Panny schreef:Geloof en lijden horen onlosmakelijk bij elkaar.
De bedoeling van het lijden is dat het ons dichter bij God brengt en dat we de liefde van God ook laten zien in de wereld.
Iedereen is aardig voor zijn of haar vrienden. Het unieke van het christelijke geloof is dat christenen ook de vijanden liefhebben. En dit is een afspiegeling van de liefde van Christus voor zondaren/vijanden.
Met het geloof komt er ook de beproeving, en staande blijven kan alleen in de kracht van Christus. Daardoor verbind het zich meer aan Hem. Het liefhebben van je vijanden werkt vaak twee dingen uit: Of het is een ergernis omdat men het niet begrijpt, of het raakt het hart. Dat voorbeeld van de die vrouw en haar schoonvader is een mooi voorbeeld.
Christenen kunnen/mogen hierin een afspiegeling zijn van de liefde van Christus.
En de wereld let erg op de houding van Christenen. Hun levenswandel komt erg nauw. Als ze uitglijden wordt dat vaak breed uitgemeten, en bespot.
Het treiteren of bespotten van je geloof door de wereld (lees buren, collega's, mensen die je tegenkomt) is niet fijn,
maar dichterbij komt het wel als je huisgenoten je bespotten (lees vader, moeder, man, enz). Zij zien alles van je en zullen het vaak niet nalaten om je te laten voelen wat ze er van denken. Als zich dat dagelijks herhaald, dan heeft dat ontzettend veel impact.
Vanuit een veilig refogezin kan je zeggen dat het lijden wel mee valt, maar als je dagelijks voelt dat men je 'vreemd' vindt, dan is dat toch echt heel moeilijk en geeft veel eenzaamheid en verdriet. En dat mag je toch wel een vorm van lijden noemen.
Weliswaar niet in vergelijking met Noord Korea of Irak, maar toch lijden om Christus wil.
-DIA- schreef:Dit topic gaat over lijden en geloof.
Maar het kan ook zo, en daar hoor ik niet zo veel van: Lijden aan de kerk.
Als we zien wat er gaande is kan ons dat toch niet onberoerd laten.
Ik vind dit een goed onderwerp, maar toch wel anders dan Panny denk ik hier bedoelt.
Maar wel een onderwerp voor een nieuw topic denk ik?
ejvl schreef:Allereerst denk ik dat de teksten uit de openingspost over een ander soort lijden gaan dan over dat iemand wordt uitgescholden of zuur wordt aangekeken.
En natuurlijk wordt er in Nederland wel om Christus wil geleden, alleen valt dat in het absolute niet als we dit afspiegelen tegen het lijden van de buitenwereld zoals Noord Korea. Daar moet mijns inziens de nadruk op gelegd worden als deze teksten worden verklaard.
Ik zie het een beetje als iemand met een sneetje in de vinger (Nederland) en iemand die zeer zwaar gewond is (Noord Korea e.a).
Ja de intensiteit van het lijden is daar vele malen zwaarder, dat ben ik absoluut met je eens.
Niet in verhouding met Nederland. Hier heeft men het niet op ons leven gemunt.
Maar de oorzaak van de smaad en tegenstand is overal het zelfde: haat tegen Jezus Christus.
Als er teksten over lijden gaan, dan kan de dominee het ook niet alleen maar hebben over landen die op de ranglijst van Open Doors staan.
Alhoewel deze mensen ons gebed en financiële en praktische hulp ontzettend nodig hebben, en we dit nooit mogen na laten.
Ook hier zijn er mensen die lijden Zijn naam. Dat is mijns inziens ook in deze teksten begrepen.
Anders zou de bemoedigingen van Christus die men ontvangen mag als men lijdt om Zijn Naam, alleen zijn voor de mensen die
het ontzettend zwaar hebben en alles zijn verloren en opgejaagd zijn, of in kampen leven.
Maar ook als je het in Nederland moeilijk hebt, in je eigen persoonlijke situatie, dan is dit Woord van de Heere je steun en toeverlaat.
