Inderdaad. Ik bedoelde: NIET meteen amen roepen.
(Dat heb je soms als je een zin aanpast.)

refo schreef:Inderdaad. Ik bedoelde: NIET meteen amen roepen.
(Dat heb je soms als je een zin aanpast.)

Maar wanneer je samen bidt bijvoorbeeld, en één verwoordt de gedachten in het uitspreken ervan, na het "amen" lijkt het mij gepast om allemaal met "amen" in te stemmen.....

MarthaMartha schreef:

refo schreef:Inderdaad. Ik bedoelde: NIET meteen amen roepen.
(Dat heb je soms als je een zin aanpast.)

Maar wanneer je samen bidt bijvoorbeeld, en één verwoordt de gedachten in het uitspreken ervan, na het "amen" lijkt het mij gepast om allemaal met "amen" in te stemmen.....

Dat kom ik wel vaker tegen tegenwoordig, ja. Ik vraag me af waar die gewoonte vandaan komt. Vind het ook bijzonder hoe snel mensen dit van elkaar overnemen. Ik zie eigenlijk niet zo in waarom dat gepast is, vind stilte net zo gepast (al dan niet "gepaster").

Jongere schreef:

MarthaMartha schreef:

refo schreef:Inderdaad. Ik bedoelde: NIET meteen amen roepen.
(Dat heb je soms als je een zin aanpast.)

Maar wanneer je samen bidt bijvoorbeeld, en één verwoordt de gedachten in het uitspreken ervan, na het "amen" lijkt het mij gepast om allemaal met "amen" in te stemmen.....

Dat kom ik wel vaker tegen tegenwoordig, ja. Ik vraag me af waar die gewoonte vandaan komt. Vind het ook bijzonder hoe snel mensen dit van elkaar overnemen. Ik zie eigenlijk niet zo in waarom dat gepast is, vind stilte net zo gepast (al dan niet "gepaster").

'Evangelische' gewoonte. Net als handjes in de lucht steken. Voor je het weet is het net zo'n sleur als allerlei traditioneel-reformatorische gewoonten. En dan is het kringetje weer rond.

freek schreef:

Jongere schreef:

MarthaMartha schreef:

refo schreef:Inderdaad. Ik bedoelde: NIET meteen amen roepen.
(Dat heb je soms als je een zin aanpast.)

Maar wanneer je samen bidt bijvoorbeeld, en één verwoordt de gedachten in het uitspreken ervan, na het "amen" lijkt het mij gepast om allemaal met "amen" in te stemmen.....

Dat kom ik wel vaker tegen tegenwoordig, ja. Ik vraag me af waar die gewoonte vandaan komt. Vind het ook bijzonder hoe snel mensen dit van elkaar overnemen. Ik zie eigenlijk niet zo in waarom dat gepast is, vind stilte net zo gepast (al dan niet "gepaster").

'Evangelische' gewoonte. Net als handjes in de lucht steken. Voor je het weet is het net zo'n sleur als allerlei traditioneel-reformatorische gewoonten. En dan is het kringetje weer rond.

Ja joh... prop het gelijk in een hokje, deurtje dicht, slot erop, ook weer klaar....

Nooit de behoefte gehad om in te stemmen waar de gedachten van je hart verwoord werden in het gebed van de ander? Nooit de neiging gehad om 'amen' te prevelen na een preek die je hart raakte? (of jaloers op de ouderling die de hand der instemming mocht drukken ). En om die handjes in de lucht erbij te betrekken... vind jij het makkelijk zingen "Zijn naam moet eeuwig eer ontvangen".... gewoon zittend op je stoel.... (nooit stiekem bedacht 'gingen we nu maar staan') of de innerlijke neiging gevoeld je handen in aanbidding naar God uit te strekken? Of andersom: onder het zien van je schuld letterlijk op je knieën gezonken om je schuld aan God te belijden en voor Hem uit te storten en te huilen?

Ik weet het wel, zo doen we dat niet, en zo zijn we dat niet gewend, maar wát is er mis mee? dat het sleur kan worden? nee, onze mond houden, armen naar beneden en zitten, dát is geen sleur? (ik voel me er soms in gevangen....). Sleur is fout, dat klopt, maar een uiting van instemming, dank en lof kan onmogelijk fout zijn....

Ik vind het nog altijd apart met huwelijksdiensten: Heft uwe handen naar omhoog (maar hou ze naar beneden), sla naar het heiligdom uw oog (eerbiedig omlaag past beter) en knielt eerbiedig voor Hem neer (doen wat er staat!!!). Waarom alleen dat wat ons naar beneden brengt en niet dat wat ons opheft tot God?

MarthaMartha schreef:

freek schreef:

Jongere schreef:

MarthaMartha schreef:
Maar wanneer je samen bidt bijvoorbeeld, en één verwoordt de gedachten in het uitspreken ervan, na het "amen" lijkt het mij gepast om allemaal met "amen" in te stemmen.....

Dat kom ik wel vaker tegen tegenwoordig, ja. Ik vraag me af waar die gewoonte vandaan komt. Vind het ook bijzonder hoe snel mensen dit van elkaar overnemen. Ik zie eigenlijk niet zo in waarom dat gepast is, vind stilte net zo gepast (al dan niet "gepaster").

'Evangelische' gewoonte. Net als handjes in de lucht steken. Voor je het weet is het net zo'n sleur als allerlei traditioneel-reformatorische gewoonten. En dan is het kringetje weer rond.

Ja joh... prop het gelijk in een hokje, deurtje dicht, slot erop, ook weer klaar....

Nooit de behoefte gehad om in te stemmen waar de gedachten van je hart verwoord werden in het gebed van de ander? Nooit de neiging gehad om 'amen' te prevelen na een preek die je hart raakte? (of jaloers op de ouderling die de hand der instemming mocht drukken ). En om die handjes in de lucht erbij te betrekken... vind jij het makkelijk zingen "Zijn naam moet eeuwig eer ontvangen".... gewoon zittend op je stoel.... (nooit stiekem bedacht 'gingen we nu maar staan') of de innerlijke neiging gevoeld je handen in aanbidding naar God uit te strekken? Of andersom: onder het zien van je schuld letterlijk op je knieën gezonken om je schuld aan God te belijden en voor Hem uit te storten en te huilen?

Ik weet het wel, zo doen we dat niet, en zo zijn we dat niet gewend, maar wát is er mis mee? dat het sleur kan worden? nee, onze mond houden, armen naar beneden en zitten, dát is geen sleur? (ik voel me er soms in gevangen....). Sleur is fout, dat klopt, maar een uiting van instemming, dank en lof kan onmogelijk fout zijn....

Ik vind het nog altijd apart met huwelijksdiensten: Heft uwe handen naar omhoog (maar hou ze naar beneden), sla naar het heiligdom uw oog (eerbiedig omlaag past beter) en knielt eerbiedig voor Hem neer (doen wat er staat!!!). Waarom alleen dat wat ons naar beneden brengt en niet dat wat ons opheft tot God?

ik zat er op te wachten

(nadere reactie volgt nog)

freek schreef:
ik zat er op te wachten

(nadere reactie volgt nog)

mmm... voel me na deze opmerking een soort ´beetgenomen´ of ´uit de tent gelokt´ of... nou ja zoiets...

Zo hadden wij ooit een docent die wilde nooit laten zingen:"zingt vrolijk heft de stem naar boven" omdat de melodie naar beneden ging....

sander schreef:Zo hadden wij ooit een docent die wilde nooit laten zingen:"zingt vrolijk heft de stem naar boven" omdat de melodie naar beneden ging....

sander schreef:Zo hadden wij ooit een docent die wilde nooit laten zingen:"zingt vrolijk heft de stem naar boven" omdat de melodie naar beneden ging....

Zo improviseerde de organist Louis Toebosch eens op het thema "Dat gaat naar Den Bosch toe", waarbij hij de laatste twee noten verwisselde

MarthaMartha schreef:

freek schreef:
ik zat er op te wachten

(nadere reactie volgt nog)

mmm... voel me na deze opmerking een soort ´beetgenomen´ of ´uit de tent gelokt´ of... nou ja zoiets...

Nou, ik ben benieuwd naar je reactie freek. Ik ben het namelijk helemaal met MM eens wat betreft haar eerdere quote.
Bovendien waarom willen we toch een ander beknotten in zijn/haar manier van instemmen?

freek schreef:

Jongere schreef:

MarthaMartha schreef:

refo schreef:Inderdaad. Ik bedoelde: NIET meteen amen roepen.
(Dat heb je soms als je een zin aanpast.)

Maar wanneer je samen bidt bijvoorbeeld, en één verwoordt de gedachten in het uitspreken ervan, na het "amen" lijkt het mij gepast om allemaal met "amen" in te stemmen.....

Dat kom ik wel vaker tegen tegenwoordig, ja. Ik vraag me af waar die gewoonte vandaan komt. Vind het ook bijzonder hoe snel mensen dit van elkaar overnemen. Ik zie eigenlijk niet zo in waarom dat gepast is, vind stilte net zo gepast (al dan niet "gepaster").

'Evangelische' gewoonte. Net als handjes in de lucht steken. Voor je het weet is het net zo'n sleur als allerlei traditioneel-reformatorische gewoonten. En dan is het kringetje weer rond.

gheghe laten mijn ouders dit al JAAAAREEN doen. Ja ook wanneer er een van de kinderen of een ander het gebed doet. Dus Evangelisch kan je het niet noemen.

Nou...Amen zeggen als instemming. Ik vind het wel goed, maar het hoeft ook niet. In Engeland waar ik was, deden ze na voor het eten het gebed, danken en bidden tegelijk (moet je wel aan wennen) En dan zeiden ze ook allemaal amen.
....
Ik weet het niet...
Van mij mogen mensen het doen. Ik vind het zelf niet verkeert. Maar je moet het denk ik ook weer niet uit gewoonte doen.

verder weet ik hier niet veel over te zeggen.

freek schreef: 'Evangelische' gewoonte. Net als handjes in de lucht steken. Voor je het weet is het net zo'n sleur als allerlei traditioneel-reformatorische gewoonten. En dan is het kringetje weer rond.

1Ti 2:8 Ik wil dan, dat de mannen bidden in alle plaatsen, opheffende heilige handen, zonder toorn en twisting.

MarthaMartha schreef:

freek schreef:
ik zat er op te wachten

(nadere reactie volgt nog)

mmm... voel me na deze opmerking een soort ´beetgenomen´ of ´uit de tent gelokt´ of... nou ja zoiets...

Nu volgt de nuance

Ik ben het met je eens, in je bevlogen reactie op mijn kort-door-de-bocht-stelling. Ergens klopt het niet, dat de inhoud van psalmen, gezangen en liederen bij ons geen reactie opwekken. Je noemde idd psalm 134. De enige keer dat we deze psalm (gedeeltelijk) in praktijk brengen. Ik vind het altijd bijzonder ontroerend als de dominee bij de eerste regel zijn handen zegenend opheft en stelletjes bij de derde regel van het (2e?) couplet, knielen voor de Heere. Zulke dingen zouden best vaker mogen plaatsvinden, liefst spontaan. Maar ik krijg wel de indruk, en daar mag je het mee eens of oneens zijn, dat het nu een soort kuddegedrag wordt. En daar heb ik wel moeite mee. Refo's worden wel eens beticht van uiterlijkheden (de hoofdbedekking bijv.), maar ik ben ervan overtuigd dat andersoortige christenen op een andere manier net zo in die valkuil kunnen vallen. Dat gezegd hebben, mogen jullie van mij klappend de handen in de lucht steken.

Gian, de mannen dan hè

Maar goed, het ging eigenlijk over amen-zeggen. Ik heb wel eens een confessioneel-hervormde dienst meegemaakt waar het 'amen' van de predikign letterlijk gezongen werd. Dat was een mooie invulling van het gezamenlijk beamen van de preek.