Er zijn er velen die een klein geloof hebben maar wel degelijk geloven (en dat is voor de eeuwigheid genoeg).
Dit klein geloof wat dierbaarheid zit in Christus vind ik echter wat anders dan te zeggen dat ellendekennis al bij de levendmaking hoort. Dat kan, het kan ook niet.
Afwachten of Verwachten? (2)
-
Refojongere
Nee hoor Kislev, het is helemaal niet 'heel wat anders'.
Brakel zegt: "Als God een ziel wederbaart, zo brengt Hij haar in het licht, en doet haar zien, dat al haar ellende bestaat in de afscheiding van God, Hem ongelijk te zijn, en het zijn onder Zijn toorn; en dat al haar heil, vermaak, genoegen en zaligheid is in God te zien. Hem te hebben tot een verzoende God, in Zijn gemeenschap te leven, en Hem lief te hebben en te vrezen. Naardat dit klaarder en in hoger trap is, daarnaar heeft de ziel blijdschap. Door de wedergeboorte leeft Christus in haar (Gal. 2:20)."
Laat Brakel hier dan ruimte voor een wedergeboren zondaar met kennis van zijn gemis, maar zonder kennis aan Christus?
Nee, hij geeft daar een verklaring bij:
"Sommigen worden bekeerd allengskens, met vele verwisselingen van droefheid, blijdschap, geloof, ongeloof, strijden, overwinningen, vallen, opstaan; en dit is de gewone weg, die God doorgaans houdt in de bekering van de meesten. Als ik zeg, 'allengskens', zo meen ik de bekering in het brede, met al haar omtrek, van de eerste overtuiging, tot de bewustheid dat men Christus aanneemt. Want anders is het een zekere zaak, dat de bekering in een ogenblik geschiedt, in een moment wordt de ziel van dood levend; tussen dood en levend zijn is geen tijd."
Met bovenstaande verklaring ben ik het eens. En daarom ben ik van mening dat als God een mens bekeert/bezig is levend te maken, dat begint bij het laten zien van hun gemis. Daarmee zeg ik dus niet dat een 'missend' mens levendgemaakt is, een kind van God genoemd mag worden of wedergeboren en gerechtvaardigd is. Nee, dat is enkel bij de uitgaande daad des geloofs die verenigt met onze Zaligmaker en ons deel doet hebben aan de zaligheid! Maar wie zou ontkennen dat er sprake is van genadewerk van God als Hij trekt door Zijn Geest tot Zijn Zoon? Wie zou ontkennen dat de Heere daar bezig is om een mens te bekeren?
Brakel zegt: "Als God een ziel wederbaart, zo brengt Hij haar in het licht, en doet haar zien, dat al haar ellende bestaat in de afscheiding van God, Hem ongelijk te zijn, en het zijn onder Zijn toorn; en dat al haar heil, vermaak, genoegen en zaligheid is in God te zien. Hem te hebben tot een verzoende God, in Zijn gemeenschap te leven, en Hem lief te hebben en te vrezen. Naardat dit klaarder en in hoger trap is, daarnaar heeft de ziel blijdschap. Door de wedergeboorte leeft Christus in haar (Gal. 2:20)."
Laat Brakel hier dan ruimte voor een wedergeboren zondaar met kennis van zijn gemis, maar zonder kennis aan Christus?
Nee, hij geeft daar een verklaring bij:
"Sommigen worden bekeerd allengskens, met vele verwisselingen van droefheid, blijdschap, geloof, ongeloof, strijden, overwinningen, vallen, opstaan; en dit is de gewone weg, die God doorgaans houdt in de bekering van de meesten. Als ik zeg, 'allengskens', zo meen ik de bekering in het brede, met al haar omtrek, van de eerste overtuiging, tot de bewustheid dat men Christus aanneemt. Want anders is het een zekere zaak, dat de bekering in een ogenblik geschiedt, in een moment wordt de ziel van dood levend; tussen dood en levend zijn is geen tijd."
Met bovenstaande verklaring ben ik het eens. En daarom ben ik van mening dat als God een mens bekeert/bezig is levend te maken, dat begint bij het laten zien van hun gemis. Daarmee zeg ik dus niet dat een 'missend' mens levendgemaakt is, een kind van God genoemd mag worden of wedergeboren en gerechtvaardigd is. Nee, dat is enkel bij de uitgaande daad des geloofs die verenigt met onze Zaligmaker en ons deel doet hebben aan de zaligheid! Maar wie zou ontkennen dat er sprake is van genadewerk van God als Hij trekt door Zijn Geest tot Zijn Zoon? Wie zou ontkennen dat de Heere daar bezig is om een mens te bekeren?
-
Breekijzertje
Niemand. Maar is elk missend mens een door de Gods Geest getrokken mens? Weer die logica die verkeerd gebruikt wordt. Nogmaals A->B is niet B->A.[...] ben ik van mening dat als God een mens bekeert/bezig is levend te maken, dat begint bij het laten zien van hun gemis. Daarmee zeg ik dus niet dat een 'missend' mens levendgemaakt is, een kind van God genoemd mag worden of wedergeboren en gerechtvaardigd is. Nee, dat is enkel bij de uitgaande daad des geloofs die verenigt met onze Zaligmaker en ons deel doet hebben aan de zaligheid! Maar wie zou ontkennen dat er sprake is van genadewerk van God als Hij trekt door Zijn Geest tot Zijn Zoon? Wie zou ontkennen dat de Heere daar bezig is om een mens te bekeren?
Ik ben niet voor het gebruik van logica in theologische discussies. Maar als het gebeurt, moet het wel volgens de regelen der kunst!!
Het missen kan dus niet een kenmerk zijn waaraan je jezelf kunt toetsen.
[Aangepast op 22/10/03 door wim]
-
Refojongere
Ben ik met je eens wim. Van je gemis kun je toch onmogelijk je bezit maken?
Breekijzertje, ik dacht al, zal ik het woordje 'allengskens' gaan vertalen, voordat mensen gaan vragen wat het is. Ik heb het toch niet gedaan, omdat het een essentieel woordje was en je het dus het beste maar in zijn oorspronkelijkheid kan laten staan, maar volgens mij betekent het zoiets als 'langzaamaan', 'stukje bij beetje'.
Verder is Brakel een dominee geweest en heeft hij dus vele mensen in de pastorale praktijk gesproken en daaruit kunnen opmaken hoe God mensen veelal bekeert en heeft hij ook bewezen de leer van de Bijbel goed te vertolken in vele opzichten. Dus een gezaghebbende bron, net als Calvijn en Luther ten tijde van de Reformatie (en nu nog). Vergelijk het maar met de Kamerling die Filippus uitlegde wat er in Jesaja 53 stond en hij verkondigde Hem Christus.
[Aangepast op 22/10/03 door Refojongere]
Breekijzertje, ik dacht al, zal ik het woordje 'allengskens' gaan vertalen, voordat mensen gaan vragen wat het is. Ik heb het toch niet gedaan, omdat het een essentieel woordje was en je het dus het beste maar in zijn oorspronkelijkheid kan laten staan, maar volgens mij betekent het zoiets als 'langzaamaan', 'stukje bij beetje'.
Verder is Brakel een dominee geweest en heeft hij dus vele mensen in de pastorale praktijk gesproken en daaruit kunnen opmaken hoe God mensen veelal bekeert en heeft hij ook bewezen de leer van de Bijbel goed te vertolken in vele opzichten. Dus een gezaghebbende bron, net als Calvijn en Luther ten tijde van de Reformatie (en nu nog). Vergelijk het maar met de Kamerling die Filippus uitlegde wat er in Jesaja 53 stond en hij verkondigde Hem Christus.
[Aangepast op 22/10/03 door Refojongere]
Je spreekt Schrift en Belijdenis na en je krijgt te horen dat je 'de kleintjes vertrapt". Het bewijs bestaat dan uit citaten van delen van preken van dominees. Leuk, hoor. Zijn we soms Rooms geworden?
Laten we nu als werkhypothese eens aannemen dat het waar is: iemand die pas het geloof heeft ingestort gekregen, kent Christus niet, maar voelt wel iets wat er voorheen niet was.
a. Hoe onderscheid je dan het echte en het onechte? Want zolang Christus niet in beeld is kan het nog twee kanten op. (gehoord in een preek van ds Hoogerland (laat het maar eens overzomeren en laat het maar eens overwinteren) en in een boek van McCheyne, om ook maar eens 2 namen te noemen.)
b. De kleintjes zijn dus echte gelovigen, maar waarom zijn die kleintjes in de Bijbel de grote afwezigen? Ik zie in de Bijbel niemand die gelooft, maar Christus niet kent. Je kunt het er wel INlezen, nadat je eerst vaststelt dat de kleintjes bestaan. Dat is wel met meer dogmata.
c. Maar als je nu eens gaat zoeken, hoe de Bijbel spreekt over opwassen, dan is er altijd sprake van een nieuwe geboorte, er is dus leven, je ziet wat: er is een kind geboren en dat gaat groeien. En om even voorbij te gaan aan de opmerkingen als: een kind dat pas geboren is, weet niet dat het leeft, of weet niet wie zijn vader is enz. (Dat zijn geen Bijbelse voorbeelden omdat het onzin is.), het is natuurlijk niet gezond als een kind van twintig jaar nog steeds niet weet wie zijn of haar vader is. Je gaat dan bijna veronderstellen dat er bij de geboorte iets niet in orde was.
d. Waarméé zou je nu iemand moeten troosten en waarom? Je moet dan zeggen: je vertoont de kenmerken, je bent behouden! De kenmerken rechtvaardigen dan. Dat is toch de discussie? Waarom zou zo iemand uitzien naar Christus? Rechtvaardig is rechtvaardig, kan mij het schelen hoe? Ik weet het antwoord wel: het is Gods werk en die mens komt tot Christus. Laat dat dan de lakmoesproef zijn! Iemand die vlucht naar de vrijstad is onderweg toch niet al behouden? Die kan op grond van recht gedood worden. Op grond van het recht! Pas in de vrijstad is hij veilig. Maar dan moet je die kleintjes niet gaan vertroosten in hun kleinheid, in hun zoeken. Je moet ze vermanen in hun ongeloof: doorlopen, doorlopen, harder, hup, naar de vrijstad, ik kan je ook niet helpen. Praat niet met mij, dat houdt maar op! Verder moet je! Vertrappen is dat niet. Als het goed is zijn ze het ermee eens. En als het niet goed is worden ze boos. En dat bespeur ik altijd. Men wordt boos als je zegt dat het zo nog niet kan. Op weg naar de vrijstad mag je altijd troosten dat die stad er is, voor die zondaar. Maar zeg nooit dat het voldoende is om graag in de vrijstad te zijn.
Laten we nu als werkhypothese eens aannemen dat het waar is: iemand die pas het geloof heeft ingestort gekregen, kent Christus niet, maar voelt wel iets wat er voorheen niet was.
a. Hoe onderscheid je dan het echte en het onechte? Want zolang Christus niet in beeld is kan het nog twee kanten op. (gehoord in een preek van ds Hoogerland (laat het maar eens overzomeren en laat het maar eens overwinteren) en in een boek van McCheyne, om ook maar eens 2 namen te noemen.)
b. De kleintjes zijn dus echte gelovigen, maar waarom zijn die kleintjes in de Bijbel de grote afwezigen? Ik zie in de Bijbel niemand die gelooft, maar Christus niet kent. Je kunt het er wel INlezen, nadat je eerst vaststelt dat de kleintjes bestaan. Dat is wel met meer dogmata.
c. Maar als je nu eens gaat zoeken, hoe de Bijbel spreekt over opwassen, dan is er altijd sprake van een nieuwe geboorte, er is dus leven, je ziet wat: er is een kind geboren en dat gaat groeien. En om even voorbij te gaan aan de opmerkingen als: een kind dat pas geboren is, weet niet dat het leeft, of weet niet wie zijn vader is enz. (Dat zijn geen Bijbelse voorbeelden omdat het onzin is.), het is natuurlijk niet gezond als een kind van twintig jaar nog steeds niet weet wie zijn of haar vader is. Je gaat dan bijna veronderstellen dat er bij de geboorte iets niet in orde was.
d. Waarméé zou je nu iemand moeten troosten en waarom? Je moet dan zeggen: je vertoont de kenmerken, je bent behouden! De kenmerken rechtvaardigen dan. Dat is toch de discussie? Waarom zou zo iemand uitzien naar Christus? Rechtvaardig is rechtvaardig, kan mij het schelen hoe? Ik weet het antwoord wel: het is Gods werk en die mens komt tot Christus. Laat dat dan de lakmoesproef zijn! Iemand die vlucht naar de vrijstad is onderweg toch niet al behouden? Die kan op grond van recht gedood worden. Op grond van het recht! Pas in de vrijstad is hij veilig. Maar dan moet je die kleintjes niet gaan vertroosten in hun kleinheid, in hun zoeken. Je moet ze vermanen in hun ongeloof: doorlopen, doorlopen, harder, hup, naar de vrijstad, ik kan je ook niet helpen. Praat niet met mij, dat houdt maar op! Verder moet je! Vertrappen is dat niet. Als het goed is zijn ze het ermee eens. En als het niet goed is worden ze boos. En dat bespeur ik altijd. Men wordt boos als je zegt dat het zo nog niet kan. Op weg naar de vrijstad mag je altijd troosten dat die stad er is, voor die zondaar. Maar zeg nooit dat het voldoende is om graag in de vrijstad te zijn.
-
Breekijzertje
"Overzomeren en overwinteren"?Oorspronkelijk gepost door refo
Hoe onderscheid je dan het echte en het onechte? Want zolang Christus niet in beeld is kan het nog twee kanten op. (gehoord in een preek van ds Hoogerland (laat het maar eens overzomeren en laat het maar eens overwinteren) en in een boek van McCheyne, om ook maar eens 2 namen te noemen.)
Welnee. Deze personen hebben het bij het verkeerde eind hoor.
Zei Jezus dat ook in de tijd dat hij rondging en predikte?
Er staat nergens dat de Heer zei: "Joh, denk er nog maar eens rustig over na.
Ik hoor het wel van je als ik over een jaar weer eens hier in de buurt ben........"
Nee.
Toen Jezus zijn discipelen riep en die vervolgens met excuses kwamen wimpelde Hij die af en zei: "Volg mij".
Een 'breekje' van Breekijzertje
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
RJ,
Kijk, je citeerde als ik het helder heb dat 'hij zijn gerechtigheid in Christus ziet'.
dat is de ene kant.
Soms kom je ook wel eens met mensen die 'hongeren en dorsten naar een andere gerechtigheid.'
dat is de andere kant.
Het éne is een geloofsdaad, en het andere is nog ongeloof.
We kunnen met het ene voorbeeld ook in extremen vervallen en bv. eisen dat het gaat om een hoorbare stem 'uw zonden zijn uw vergeven', kijk en dat is ook niet naar de Schrift, tenminste wat eis. Dat het een grote zaak is, dat is zeker, maar het ware geloof, rust en vindt zijn gerechtigheid in Christus.
Groeten,
Kijk, je citeerde als ik het helder heb dat 'hij zijn gerechtigheid in Christus ziet'.
dat is de ene kant.
Soms kom je ook wel eens met mensen die 'hongeren en dorsten naar een andere gerechtigheid.'
dat is de andere kant.
Het éne is een geloofsdaad, en het andere is nog ongeloof.
We kunnen met het ene voorbeeld ook in extremen vervallen en bv. eisen dat het gaat om een hoorbare stem 'uw zonden zijn uw vergeven', kijk en dat is ook niet naar de Schrift, tenminste wat eis. Dat het een grote zaak is, dat is zeker, maar het ware geloof, rust en vindt zijn gerechtigheid in Christus.
Groeten,
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Misschien tot schrik van anderen maar kan me eigenlijk helemaal vinden in de laatste reactie van refo.
Spurgeon zegt in een preek dat hij een gesprek had met een vrouw die maar niet in Christus kon geloven. Toen ze op het punt stond weg te gaan vroeg ze of Spurgeon voor haar wilde bidden. Toen was het antwoord van Spurgeon 'nee'. Hij stelde haar nogmaals Christus voor en als zij bleef weigeren in Hem te geloven dan zou Spurgeon níet voor haar bidden.Oorspronkelijk gepost door refo
Maar dan moet je die kleintjes niet gaan vertroosten in hun kleinheid, in hun zoeken. Je moet ze vermanen in hun ongeloof: doorlopen, doorlopen, harder, hup, naar de vrijstad, ik kan je ook niet helpen. Praat niet met mij, dat houdt maar op! Verder moet je! Vertrappen is dat niet. Als het goed is zijn ze het ermee eens. En als het niet goed is worden ze boos. En dat bespeur ik altijd. Men wordt boos als je zegt dat het zo nog niet kan. Op weg naar de vrijstad mag je altijd troosten dat die stad er is, voor die zondaar. Maar zeg nooit dat het voldoende is om graag in de vrijstad te zijn.
-
Refojongere
Tot nog meer schrik misschien nog van anderen ben ik het met refo's laatste reactie eens waarin hij zegt dat een wedergeboren mens Christuskennis moet hebben. Ook ben ik het met Kislev eens dat velen stiekem rusten in hun bevindingen, gevoelens en ervaringen. Die een grond maken van hun zoeken of hun geloof. Nee, de zaligheid ligt buiten ons.
En dat weten de ware bekommerden echt wel, die hebben leren afzien van al het hunne en weten dat hun zaligheid enkel in Christus ligt. Alle gronden buiten Hem zijn hen ontvallen.
De bekommerden verlangen echter zeker te weten, dat het ook voor hun is. Deze Christus achten ze zeer gepast, onmisbaar en dierbaar voor hun ziel. Ze kunnen Hem niet missen. Zo trekt de bekommerde eropuit om Hem te vinden aan Wie zijn ziel kleeft. En toch durft hij maar niet zeggen: "Hij is de mijne".
refo,
Moeten we de kleintjes met de zweep opjagen om naar de vrijstad te gaan? Zulken die nog niet de vrijstad Christus geborgen zijn, noem ik geen kleintjes.
Moet ik zeggen: Goed hoor, dat je zoekt naar Christus, nu ben je zalig. Ook dat is onzin.
Wel mogen we ze vertroosten met het volgende:
Ken je het toevluchtnemen tot Christus, ken je wat van die uitgaande geloofsdaden? Dan mag je weten dat je deel hebt aan Christus! Maar het zit vaak zo vol twijfelingen in de gelovige zelf of het wel waarheid in het binnenste is. Voor zulken is het Heilig Avondmaal, om hen ervan te overtuigen: Zo zeker als je van dit brood eet, heb je deel aan het lichaam van Christus.
De ware bekommerden zoeken de zekerheid of hun geloof wel waar is. Niet voor niets is de kenmerkenprediking in de Nadere Reformatie opgekomen. Laten we de bekommerden, maar ook de onbekeerden en sterkgelovigen, maar de kenmerken van het ware geloof noemen en of ze daar wat van mogen kennen! Dat behoedt de schijngelovigen voor een ingebeeld geloof, het vertroost de bekommerden, en het zet naast de bekommerden ook de sterkgelovigen aan tot verdere groei in het geloof.
En dat weten de ware bekommerden echt wel, die hebben leren afzien van al het hunne en weten dat hun zaligheid enkel in Christus ligt. Alle gronden buiten Hem zijn hen ontvallen.
De bekommerden verlangen echter zeker te weten, dat het ook voor hun is. Deze Christus achten ze zeer gepast, onmisbaar en dierbaar voor hun ziel. Ze kunnen Hem niet missen. Zo trekt de bekommerde eropuit om Hem te vinden aan Wie zijn ziel kleeft. En toch durft hij maar niet zeggen: "Hij is de mijne".
refo,
Moeten we de kleintjes met de zweep opjagen om naar de vrijstad te gaan? Zulken die nog niet de vrijstad Christus geborgen zijn, noem ik geen kleintjes.
Moet ik zeggen: Goed hoor, dat je zoekt naar Christus, nu ben je zalig. Ook dat is onzin.
Wel mogen we ze vertroosten met het volgende:
Ken je het toevluchtnemen tot Christus, ken je wat van die uitgaande geloofsdaden? Dan mag je weten dat je deel hebt aan Christus! Maar het zit vaak zo vol twijfelingen in de gelovige zelf of het wel waarheid in het binnenste is. Voor zulken is het Heilig Avondmaal, om hen ervan te overtuigen: Zo zeker als je van dit brood eet, heb je deel aan het lichaam van Christus.
De ware bekommerden zoeken de zekerheid of hun geloof wel waar is. Niet voor niets is de kenmerkenprediking in de Nadere Reformatie opgekomen. Laten we de bekommerden, maar ook de onbekeerden en sterkgelovigen, maar de kenmerken van het ware geloof noemen en of ze daar wat van mogen kennen! Dat behoedt de schijngelovigen voor een ingebeeld geloof, het vertroost de bekommerden, en het zet naast de bekommerden ook de sterkgelovigen aan tot verdere groei in het geloof.
Volgens mij is dat laatste precies wat ik betoog.Welnee. Deze personen hebben het bij het verkeerde eind hoor.
Zei Jezus dat ook in de tijd dat hij rondging en predikte?
Er staat nergens dat de Heer zei: "Joh, denk er nog maar eens rustig over na.
Ik hoor het wel van je als ik over een jaar weer eens hier in de buurt ben........"
Toen Jezus zijn discipelen riep en die vervolgens met excuses kwamen wimpelde Hij die af en zei: "Volg mij".
En het eerste is geen advies om te gaan rusten, maar een advies om niet te snel iemand zalig te spreken. Niet veroordelend, vandaar die termen, maar wel in zekere zin afwachtend. De mensen die menen in te gaan vermaant hij naar meer zekerheid te staan. "Er is meer te krijgen".
-
erdna
>>Je spreekt Schrift en Belijdenis na en je krijgt te horen dat je 'de kleintjes vertrapt". Het bewijs bestaat dan uit citaten van delen van preken van dominees. Leuk, hoor. Zijn we soms Rooms geworden? <<
Welnee, we kunnen het gewoon bij Schrift en belijdenis houden. De Heidelberger stelt zeer duidelijk dat het geestelijk leven begint bij ellende kennis. Als je het perse wilt zal ik letterlijke citaten van Luther en Calvijn over jullie heenstorten waar dit ook uit blijkt. Kijk, zij noemen dat geen wedergeboorte, want iedereen weet dat de reformatoren dat woord breder gebruikten (in de zin van heiligmaking). Maar zij kennen wel degelijk het moment dat de Geest overtuigend gaat werken in een zondaarshart om plaats te maken voor Christus, de nadere Reformatoren hebben dat wedergeboorte genoemd, in enge zin. Zo vind je het ook in de Dordste leerregels terug.
Welnee, we kunnen het gewoon bij Schrift en belijdenis houden. De Heidelberger stelt zeer duidelijk dat het geestelijk leven begint bij ellende kennis. Als je het perse wilt zal ik letterlijke citaten van Luther en Calvijn over jullie heenstorten waar dit ook uit blijkt. Kijk, zij noemen dat geen wedergeboorte, want iedereen weet dat de reformatoren dat woord breder gebruikten (in de zin van heiligmaking). Maar zij kennen wel degelijk het moment dat de Geest overtuigend gaat werken in een zondaarshart om plaats te maken voor Christus, de nadere Reformatoren hebben dat wedergeboorte genoemd, in enge zin. Zo vind je het ook in de Dordste leerregels terug.
-
erdna
Wim, je citaten van Spurgeon zijn belangwekkend. Je zou het boek van Ian Murray kunnen lezen over "Spurgeon versus hypervcalvinism" om er meer over te lezen. Ik ben het hierin helemaal met Spurgeon eens. Alleen kun je de leer van de GG niet bij het hypercalvinisme zetten (de leer van de GGiN tendeert eroverigens wel naar). Van der Zwaag doet dat wel, en dat is een grote fout. De GG leren officieel dat er een algemeen, welmenend aanbod van genade is, dat tot alle hoorders komt. Ds. C. Harinck heeft dit in een aantal boeken uitgewerkt en laten zien dat dit teruggaat op de Marrow-controverse. Wel houdt Harinck vol dat God in de weg van "missen, zoeken en vinden" werkt. Ellendekennis is geen voorwaarde, maar de weg waarlangs. Dat vindt je ook OVERAL bij Spurgeon terug. Je citaten van Spurgeon hebben dus geen betrekking op de huidige discussie, maar zijn gericht tegen het hypercalvinisme, dat een algemeen aanbod ontkent.
-
erdna
Over Spurgeon gesproken; het is goed te bedenken dat hij soms nogal eenzijdig was. Ds. P. van Ruitenburg heeft hierover een goed artikel geschreven in de Saambinder 2 jaar geleden. (Overigens geeft hij aan dat iemand als Philpot ook sommige eenzijdigheden had). Owen of Bunyan, daarentegen, zijn veel evenwichtiger.
Wat de heilsorde betreft en andere zaken die hier besproken zijn, lijkt het me dan ook beter om bij iemand als Bunyan te rade te gaan!
Wat de heilsorde betreft en andere zaken die hier besproken zijn, lijkt het me dan ook beter om bij iemand als Bunyan te rade te gaan!
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Zeker begint het met ellendekennis, maar er is wel een onderscheiden ellendekennis. Er is een chronische kennis en een kennis die veroorzaakt wordt door Gods Geest. Die laatste is niet chronisch, integendeel hiervan spreken onze DL 'dat werkt een dadelijk geloven'.Oorspronkelijk gepost door erdna
Welnee, we kunnen het gewoon bij Schrift en belijdenis houden. De Heidelberger stelt zeer duidelijk dat het geestelijk leven begint bij ellende kennis. Als je het perse wilt zal ik letterlijke citaten van Luther en Calvijn over jullie heenstorten waar dit ook uit blijkt. Kijk, zij noemen dat geen wedergeboorte, want iedereen weet dat de reformatoren dat woord breder gebruikten (in de zin van heiligmaking). Maar zij kennen wel degelijk het moment dat de Geest overtuigend gaat werken in een zondaarshart om plaats te maken voor Christus, de nadere Reformatoren hebben dat wedergeboorte genoemd, in enge zin. Zo vind je het ook in de Dordste leerregels terug.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini