Precies, de Puriteinen wilden niet normatief zijn...
Maar dat stukje van Matthijs lijkt daar wel op... Bovendien betwijfel ik of alle Puriteinen zo dachten....
En ik denk dat de juiste balans erg belangrijk is! En die balans is missend in beide stukjes!!! Waarom moeten mensen altijd het uiterste zoeken?????
Waarom kunnen twee zaken niet gewoon naast elkaar gezet worden, en geaccpeteerd worden?????
Door zo'n extreem stukje (en de reden/doel zie ik er beslist niet in!!) en dan als tegenhanger een vaag ander stukje..... Wat is de bedoeling ervan? Wat moet het opleveren????/
Oorspronkelijk gepost door Pim
Was het niet ds GH Kersten die kernachtig zei:
De droefheid over de zonde moet zo groot zijn dat je Jezus nodig krijgt?
Het is lastig om dit onderwerp vanuit de tegenstellingen uit de verschillende topics te benaderen. Deze uitspraak van ds. Kersten lijkt me een heilzaam vertrekpunt in deze kwestie. Maar goed, da's maar één van de mogelijkheden.
Ik lees in de Bijbel maar over twee soorten droefheid. Die naar God toe en die naar de wereld toe.
Als ik berouw heb, ga ik niet nadenken: Hoeveel is het, dat slaat nergens op. Wordt ook niet van ons gevraagd, van ons wordt slechts berouw gevraagd in de Bijbel.
Wat zegt de Bijbel ervan?
Volgens mij kun je in de Bijbel nergens een voorwaardenlijst krijgen met tijd, plaats en diepte van berouw.... Al zouden sommigen dat graag zien..
Ik denk wel eens, als Paulus nu in onze kerken zou zijn zou hij er binnen de kortste tijd uitliggen!
De 'zware' broeders zouden hem arminiaans vinden, de 'lichte' broeders zouden hem te zwaar op de hand vinden, en vooral zijn leer tegen vrouwen...... tututut...
En allen zouden protesteren tegen zijn ellenlange preken, en ik denk dat Eutychus niet de enige zou zijn die dan in slaap zou vallen.............
Oorspronkelijk gepost door Pim
Was het niet ds GH Kersten die kernachtig zei:
De droefheid over de zonde moet zo groot zijn dat je Jezus nodig krijgt?
Het is lastig om dit onderwerp vanuit de tegenstellingen uit de verschillende topics te benaderen. Deze uitspraak van ds. Kersten lijkt me een heilzaam vertrekpunt in deze kwestie. Maar goed, da's maar één van de mogelijkheden.
Noem er nog eens een dan...
Een andere mogelijkheid is zoveel mogelijk citaten van oudvaders te verzamelen en die te vergelijken. Of je spit een berg oude topics op OSW op en je gaat, als je iets leest waar je het niet mee eens ben, er tegenin.
Hoe kunnen we ooit oprecht berouw krijgen van onze zonden, zonder dat we gaan zien wie God voor ons is (geweest)?
Dan zal de een meer te maken krijgen met de slagen van de wet en de ander meer verbroken worden door de goed(ertieren)heid van God.
Een zoeken naar berouw of zondekennis is niet relevant en gevaarlijk. Het gevaar is groot dat we daar de grond in gaan zoeken. De grond moet gezocht worden in het werk van onze Heere en zaligmaker, Jezus Christus. En als we Hem vinden, krijgen we alles wat nodig is.
Inderdaad!
En dat betekend helemaal niet dat je dan die drieslag of hoe heet 'et om wil draaien!
Maar waarom dat eindeloze, vruchteloze, geestdodende gewroet!!!!
Staat er niet dat de boom gekend wordt aan zijn vruchten, en niet aan z'n wortel...? Volgens mij zijn er weinig bomen die het fijn vinden om elke week twee keer opgegraven te worden, omgekeerd, geschud, en uitgeplukt te worden, alle worteltjes ontleedt etc....
Waarom zou het in het geestelijke leven dan wel gezond zijn...?
Zeg ik nu dat alle zelfonderzoeking slecht is? Nee natuurlijk niet! Maar wel eindeloos gegraaf en gemuggezift!
Is liefde, echte, ware liefde die zich uit door bepaald gedrag niet het kernmerk, de vrucht van berouw? Kijk maar naar petrus.. Wat vroeg de Heere Jezus hem? Heb je wel genoeg berouw gehad? Hoe ang ben je verdrietig geweest nadat je die zaal uitgelopen was? Nee, Hij vroeg: heb je Mij liever dan dezen...
Kunnen wij dat zeggen?
Dat vind ik vaak een hele moeilijke vraag, maar om dan te zeggen: Heere, Gij weet alle dingen, Gij weet dat ik U liefheb... En volgt berouw dan niet meteen? Want als ik Hem liefheb..waarom dan toch die zonden in mijn Leven???Waarom die verkeerde gedachten, dat sarcasme etc????
Ach, waarom altijd weer een standaard-discussie? Hoe voorwaardelijk is de ellendekennis... Wil je weten of je in het geloof bent? Kijk dan naar je werken. Hoeveel goede daden heb jij vandaag al gedaan? Welke zaken in je kerk kunnen nog een vrijwilliger extra gebruiken? Hoeveel oudjes en eenzamen zitten zielig weg te kniezen in een bejaardeflatje waar jij nooit komt? Laten we eens even praktisch en eerlijk naar onszelf kijken. Ik denk dat je dan wel uit moet komen op echte ellendekennis. Want wie is er die zijn hand niet melaats uit de boezem halen moet.
Ach ja, wij zijn net als die knecht die het geld van zn meester in een zweetdoek douwde en veilig wegstopte onder de grond. Zo nemen wij onze leer over de ellende, verlossing en dankbaarheid, vouwen die keurig in onze zakdoek (misschien nog wel nat van de mooie preek van afgelopen zondag), en begraven die heel diep onder de grond, tot de volgende zondag. Oh, als het moet willen we er doordeweeks ook best nog over praten, hoe diep onze ellende moet zijn. Maar doet het ons nog wat? Zet het ons nog aan het werk (bekeerde die dit leest, dit geld ook jou). Oh, wat is het christendom in Nederland toch enorm lauw. Men praat maar over bevinding, maar hoeveel word er zelf eigelijk nog bevonden? Ik zou iedereen willen oproepen: ga eens systematisch je leven inrichten tot Gods eer, ga bewust tijd voor bijbel- en zelfonderzoek en gebed vrij maken. Laat de doordeweekse dienst eens niet schieten wegens tijdgebrek. Probeer eens te kijken hoe jij komende je kerk en/of je naaste een dienst kan bewijzen. Kortom, niet alleen een christelijk geloof, maar ook een christelijke levenswandel! Alleen door te werken aan een heilig leven zullen we groeien in het geloof, in zelfkennis en Godskennis.
