met eveneens studerende (dus niet allemaal afhankelijke, uitsluitend koekjesbakkende vrouwtjes) vrienden (m/v) heb ik hier ooit ook een discussie over gevoerd, de argumenten komen allemaal heerlijk bekend voor
De discussie kwam destijds op gang naar aanleiding van een citaat van prof Kinneging (rechtsfilosoof, hoort bij dat voormalige clubje van BJ Spruijt):
'waarom deze ongelijkheid? Omdat er maar één kapitein op het schip kan zijn. En dat dient de man te zijn, omdat vrouwen het zwakkere geslacht zijn (1 Petrus 3:7). Wat betekent dat? Soms wordt beweerd dat vrouwen minder redelijk zijn, maar doorgaans wordt gesteld dat ze fysiek en mentaal kwetsbaarder zijn. Het archetypische beeld van de man ten opzichte van de vrouw is niet dat van een gids, maar dat van een beschermer. Wat redelijkheid betreft, de vrouw wordt zelfs afgebeeld als een belangrijke raadgeefster voor haar man, al was het maar omdat zij openhartiger kan zijn tegen hem dan de meeste andere mensen.'
Er werd toen zo ongeveer geconcludeerd: Ik ben het in zoverre met Kinneging eens, dat ik ook vind dat een schip nu eenmaal een kapitein (nodig) heeft, en dat kunnen niet twee personen zijn, maar dat is één persoon. Maar volgens mij wordt het beeld al anders als wij Christus als Kapitein van het schip zien. Hij is degene Die de koers aangeeft, Die leidt en beschermt. De man mag daarvan in het huwelijk een afschaduwing zijn, allereerst omdat het zo is vastgelegd in de schepping, secundair vanwege de redenen die Kinneging noemt.
Waar ligt dan precies het probleem? Volgens mij kan dat op twee gebieden liggen.
- de vrouw wil gewoon helemaal geen hoofd boven zich. Ze wil kapitein op haar eigen schip zijn.
Aanvaardt zij dan wel het Hoofd-zijn van Christus over haar leven? Zo ja, waarom dan niet de man, als afschaduwing van Christus? En: als zij de man niet aanvaardt, waarom dan wel Christus, als het Volmaakte Hoofd? Christus heeft nog veel meer de leiding over het leven dan de man dat ooit zou kunnen hebben. Christus moet veel meer gehoorzaamd worden dan dat de man door de vrouw gehoorzaamd moet worden.
-de man is een te onvolmaakt hoofd. Vaak wordt gezegd: ik zou het niet kunnen hebben als ik een man moest gehoorzamen die iets wilde waarvan ik wist dat het onverstandig was. Inderdaad; de man is niet volmaakt. De vrouw ook niet. De onvolmaakte vrouw moet dan dus oordelen dat de onvolmaakte man het bij het verkeerde eind heeft. En dat terwijl zij (of ze het beseffen en aanvaarden of niet) een volmaakt Hoofd hebben. Als de man en de vrouw er beiden naar zoeken om Christus te gehoorzamen, kunnen er inderdaad nog steeds wel meningsverschillen zijn. Maar volgens mij zijn die meningsverschillen dan altijd secundair. En voor die meningsverschillen is het handig dat er dan weer één kapitein is.
Voor de man betekent het niet dat hij carte blanche heeft om zich dan maar te buiten te gaan aan dictatuur. Welnee, Christus staat boven Hem. Christus moet gehoorzaamd worden. Christus moet zelfs nageleefd worden. Dat vraagt van de man zachtmoedigheid, dienen, leiden enzovoorts. En op de gebieden waar het vanuit het Woord niet duidelijk is welke beslissing genomen moet worden (gaan we verhuizen of niet?), heeft de man de opdracht gekregen om de vrouw zo lief te hebben als hij zichzelf liefheeft. En tegelijk moet hij wel de leiding op zich nemen.
Overigens ken ik eigenlijk meer hedendaagse voorbeelden uit mijn vrienden- en kennissenkring waarbij in de praktijk de man-vrouw-verhouden precies andersom zit.
Is die verstoorde verhouding een zonde? En zo ja, waarom levert die onder de observeerders meer hilariteit op dan verootmoediging?
(Het hebreeuws is helaas niet zo goed)
