Mara schreef:Oren open zetten Luther.
Sorry, ik hoor heel veel. Maar ik heb hier over positieve en bijbelgetrouwe gezinnen. Daar gaat gelukkig ook nog heleboel goed, terwijl ik uit jouw verhalen de indruk krijg dat het niet anders dan doffe ellende is.
Het kan inderdaad zo zijn dat er heel veel aan de hand is, dat ouders verscheurd worden door verdriet. Maar ook dan b;ijft hij/zij voor God even bereikbaar als wanneer alles goed lijkt te gaan.
Dan nog een stap verder, je eigen kind kan zich aan de regels houden, maar hij/zij krijgt verkering, waar weer andere regels gelden. Onze oudste was best op normale tijden thuis op zaterdagavond, ruim voor 12, maar bij zijn vriendin thuis namen ze het niet zo nauw, dus kwam hij gerust 1 uur bij haar vandaan, als hij haar had thuisgebracht.
Haar ouders vonden het niet goed als hij bij hen bleef slapen, zoals ik had voorgesteld, of andersom.
Dus dat glijdt je dan uit handen, ook de zondagsbesteding bij hen was anders (ondanks dat zij "rechtser" in de leer zijn dan wij)
Volgens mij is dit prima bespreekbaar. Als er een open en liefdevolle verhouding is, willen kinderen hun ouders toch ook gen verdriet doen?
En wij hebben nooit toegegeven aan die druk hoor, voorzover mogelijk. Pubers zijn toch op zoek naar grenzen, dus moet je die hen bieden.
Precies. En ik ben weleens bang dat er soms te weinig leiding wordt gegeven.
Maar nogmaals, een 15 jarige paai je niet met wat lekkers of een spelletje.
Bah, dit zeg je nu al voor de vierde keer. Waarom dat negatieve woord 'paaien'? Wat is dat voor onzin! Maar maak de zondag alstublieft wel een gezellige dag, met elkaar als gezin.
Ik denk dat de ouders een paar decennia geleden het gemakkelijker hadden, in die zin, alle neuzen stonden dezelfde kant op. Niemand had tv bij ons in de gemeente, er was elke zondagavond jv, dus pubers waren op die avond onder de pannen. Als ik nu de verschillen onderling hoor en zie, slaat de schrik me om het hart. Als ik kleinkinderen mag krijgen, hoe zal dat dan gaan?
Daarom is het ook belangrijk om kinderen al jong te leren om zelfstandig te zijn, en een eenling te durven zijn ook in een refogroep. Wat dat betreft hebben we de afgelopen jaren veel geleerd, en onze kinderen ook.
Mijn dochter draagt een rok, maar een hoed krijg ik niet aangepraat, omdat zij het enige meisje is dan en de echtgenotes van de gastpredikanten ook de één na de ander hun hoed af hebben gezet. En als zelfs dan de echtgenote van een ambtsbroeder met een spijkerbroek in de kerk zit, welke argumenten heb je dan als moeder? Ik ben blij dat zij het zelf niet wil, maar andere meiden doen het nu ook.
En dat is ook moeilijk. Overigens heb je als moeder zeker wel argumenten, maar ik zou - wanneer deze zaken echt tot conflicten zouden leiden, het belangrijker vinden dat ze in de kerk zijn, dan dat ze ook helemaal in het spoor gaan van hoofdbedekking en rok.
Luther, dit speelt bij jullie in de kerk niet, maar het is heel heel erg moeilijk, omdat je toch alleen komt te staan.
Ik merk dat je niet weet waar ik kerk. Dat geeft niet, maar dit speelt bij ons evenzeer.