Jammer dat deze hoofdstukjes niet als blogs zijn verschenen. Dan zouden ze in ieder geval bredere afname hebben.

refo schreef:

-DIA- schreef:

refo schreef:Preken lezen omdat ze ontgronden en ontdekken, is ook een soort remonstrantisme.

Als het goed is lees je niet kritisch. Dat hoeft ook niet als je weet wie de schrijver is. In dit geval is het een duidelijke zaak.
Ik zou zeggen: Kritisch lezen kan noodzakelijk zijn, maar zoek dat niet opzettelijk op. Over het algemeen zal men er dan weinig
vrucht van hebben te van verwachten, en het kan een eenvoudige ziel in raadsels brengen, zoals ik ook van nabij heb
meegemaakt.
Ik weet wel dat we wakker moeten zijn, maar als we eenmaal weten waar we met een schrijver aan toe zijn, doen we er
verstandig aan om geen boeken te kopen waarbij je op je hoede moet zijn. Of je moet vast staan op het fundament van Schrift en
belijdenis.

Maar los hiervan. Het is wel opmerkelijk dat er mensen zijn die een ontdekkende preek schuwen. Dat is een veeg teken, denk ik dan.

Maar als de preek werkelijk zo ontdekkend en ontgrondend is: waarom zet je er dan gelijk bij dat anderen daar aanstoot aan nemen?

Ik moet dan aannemen dat u goed geleerd bent. Mag ik u dan vragen naar een Schriftuurlijke exegese van Psalm 32 : 5: Mijn zonde maakte ik U bekend en mijn ongerechtigheid bedekte ik niet; ik zeide: ik zal belijdenis van mijn overtredingen doen voor den HEERE; en Gij vergaaft de ongerechtigheid mijner zonde. Sela.

Nu weet ik wel dat iedere ketter zijn letter heeft. Maar komt het ook overeen met het werk Gods en de openbaring Gods. Daar moeten we het toch aan toetsen. Het gezegde komt inderdaad niet letterlijk in de Bijbel voor. Toch staat het ook niet in het Rijk der Fabelen. Ik weet dat er verschillende gedachten zijn. Ik laat hier volgen wat ds. Mallan daar in DWS in het kort van zegt:

Ik wil deze gelegenheid nu gelijk even waarnemen, zoals ik u al deed weten, om enkele andere vragen te beantwoorden. Mej. A.S. te H., van u heb ik ook nog een vraag te beantwoorden. Een vraag die ik eigenlijk al jaren geleden in ons blad beantwoord heb. U hebt onlangs ergens gelezen, dat men spreekt over bedekte schuld en over vergeven schuld, maar dat dit een verkeerde uitdrukking is, daar bedekte schuld vergeven schuld is, zoals ook Psalm 32 daarover spreekt. Er is opgemerkt dat men zulke termen dan ook niet vindt in a Brakels Redelijke Godsdienst, zomin als in Calvijns Institutie. Pas in de geschriften na de afscheiding kan men zulke uitdrukkingen vinden. U hebt mij gevraagd waarom u zulke termen bij de oudvaders niet kunt vinden en hoe het komt dat Gods volk van later tijd, dat toch ook een geoefend volk mocht zijn, aan zulke verkeerde uitdrukkingen is gekomen. U spreekt dus over verkeerde uitdrukkingen, omdat Psalm 32 ons zegt: „Welgelukzalig is hij, wiens overtredingen vergeven, wiens zonde bedekt is". Het is natuurlijk waar, dat als de overtreding vergeven is, dat zij ook bedekt is. Maar ik zou willen opmerken dat als de overtreding bedekt is, dat ze dan nog niet vergeven is. Het eenvoudige volk van God heeft dat dus wel goed bedoeld. Inderdaad, er zijn veel van zulke uitdrukkingen in gebruik gekomen na de afscheiding en op de gezelschappen. En ik heb er al meer op gewezen, dat ik niet bepaald zulk een voorstander ben van allerlei onderscheidingen die veelal van gezelschappen afkomstig zijn. Maar al te veel is men daardoor ertoe gekomen om van de bekeringsweg een systeem te maken, alsof het werk Gods zich zal laten vormen tot een door ons ontworpen model. Neen, er is van het werk Gods geen modelwerk of stukwerk te maken. Maar opzettelijk heb ik nu toch even aan de hand van het vragenboekje van Hellenbroek aangegeven, hoe de oudvaders toch ook wel onderscheidingen hebben gemaakt in het geestelijke leven. Hellenbroek vraagt bijvoorbeeld ook in het lesje over de rechtvaardigmaking: „Maar als wij door Christus'' verdiensten zullen gerechtvaardigd worden, moeten die dan ook niet de onze worden? " En het antwoord daarop is: „Gewisselijk ja". En dan volgt daarop de vraag: „Hoe worden die de onze? " En het antwoord daarop is: „Door toerekening en aanneming". De toerekening is van de zijde Gods en de aanneming van de zijde der ziel. In de gelovige aanneming zijn er echter verschillende trappen. Het lesje van het geloof volgt bij Hellenbroek op het lesje over de rechtvaardigmaking. Toch behandelt Hellenbroek het geloof ook weer in verband met het leerstuk van de rechtvaardigmaking. Daarom zien we dat de vraag in dat lesje van het geloof gedaan wordt: „Welke is de voornaamste en eigenlijke rechtvaardigmakende daad des geloofs? " En daarop is het antwoord: „Het is die daad der ziel, waardoor zij hartelijk wil en wenst, niet alleen dat de beloften des Evangeliums in zichzelve waar mogen zijn, maar waardoor zij ook met overgegeven genegenheid de Heere Jezus als de enige oorzaak van haar zaligheid, met verloochening van zichzelve en alle andere dingen of personen, begeert en dadelijk aangrijpt". En daarop volgt nog de vraag: Wat is het gevolg van de rechtvaardigmakende daad des geloofs? En het antwoord daarop is: „De bijzondere en zekere toepassing van de beloften des Evangeliums en de Heere Jezus tot de eigen persoon van elke gelovige. Welke geenszins altijd tegenwoordig is in alle gelovigen, door de aanvechtingen des satans, de beschuldigingen van de wet en de verleiding des vleses, maar naar welke allen moeten staan, die Jezus oprecht aannemen".

Er is meer te vinden op het voor ieder toegankelijke Digibron.

Mooi stukje uit DWS, maar het is voor mij niet duidelijk.
Wie bedekt, wie vergeeft?

CvdW schreef:Mooi stukje uit DWS, maar het is voor mij niet duidelijk.
Wie bedekt, wie vergeeft?

Ben jij een vreemdeling in Jeruzalem? Volgens mij weet jij exact wat DIA bedoelt en berijdt je weer ernstig je stokpaardje.
Dat mag, maar het is weleens wat vermoeiend.

Mannetje schreef:

CvdW schreef:Mooi stukje uit DWS, maar het is voor mij niet duidelijk.
Wie bedekt, wie vergeeft?

Ben jij een vreemdeling in Jeruzalem? Volgens mij weet jij exact wat DIA bedoelt en berijdt je weer ernstig je stokpaardje.
Dat mag, maar het is weleens wat vermoeiend.

Geef eens een inhoudelijke reactie op het stukje uit de DWS.

-DIA- schreef: Ik moet dan aannemen dat u goed geleerd bent. Mag ik u dan vragen naar een Schriftuurlijke exegese van Psalm 32 : 5: Mijn zonde maakte ik U bekend en mijn ongerechtigheid bedekte ik niet; ik zeide: ik zal belijdenis van mijn overtredingen doen voor den HEERE; en Gij vergaaft de ongerechtigheid mijner zonde. Sela.

Nu weet ik wel dat iedere ketter zijn letter heeft. Maar komt het ook overeen met het werk Gods en de openbaring Gods. Daar moeten we het toch aan toetsen. Het gezegde komt inderdaad niet letterlijk in de Bijbel voor. Toch staat het ook niet in het Rijk der Fabelen. Ik weet dat er verschillende gedachten zijn. Ik laat hier volgen wat ds. Mallan daar in DWS in het kort van zegt:

... dat men spreekt over bedekte schuld en over vergeven schuld, maar dat dit een verkeerde uitdrukking is, daar bedekte schuld vergeven schuld is, zoals ook Psalm 32 daarover spreekt. ...

Toch dienen we hier wel goed te toetsen wat Gods Woord werkelijk zegt:
חַטָּאתִ֨י אוֹדִ֪יעֲךָ֡ וַֽעֲ֘ו‍ֹנִ֚י לֹֽא־כִסִּ֗יתִי (chat´atie odie´acha wa´aonie lo-kissietie ) : Mijn zonde maakte ik U bekend, en mijn ongerechtigheid verzweeg ik niet.

כִסִּ֗יתִי (kissietie) betekent verzwijgen, verhelen, verbergen.
Iets wat je bekend maakt verberg, verzwijg je niet.

David geeft hier n.l. aan dat hij zijn zonde bekend maakte aan God en dat hij zijn begane zonde niet verzweeg.
Mijn vraag zal dus zijn: in hoeverre kan je dan spreken over "bedekte schuld" m.b.t. Psalm 32?
Kan iemand van jullie dat nader verklaren?

Het is vermoedelijk Hebreeuwse poëzie. Er staat tweemaal hetzelfde. Daarnaast is de bijbel verder duidelijk dat God geen zonde kan bedekken die niet vergeven is.
Wat betreft Hellenbroek: ik denk niet dat deze het eens zou zijn met het artikel van ds Mallan.

refo schreef:Het is vermoedelijk Hebreeuwse poëzie. Er staat tweemaal hetzelfde. Daarnaast is de bijbel verder duidelijk dat God geen zonde kan bedekken die niet vergeven is.
Wat betreft Hellenbroek: ik denk niet dat deze het eens zou zijn met het artikel van ds Mallan.

Wat is dan "het bedekken van de zonde door de Heere", is dat wat anders dan "vergeven"?

Zie Spreuken 28:
13 Die zijn overtredingen bedekt, zal niet voorspoedig zijn; maar die ze bekent (32) en laat, zal barmhartigheid verkrijgen.
kanttekening 32:
die ze bekent
Te weten voor de Heere, of ook voor de mensen, als de zaak zulks vereist.

Het gaat om de eerste verzen. Jij hebt het over vers 5.

refo schreef:Het gaat om de eerste verzen. Jij hebt het over vers 5.

Bedoel je dit:
1 Een onderwijzingvan David. Welgelukzalig is hij, wiens overtreding vergeven, wiens zonde bedekt is.
?

refo schreef:Het is vermoedelijk Hebreeuwse poëzie. Er staat tweemaal hetzelfde. Daarnaast is de bijbel verder duidelijk dat God geen zonde kan bedekken die niet vergeven is.
Wat betreft Hellenbroek: ik denk niet dat deze het eens zou zijn met het artikel van ds Mallan.

U bekijkt het nu van een kant, als ik me niet vergis.
Als God spreekt: Uw zonden zijn u vergeven, dan is het toch zo?
We belijden immers dat God een God is die niet liegen kan?
Maar zou het in de waarneming van een mens altijd zo zijn?
En nu spreek ik niet over een bewuste rechtvaardigmaking in de vierschaar.
Als er een genadewerk van God is dan ligt dat van Gods kant vast.
Maar als we goed lezen horen we toch wel wat anders.
Ik bedoel dat er toch ook een strijd is: Ben ik met God begonnen (dan heb ik niks, alleen misschien verbeelding) of is God met mij begonnen? En durven we het met wat verbeelding en gevoel te wagen?
Ik geloof niet dat iedereen dat kan. Dan geloof ik niet dat zo'n mens zegt: Mijn zonden zijn vergeven. Dan kan een er wel een betrekking op Gods volk, op Gods dag zijn. Men kan in de toepassingen zijn naam wel eens horen noemen, maar gebeurt het niet heel vaak dat je tot een bepaald punt meekan, en dan moet je loslaten. (Als er tenminste nog sprake is van een toepassing). En kan dan een mens enkel per conclusie getroost zijn?
Dat geloof ik niet. Ik denk dat er nog wel wat mensen zij die het niet weten.
Die zal je wel niet veel horen, een grote mond zullen zulke mensen toch niet meer hebben. Ik lees van al den dag in het zwart gaan. Van mijn ontstoken ingewanden, van krom zijn van lenden zijn, van een last waaronder ze gebukt gaan, van moede van mijn zuchten, enz. Maar zulke Bunyans zijn misschien wel stillen in den lande.
Hoe we hierover denken, dat heeft veel te maken met wat we hebben mogen horen van de praktijk. Dan kan er wel een betrekking gevallen zijn op God en Zijn volk, (denk aan Ruth) maar dat ze nog met een niet verzoende schuld over de aarde gaan. Dat ze alleen tevreden zijn als God Zelf spreek: Ik ben uw heil. Ruth had Boaz nodig. Zolang Boaz niet sprak kon Ruth geen rust vinden. Ik weet wel dat men dit vaak vergeestelijken noemt, maar dat komt ook omdat de praktijk zo weinig gekend wordt.
Verder nog: In de keuze van Ruth openbaarde zich Gods werk, en kwam Orpa openbaar. Wordt er nog overal separerend gepreekt? Wat was in de grond der zaak het verschil tussen Ruth en Orpa? Uitwendig niets.

Roos2018 schreef:

refo schreef:Het gaat om de eerste verzen. Jij hebt het over vers 5.

Bedoel je dit:
1 Een onderwijzingvan David. Welgelukzalig is hij, wiens overtreding vergeven, wiens zonde bedekt is.
?

Daar gaat het over inderdaad. En helaas zijn er predikanten en anderen van Gods kinderen, die ik liefheb en hoogacht om hun Godsvreze, die hier een kant mee opgegaan zijn die niet direct uit de Bijbel komt en die niet door de oudvaders geleerd wordt. O.a. dat er een tijd kan zijn dat Gods kind ontdekt dat zijn schuld wel bedekt maar nog niet vergeven is.

eilander schreef:

Roos2018 schreef:

refo schreef:Het gaat om de eerste verzen. Jij hebt het over vers 5.

Bedoel je dit:
1 Een onderwijzingvan David. Welgelukzalig is hij, wiens overtreding vergeven, wiens zonde bedekt is.
?

Daar gaat het over inderdaad. En helaas zijn er predikanten en anderen van Gods kinderen, die ik liefheb en hoogacht om hun Godsvreze, die hier een kant mee opgegaan zijn die niet direct uit de Bijbel komt en die niet door de oudvaders geleerd wordt. O.a. dat er een tijd kan zijn dat Gods kind ontdekt dat zijn schuld wel bedekt maar nog niet vergeven is.

Dan denk ik dat u de bewuste rechtvaardigmaking uitsluit. Er zijn er immers
velen van Gods volk, die geen kennis hebben aan deze zaak? Dan denk ik nu wel aan het welwezen des geloofs.

-DIA- schreef:

eilander schreef:Daar gaat het over inderdaad. En helaas zijn er predikanten en anderen van Gods kinderen, die ik liefheb en hoogacht om hun Godsvreze, die hier een kant mee opgegaan zijn die niet direct uit de Bijbel komt en die niet door de oudvaders geleerd wordt. O.a. dat er een tijd kan zijn dat Gods kind ontdekt dat zijn schuld wel bedekt maar nog niet vergeven is.

Dan denk ik dat u de bewuste rechtvaardigmaking uitsluit. Er zijn er immers
velen van Gods volk, die geen kennis hebben aan deze zaak? Dan denk ik nu wel aan het welwezen des geloofs.

Wie ben ik om een beleving van sommigen van Gods kinderen 'uit te sluiten?' Ik zou niet durven. Ze hebben het niet verzonnen! Alleen zou ik wel willen vragen of de benaming wel helemaal juist is. Bij de eerste geloofsdaad wordt Gods volk gerechtvaardigd, al weten ze dan nog niet alles. Dat moet hen wel onderwezen worden i.p.v. dat ze gestaafd worden in een leer die niet bij de vaderen terug te vinden is. Zie bv. het door mij al een aantal keren aangehaalde stukje van ds. C. Smits.
Maar ik wil dit helemaal niet scherper maken dan het is. Ds. J.W. Slager leerde meer 'stappen' dan ik ooit ergens gelezen heb, maar zijn tere vreze des Heeren maakt mij jaloers.

eilander schreef:

-DIA- schreef:

eilander schreef:Daar gaat het over inderdaad. En helaas zijn er predikanten en anderen van Gods kinderen, die ik liefheb en hoogacht om hun Godsvreze, die hier een kant mee opgegaan zijn die niet direct uit de Bijbel komt en die niet door de oudvaders geleerd wordt. O.a. dat er een tijd kan zijn dat Gods kind ontdekt dat zijn schuld wel bedekt maar nog niet vergeven is.

Dan denk ik dat u de bewuste rechtvaardigmaking uitsluit. Er zijn er immers
velen van Gods volk, die geen kennis hebben aan deze zaak? Dan denk ik nu wel aan het welwezen des geloofs.

Wie ben ik om een beleving van sommigen van Gods kinderen 'uit te sluiten?' Ik zou niet durven. Ze hebben het niet verzonnen! Alleen zou ik wel willen vragen of de benaming wel helemaal juist is. Bij de eerste geloofsdaad wordt Gods volk gerechtvaardigd, al weten ze dan nog niet alles. Dat moet hen wel onderwezen worden i.p.v. dat ze gestaafd worden in een leer die niet bij de vaderen terug te vinden is. Zie bv. het door mij al een aantal keren aangehaalde stukje van ds. C. Smits.
Maar ik wil dit helemaal niet scherper maken dan het is. Ds. J.W. Slager leerde meer 'stappen' dan ik ooit ergens gelezen heb, maar zijn tere vreze des Heeren maakt mij jaloers.

Over de benaming zal ik niet struikelen. En uitsluiten kunnen wij niet, en mogen we niet. Feit is dat er zijn die soms tot hun vlak voor hun door doodbrakende over de aarde gaan. Mensen waar je met grote achting op ziet, waar je het werk van God zo duidelijk in bemerkt. En vaak voor zichzelf in het donker gaan. Mensen (zo zei men vroeger wel) die met een lantaarntje op de rug lopen. Zelf zien ze het niet, maar anderen zien het wel. Gods werk kan immers niet verborgen blijven? Zouden die zalig willen gesproken worden door een mens? Ik dacht het niet.