Dit is volgens mij ook zo.Dathenum schreef:Volgens mij was er van het eerste begin al sprake van een zaligmakend geloof, dat zich verdiepte toen ze Jezus hoorde spreken.Het is opmerkelijk dat de Samaritaten eerst geloofden omdat de vrouw er over gesproken heeft en later omdat ze Jezus zelf hebben gehoord.
Bedoel je met kinderlijk geloof, geloven als een kind (zaligmakend) of een geloof dat "kinderachtig" is?Miscanthus schreef: zouden er dan toch standen zijn?
Ik spreek liever van een kinderlijk en een volwassen geloof.
Het is wezenlijk en noodzakelijk om tot dat volwassen geloof te komen, want met het kinderlijke geloof van horen zeggen, kunnen we wel God verlaten en God en het geloof de rug toekeren.
.
Ik bedoel bijvoorbeeld het geloof van een kind van 8 jaar.Tamarinde schreef:Bedoel je met kinderlijk geloof, geloven als een kind (zaligmakend) of een geloof dat "kinderachtig" is?
Ik denk zelf dat je ver kunt komen in het geloof maar dat er ook dingen kunnen gebeuren waardoor je afdwaalt van het zaligmakende geloof, maar dat de Heere je dan toch in de schuld brengt en je tot Hem terugtrekt, dat is dus een zaligmakend geloof waarin je vordert als de Heere er in mee komt en je verder doet volgen en Zijn voetstappen steeds meer en meer drukt waardoor er vorderingen in het geloof zijn.
Mooi gezegd Jolanda. Dat beeld van geloven als een kind is zo mooi. Dan besef je dat het niet vooral gaat om groei in kennis, dogmatiek enzovoort, maar juist groei in vertrouwen, omdat God je Vader is en voor je zorgt! Volgens mij is dat echte geloofsgroei... En houdt dat je in moeilijke momenten ook op de been. God is je Vader en Hij zorgt voor je. En dan hoef je niet alles te snappen.JolandaOudshoorn schreef:Volgens Jezus kunnen wij Zijn Koninkrijk niet inkomen als we niet worden zoals een kind. Ik vind het juist erg mooi hoe onbevangen kinderen kunnen geloven. En is het juist niet zo dat God tijdens het kindzijn je hart inwint voor Zijn liefde.
Er zal wel groei in het geloof zijn. Maar ik denk niet dat dit een rechte lijn naar boven is. In mijn beleving is het meer een golfbeweging, soms ben je vast in je geloof, soms slaat de twijfel toe. Er is 1 constante factor en dat is het opzien naa Jezus Christus.
Dom en klein blijven dus? Vooral niet te moeilijk doen?Dat beeld van geloven als een kind is zo mooi. Dan besef je dat het niet vooral gaat om groei in kennis, dogmatiek enzovoort, maar juist groei in vertrouwen, omdat God je Vader is en voor je zorgt! Volgens mij is dat echte geloofsgroei... En houdt dat je in moeilijke momenten ook op de been. God is je Vader en Hij zorgt voor je. En dan hoef je niet alles te snappen.
Klein zijn als een kind is belangrijk jaAfgewezen schreef:Dom en klein blijven dus? Vooral niet te moeilijk doen?Dat beeld van geloven als een kind is zo mooi. Dan besef je dat het niet vooral gaat om groei in kennis, dogmatiek enzovoort, maar juist groei in vertrouwen, omdat God je Vader is en voor je zorgt! Volgens mij is dat echte geloofsgroei... En houdt dat je in moeilijke momenten ook op de been. God is je Vader en Hij zorgt voor je. En dan hoef je niet alles te snappen.
Lees eens wat er staat in Hebr. 5 en 6.
"Werkelijk, u had toch inmiddels allemaal leraar moeten zijn! In plaats daarvan hebt u er zelf een nodig om u opnieuw de grondslagen van het woord van God bij te brengen; het is met u zo ver gekomen dat u weer aangewezen bent op melk in plaats van vast voedsel. Wie melk drinkt, is nog een klein kind en heeft geen weet van de draagwijdte van de verkondigde gerechtigheid."
Je plek kennen t.o.v. God, namelijk als kind van Vader. Ik zeg niet dat je dom moet blijven. Kennis opdoen, lezen over God etc. Het is allemaal heel belangrijk. Begrijp me niet verkeerd. Alleen soms begrijp je dingen niet en moet je God vertrouwen... soms snap je de weg niet die Hij met je gaat, maar mag je als een kind Zijn hand vasthouden en geloven: Mijn Vader weet wat het beste voor mij is. Dat is wat anders dan dat het vergaren van kennis niet goed zou zijn, want dan zou ik mezelf alle recht ontzeggen om nog hier op dit forum te komen Klopt, nogmaals: Groeien in kennis is belangrijk en dogmatiek ook... maar niet zaligmakend. Die Vader-kind-relatie, dat vertrouwen... dat is het belangrijkste. Daaruit vloeit kennis voort, want wie een relatie heeft met God gaat ook steeds meer van Hem leren en ontdekken. Een kind kent zijn vader en leert hem ook steeds beter kennen... en als een kind dingen niet snapt gaat dat niet ten koste van het vertrouwen in Vader.Afgewezen schreef:Je haalt beelden door elkaar. We moeten als een kind zijn, dat zegt Jezus Zelf. Maar dan gaat het inderdaad over vertrouwen. Niet over dat dogmatiek niet belangrijk is of iets dergelijks. Want dán geldt wat er in Hebreeën staat: we moet juist groeien in kennis.
- kennenrekcor schreef:Ik zou geloofsgroei willen definieeren langs drie assen:
- nederigheid
- vertrouwen
- kennis
Wiskundig gezegd: de inhoud van de kubus neemt toe bij groei.
) Afgewezen schreef:Je moet geen dingen tegen alkaar uitspelen, Marnix. Dat is jouw probleem, geloof ik. Ook in andere topics.
Wat speel ik hier dan tegen elkaar uit? Ik geef alleen aan dat kennis en leer zeker wel belangrijk zijn, maar probeer uit te leggen hoe je daar als "kind van God" en als mensen die volgens Jezus zelf "moeten worden als een kind om het koninkrijk binnen te mogen gaan" dan mee om moeten gaan.Afgewezen schreef:Je moet geen dingen tegen alkaar uitspelen, Marnix. Dat is jouw probleem, geloof ik. Ook in andere topics.
