Grace schreef:Ik heb zaterdag de molentocht(25 km) gereden samen met een 100% blinde man. Hij hield de blindengeleidestok vast en ik ging voor hem uit. Een fantastische belevenis. Wat een prestatie van deze jongen. Hij is trouwens maar 3 x in een scheur gereden. Binnen 2,5 uur waren we weer terug.

Rens schreef:

voorlopig effe niet.............................

http://geschiedenis.vpro.nl/themasites/ ... schiedenis

kun je toch genieten van de elfstedentocht, zonder kou te lijden

Gabrielle schreef:
kun je toch genieten van de elfstedentocht, zonder kou te lijden

uiteráárd heb ik de uitzending gezien én genoten van al die nostalgie......

Ach hier is het lekker koud en we verwachten rond de -30 vannacht. Die schaatsers zouden hier moeten komen!! De hele Upper Peninsula zit vol met meren en rivieren. Maar hier word niet geschaatst. Hier word gevist, snowmobile, ook over de bevroren meren en rivieren, skien en snoshoe - en dat laatste is mijn hobby!!

Margriet schreef:we verwachten rond de -30 vannacht

da's ándere koek en zopie dan wat wij nu hebben: regenachtig en zacht weer

Om maar eens even een theologische draai aan een 'leuter-topic' te geven


Schaatsen
Ja, het was weer mogelijk. Nederland kon weer schaatsen. Bijna waren we het vergeten dat schaatsen al eeuwenlang tot de typisch Nederlandse gewoonten behoorde. Deskundigen op het gebied van de opwarming van de aarde hadden ons eigenlijk al de indruk gegeven dat we onze schaatsen wel voorgoed konden opbergen. Maar zie daar... Neerland schaatste weer.



Uit ons huis kon ik het allemaal zien gebeuren, op de singel vlak voor ons. Oud Hollandse taferelen. Nee, ik waag me er niet meer aan. Maar ik kan er wel geboeid naar kijken. En er komen jeugdherinneringen boven. Als we in mijn hbs tijd onverwacht ijsvrij kregen gingen we gaan Rotterdam Gouda vv. En om te bewijzen dat je echt in Gouda was geweest kocht je dan voor een habbekrats zo’n lange Goudse pijp.

Niet iedereen vond dat deze sport in overeenstemming was met de religie die je beleed. Een christen op de schaats? Gewetensvolle mensen, als mijn opoe, vonden het maar niets. En toen ik theologie ging studeren om langs die weg dominee te worden, zei ze tegen me: „Nu ga je toch zeker niet meer schaatsenrijden?”

Ik heb veel van haar gehouden. En ik begreep ook heel best waarom ze dat zei. Ik heb nog steeds respect voor mensen die vanuit een vaste overtuiging ergens kwaad in zien en zich daarom van bepaalde geneugten ook onthouden. Maar of men de eigen mening in dergelijke zaken ook aan anderen mag opleggen?

Dat deed zij niet, maar het gebeurt wel. Ook nog wel ter zake van het al of niet geoorloofd zijn van schaatsen. Ik herinner me dat ik de vraag hoorde stellen: „Heb je ooit wel eens een kind van God op de schaats gezien?” Met andere woorden...

Weer keek ik uit het raam. Al die blije kinderen. En hun moeders met camera’s in de aanslag. En ik mijmerde: worden hier grenzen overschreden? Ik zag ook meisjes op de schaats met een rokje aan en dus geen lange broek. Ook vrouwen, zo gekleed. Enerzijds veroorloofden zij zich niet het dragen van mannenkleren, maar dat andere –die schaatspret– lieten ze zich niet ontnemen.

Ach, we weten wel dat deze en dergelijke dingen –adiaphora heten ze in de theologie– vaak hele discussies losmaken. En dat het standpunt dat dan ingenomen wordt bepalend is voor de kijk op iemands geestelijke status. We maakten zoiets enige tijd geleden weer mee toen in het Reformatorisch Dagblad sinterklaas als de „goed heilig man” werd aan en uitgekleed.

Keer op keer komen we het tegen, over allerlei zaken, die niet direct door een Godswoord worden beslist, maar die liggen op het vlak van „die het zonde is, die is het zonde” en „een iegelijk zij in zijn eigen gemoed ten volle verzekerd.” Vooropgesteld natuurlijk dat dit gemoed onder de leiding van de Heilige Geest staat.

Laten we toch van bijzaken geen hoofdzaken maken. De hoofdzaken komen toch al zo snel in de knel. En bijzaken gaan zo snel alles bepalen in ons godsdienstige leven.

Er wordt wel eens gezegd: „Je mag overal zijn en alles doen waar en waarbij je God kunt ontmoeten.” Ach, ik kan God nergens ontmoeten zolang ik onbekeerd ben. Dan kan ik Hem zelfs niet in de kerk ontmoeten. Daarom: laten we eerst het Koninkrijk van God zoeken.

Ds. P. den Butter, Middelharnis

Een goed artikel! Overigens denk ik niet dat schaatsen tegenwoordig nog zo'n issue is, dat is tegenwoordig een oud-hollandse traditie geworden die wel mag. Maar met genoeg andere zaken, sporten bijvoorbeeld speelt het probleem van veroordeling, dingen verbieden die de Bijbel niet verbiedt etc. nog steeds. Wie de schaats past trekke hem aan.

En natuurlijk moet ik nog even denken aan die dominee, die als het hard gevroren had op zondagochtend zijn schaatsen onderbond en zich zo naar de kerk begaf. (en dan liet zingen: Ik buig mij op uw eis (lees IJS) naar Uw paleis )

Heldere taal van deze predikant.

Maar ik vrees dat Marnix, gezien zijn reactie, de teneur van dit stukje niet helemaal begrepen heeft.
Ik althans, denk dat de ds. een het (ver-)oordelen aan de kaak stelt, maar hij geeft geen vrijbrief om op grond van je eigen zekerheden alles maar in je eigen straatje om te buigen.

jvdg schreef:geen vrijbrief om op grond van je eigen zekerheden alles maar in je eigen straatje om te buigen.

elk kerkmens doet niet ánders, al naar gelang de gezindte waartoe hij/zij behoort daartoe "verplicht" gesteld te "evangeliseren" op basis van de éigen leer en belijdenis.......

helma schreef:Om maar eens even een theologische draai aan een 'leuter-topic' te geven


Schaatsen
Ja, het was weer mogelijk. Nederland kon weer schaatsen. Bijna waren we het vergeten dat schaatsen al eeuwenlang tot de typisch Nederlandse gewoonten behoorde. Deskundigen op het gebied van de opwarming van de aarde hadden ons eigenlijk al de indruk gegeven dat we onze schaatsen wel voorgoed konden opbergen. Maar zie daar... Neerland schaatste weer.



Uit ons huis kon ik het allemaal zien gebeuren, op de singel vlak voor ons. Oud Hollandse taferelen. Nee, ik waag me er niet meer aan. Maar ik kan er wel geboeid naar kijken. En er komen jeugdherinneringen boven. Als we in mijn hbs tijd onverwacht ijsvrij kregen gingen we gaan Rotterdam Gouda vv. En om te bewijzen dat je echt in Gouda was geweest kocht je dan voor een habbekrats zo’n lange Goudse pijp.

Niet iedereen vond dat deze sport in overeenstemming was met de religie die je beleed. Een christen op de schaats? Gewetensvolle mensen, als mijn opoe, vonden het maar niets. En toen ik theologie ging studeren om langs die weg dominee te worden, zei ze tegen me: „Nu ga je toch zeker niet meer schaatsenrijden?”

Ik heb veel van haar gehouden. En ik begreep ook heel best waarom ze dat zei. Ik heb nog steeds respect voor mensen die vanuit een vaste overtuiging ergens kwaad in zien en zich daarom van bepaalde geneugten ook onthouden. Maar of men de eigen mening in dergelijke zaken ook aan anderen mag opleggen?

Dat deed zij niet, maar het gebeurt wel. Ook nog wel ter zake van het al of niet geoorloofd zijn van schaatsen. Ik herinner me dat ik de vraag hoorde stellen: „Heb je ooit wel eens een kind van God op de schaats gezien?” Met andere woorden...

Weer keek ik uit het raam. Al die blije kinderen. En hun moeders met camera’s in de aanslag. En ik mijmerde: worden hier grenzen overschreden? Ik zag ook meisjes op de schaats met een rokje aan en dus geen lange broek. Ook vrouwen, zo gekleed. Enerzijds veroorloofden zij zich niet het dragen van mannenkleren, maar dat andere –die schaatspret– lieten ze zich niet ontnemen.

Ach, we weten wel dat deze en dergelijke dingen –adiaphora heten ze in de theologie– vaak hele discussies losmaken. En dat het standpunt dat dan ingenomen wordt bepalend is voor de kijk op iemands geestelijke status. We maakten zoiets enige tijd geleden weer mee toen in het Reformatorisch Dagblad sinterklaas als de „goed heilig man” werd aan en uitgekleed.

Keer op keer komen we het tegen, over allerlei zaken, die niet direct door een Godswoord worden beslist, maar die liggen op het vlak van „die het zonde is, die is het zonde” en „een iegelijk zij in zijn eigen gemoed ten volle verzekerd.” Vooropgesteld natuurlijk dat dit gemoed onder de leiding van de Heilige Geest staat.

Laten we toch van bijzaken geen hoofdzaken maken. De hoofdzaken komen toch al zo snel in de knel. En bijzaken gaan zo snel alles bepalen in ons godsdienstige leven.

Er wordt wel eens gezegd: „Je mag overal zijn en alles doen waar en waarbij je God kunt ontmoeten.” Ach, ik kan God nergens ontmoeten zolang ik onbekeerd ben. Dan kan ik Hem zelfs niet in de kerk ontmoeten. Daarom: laten we eerst het Koninkrijk van God zoeken.

Ds. P. den Butter, Middelharnis

goed stuk..

jvdg schreef:Heldere taal van deze predikant.

Maar ik vrees dat Marnix, gezien zijn reactie, de teneur van dit stukje niet helemaal begrepen heeft.
Ik althans, denk dat de ds. een het (ver-)oordelen aan de kaak stelt, maar hij geeft geen vrijbrief om op grond van je eigen zekerheden alles maar in je eigen straatje om te buigen.

Waar doet hij dat dan? Ik heb het stuk aandachtig gelezen en volgens mij begrijp ik de teneur wel. Hij geeft aan dat we in ons gemoed verzekerd moeten zijn maar dat gemoed wel door de Geest geleid moet worden. En dat past hij hier praktisch toe op het schaatsen.

En dat zeg ik volgens mij ook. Niet veroordelen op basis van dingen die de Bijbel niet verbiedt. Ik heb het niet over op grond van eigen zekerheden dingen om te buigen in je eigen voordeel ofzo. Niet eigen zekerheden als basis maar Woord en Geest. (en dan kan ik met een gerust hart gaan schaatsen

jvdg schreef:Heldere taal van deze predikant.

Maar ik vrees dat Marnix, gezien zijn reactie, de teneur van dit stukje niet helemaal begrepen heeft.
Ik althans, denk dat de ds. een het (ver-)oordelen aan de kaak stelt, maar hij geeft geen vrijbrief om op grond van je eigen zekerheden alles maar in je eigen straatje om te buigen.

Het gaat om de adiafora - middelmatige zaken, goed noch slecht te noemen - die mag je inderdaad in je eigen straatje ombuigen. Dat is de teneur van het stukje. Die het zonde is, is het zonde. Probleem is alleen dat veel adiafora in de loop der eeuwen wel degelijk halszaken en schibboleths zijn geworden. (zie het verhaal van de vrouw: nu schaats je zeker niet meer?)
En zo zitten we zijn stukje weer af te zwakken.

helma schreef: Dat deed zij niet, maar het gebeurt wel. Ook nog wel ter zake van het al of niet geoorloofd zijn van schaatsen. Ik herinner me dat ik de vraag hoorde stellen: „Heb je ooit wel eens een kind van God op de schaats gezien?” Met andere woorden...

Als 'oudvader' noemden wij altijd Sicco Tjades (want we hadden ergens gelezen dat hij ook op de schaats naar zijn gemeente ging om te prediken).

helma schreef: Keer op keer komen we het tegen, over allerlei zaken, die niet direct door een Godswoord worden beslist, maar die liggen op het vlak van „die het zonde is, die is het zonde” en „een iegelijk zij in zijn eigen gemoed ten volle verzekerd.” Vooropgesteld natuurlijk dat dit gemoed onder de leiding van de Heilige Geest staat.

't Is wel eens moeilijk als je als kind moet gehoorzamen. Ik zei weleens tegen m'n moeder als ze met iets aankwam waar ze op tegen was: 'Met uw ervaring kan ik niet door het leven, ik zal het zelf moeten ondervinden'. (Maar ze had wel vaak gelijk en dat noemt men ook wel: levenservaring).

Tegenwoordig lijkt het wel of de jongeren het beter weten dan de ouderen....

albion schreef:Als 'oudvader' noemden wij altijd Sicco Tjades (want we hadden ergens gelezen dat hij ook op de schaats naar zijn gemeente ging om te prediken).

Jep, dat staat hier: http://www.xs4all.nl/~ottoknot/werk/SiccoTjaden.html

Mijn opa en oma waren ook altijd fel tegen schaatsen. Was allemaal werelds vermaak, waar Gods ouwe volk totaal geen behoefte aan had. Ze waren daarin nogal ongenuanceerd, maar als ik nu op de ijsbaan rondtoer en de zoetsappige, totaal inhoudsloze muziek aanhoor, denk ik ook wel: tja, hier voel ik me niet prettig. Ik was in ieder geval blij dat we dit keer ook op 'echt' natuurijs konden schaatsen.