Mijns inziens ga je niet te ver door dat te stellen. Ik ben ook wel eens bang dat de bevinding heel sterk gericht is op wat de mens ervaren moet en met daarbij een eventueel voorgeschreven volgorde. (De vraag is dan of bevinding nog wel bevinding is.) Dat kan een krampachtigheid met zich meenemen die het heldere zich op Christus verduistert. Let wel, de oproep tot zelfbeproeving blijft gewoon staan!Germanicus schreef:Beetje vreemd om jezelf te citeren, maar vooruit. Dit postte ik aan het begin van de avond:
Ik meen in berichten van Memento en Jongere een soortgelijke gedachtengang te bespeuren. Ga ik te ver als ik zeg dat de manier waarop er in dit topic (en waarschijnlijk ook elders in refoland) over bevinding wordt gedacht en gesproken het zicht op Christus' kruisverdienste verduisterd raakt?Germanicus schreef:En met die 'velen' bedoel je mij? Wat ik wilde aangeven is dat de sterke nadruk op 'de bevinding' en het 'van God geleerd zijn' zo'n sterke nadruk kan krijgen dat het hetzelfde effect heeft als de goede werken in de Rooms-Katholieke traditie: dat het het zicht op de kruisverdienste van Jezus Christus (en de onschatbare waarde daarvan) belemmert. Als ik de discussie in dit topic een beetje volg, bekruipt me dat gevoel toch wel, eerlijk gezegd. 'Bevinding' lijkt een vorm van antropologie te worden: en maar wroeten in de menselijke geest/ziel. En dat in plaats van: Sursum Corda!
Daarom ook mijn eerdere opmerking. De Schrift is het kader. Het gericht zijn op Christus. Hij in het middelpunt. Dat is een veel beter toetsingskader dan de menselijke bevinding.