals hij dat alleen kon: 'Er zijn er drie blij als ik een beroep aanneem. De gemeente waar ik heenga, de gemeente waar ik wegga (zeker een deel daarvan!) en mijn vrouw. Die krijgt weer nieuwe vloerbedekking.' En dan lachten zijn pretoogjes.

OK, claus, helder. Maar hoe moet dat in de GG-praktijk (en ook bij de GGiN, OGGN). Iedere kandidaat krijgt beroepen. Hoe weet je dan naar welke van de 32 gemeentes (kand. Bredeweg bijvoorbeeld) gaan moet? Of anders gevraagd: Had kand. Boeder dan direct het beroep naar Meeuwen i.c.m. Sprang-Capelle aan moeten nemen in jou visie? M.a.w.: Ik denk dat er altijd een spreken van de hemel moet komen om de weg te kunnen bewandelen die je gaan moet. Dan kun je zeggen: Altijd aannemen, tenzij het gestuit wordt. Maar ik lees in mijn Bijbel van Mozes: Indien Uw aangezicht niet met ons meegaat, doe ons van hier niet optrekken.

Er stond ook een moois stukje van Ds. Sonnevelt in de Saambinder, wat gedeeltelijk over deze materie gaat. Lezenswaardig.

Mwah. Ik vond dat stukje erg uitpluizerig; als er iemand hier op refoforum zo de statistieken zou hebben geraadpleegd zou die bijdrage allang in de prullenbak zijn verdwenen. Al gaf ds. Sonnevelt dat ook wel weer aan.

Maar 't leest wel lekker weg .

Als je goed het artikel aandachtig leest kun je juist concluderen dat hij tegen dat uitpluizerige is.

Ja klopt; maar ondertussen doet hij het zelf ook .

Ander schreef:Beroepingswerk blijft interessant. Drie kandidaten bij de GG. Eén kandidaat staat 'ledig' op de markt maar heeft wel een aantal beroepen, dus dat komt ook wel goed, zoals altijd. Er is bij mijn weten nooit een kandidaat zonder beroepen gebleven. In andere kerken is dat anders.

Uitzonderingen bevestigen de regel. Ik meen dat de kandidaten De Gier en F. Harinck zeer lang hebben moeten wachten op een eerste beroep.

Is dat niet al even geleden? Volgens mij is het predikantentekort tegenwoordig zo groot dat als er een kandidaat is, hij zeker beroepen krijgt. Dus zijn die uitzonderingen ook niet verleden tijd?

Marnix schreef:Is dat niet al even geleden? Volgens mij is het predikantentekort tegenwoordig zo groot dat als er een kandidaat is, hij zeker beroepen krijgt. Dus zijn die uitzonderingen ook niet verleden tijd?

Het predikantentekort was toen véél groter.

Ik weet dit overigens niet, van ds. De Gier en ds. F. Harinck.

Wel weet ik dat ds. J.W. Kersten heel lang heeft gelopen voordat hij een beroep aan kon nemen.

Erasmiaan schreef:Wel weet ik dat ds. J.W. Kersten heel lang heeft gelopen voordat hij een beroep aan kon nemen.

Dat was nog in de tijd voordat de stoel werd uitgevonden?

Mister schreef:

Erasmiaan schreef:Wel weet ik dat ds. J.W. Kersten heel lang heeft gelopen voordat hij een beroep aan kon nemen.

Dat was nog in de tijd voordat de stoel werd uitgevonden?

Erasmiaan schreef:

Marnix schreef:Is dat niet al even geleden? Volgens mij is het predikantentekort tegenwoordig zo groot dat als er een kandidaat is, hij zeker beroepen krijgt. Dus zijn die uitzonderingen ook niet verleden tijd?

Het predikantentekort was toen véél groter.

Ik weet dit overigens niet, van ds. De Gier en ds. F. Harinck.

Wel weet ik dat ds. J.W. Kersten heel lang heeft gelopen voordat hij een beroep aan kon nemen.

Ja dat klopt, ook ds. De Gier en ds. F. Harinck moesten erg lang wachten.
Nog lang niet zo lang als kandidaat Boeder momenteel. Bovendien heeft de laatstgenoemde inmiddels 7 beroepen.

Luther schreef:

Erasmiaan schreef:

Marnix schreef:Is dat niet al even geleden? Volgens mij is het predikantentekort tegenwoordig zo groot dat als er een kandidaat is, hij zeker beroepen krijgt. Dus zijn die uitzonderingen ook niet verleden tijd?

Het predikantentekort was toen véél groter.

Ik weet dit overigens niet, van ds. De Gier en ds. F. Harinck.

Wel weet ik dat ds. J.W. Kersten heel lang heeft gelopen voordat hij een beroep aan kon nemen.

Ja dat klopt, ook ds. De Gier en ds. F. Harinck moesten erg lang wachten.
Nog lang niet zo lang als kandidaat Boeder momenteel. Bovendien heeft de laatstgenoemde inmiddels 7 beroepen.

Wacht hij op een beter aanbod, of een speciaal teken van de hemel?

Want hij moet toch de beroepen aan de hand van de Schrift beoordelen, en niet aan speciale tekenen...

Bert Mulder schreef:Wacht hij op een beter aanbod, of een speciaal teken van de hemel?
Want hij moet toch de beroepen aan de hand van de Schrift beoordelen, en niet aan speciale tekenen...

Nou, laten we het even loskoppelen van kandidaat Boeder, maar even in het algemeen de volgende vraag stellen: Wat bedoel je met 'beoordelen aan de hand van de Schrift' enerzijds en 'speciale tekenen' anderzijds? Volgens mij is het erg belangrijk dat een predikant zeker weet dat hij op een bepaalde plaats moet zijn.