huisman schreef:@Sheba en al die kemerken die Gods Woord geeft van Zijn volk leren dat dat volk armen van geest zijn,treurenden,hongerigen naar de gerechtigheid, verslagenen van geest,verbroken van hart enz.
Zulke mensen kunnen niet buiten Jezus maar durven vaak ook niet met de volle zekerheid te zeggen: Hij is de mijne en ik ben van Hem.
Is er in jouw stevig en alleszins rechtzinnig spreken wel plaats voor de strijd die Gods kind te strijden heeft?
Is er plaats voor de geloofsworstelingen van David in Psalm 51 , Van Heman in Psalm 88 of van Asaf in Psalm 73 en 77.
De wedergeboorte laten beginnen bij de volle kennis van Christus is m.i. tegen de Schrift en nee ik zal nooit iemand rust geven buiten Christus.
Verder mogen wij ons de komende dagen verdiepen in het werk van de Heilige Geest die het uit Christus zal nemen en het heil in Christus zal verkondigen aan de verslagenen van geest.
Die verbrokenheid en verslagenheid plaats jij buiten de wedergeboorte.....is dat dan vrucht van eigen akker?
@Huisman
Ik zal je post punt voor punt beantwoorden.
Veel dingen zijn al vaker gezegd. En zijn een herhaling. Ik probeer het nog een keer. En dan stop ik ermee.
Er is gevraagd wat er onder Christus kennis wordt verstaan. Ik bedoel daarmee weten dat Hij ook mijn Borg en Zaligmaker is. Niet alleen voor anderen, maar ook voor mij. Zondag 1 HC.
huisman schreef:
@Sheba en al die kemerken die Gods Woord geeft van Zijn volk leren dat dat volk armen van geest zijn,treurenden,hongerigen naar de gerechtigheid, verslagenen van geest,verbroken van hart enz.
Zulke mensen kunnen niet buiten Jezus maar durven vaak ook niet met de volle zekerheid te zeggen: Hij is de mijne en ik ben van Hem.
De armen van geest zijn zij die arm zijn in zichzelf, en rijk in Hem. Dat zijn geen mensen die arm zijn in Hem en nog rijk zijn in zichzelf. Ieder die buiten Christus leeft, is nog rijk in zichzelf. Hoe arm hij of zij zichzelf ook toedenkt te zijn.
Het arm zijn en verslagen zijn etc, zegt niet dat ze niet de zekerheid van het heil hebben.
Calvijn schrijft bij deze verzen:
(...) zoo spreekt Christus hen alleen zalig, die door het lijden getemd en ten onder gebracht zijnde, zichzelf geheel aan God hebben onderworpen, en onder innerlijke vernedering des harten tot Zijne bescherming hunne toevlucht nemen(..)
(...) Het is voorts der moeite waardig op te merken, dat niemand arm van geest is, dan wie, van alen hoogen dunk aangaande zichzelven ontledigd, zijn enig steunpunt vindt in de barmhartigheid Gods. Want zij, die door vertwijfeling verbroken of verbrijzeld, tegen God morren, kunnen niet anders dan opgeblazen en hovaardig van geest zijn(...)
Iemand die buiten Christus leeft heeft niet zijn enig steunpunt in de barmhartigheid van God. En die barmhartigheid van God is dat niet juist het zenden van Zijn Zoon tot vergeving van zonden?
Is er in jouw stevig en alleszins rechtzinnig spreken wel plaats voor de strijd die Gods kind te strijden heeft?
Is er plaats voor de geloofsworstelingen van David in Psalm 51 , Van Heman in Psalm 88 of van Asaf in Psalm 73 en 77.
Los van het feit dat je formulering van rechtzinnig spreken mij niet aangenaam overkomt. Wil ik graag ingaan op jouw vraag.
Ik heb wel degelijk oog voor de worstelingen die Gods kinderen hebben. En herken dat ook. Het geloof dat aangevochten wordt. Het zicht dat soms (verder) weg lijkt te zijn. Maar nochtans weet ik dat...
Aanvechten betekent dat er wel iets is, anders kan het niet aangevochten worden.
En dat lees ik in de door jou genoemde psalmen terug.
Psalm 51;
David had die enorme zonden van het overspel met Bathseba gedaan. En eist dat hij de Wet van God zwaar had overtreden. Dat hij alleen gerust kon zijn als de Rechter God niet hem zou veroordelen.
Door het niet leven uit het geloof. Wordt ook het geloof aangevochten. En dan kan het zicht op de vergevende God weg zijn. Maar eenmaal gesmaakt komt dat wel weer terug.
Dat is wat je hier in deze psalm terugziet.
Lees vers 19 eens.
De offeranden Gods zijn een gebroken geest; een verbroken en verslagen hart zult Gij, o God niet verachten
Dat is geloofs taal dat alleen gesproken kan worden als je weet van die vergeving!
Psalm 88;
lees vers 2 eens.
O Heere, God mijns heils bij dag, bij nacht roep ik voor U.
Calvijn schrijft boven deze psalm:
Hoewel deze Psalm zeer droeve klachten bevat van een' mens, die zwaar beproefd en bedrukt is, zo verklaart de Profeet toch ook, terwijl hij strijd voert tegen zijn droefheid, zijn onwankelbaar geloof, daar hij uit de diepe duisternis des doods, toch God aanroept als zijn Redder en Bevrijder.
Verderop in deze psalm zegt Calvijn bij de laatste verzen:
Indien de Profeet gedacht had , dat hij verworpen en verafschuwd was bij God, dan zou hij niet volhard hebben in de gebede;
Heman wist dat God hem niet verworpen had!
En is dat ook niet de geloofstaal? Ondanks dat hij in moeite was. Nochtans weet ik...
Psalm 73
Lees vers 23-28
Ik zal dan geduriglijk bij U zijn; Gij hebt mijn rechterhand gevat. Gij zult mij leiden door Uw raad; en daarna zult Gij mij in heerlijkheid opnemen.
Wien heb ik nevens U in den hemel? Nevens U lust mij ook niets op aarde. Bezwijkt mijn vlees en mijn hart, zo is God de Rotssteen mijns harten en mijn Deel in eeuwigheid. Want zie, die verre van U zijn, zullen vergaan; Gij roeit uit al wie van U afhoereert. Maar mij aangaande, het is mij goed nabij God te wezen; ik zet mijn betrouwen op den Heere HEERE, om al Uw werken te vertellen.
Asaf die de voorspoed van goddelozen zag. En aangevochten werd. Omdat hij zag dat die oprecht en nauwgezet wandelden juist door verdriet en ellende vervolg werden.
Zijn voeten waren bijna uitgegleden. Hij raakt erdoorheen verwarring.
Maar dan ziet hij dat het met de nu voorspoedige goddelozen fout zal aflopen. Dat zag hij toen hij de tempel van God binnenging. Wanneer de gelovige weer tot het Woord terugkeert ziet hij en dus Asaf ook dat dat voor hem de eeuwige heerlijkheid wacht.
Ook dit is geloofstaal. Wat alleen in Christus zijnde gesproken kan worden.
Psalm 77
In deze psalm roept de dichter tot God. Hij klaagt en bidt in het vertrouwen dat God hem zal verhoren. Lees hierbij ook eens de verklaring van Calvijn.
Vers 2;
Hij zal het oor tot mij neigen.
Hij eindigt de psalm door Gods daden uit het verleden te gedenken. En dat bemoedigd hem. Dat geeft de dichter hoop dat God hem zal verlossen.
De wedergeboorte laten beginnen bij de volle kennis van Christus is m.i. tegen de Schrift en nee ik zal nooit iemand rust geven buiten Christus.
Volle kennis
ik heb het woord volle kennis nooit genoemd. Ik zeg wel in de wedergeboorte is er de kennis van de persoonlijke vergeving van zonden. (Zondag 1 HC)Hoe klein misschien ook. En in het geloofsleven is daar als het goed is het Hem meer en meer kennen. Het wonder wordt steeds groter. De kennis van Hem wordt steeds groter. Dat is opwassen in genade.
Zoals die jongen en dat meisje dat gaat trouwen.
Wanneer die jongen en dat meisje met elkaar trouwen, weten ze dat ze bij elkaar horen. Hij houdt van mij, ik hou van hem. Wanneer daar enige twijfel over zou zijn zou dat huwelijk een beetje vreemd zijn, toch? Maar in het huwelijksleven zelf groeit dus de kennis. En die liefde wordt dieper, intenser. Ze leren elkaar nog beter kennen. Ze vergroeien helemaal met elkaar...
Verder mogen wij ons de komende dagen verdiepen in het werk van de Heilige Geest die het uit Christus zal nemen en het heil in Christus zal verkondigen aan de verslagenen van geest.
Geloof jij dat het werk van de Heilige Geest nog steeds doorgaat? Dat eerbiedig gezegd Hij niet half werkt, maar totaal. Hij overtuigt, Hij opent oren en harten, Hij geeft blijdschap, vreugde in de Heere. Of overtuigt Hij maar half?
Toen Petrus op die pinksterdag daar zijn preek hield. Werd er toen gesproken tegen alleen waar gelovigen? Nee er werd gesproken tot een ieder die daar was. Er waren velen die tot geloof kwamen. Heel veel zelfs. Maar niet allen. Toch is tot hen allen gesproken. Zo ver gaat Gods liefde. En zij die tot geloof kwamen. Wisten die dat Christus ook voor hen persoonlijk gestorven was?
ja
Petrus had opgeroepen tot bekering. Hen voorgehouden het werk van Christus. En gezegd:
Want u komt de belofte toe, en uw kinderen en allen die daar verre zijn, zovelen als er de Heere onze God toe roepen zal.
(...)
Die dan zijn woord gaarne ( met vreugde) aannamen, werden gedoopt;
(...)
En zij waren volhardende in de leer der apostelen (...)
Die verbrokenheid en verslagenheid plaats jij buiten de wedergeboorte.....is dat dan vrucht van eigen akker?
De verbrokenheid en verslagenheid zoals in de toespraak van Petrus. Is het overtuigend werk van de Heilige Geest. Het werk van de Wet dat de mens verbreekt. En dat is ook geen werk van eigen akker. Zoals het ook geen werk van eigen akker is, als zij tot geloof komen. En hongeren en dorsten naar de gerechtigheid zoals in de bergrede. Die is van ware gelovigen die de ware Gerechtigheid hebben leren kennen.
@mannetje
Jij vroeg
Sheba, dus het schreeuwen tot God, zoals verwoord in het citaat, is het schreeuwen van een dode?
Ja. Een ieder die buiten Christus leeft is dood. Die leeft onder de Wet.
Ja maar een dode kan toch niet roepen tot God?
Het is het roepen van een ongelovige.
En God zelf zegt, Kloppen, zoeken en bidden. Dat wordt tot een ieder die onder het evangelie komt, gezegd.
