Nou, daar irriteer ik me ook mateloos aan hoor.Duuk schreef:Zo te lezen heb jij nog geen kinderen :mrgreen:vlinder schreef:En dan ook nog soms ouders die hun kinderen niet waarschuwen. Ook mateloos irritant.
Kleine ergernissen [1]
Klopt, maar wel 5 broertjes en zusjes onder mij die ik ook weleens mee moest nemen. En daarbij, ik heb 2 jaar (toen was ik nog niet eens volgewassen) gehandicapte kinderen van een logeerhuis meegenomen. Ze staan erom bekent dat ze je uitproberen in de kerk. Ik weet wel waar ik het over heb ookal heb ik geen kinderenDuuk schreef:Zo te lezen heb jij nog geen kinderen :mrgreen:vlinder schreef:En dan ook nog soms ouders die hun kinderen niet waarschuwen. Ook mateloos irritant.
Tuurlijk weet ik dat het niet altijd makkelijk is om ze tot stilzitten te manen, soms luisteren ze ook echt niet. maar er zijn ook ouders die hun kinderen maar bootjes laten vouwen met fruitellapapiertjes en 100 keer onder de bank laten verdwijnen. Of gewoon continu zitten praten. Voor ons zat eens een jochie dat heerlijk had ontdekt dat je met je kussen heen en weer kon schuiven over je houten banken. Vervolgens lekker zijn schoenen op het houten plankje van de psalmboekjes. Zijn moeder (ten einde raad) gaf hem een legoboekje en vervolgens hoorde je: die wil ik, en die, en die. Nou dan vraag ik je, neem dan je kind niet mee. De mensen die er achter zaten zijn na het grote gebed en het zingen een halve bank opgeschoven. Mateloos irritant
(uch ik heb gesproken :mrgreen: )
Een lepel vol vriendelijkheid helpt de ander om de waarheid te slikken.
Ik erger me aan al het speelgoed waaar tegenwoordig geluid uit moet komen. En er momenteel een en ander hier door het huis galmt... :roll: :xDuuk schreef:Zo te lezen heb jij nog geen kinderen :mrgreen:vlinder schreef:En dan ook nog soms ouders die hun kinderen niet waarschuwen. Ook mateloos irritant.
(Sommige batterijen er bijvoorbaat al uitgehaald...)
-
jakobmarin
- Berichten: 3523
- Lid geworden op: 04 aug 2004, 13:42
Een heer in de trein
De trein naar den Haag stond op het Centraal Station en ik zat alleen in de coupé, maar even voor we wegreden kwam er een man binnen. Een grote, plompe, door en door Hollandse man van een jaar of zestig, terdege ingebakerd.
‘Goedemorgen,’ zei ik.
Hij antwoordde niet doch begon zich te ontdoen van handschoenen, hoed, sjaal en overjas op een manier of al deze handelingen hem met diepe weerzin vervulden. Geen zonnetje in huis, dat stond wel vast. De hoed legde hij in het bagagenet en de jas hing hij aan het haakje vlak bij het raam. Daarop liet hij zijn grote hoeveelheid kilogrammen op de plaats tegenover mij neer. Aangezien hij gedeeltelijk op zijn jas was gaan zitten, brak het lusje en viel de bovenkant van dit kledingstuk over zijn hoofd heen.
Ik lachte.
Je ziet het in treinen télkens weer gebeuren en mijn gelaatsspieren zijn er eenvoudig niet tegen bestand. De man – de lippen bitter op elkaar geknepen – bleef roerloos zitten en keek mij met zijn sombere zwarte ogen vernietigend aan.
‘Moet jij daar zo om lachen?’ vroeg hij.
De kraag van de jas hing nog steeds over zijn grimmig hoofd als een soort monnikskap.
‘Het spijt me,’ zei ik.
De man verhief zich langzaam en sprak, terwijl hij de jas opvouwde en in het bagagenet legde: ‘Hè, wat leuk. Iemand breekt het lusje van zijn jas. En daar gaat een volwassen vent om zitten lachen.’
‘Ik kan het niet helpen,’ zei ik. ‘Ik moet altijd lachen als ’t gebeurt.
Hij ging weer zitten, legde zijn handen op zijn knieën en stelde vast: ‘Da’s dan een héle vreemde afwijking.’
Deze keer liet ik het bij een knik.
Terwijl ik, om het incident definitief af te ronden, uit het raam begon te kijken, voelde ik dat zijn norse blik nog steeds op mij was gericht.
Na kwam de kelner met zijn blad en de man nam een kop koffie. Daar mijn nek een beetje stijf begon te worden van het krampachtig uit het raam kijken, draaide ik mijn hoofd weer recht. Hij keek niet langer naar mij maar naar de koffie op het klaptafeltje. Nadat hij er suiker ingedaan had, tilde hij het kopje op om het naar zijn lippen te brengen.
Nu zijn treinen volstrekt onberekenbaar.
Vaak liggen ze, lange tijd achtereen, zeer vast in de rails maar op een nooit vooruit te becijferen moment beginnen ze opeens een poosje te bibberen, te zwaaien en te schokken.
Hoe het komt weet ik niet.
Maar vast stond dat onze trein juist zo’n aanval kreeg toen de man de volle kop bijna aan zijn mond had getild, zodat een aanzienlijke hoeveelheid van de koffie op zijn das en op zijn vest terecht kwam.
Weer lachte ik.
Zo weinig mogelijk.
Opnieuw bleef de man geruime tijd roerloos zitten met de bitter toegeknepen lippen en de blik vol verachting op mij gericht.
‘Is dat ook zo leuk?’ vroeg hij eindelijk.
‘Het spijt me,’ zei ik.
Hij haalde een zakdoek te voorschijn en begon daar mee over zijn besmeurde buik te wrijven, mij steeds grimmig in het oog houdend.
‘Iemand bemorst zijn kleding,’ zei hij, ‘o, wat geestig is dat.’
Ik ging maar weer uit het raam zitten kijken en bleef daarmee voortgaan tot we afremden voor Leiden. Daar moest hij wezen want hij stond op, deed jas en sjaal aan en zette zijn hoed op. Toen hij bezig was de coupé te verlaten voegde hij mij nog schamper toe: ‘Ik ga er uit. Misschien moet je daar óók wel om lachen.’
Omdat hij het onder het lopen zei, niet voor zich uit maar naar mij kijkend, stootte hij zijn hoofd zeer krachtig tegen het coupédeurtje en verdween kermend uit het gezicht.
Ik moest inderdaad wéér lachen. Het spijt me. Ik kan het niet helpen.
Simon Carmiggelt
De trein naar den Haag stond op het Centraal Station en ik zat alleen in de coupé, maar even voor we wegreden kwam er een man binnen. Een grote, plompe, door en door Hollandse man van een jaar of zestig, terdege ingebakerd.
‘Goedemorgen,’ zei ik.
Hij antwoordde niet doch begon zich te ontdoen van handschoenen, hoed, sjaal en overjas op een manier of al deze handelingen hem met diepe weerzin vervulden. Geen zonnetje in huis, dat stond wel vast. De hoed legde hij in het bagagenet en de jas hing hij aan het haakje vlak bij het raam. Daarop liet hij zijn grote hoeveelheid kilogrammen op de plaats tegenover mij neer. Aangezien hij gedeeltelijk op zijn jas was gaan zitten, brak het lusje en viel de bovenkant van dit kledingstuk over zijn hoofd heen.
Ik lachte.
Je ziet het in treinen télkens weer gebeuren en mijn gelaatsspieren zijn er eenvoudig niet tegen bestand. De man – de lippen bitter op elkaar geknepen – bleef roerloos zitten en keek mij met zijn sombere zwarte ogen vernietigend aan.
‘Moet jij daar zo om lachen?’ vroeg hij.
De kraag van de jas hing nog steeds over zijn grimmig hoofd als een soort monnikskap.
‘Het spijt me,’ zei ik.
De man verhief zich langzaam en sprak, terwijl hij de jas opvouwde en in het bagagenet legde: ‘Hè, wat leuk. Iemand breekt het lusje van zijn jas. En daar gaat een volwassen vent om zitten lachen.’
‘Ik kan het niet helpen,’ zei ik. ‘Ik moet altijd lachen als ’t gebeurt.
Hij ging weer zitten, legde zijn handen op zijn knieën en stelde vast: ‘Da’s dan een héle vreemde afwijking.’
Deze keer liet ik het bij een knik.
Terwijl ik, om het incident definitief af te ronden, uit het raam begon te kijken, voelde ik dat zijn norse blik nog steeds op mij was gericht.
Na kwam de kelner met zijn blad en de man nam een kop koffie. Daar mijn nek een beetje stijf begon te worden van het krampachtig uit het raam kijken, draaide ik mijn hoofd weer recht. Hij keek niet langer naar mij maar naar de koffie op het klaptafeltje. Nadat hij er suiker ingedaan had, tilde hij het kopje op om het naar zijn lippen te brengen.
Nu zijn treinen volstrekt onberekenbaar.
Vaak liggen ze, lange tijd achtereen, zeer vast in de rails maar op een nooit vooruit te becijferen moment beginnen ze opeens een poosje te bibberen, te zwaaien en te schokken.
Hoe het komt weet ik niet.
Maar vast stond dat onze trein juist zo’n aanval kreeg toen de man de volle kop bijna aan zijn mond had getild, zodat een aanzienlijke hoeveelheid van de koffie op zijn das en op zijn vest terecht kwam.
Weer lachte ik.
Zo weinig mogelijk.
Opnieuw bleef de man geruime tijd roerloos zitten met de bitter toegeknepen lippen en de blik vol verachting op mij gericht.
‘Is dat ook zo leuk?’ vroeg hij eindelijk.
‘Het spijt me,’ zei ik.
Hij haalde een zakdoek te voorschijn en begon daar mee over zijn besmeurde buik te wrijven, mij steeds grimmig in het oog houdend.
‘Iemand bemorst zijn kleding,’ zei hij, ‘o, wat geestig is dat.’
Ik ging maar weer uit het raam zitten kijken en bleef daarmee voortgaan tot we afremden voor Leiden. Daar moest hij wezen want hij stond op, deed jas en sjaal aan en zette zijn hoed op. Toen hij bezig was de coupé te verlaten voegde hij mij nog schamper toe: ‘Ik ga er uit. Misschien moet je daar óók wel om lachen.’
Omdat hij het onder het lopen zei, niet voor zich uit maar naar mij kijkend, stootte hij zijn hoofd zeer krachtig tegen het coupédeurtje en verdween kermend uit het gezicht.
Ik moest inderdaad wéér lachen. Het spijt me. Ik kan het niet helpen.
Simon Carmiggelt
: 
Erger je er niet aan. Dat scheelt de helft. Meer nog.vlinder schreef:Klopt, maar wel 5 broertjes en zusjes onder mij die ik ook weleens mee moest nemen. En daarbij, ik heb 2 jaar (toen was ik nog niet eens volgewassen) gehandicapte kinderen van een logeerhuis meegenomen. Ze staan erom bekent dat ze je uitproberen in de kerk. Ik weet wel waar ik het over heb ookal heb ik geen kinderenDuuk schreef:Zo te lezen heb jij nog geen kinderen :mrgreen:vlinder schreef:En dan ook nog soms ouders die hun kinderen niet waarschuwen. Ook mateloos irritant.
Tuurlijk weet ik dat het niet altijd makkelijk is om ze tot stilzitten te manen, soms luisteren ze ook echt niet. maar er zijn ook ouders die hun kinderen maar bootjes laten vouwen met fruitellapapiertjes en 100 keer onder de bank laten verdwijnen. Of gewoon continu zitten praten. Voor ons zat eens een jochie dat heerlijk had ontdekt dat je met je kussen heen en weer kon schuiven over je houten banken. Vervolgens lekker zijn schoenen op het houten plankje van de psalmboekjes. Zijn moeder (ten einde raad) gaf hem een legoboekje en vervolgens hoorde je: die wil ik, en die, en die. Nou dan vraag ik je, neem dan je kind niet mee. De mensen die er achter zaten zijn na het grote gebed en het zingen een halve bank opgeschoven. Mateloos irritant
(uch ik heb gesproken :mrgreen: )
Ik denk niet dat deze tekst gaat over dit onderwerp. Er zit nogal wat tussen "ten val komen" of het niet prettig vinden dat iemand achter je in de kerk zijn schoenen uittrekt of de haan van de buurman die jou persé om 3.15 wakker wil hebben o.i.d.
"Gij zult niet doodslaan" houdt niet in dat je niet boos mag zijn.
Kwalijk wordt het natuurlijk als je je laat beheersen door die ergernissen, maar daarom heet deze rubriek "kleine ergernissen".
"Gij zult niet doodslaan" houdt niet in dat je niet boos mag zijn.
Kwalijk wordt het natuurlijk als je je laat beheersen door die ergernissen, maar daarom heet deze rubriek "kleine ergernissen".
Bij 7500 postings kom ik weer terug (en af en toe tussendoor als ik zin heb)
Ergernissen?
Ik kan me soms best opvreten over een aantal dingen (alhoewel je er geen flaus mee opschiet):
Op de snelweg: vrachtwagens die elkaar met 1-5 km/h verschil gaan inhalen. Terwijl jij rustig links rijdt om een sliertje van die wegreuzen in te halen, bedenkt er ineens 1 dat hij NU gaat inhalen. Net voor jou bolide. Tja, die personenwagen drukt toch niet door hé? Helemaal tergend als dat is tijdens het inhaalverbod. Om vervolgens heel langzaam naar rechts terug te gaan. En naar je toeteren. Foute, maar leuk remedie: voor de vrachtwagen gaan rijden en langzaam(!) de snelheid laten zakken net zo lang tot dat ie jou maar gaat inhalen. Dan weer gas geven tot 100... Flauw, helemaal mee eens. (de frustratie van woensdag)
In de concertzaal: mensen die bij het laatste deel vast naar de auto vertrekken. Met Kerst in de Doelen naar een oratorium geweest. Tjokvol OSM-mers (what 's in a name). Allemaal geparkeerd in de omringende parkeergarages. Bij het laatste deel (nog 5-10 min) te gaan, vertrekken er ineens al bosjes mensen. Lopen dan nadrukkelijk weg, klapperen met deuren. Toen ik de euvele moed had om iemand eens te vragen naar het waarom luidde het antwoord: "je denkt toch zeker niet dat ik acheraan in een lange rij wil staan bij het kaartjesautomaat van de parkeergarage"
Walgelijk gewoonweg. Dank heb ik het helemaal nog niet over mensen die applaudiseren voordat de akoustiek het toelaat, luidruchtig ritselen met papier, kersenbonbons eten (die papiertjes... grr), of met elkaar blijven praten.
Verder maak ik me (bijna) nooit ergens druk over...
Ik kan me soms best opvreten over een aantal dingen (alhoewel je er geen flaus mee opschiet):
Op de snelweg: vrachtwagens die elkaar met 1-5 km/h verschil gaan inhalen. Terwijl jij rustig links rijdt om een sliertje van die wegreuzen in te halen, bedenkt er ineens 1 dat hij NU gaat inhalen. Net voor jou bolide. Tja, die personenwagen drukt toch niet door hé? Helemaal tergend als dat is tijdens het inhaalverbod. Om vervolgens heel langzaam naar rechts terug te gaan. En naar je toeteren. Foute, maar leuk remedie: voor de vrachtwagen gaan rijden en langzaam(!) de snelheid laten zakken net zo lang tot dat ie jou maar gaat inhalen. Dan weer gas geven tot 100... Flauw, helemaal mee eens. (de frustratie van woensdag)
In de concertzaal: mensen die bij het laatste deel vast naar de auto vertrekken. Met Kerst in de Doelen naar een oratorium geweest. Tjokvol OSM-mers (what 's in a name). Allemaal geparkeerd in de omringende parkeergarages. Bij het laatste deel (nog 5-10 min) te gaan, vertrekken er ineens al bosjes mensen. Lopen dan nadrukkelijk weg, klapperen met deuren. Toen ik de euvele moed had om iemand eens te vragen naar het waarom luidde het antwoord: "je denkt toch zeker niet dat ik acheraan in een lange rij wil staan bij het kaartjesautomaat van de parkeergarage"
Walgelijk gewoonweg. Dank heb ik het helemaal nog niet over mensen die applaudiseren voordat de akoustiek het toelaat, luidruchtig ritselen met papier, kersenbonbons eten (die papiertjes... grr), of met elkaar blijven praten.
Verder maak ik me (bijna) nooit ergens druk over...
Daar ben ik het nou eens hartgrondig mee eens. Het gebeurt overigens ook regelmatig dat in de Doelen een mannetje op leeftijd snurkend tegen me aanrolt. Maar goed, daar zal hij niets aan kunnen doen.Mister schreef:In de concertzaal: mensen die bij het laatste deel vast naar de auto vertrekken. Met Kerst in de Doelen naar een oratorium geweest. Tjokvol OSM-mers (what 's in a name). Allemaal geparkeerd in de omringende parkeergarages. Bij het laatste deel (nog 5-10 min) te gaan, vertrekken er ineens al bosjes mensen. Lopen dan nadrukkelijk weg, klapperen met deuren. Toen ik de euvele moed had om iemand eens te vragen naar het waarom luidde het antwoord: "je denkt toch zeker niet dat ik acheraan in een lange rij wil staan bij het kaartjesautomaat van de parkeergarage"
Walgelijk gewoonweg. Dank heb ik het helemaal nog niet over mensen die applaudiseren voordat de akoustiek het toelaat, luidruchtig ritselen met papier, kersenbonbons eten (die papiertjes... grr), of met elkaar blijven praten.
Ik erger me vooral aan de ongeïnteresseerde houding van (ontzettend) veel mensen in de kerk, vooral als het om ouders met kinderen gaat. Bah.
En bovenal erger ik me aan mezelf omdat ik me zo vaak aan andere mensen erger.
