Simon0612 schreef: ↑03 jan 2024, 00:06

DDD schreef: ↑02 jan 2024, 23:37 Daarmee suggereer je dat er geen verduidelijkingsvragen zouden zijn gesteld. Maar dat is helemaal niet waar.

Ik heb er weinig gezien die bijdroegen aan duidelijkheid. Al helemaal niet die op een ‘normale’ manier gesteld werden. Het leek erop dat veel reacties vanuit een hoge boom werden geschoten.

Toch gaf je wel duidelijkheid. Ook enkele anderen, bv Piet Puk en anderen, en ik wil ook niemand overslaan die hier positief en met begrip en uitleggend hebben gereageerd.

TSD schreef: ↑02 jan 2024, 23:17

Terri schreef: ↑02 jan 2024, 23:11 Ik vind het heel akelig, Dia heeft het gewoon niet door ( geloof ik echt!) dat het een grote warboel aan verhaaltjes zijn geworden.
Misschien kan iemand hem het advies geven om even een poosje tot rust te komen. Want dit gaat niet goed.
Ik heb medelijden, ook al veroorzaakt hij zelf deze chaos.

Eens hoor. Het is vooral vervelend dat anderen er over door blijven gaan en Dia blijven proberen te vangen op zijn woorden.

Dit is niet de 1e keer dat het zo gaat, dus alle deelnemers aan dit “gesprek” weten dat of hadden dat kunnen weten. Niemand bereikt er iets mee, behalve dat iemand nu onnodig verdriet aan wordt gegaan.

Dus ik zou de anderen vooral willen vragen: wat denk je te kunnen bereiken en is dit het waard?

Ten slotte heb ik er ook behoefte aan, dat moge duidelijk zijn, dat ik ook vurig hoop dat die bevragingen eens mogen ophouden. Ik bedoel geen serieuze vragen, die zijn altijd goed, en probeer ik zo goed mogelijk te beantwoorden. Maar ik weet niet of ik nu alleen voel: het lijkt werkelijk wel een soort hetze, kijken of alles wel klopt of ik geen leugens of verkeerde dingen zeg... Iedereen begrijpt dat je je dan als een ongewenste gast gaat voelen. Hopelijk mag dat nu ophouden...

Charles A.E. Groot, emeritus en musicus schreef op Facebook:


Redding voor het SCHORRIEMORRIE van de wereld

Er is een oude legende die vertelt, dat in de nacht dat Jezus werd geboren alle dieren plotseling konden spreken. Maar alleen die ene nacht!
Nog wonderlijker was het echter dat ze konden spreken over de geboorte van de Here Jezus. Hoe ze dat wisten? Die vraag wordt niet beantwoord.

Sommige dieren zeiden: het is helemaal niet waar dat Jezus geboren is.
Anderen zeiden echter heel stellig: het is wél waar dat Jezus is geboren.
Nietes-welles. Nietes-welles.

Men werd het er niet over eens en daarom besloot men een commissie van onderzoek in te stellen. Een afvaardiging van de dieren zou zelf polshoogte gaan nemen in de stal.
Toen ze de delegatie samenstelden zei de ezel ineens: ‘Ik moet zeker mee, want ik weet de weg, omdat ik moeder Maria heb gedragen’.
De andere dieren vonden het goed. Maar wie moest er nog meer mee? Na lang beraad besloten ze de os te kiezen, want het was in de dierenwereld algemeen bekend, dat ossen alleen maar geloven als ze iets zelf gezien hebben.

De delegatie ging op pad en kwam, op aanwijzing van de ezel, bij de locatie waar Jozef, Maria en het Kind verbleven. Ze kwamen zo onder de indruk van wat ze daar zagen, nl. het kindje Jezus, liggend in een kribbe met stro, dat ze helemaal de tijd vergaten.
En toen ze in de vroege morgen van de nieuwe dag eindelijk terug wilden gaan, om de andere dieren te vertellen wat ze gezien en gehoord hadden, konden ze jammer genoeg niet meer praten, want de nacht van Jezus’ geboorte was voorbij!
En zo komt het dat we in veel kerststalletjes de os en de ezel er bij zien staan, aldus deze legende.

De os en de ezel. Ze komen al heel lang voor in allerlei verhalen, in gedichten, op tekeningen, fresco’s, schilderijen etc. Van oudsher hebben ze een plaatsje gekregen bij de kribbe.

Heel lang geleden heeft God de os en de ezel eens ten voorbeeld gesteld aan Zijn volk Israël.
In de tijd van Jesaja, zo’n zevenhonderd jaar voor de geboorte van Christus, stond het volk er niet zo best voor. Zeker, ze kenden de naam, maar dat was het dan wel zo’n beetje. Veel aandacht kreeg de Here niet van Zijn volk.
Toen heeft God op een dag uitgeroepen: ‘Een os kent z’n meester en een ezel weet wie hem voer geeft. Maar Israël kent mij niet. Mijn volk wil niets van mij weten’, Jes. 1:3.

Waar mensen geen interesse hebben, tonen os en ezel, soms heel ontroerend, hun afhankelijkheid van hun eigenaar. Een os (rund) loopt zijn eigenaar tegemoet en een ezel vindt vanzelf zijn krib. Beiden hebben een band met hun eigenaar. Ze weten waar ze thuishoren. Ze weten van wie ze hun voedsel en verzorging krijgen en zijn daardoor aanhankelijk. Ze kennen de stem die hen roept.
Maar, zegt de Heer in dat vers, dat is helaas niet meer het geval met Mijn volk. Dat weet niet meer dat Ik het ben die voor hen zorg, dat Ik hun Heer ben.

Dieren, de os en de ezel, tonen meer genegenheid dan Israël, dat van huis is weggegaan en Vader af en toe probeert gerust testellen door éen keer per jaar een kadootje te geven (lees: een offer te brengen tijdens één van de feesten). Dan meende men de plicht weer te hebben gedaan.
En dan de humor van zo’n bijbelvers. Als de Joden later andere volken uitscholden, volken waar ze zich ver boven verheven voelden, dan noemden ze die ‘ossen en ezels’, koppig en dom. En dat terwijl God hen nota bene al veel eerder had vergeleken met dezelfde twee beesten.

In het Hebreeuws heten de os en de ezel respectievelijk ‘Schoor’ en ‘Chamoor’. Zet je die twee woorden in het meervoud ‘schoriem’ en ‘chamoriem’ en je verbastert het geheel een beetje, dan krijg je een woord dat we allemaal wel kennen en wat hiervan is afgeleid: SCHORRIEMORRIE oftewel schorem, wat wijst op het uitschot van de maatschappij..

Weet u wat tot de boodschap van kerst behoort? Dat God vooral het ‘schorriemorrie’ het uitvaagsel, de paria’s van onze maatschappij zo geweldig liefheeft en dat Jezus voor dit soort mensen is gekomen. Voor zondaars, mensen die van nature aan God geen boodschap hebben.

Kijken mensen op u neer? Behoort u in de ogen van mensen tot het uitschot van de maatschappij? Wordt er niet met u gerekend of naar u geluisterd? Dan is dat niet het ergste wat op aarde bestaat. Immers, ze hebben van het Kind in de kribbe, toen het een Man was geworden, ook gezegd dat Hij ‘vreemd’ was. Omdat Jezus een warm hart had voor juist het uitschot van Zijn maatschappij, de corrupte belastingambtenaars, de seksueel ontspoorden, in bijbeltaal, de hoeren en de tollenaars.
En zoals ik eerder schreef, ook de herders in de verleden van Bethlehem werden destijds beschouwd als het uitschot van de toenmalige maatschappij. Maar het woord van Jesaja was niet op hen van toepassing, want zij hebben toen ze het Kind in de kribbe zagen, daarin hun Meester, hun Eigenaar herkend. Dat blijkt uit de lofzang die ze op de terugweg aanhieven.

Door de eeuwen heen hebben mensen, toen ze in contact met Jezus kwamen, plotseling hun vieze, vuile, zondige, waardeloze leven, hun ‘ik-gerichte’ bestaan ontdekt. Zij beleden hun zonden, vroegen en ontvingen vergeving, vroegen Jezus om een ander mens van hen te maken, waardoor ze een nieuw, een echt Leven konden beginnen. En het gebeurde en gebeurt tot op vandaag.

Wie oprecht van hart was, was welkom bij Jezus. Hij genas hen, herstelde hen, vergaf hun zonden, gaf hen een schoon verleden. Hij genas hen als ze ziek waren. Hij bevrijdde hen als zich in hun leven onreine geesten genesteld hadden. Het ‘schorriemorrie’ werd tot volgelingen van Jezus.
Schorriemorrie, maar voorop in het Koninkrijk! ‘Voorwaar, Ik zeg jullie, de tollenaars en de hoeren gaan jullie voor in het Koninkrijk van God’, zei Jezus tegen de Joodse leiders.

Werd Jezus Zelf ook niet tot die categorie gerekend?
Stervend aan een kruis, als een misdadiger tussen twee echte misdadigers in. Gerekend tot het uitvaagsel van deze wereld, hangend tussen hemel en aarde. Kan het erger?

Nee, ik denk dat in de kerstnacht de os en de ezel niet aanwezig waren in het onderkomen van Jozef en Maria, alle kerstprentjes, kerststalletjes en kerstliedjes ten spijt, om reden dat Jezus niet in de winter is geboren.
De schoriem en de chamoriem, de ossen en de ezels, moesten plaatsmaken voor mensen, het ‘schorriemorrie’ van deze wereld. Ook voor ‘nette’ zondaars die geen vlieg kwaad doen. Voor ons dus ook.

Het was in het onderkomen van Jozef en Maria geen beestenbende. Er was ruimte, zodat iedereen kon komen. De herders die met de nek werden aangekeken, als eersten. En velen zijn er tot op vandaag gevolgd. U, jij ook? Zo ja, dan ben je in ieder geval niet dommer dan een os of koppiger dan een ezel. Wat er al niet valt te leren van dieren!

Wij buigen niet meer voor een Kind in de kribbe, wij buigen vrijwillig en van harte voor en aanbidden de Koning der koningen, ook als het kerstfeest voorbij is. Ja toch?
Charles A.E. Groot, emeritus en musicus

Wat een mooie meditatie! Dank voor het delen.

DDD schreef: ↑03 jan 2024, 11:00 Wat een mooie meditatie! Dank voor het delen.

Inderdaad heel mooi.

De os is een rein, de ezel een onrein dier. Dus niet alleen voor het schorremorrie, maar voor de hele wereld.

Gisteren gelezen in Het Merg (Fisher), de aantekeningen van Boston bij de paragraaf ‘Het recht om te geloven’.

Ik twijfelde even of ik het hier plaats, of in de topics over de kleine lettertjes, maar doe het maar hier.

schreef: Er is een groot verschil tussen wat een zondaar mag doen, zover het betreft het recht, en wat hij feitelijk zal of kan doen. ‘Als wij tot iemand zeggen: 'De geneesheer staat klaar om u te genezen, maar voordat hij u gezond maakt, moet u een gevoel van uw kwaal hebben , dan wordt dit gevoel niet geëist door de geneesheer, want die staat klaar om hem te genezen. Maar als hij niet ziek is en er geen gevoel van heeft, zal hij niet tot de geneesheer komen. Ik twijfel er niet aan dat, voordat een zondaar door het geloof tot Christus zal komen, hij een ontwaakte, overtuigde, gevoelig gemaakte zondaar moet zijn, dat zijn hart doorstoken moet zijn met een gevoel van zijn zonde en ellende, en hij ertoe gebracht moet zijn te kermen onder zijn last, te wanhopen aan verlichting door de wet, zichzelf of enig ander schepsel, en te verlangen en te dorsten naar Christus en Zijn gerechtigheid, zoals onze auteur dit later aangaande dit onderwerp leert. Deze dingen worden ook van de zondaar geëist als plicht.
En daarom moet de wet worden gepredikt door allen die Christus op de rechte wijze willen prediken. Maar dat deze of enige andere dingen in de zondaar worden vereist om hem te garanderen dat hij door het geloof tot Christus mag komen, is iets dat de Schrift naar mijn opvatting niet leert. Integendeel, het algemene aanbod van het evangelie, waarover eerder is gesproken, geeft ieder mens het recht om te komen. En het zal in de praktijk worden ervaren dat zulke en zulke geschiktheden in zondaren te eisen, om hun recht te geven in Christus te geloven, voor hen in hun weg tot Hem geen groot hulpmiddel is, aangezien het hen in een twijfelachtige discussie betrekt wat betreft het aanwezig zijn, de aard, de mate en trap van hun geschiktheden om tot Christus te komen, De tijd die hieraan wordt besteed, zou beter gebruikt kunnen worden tot hun voorwaarts gaan tot Christus om alles, door te geloven. Geen mens kan ooit in Christus geloven zonder dat hij weet dat hij een recht heeft om in Hem te geloven, want anders zou hij maar anmatigend handelen. Daarom, tegen zondaren te vertellen dat niemand tot Christus mag komen of een recht heeft om te geloven dan alleen zij die een waar berouw hebben, moet bedroefde gewetens noodzakeijkerwijs op een bijzondere wijze verstrikken, zodat zij niet durven te geloven voordat zij weten dat hun berouw een waar berouw is. Dit moet onvermijdelijk het resultaat van dit geval zijn, tenzij zij óf zulk een standpunt verwerpen, óf anders het wagen te geloven zonder dat zij hun recht zien. Want al horen zij van Christus en Zijn zaligheid, aangeboden in het evangelie, deze dingen zullen voor hen als verboden vruchten zijn, die zij niet mogen aanraken voordat zij eens ervan overreed zijn dat zij een waar berouw hebben. En voordat zij hiertoe kunnen komen, zou het in hun geweten duidelijk geworden moeten zijn dat hun berouw niet wettisch, maar evangelisch is, een berouw dat zodanige kenmerken heeft dat het zich onderscheidt van het berouw van de Ninevieten, Judas, en andere verworpenen. Zodat men wel mag denken dat door zulk een grondbeginsel voor te stellen maar een slechte dienst wordt bewezen aan de ziel die gebracht is ‘tot de plaats van het uitbreken van kinderen (Hos.
13:13 Engelse vert.).

Laat niemand, op deze wijze redenerend, zeggen dat een mens ook de echtheid van zijn geloof moet kennen voordat hij tot Christus kan komen, want het geloof is geen bewijs van geschiktheid om tot Christus te komen, maar het is het komen zelf, dat zijn zaligmakende uitwerking in de zondaar zal hebben, of hij nu de echtheid ervan kent of niet.

https://drpdevries.com/2024/01/09/dr-h- ... pastoraat/

dr de Vries over Kohlbrugge, de DL, en Joh 3:16

Mooi SB artikel n.a.v. het boek "Christus Ingeplant" genaamd "Op ontdekkingsreis door Comrie"

Meditatie
Tot voorttrekken geroepen
6 minuten leestijd Arcering uitzetten
Zeg de kinderen Israëls, dat ze voorttrekken

Voorttrekken. Ja, zo luidde het bevel van de God Israëls tot het Israël Gods. God voert Zijn volk uit het Egypte der dienstbaarheid tot het Kanaan der rust. Dat zal echter gaan in een weg, gans anders dan het volk verwacht heeft. Een weg, niet naar menselijke berekening. Een weg, niet naar het vlees, niet naar de zin van dat volk. Een weg, die vol vraagtekens is. Want hoort, hoe het volk murmureert, als het daar staat ingesloten; opzij de bergen, vóór de zee, achter de vijand: “Hebt gij ons daarom, omdat er in Egypte geen graven waren, weggenomen, opdat wij in deze woestijn zouden sterven. Waarom hebt gij ons dit gedaan, dat gij ons uit Egypte gevoerd hebt? Het ware ons beter geweest de Egyptenaren te dienen, dan in deze woestijn te sterven”. Doch:

Hoge wijsheid zijn Gods wegen.
Wijsheid, zonder eind noch paal.

Juist in deze weg, waarin het de mens onmogelijk schijnt, zal Gods naam op het aller luisterijkst verheerlijkt worden in het verlossen van Zijn volk en in het ten onder brengen van de vijand. De Heere heeft Zijn volk Egypte uitgeleid door een hoge hand en een sterke arm. Daar hebben zij Zijn almacht aanschouwd en hebben er voor gebeefd. Egypte achter zich. Kanaan vóór zich. Slechts enkele dagmarsen en zij zullen er zijn! Ziet daar gaat de wolk- en vuurkolom voor hen heen, die hen des daags en des nachts leiden en verlichten zal. Het volk ziet het, en is verblijd en verwonderd. Daarom Israël vrees niet, want:

God zal Zelf Uw Leidsman wezen.
Leren, hoe gij wandelen moet.

Doch, het wandelen achter deze hemelse Leidsman is naar het vleselijk verstand een weg van raadselen, een weg van vraagtekens. Het is een terugweg, een omweg. En verwonderd zien straks de pelgrims elkander aan en richten vragend de blikken naar boven, of ze zeggen willen: Wij moeten toch naar Kanaan, en wat nu? Ze zien zich tenslotte aan alle zijden ingesloten. Geen uitweg, althans niet naar menselijke berekening! En Mozes, Israëls leidsman? Met vragende blikken richt zich het volk tot hem. Hij hoort de murmurering, hij ziet die vragende blikken. Wat zal hij antwoorden op het geschrei van het volk? Hoort, daar spreekt hij tot het van alle zijden gevangen en bedreigde volk: “Staat vast en ziet het heil des Heeren, dat Hij heden aan ulieden doen zal, want de Egyptenaren, die gij gezien hebt, zult gij niet wederzien in der eeuwigheid. De Heere zal voor ulieden strijden en gij zult stil zijn!” Maar hoe kan Mozes zo spreken? Heeft hij misschien een geheime bondgenoot? Doch neen, want hij, die een vriend Gods genoemd wordt, heeft in de regel niet veel vrienden op aarde. Of zal hij zich misschien met de dappersten van zijn volk op de vijand werpen?

Doch neen! Mozes heeft geen wapenen, alleen maar een staf. Of weet Mozes misschien een geheime uitweg? Doch neen, want de bergen bieden geen weg, en de zee heeft geen pad. Doch Mozes kent een grote Mogendheid, waarvan hij getuigt in de 90ste Psalm: “Eer de bergen geboren waren, en Gij de aarde en de wereld voortgebracht had, ja, van eeuwigheid tot eeuwigheid zijt Gij God”. En ook eer die prachtige piramiden gebouwd waren, was Hij dat reeds! Laat daarom het volk de ogen afwenden van de Egyptische potentaat en ze opheffen tot de Potentaat aller potentaten. En daarom spreekt de Heere: “Wat roept gij tot Mij? Zeg de kinderen Israëls, dat zij voorttrekken”. Zie hier het Goddelijk bevel, gericht tot een volk, dat het Pniëlsvolk genoemd wordt. Een volk uitgeleid uit Egypte door een sterke arm. Maar hier, het van alle zijden bedreigde en benauwde volk. Voorttrekken! Maar hoe kan dat geschieden? Dat gaat door de weg van de zee. De zee, beeld van de levensvolheid, die in God is, maar voor Israël betekent het de dood, althans zo laat het zich aanzien. Dat gaat bij het licht, dat God ontsteekt, bij het licht van Die hemelse Leidsman, de vuur- en wolkkolom. Dat gaat, met de staf, die God hen verleent, de staf des geloofs. Zo toch lezen we in Hebt. 11, waar deze geschiedenis wordt toegespitst, namelijk door het geloof zijn ze de Rode Zee doorgegaan. En waartoe zal nu dit bevel worden volvoerd? Dat zal zijn tot een omkomen van Farao; tot een omkomen van de vijanden. Want in datzelfde Hebr. 11 staat: “Hetwelk de Egyptenaren ook beproevende, zijn verdronken”. Maar ook, dat gaat naar het land dat God hen wijst en tot het zingen van het lied van Mozes. Gelijk Israëls reis, zo is ook onze reis! Voor Gods volk is het een uitleiding uit het Egypte der dienstbaarheid. Is het een verlost worden van de helse Farao. Is het een heen leiden naar het hemelse Kanaan. Doch ook deze weg is vaak een weg vol vraagtekens, wanneer we op onszelf en op de weg, die voor ons ligt, zien. Dat zal dan ook zeggen, dat de weg, die de Heere met Zijn volk houdt, een kruisweg is. Want Gods weg loopt dwars door onze weg, door onze voornemens en beschouwingen heen, en hier wordt het kruis gevormd. Het is een weg door de zee van beproeving en een pad door tegenheden. Doch: Gij leidde Uw volk als een kudde aan de hand van Mozes en Aaron”, om dan aan het eind te zingen het lied van Mozes en het Lam. We zijn het nieuwe jaar weer binnengetreden. Onvermoeid vooruit! Er is geen stilstand. De rusteloze tijdstroom voert ons voort. Onze reis is een zeer snelle reis. Mozes zegt: “Wij vliegen daarheen”. En dan het einde komt zeker. Het einde komt spoedig! Het einde komt onverwacht! De grote vraag is dan maar: behoren we tot dat Israël Gods? Dat weet van de dienst en het gevangenhuis der zonde en wereld, maar ook uitgeleid te zijn uit deze Egyptische dienstbaarheid, en van de Rode Zee van Jezus dierbaar bloed en de weg, die de Heere met Zijn volk houdt! Dan treden we voorwaarts op het pad, dat leidt naar het hemelse Kanaan met het reislied op de lippen en in het hart:

Gewis hoe hoog de nood mag gaan,
God zal Zijn vijands kop verslaan;
Die haar ’gen schedel vellen.
Gode tot lof en Zijn Israël tot eeuwige verlossing.
ds C. Smits
https://www.digibron.nl/viewer/collecti ... 5e01d56426

T. Aquinas schreef:For the soul is in the body as containing it, not as contained by it.

Dit citaat kwam ik ergens tegen. Kun je dat zo zeggen?

J.C. Philpot schreef: ↑15 jan 2024, 13:09

T. Aquinas schreef:For the soul is in the body as containing it, not as contained by it.

Dit citaat kwam ik ergens tegen. Kun je dat zo zeggen?

Dat is dus een citaat uit vraag 52 van de Summa die handelt over: "Question 52. The angels in relation to place"

Accordingly there is no need for saying that an angel can be deemed commensurate with a place, or that he occupies a space in the continuous; for this is proper to a located body which is endowed with dimensive quantity. In similar fashion it is not necessary on this account for the angel to be contained by a place; because an incorporeal substance virtually contains the thing with which it comes into contact, and is not contained by it: for the soul is in the body as containing it, not as contained by it. In the same way an angel is said to be in a place which is corporeal, not as the thing contained, but as somehow containing it.

Deze kwam voorbij ergens op Social Media https://youtu.be/9TdfxImOBQU?si=lXfeqZuDV_lCh4Q1

Moest denken aan oa het topic over de prediking.