Kraamperikelen...
-
Wilma van den Berg
- Berichten: 3849
- Lid geworden op: 17 okt 2005, 16:24
Het is rond 07.45 als mijn telefoon gaat. Ik kijk op de wekker… Goed geslapen, dat terwijl ik de hele nacht op wacht heb gezeten voor bevallingen. Ik neem op, de zorglijn, zoals ik wel verwacht. Er is toch nog een bevalling! Het was nog niet zo heel ver met de bevalling maar omdat het druk op de weg is, word ik er vroeg bij geroepen.
Ik spring m´n bed uit, fatsoeneer mezelf en schiet mn uniform aan.
Ik zit in de auto en irriteer me aan de drukte op de weg. Tuurlijk kom ik in de file, zelfs op een provinciale weg… Gelukkig, ik ben er binnen het uur. Dat is wat er van ons kraamverzorgenden verwacht word!
Ik parkeer m´n auto en zoek snel het juiste huisnummer op. Ik bel aan, meneer doet open. ´Goedemorgen, de kraamverzorgende! Ben ik nog op tijd?´ Ja hoor was het antwoord. Opgelucht stap ik binnen, en stel me voor!
Ik hang m´n jas op en loop vervolgens snel de trap op. Ik zie de nieuwe moeder op de rand van het bed zitten, al puffend. Ik laat haar nog even d´r wee uitpuffen en kijk ondertussen de kamer rond… Mevrouw en meneer lijken alleen te zijn… Meneer komt boven en ik vraag waar de huisarts is… (*in sommige kleine dorpjes doet de huisarts nog het kraambed!) ‘Die is naar huis, hij zei dat de kraamzuster wel zou aangeven als het menes is…’
Ik schrik lichtelijk want zoiets had k nog nooit bij de hand gehad…
De zoveel honderd bevallingen die ik heb gezien waren ALTIJD onder begeleiding van een verloskundige of huisarts… Mevrouw is inmiddels door de wee heen en is weer aanspreekbaar! Ik stel mezelf voor en ga naast haar zitten. Angela, 34 jaar, stevig postuur, blozend gezicht. Ik vraag haar ook nog maar eens naar de huisarts. Ze vertelt me dat hij een uur geleden weg is gegaan, had nog even ‘getoucheerd’ (kijken hoeveel centimeter ontsluiting er is) en vertelde dat als er wat was ze direct moesten bellen, maar dat zou ik dus aan moeten geven. Angela had een uur geleden 4cm ontsluiting. Ik vraag haar of haar vliezen gebroken waren. Niet dus.
Ik zit wat te rekenen in mn hoofd, een uur geleden 4cm… zeg dat ze nu zo´n 5 a 6 cm heeft… hoelang zou het dan duren voordat ze volledige ontsluiting heeft? Bevallingen zijn niet uit te rekenen… dus ik besluit nu het nog kon alvast wat spulletjes klaar te leggen.
Ik loop naar de babykamer en speur naar kleertjes, luiertjes, rompertjes, sokjes, hydrofiele doeken en kruiken. Echt snel kon ik alles niet vinden, overal laatjes, deurtjes en kastjes… Uiteindelijk had ik toch alles gevonden. Ik leg het neer bij moeder op bed en vertel dat ik de kruiken maar ga vullen. Beneden duurt de waterkoker er langer over dan ik wil. Ik loop ondertussen even naar boven en check even de toestand van mevrouw. Nog niet heel veel verandering. Opgelucht loop ik naar beneden om de kruiken te vullen. Eenmaal gevuld wikkel ik boven de kleertjes en hydrofiele doeken om de kruik. Ik hoor dat de ademhaling van Angela ademhaling intenser wordt.
Angela wordt tijdens de weeën steeds een stukje onrustiger. Ik ga naast haar zitten en zeg dat ze het goed doet.
Ook informeer ik of het ‘anders voelt’ dan de voorgaande weeën. Dat kon ze nog niet zeggen. Oke, nog even rust in de tent dus. Ik zeg haar nu dat als ze wat druk gevoel gaat voelen, dat ze dat direct moet zeggen.
Zo zitten we nog een half uurtje samen in de slaapkamer. Ik klets wat met meneer en hou ondertussen Angela in de gaten. Tot het moment dat Angela aangeeft dat ze het kindje voelt zakken en dat het drukt …. Ik instrueer meneer dat hij de dokter moet bellen. Hij grijpt z’n telefoon en kiest het vooringeprogrammeerde nummer. ‘De dokter komt er aan’ was het antwoord als hij neer legt.
Ik voel me een soort onrustig worden. Wat nu als ‘het’ nog niet zover is… ga ik dan nu niet gigantisch af t.o.v. de dokter? Ik verwerp de gedachten gauw en stel mevrouw gerust. Ik zeg haar dat ze nog even door moet gaan met puffen. Ik check nog maar eens of ik alles wel klaar heb liggen.
Na zo’n 7 min. Gaat de deurbel. De dokter! Ik doe open, hij volgt me naar boven. “Zo” zegt hij, “dus het is zover?” Hij trekt zn handschoenen aan en Angela moet op haar rug gaan liggen. De dokter toucheert, 10CM! (*ik voel me lichtelijk trots worden!). “Nou, dan gaan we maar beginnen he?” Was zijn antwoord en hij breekt de vliezen...
Na een aantal persweeën pakt de dokter zijn doptone (*apparaatje waarmee de hartslag van de baby te horen is). Alles goed met de kleine spruit! Na nog een aantal persweeën, kijkt de dokter mij aan en strekt z’n hand naar me uit, inclusief doptone. Ik kijk hem niet begrijpend aan, wat bedoelt deze dokter? Ik begrijp het, hij wil wat gel voor de doptone hebben. Blijkt niet zo te zijn. Hij geeft mij de eer om het kindje op te zoeken d.m.v. de doptone!
Ik maak in gedachte een klein vreugdesprongetje! Ik pak het apparaatje aan en loop naar Angela. De dokter wijst me de plek waar ik ongeveer zou moeten gaan zoeken… Na een aantal seconde komt er naast het krakende geluid ook een ander geluid uit de doptone… kdoenkkdoenkkdoenkkdoenkkdoenk! GEVONDEN!!! Het kindje kdoenkt er vrolijk op los, alles nog goed!
Na zo’n 45 minuten persen komt er een prachtig jongentje ter wereld. Louis! Louis maakt het goed. Er heerst een triomfantelijke sfeer bij de ouders en er verschijnt een tevreden blik bij de dokter… en bij ik? Ik voel me trots…
Namen zijn veranderd evenals kleine details
Ik spring m´n bed uit, fatsoeneer mezelf en schiet mn uniform aan.
Ik zit in de auto en irriteer me aan de drukte op de weg. Tuurlijk kom ik in de file, zelfs op een provinciale weg… Gelukkig, ik ben er binnen het uur. Dat is wat er van ons kraamverzorgenden verwacht word!
Ik parkeer m´n auto en zoek snel het juiste huisnummer op. Ik bel aan, meneer doet open. ´Goedemorgen, de kraamverzorgende! Ben ik nog op tijd?´ Ja hoor was het antwoord. Opgelucht stap ik binnen, en stel me voor!
Ik hang m´n jas op en loop vervolgens snel de trap op. Ik zie de nieuwe moeder op de rand van het bed zitten, al puffend. Ik laat haar nog even d´r wee uitpuffen en kijk ondertussen de kamer rond… Mevrouw en meneer lijken alleen te zijn… Meneer komt boven en ik vraag waar de huisarts is… (*in sommige kleine dorpjes doet de huisarts nog het kraambed!) ‘Die is naar huis, hij zei dat de kraamzuster wel zou aangeven als het menes is…’
Ik schrik lichtelijk want zoiets had k nog nooit bij de hand gehad…
De zoveel honderd bevallingen die ik heb gezien waren ALTIJD onder begeleiding van een verloskundige of huisarts… Mevrouw is inmiddels door de wee heen en is weer aanspreekbaar! Ik stel mezelf voor en ga naast haar zitten. Angela, 34 jaar, stevig postuur, blozend gezicht. Ik vraag haar ook nog maar eens naar de huisarts. Ze vertelt me dat hij een uur geleden weg is gegaan, had nog even ‘getoucheerd’ (kijken hoeveel centimeter ontsluiting er is) en vertelde dat als er wat was ze direct moesten bellen, maar dat zou ik dus aan moeten geven. Angela had een uur geleden 4cm ontsluiting. Ik vraag haar of haar vliezen gebroken waren. Niet dus.
Ik zit wat te rekenen in mn hoofd, een uur geleden 4cm… zeg dat ze nu zo´n 5 a 6 cm heeft… hoelang zou het dan duren voordat ze volledige ontsluiting heeft? Bevallingen zijn niet uit te rekenen… dus ik besluit nu het nog kon alvast wat spulletjes klaar te leggen.
Ik loop naar de babykamer en speur naar kleertjes, luiertjes, rompertjes, sokjes, hydrofiele doeken en kruiken. Echt snel kon ik alles niet vinden, overal laatjes, deurtjes en kastjes… Uiteindelijk had ik toch alles gevonden. Ik leg het neer bij moeder op bed en vertel dat ik de kruiken maar ga vullen. Beneden duurt de waterkoker er langer over dan ik wil. Ik loop ondertussen even naar boven en check even de toestand van mevrouw. Nog niet heel veel verandering. Opgelucht loop ik naar beneden om de kruiken te vullen. Eenmaal gevuld wikkel ik boven de kleertjes en hydrofiele doeken om de kruik. Ik hoor dat de ademhaling van Angela ademhaling intenser wordt.
Angela wordt tijdens de weeën steeds een stukje onrustiger. Ik ga naast haar zitten en zeg dat ze het goed doet.
Ook informeer ik of het ‘anders voelt’ dan de voorgaande weeën. Dat kon ze nog niet zeggen. Oke, nog even rust in de tent dus. Ik zeg haar nu dat als ze wat druk gevoel gaat voelen, dat ze dat direct moet zeggen.
Zo zitten we nog een half uurtje samen in de slaapkamer. Ik klets wat met meneer en hou ondertussen Angela in de gaten. Tot het moment dat Angela aangeeft dat ze het kindje voelt zakken en dat het drukt …. Ik instrueer meneer dat hij de dokter moet bellen. Hij grijpt z’n telefoon en kiest het vooringeprogrammeerde nummer. ‘De dokter komt er aan’ was het antwoord als hij neer legt.
Ik voel me een soort onrustig worden. Wat nu als ‘het’ nog niet zover is… ga ik dan nu niet gigantisch af t.o.v. de dokter? Ik verwerp de gedachten gauw en stel mevrouw gerust. Ik zeg haar dat ze nog even door moet gaan met puffen. Ik check nog maar eens of ik alles wel klaar heb liggen.
Na zo’n 7 min. Gaat de deurbel. De dokter! Ik doe open, hij volgt me naar boven. “Zo” zegt hij, “dus het is zover?” Hij trekt zn handschoenen aan en Angela moet op haar rug gaan liggen. De dokter toucheert, 10CM! (*ik voel me lichtelijk trots worden!). “Nou, dan gaan we maar beginnen he?” Was zijn antwoord en hij breekt de vliezen...
Na een aantal persweeën pakt de dokter zijn doptone (*apparaatje waarmee de hartslag van de baby te horen is). Alles goed met de kleine spruit! Na nog een aantal persweeën, kijkt de dokter mij aan en strekt z’n hand naar me uit, inclusief doptone. Ik kijk hem niet begrijpend aan, wat bedoelt deze dokter? Ik begrijp het, hij wil wat gel voor de doptone hebben. Blijkt niet zo te zijn. Hij geeft mij de eer om het kindje op te zoeken d.m.v. de doptone!
Ik maak in gedachte een klein vreugdesprongetje! Ik pak het apparaatje aan en loop naar Angela. De dokter wijst me de plek waar ik ongeveer zou moeten gaan zoeken… Na een aantal seconde komt er naast het krakende geluid ook een ander geluid uit de doptone… kdoenkkdoenkkdoenkkdoenkkdoenk! GEVONDEN!!! Het kindje kdoenkt er vrolijk op los, alles nog goed!
Na zo’n 45 minuten persen komt er een prachtig jongentje ter wereld. Louis! Louis maakt het goed. Er heerst een triomfantelijke sfeer bij de ouders en er verschijnt een tevreden blik bij de dokter… en bij ik? Ik voel me trots…
Namen zijn veranderd evenals kleine details
God said: "Fear not, for I have redeemed you; I have summoned you by name; you are Mine."
-
JolandaOudshoorn
- Berichten: 11271
- Lid geworden op: 15 mar 2006, 20:53
- Locatie: Groot Ammers
-
JolandaOudshoorn
- Berichten: 11271
- Lid geworden op: 15 mar 2006, 20:53
- Locatie: Groot Ammers
-
Wilma van den Berg
- Berichten: 3849
- Lid geworden op: 17 okt 2005, 16:24
Partuswacht = bevallingswachtjvdg schreef:Ik heb vast iets gemist, maar wat is partuswacht?Tiberius schreef:Ze zit nog op partuswacht.JolandaOudshoorn schreef:Wanneer komt de volgende
Euhm inmiddels niet meer op partuswacht hoor!
Wel druk aan t werk 
dus even geduld God said: "Fear not, for I have redeemed you; I have summoned you by name; you are Mine."
Sterkte Daphne!Daphne schreef:Partuswacht = bevallingswachtjvdg schreef:Ik heb vast iets gemist, maar wat is partuswacht?Tiberius schreef:Ze zit nog op partuswacht.JolandaOudshoorn schreef:Wanneer komt de volgende
Euhm inmiddels niet meer op partuswacht hoor!
Als we vrouwen als jullie niet hadden.........
Hij is zwanger....Tiberius schreef:Want?Gert10 schreef:Pfff.... hier kom ik nooit meer; krijg het er warm van.
Hoorde toen ik naar huis reed dat de kraamverzorgster weer meer ingeschakeld moet worden. Om complicaties te voorkomen. We zijn allang niet meer het beste bevallingenland.
--------------
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.