Seksueel misbruik

[Solipsis]

Depressie is het gevolg van veranderingen in de scheikunde of de werking van de hersenen, en medicatie en/of psychotherapie helpen mensen vaak om weer beter te worden.
Het is dus een lichamelijke ziekte.

Gek dat alle psychologen zich dan nog niet omgeschoold hebben tot psychotherapeut (zo heet het toch als je medicatie mag toedienen?).
Blijkbaar is men het er toch niet helemaal mee eens dat alles wat in ons hoofd zit materieel is.

Er is sprake van een wisselwerking tussen geest en lichaam. Een depressie behandelen doet men dan ook vaak door én medicijnen te verstrekken én in therapie te gaan.

[Solipsis]

Met de rest van je post ben ik het erg eens, dus ik ga hier even op in.
Heb je het nu over christelijke hulpverleners of over seculiere?
Het is toch zo dat dat dikgedrukte door een christelijke hulpverlener (als het goed is) heel anders benaderd wordt dan door een seculiere?

Nee, niet zozeer. In een stichting als Eleos doet men precies hetzelfde als in een seculiere. Het pastorale aspect komt nauwelijks tot uiting in gesprekken. Men maakt gebruik van dezelfde methodieken, technieken et cetera.

[Tiberius]

Fjodor, ik denk dat jij geest in twee betekenissen door elkaar haalt:
1. ziel = het wezen van het niet-stoffelijke van de mens
2. psyche = de zetel van de bewustzijnsverschijnselen
(Ik heb erachter getypt wat Van Dale er van zegt.)

Met wat je zegt over de psyche van de mens, bedoel je eigenlijk diens ziel.

Niet-gelovigen ontkennen niet het bestaan van de psyche, wel van de ziel.

[oesterschelpje]

Zelf lees ik ook regelmatig in het boekje "Altijd vergeven?", om te proberen een antwoord te formuleren als mensen in nood tot je vluchten met hun verhaal.

Ik vind het persoonlijk heel moeilijk om iemand te helpen die om hulp vraagt bij sexueel misbruik.
De meesten van ons zijn geen psychiaters/psychologen e.d, we moeten ook niet op die stoel willen gaan zitten, net zo min als een ambstdrager.
Ik denk dat het voor de slachtoffers van groot belang is, om (h)erkenning van hun misbruik te ervaren.
Eer dat men de stap zet om iets in vertrouwen tegen je te zeggen, is al een enorme stap.
Ze vragen op dat moment niet om hulp, maar mijn ervaring is dat men eindelijk de enorme nood uit durft te spreken die er zit.
Een luisterend oor, zonder oordeel te vellen over iets/iemand doet op dat moment al zo ontzettend veel.
Dat is stap 1

Stap twee is samen met het slachtoffer zoeken naar de juiste hulp.
Laat voelen en zien dat je daadwerkelijk meeleeft, meehelpt, meedenkt.
Omdat je dan al een stuk vertrouwen hebt gekregen, is het belangrijk om ook een stukje verder mee te lopen.

Voor mijn idee is het noodzakelijk dat slachtoffers steun bij elkaar kunnen zoeken.
Je praat heel anders als je iets doorleeft hebt, dan dat je je iets moet inleven wat je zelf nooit hebt meegemaakt.

[vlinder]

Je praat heel anders als je iets doorleeft hebt, dan dat je je iets moet inleven wat je zelf nooit hebt meegemaakt.

Maar dat is natuurlijk niet alleen met seksueel misbruik, maar op bijna alle terreinen.

[Fjodor]

Fjodor, ik denk dat jij geest in twee betekenissen door elkaar haalt:
1. ziel = het wezen van het niet-stoffelijke van de mens
2. psyche = de zetel van de bewustzijnsverschijnselen
(Ik heb erachter getypt wat Van Dale er van zegt.)

Met wat je zegt over de psyche van de mens, bedoel je eigenlijk diens ziel.

Niet-gelovigen ontkennen niet het bestaan van de psyche, wel van de ziel.

Ik heb al die discussie met Willem en refo gehad. Leg jij mij dan maar uit of ik met mijn geest Christus leer kennen of niet. En zo ja, wordt die geest dan door de kennis van Hem niet een nieuwe mens?
Om het nog concreter te maken: zitten zonden in de ziel of in de geest? Zit minderwaardigheidsgevoel in de ziel of in de geest? Komen deugden uit de ziel of uit de geest?
Hoe ga jij dan onderscheid maken tussen dat wat door pastorale hulp behandeld moet worden en wat door psychische hulp?
(dit labyrint wordt nog leuker als we de bijbels notie van hart er ook bij gaan betrekken:))

[Willem]

Willem gaat echter ook te ver naar mijn mening. En ik denk dat hij dat inmiddels al wel doorheeft. Hij begon met een voorbeeld over longontsteking... tja.. pilletjes zijn niet christelijk. Daarna over trauma's na bijvoorbeeld een ongeval met letsel. Dan kun je inderdaad tegen moeilijke vragen aanlopen. De 'waarom?' vraag bijvoorbeeld. Met het lichamelijk letsel kom je bij de arts, de waarom vraag, zo je daar in vast loopt, zou ik stellen aan een christelijk hulpverlener... die weet dat er Iemand boven ons leven staat en dat leidt. In het laatste voorbeeld komt hij met voorbeelden als depressie, burn-out, verwerking traumatische ervaringen, etc. Zou je op de momenten dat je zelf niet meer goed kunt denken, concentreren, waarin het heel moeilijk is om verstandige beslissingen te nemen, niet willen dat er een christelijk hulpverlener is die je stuurt binnen bijbelse kaders? En als het gaat om burn-out, waar je moet leren grenzen te stellen, is het dan niet goed, om dat wel te leren binnen bijbelse kaders? niet enkel individualistisch, opkomen voor jezelf, maar altijd rekening houdend met God en de naaste? Al helemaal geldt dit ook voor het verwerken van traumatische ervaringen. Hoeveel is er al niet stuk gemaakt voor altijd door contacten te verbreken, voor jezelf te kiezen, je eigen leven te leiden. Deze mensen hebben levenslang. Werkelijk heling ligt in een proces van alles doorgaan, met uiteindelijk vergeving als slot van een lange, lange weg. Dit soort thema's heb je een christelijk hulpverlener voor nodig.....

Volgens mij is dit ook precies wat ik als de beste optie aangaf, dus inclusief de christelijke achtergrond:

En wat dunkt u van een instelling/stichting als Eleos?

Dat lijkt me de beste oplossing. Het heeft nl. de volgende voordelen:
1. Professionele hulp met aandacht vanuit de eigen achtergrond
2. Buiten de eigen kerk, een aangewezen hulpverlener binnen de kerk (hoe professioneel ook) kan alsnog wantrouwend worden bekeken (want
komt toch uit dezelfde kerk als b.v. de dader(s). Daarnaast heeft een organisatie de mogelijkheid tot ruggespraak, doorverwijzen etc. ect.
en kan een case door meerdere ogen worden beoordeeld. (is gewoon professioneler dan een free-lancer)
3. Er is een zeer strikte scheiding mogelijk tussen hulpverlening en pastoraat. Hoewel de hulpverlener, naar de mate waarin het
beroepsgeheim het toelaat en de patient toestaat dat e.e.a. wordt meegedeeld aan de pastorale ondersteuning en/of het zelf meedeeld.

In ieder geval ben ik allergisch voor de suggesties voor hulpverlening van een pastoraal medewerker met een LOI cursus psychische hulpverlening. Dat is vragen om ongelukken.

En dan kan i.p.v. Eleos ook de Vluchtheuvel worden gelezen. Het gaat mij erom dat een professionele organisatie hulp verleend, met aandacht voor de eigen achtergrond. Met name de stellingname van Fjodor wijs ik dus ten zeerste af.

Verder zou ik de psychische hulpverlening bij b.v. depressie (of andere psychische ziekten) wel willen nuanceren. Zoals een natuurlijk arts een knie kan "repareren" zodat de knie weer doet waarvoor de knie bedoeld is (uiteraard alleen met de zegen des Heeren, maar die wordt toch vaak gegeven zonder dat er om gevraagd wordt) geld ook voor psycholoog dat hij de geest van de mens - aangetast door de depressie - weer kan "repareren" zodat de geest weer normaal functioneert in het menselijk verkeer. In beide gevallen blijft het een zondig mens. Een mens, snel om bloed te vergieten, een hater van God en een hater van zijn naaste. De suggestie dat psychische problemen uiteindelijk alleen worden opgelost door een levende relatie met God en dat daarom de hulpverlening dus christelijk moet zijn zodat de hulperlening daaraan kan werken wijs ik af. Een levende relatie met God wordt gewerkt in de wedergeboorte en niet in de hulpverlening. En deze redenering werd wel tenminste gesuggereerd door een aantal scribenten. Dat de hulpverlening binnen Bijbelse kaders plaats moet vinden ben ik het helemaal mee eens. Dat dit bij psychische problemen eerder een rol speelt dan bij lichamelijke klachten klopt, hoewel ook bij b.v. hospices en stervensbegeleiding de achtergrond een belangrijke rol - gaat spelen - omdat ook hier de hulpverlening sterk wordt beinvloed door de achtergrond. Dus ook hier lopen wel parralellen.

[Tiberius]

Fjodor, ik denk dat jij geest in twee betekenissen door elkaar haalt:
1. ziel = het wezen van het niet-stoffelijke van de mens
2. psyche = de zetel van de bewustzijnsverschijnselen
(Ik heb erachter getypt wat Van Dale er van zegt.)

Met wat je zegt over de psyche van de mens, bedoel je eigenlijk diens ziel.

Niet-gelovigen ontkennen niet het bestaan van de psyche, wel van de ziel.

Ik heb al die discussie met Willem en refo gehad. Leg jij mij dan maar uit of ik met mijn geest Christus leer kennen of niet. En zo ja, wordt die geest dan door de kennis van Hem niet een nieuwe mens?
Om het nog concreter te maken: zitten zonden in de ziel of in de geest? Zit minderwaardigheidsgevoel in de ziel of in de geest? Komen deugden uit de ziel of uit de geest?
Hoe ga jij dan onderscheid maken tussen dat wat door pastorale hulp behandeld moet worden en wat door psychische hulp?
(dit labyrint wordt nog leuker als we de bijbels notie van hart er ook bij gaan betrekken:))

Ik citeer even uit Wikipedia:

In het Christendom bestaat de mens uit geest, ziel en lichaam. Dat deel van de mens wat in de seculiere psychologie vaak wordt aangeduid met het "onbewuste" of het "onderbewustijn" wordt in het Christendom aangeduid met "geest." De geest kent functies als "intuïtie", "geweten", en godbewustzijn." De ziel kent functies als "voelen," "willen" en "denken." Deze functies kunnen afgeleid worden uit oudtestamentische teksten waarin ziel en geest aan bepaalde functies worden gekoppeld. In het christendom wordt de geest ook van de ziel gescheiden. Zo noemt Hebreeën 4:12 de scheiding tussen ziel en geest, en lezen wij hoe in de lofzang van Maria zij duidelijk onderscheid maakt tussen haar ziel en geest (Lucas 1:46-47). Ook 1 Tessalonicenzen 5:23 geeft het verschil duidelijk aan. Na de dood keert de geest terug tot God die haar gegeven heeft (Prediker 12:7), terwijl de ziel neerdaalt in het dodenrijk. Dit laatste wordt vele malen aangegeven in het Oude Testament, als er gesproken wordt over neerdalen in het dodenrijk. Dit slaat op de ziel, niet het lichaam, want dat kent immers geen bewustzijn na de dood.

Het lichaam is als het ware het tijdelijke omhulsel om te kunnen functioneren in de natuurlijke wereld. Het lichaam kan niet zonder de ziel functioneren, omdat de ziel de ware persoon is die in het lichaam huist.

De ziel is de persoonlijkheid van de mens. De ziel maakt een persoon tot wat hij is, zijn karakter. De scheppingsformule houdt in dat God zijn levensademen (meervoud) in de mens blies, dit is de geest die God de mens gaf. Door het contact tussen lichaam en geest werd de ziel gevormd of geproduceerd. Dit is het wat de mens uniek maakt in de schepping. Dieren en planten hebben geen geest, en kunnen dus geen contact met God hebben, die Geest is. De ziel heeft het lichaam nodig om te zien, horen, ruiken, proeven en spreken; om tot kennis van de buitenwereld te komen. Omdat geest, ziel en lichaam van nature bij elkaar horen (voor de erfzonde bestond de dood niet) is doodgaan niet natuurlijk. De dood kwam door de scheiding tussen God en de mens. Deze dood begon in de geest, strekte zich uit tot de ziel, en bereikte uiteindelijk het lichaam. In de opstanding worden geest, ziel en lichaam weer één.

Bijbelleraren die deze materie hebben uitgewerkt zijn onder andere Watchman Nee, Jessie Penn-Lewis en T. Austin-Sparks.

Zo'n strakke scheiding tussen welk van deze delen zondigt die jij vraagt is niet te maken: het is een combinatie van ziel, lichaam en geest.
Als iemand overspel pleegt, kan je toch niet zeggen, dat zijn lichaam zondigt en zijn geest niet? Andersom is evenmin mogelijk.

Het is sowieso niet handig om daar één grote mix van te maken en vervolgens alle psychische hulpverlening af te schrijven.

[oesterschelpje]

Je praat heel anders als je iets doorleeft hebt, dan dat je je iets moet inleven wat je zelf nooit hebt meegemaakt.

Maar dat is natuurlijk niet alleen met seksueel misbruik, maar op bijna alle terreinen.

Precies, dan praat je ergens over, maar niet ergens "uit".
Daarom is het moeilijk om hierover een discussie te voeren, daar slachtoffers zich enorm geraakt kunnen voelen door opmerkingen die wij in onze onschuld en onwetendheid kunnen uiten.

[Fjodor]

Zo'n strakke scheiding tussen welk van deze delen zondigt die jij vraagt is niet te maken: het is een combinatie van ziel, lichaam en geest.
Als iemand overspel pleegt, kan je toch niet zeggen, dat zijn lichaam zondigt en zijn geest niet? Andersom is evenmin mogelijk.

Het is sowieso niet handig om daar één grote mix van te maken en vervolgens alle psychische hulpverlening af te schrijven.

Dit is precies mijn punt. En dat wikipedia artikel helemaal. Hoewel er nog wel wat haken en ogen aanzitten: de ziel gaat naar het dodenrijk maar de geest naar God? Volgens mij maakte Willem deze scheiding precies andersom.
Er staat dat de ziel het karakter maakt maar dat de geest contact kan hebben met God, Hij is immers Geest (dit laatste heb ik ongeveer letterlijk zo geschreven, volgens mij).
Maar we zien dus dat er niet te werken is met een onderscheid tussen geest en ziel. Hierop baseerde Willem echter zijn onderscheid tussen psychische hulpverlening en pastoraat.
En ik wilde niet zoals jij (Tiberius) suggereert alle psychische hulpverlening afschrijven, maar ik wilde juist psychische hulpverlening en pastoraat verenigen.
(En ik heb al de uitzondering gemaakt voor enkele zaken die enkel door medicatie behandeld kunnen worden en misschien ook fobiën).
En trouwens: voor zover het mijn lichaam is dat zondigt moet ik ook niet bij de dokter zijn maar God (en pastorale zorg).

[Fjodor]

Met de rest van je post ben ik het erg eens, dus ik ga hier even op in.
Heb je het nu over christelijke hulpverleners of over seculiere?
Het is toch zo dat dat dikgedrukte door een christelijke hulpverlener (als het goed is) heel anders benaderd wordt dan door een seculiere?

Nee, niet zozeer. In een stichting als Eleos doet men precies hetzelfde als in een seculiere. Het pastorale aspect komt nauwelijks tot uiting in gesprekken. Men maakt gebruik van dezelfde methodieken, technieken et cetera.

Dan vind ik dat maar mager christelijk.

[Fjodor]

De suggestie dat psychische problemen uiteindelijk alleen worden opgelost door een levende relatie met God en dat daarom de hulpverlening dus christelijk moet zijn zodat de hulperlening daaraan kan werken wijs ik af. Een levende relatie met God wordt gewerkt in de wedergeboorte en niet in de hulpverlening. En deze redenering werd wel tenminste gesuggereerd door een aantal scribenten. Dat de hulpverlening binnen Bijbelse kaders plaats moet vinden ben ik het helemaal mee eens. Dat dit bij psychische problemen eerder een rol speelt dan bij lichamelijke klachten klopt, hoewel ook bij b.v. hospices en stervensbegeleiding de achtergrond een belangrijke rol - gaat spelen - omdat ook hier de hulpverlening sterk wordt beinvloed door de achtergrond. Dus ook hier lopen wel parralellen.

Een levende relatie met God wordt wel versterkt in de hulpverlening. Dat is hetgene dat christelijke hulpverleners bij christelijke hulpbehoevenden moeten doen. Dat is vaak ook hetgene dat nodig is. Waarom staat er in de bijbel anders zoveel dat we elkander moeten bemoedigen, vertroosten, vermanen, aanvuren ed!?
Bij onchristelijke hulpbehoevenden moet in eerste instantie op de grote Heelmeerster zelf gewezen worden. In tweede instantie kunnen de algemene middelen tot herstel die de Heere ons aanreikt toegepast worden.

[Tiberius]

Zo'n strakke scheiding tussen welk van deze delen zondigt die jij vraagt is niet te maken: het is een combinatie van ziel, lichaam en geest.
Als iemand overspel pleegt, kan je toch niet zeggen, dat zijn lichaam zondigt en zijn geest niet? Andersom is evenmin mogelijk.

Het is sowieso niet handig om daar één grote mix van te maken en vervolgens alle psychische hulpverlening af te schrijven.

Dit is precies mijn punt. En dat wikipedia artikel helemaal. Hoewel er nog wel wat haken en ogen aanzitten: de ziel gaat naar het dodenrijk maar de geest naar God? Volgens mij maakte Willem deze scheiding precies andersom.

Klopt; het is denk ik een typefout in Wikipedia.
Maar het verschil is je nu wel duidelijk denk ik?

En ik wilde niet zoals jij (Tiberius) suggereert alle psychische hulpverlening afschrijven, maar ik wilde juist psychische hulpverlening en pastoraat verenigen.

Verenigen lijkt me niet verstandig; wel combineren.

[Solipsis]

Er staat dat de ziel het karakter maakt maar dat de geest contact kan hebben met God, Hij is immers Geest (dit laatste heb ik ongeveer letterlijk zo geschreven, volgens mij).
Maar we zien dus dat er niet te werken is met een onderscheid tussen geest en ziel. Hierop baseerde Willem echter zijn onderscheid tussen psychische hulpverlening en pastoraat.

Als dat onderscheid volgens jou niet bestaat, zou je eenieder die ongelovig is en slachtoffer is van misbruik / incest / verkrachting hulpverlening in de vorm van psychotherapie en dergelijke dus afraden.

(En ik heb al de uitzondering gemaakt voor enkele zaken die enkel door medicatie behandeld kunnen worden en misschien ook fobiën).

Vrijwel alle psychosociale problemen vinden hun weerslag in het lichaam. Er zijn nauwelijks zaken die puur en alleen door medicatie behandeld kunnen worden. Hoogstens onderdrukt (schizofrenie bijvoorbeeld).

[oesterschelpje]

Verenigen lijkt me niet verstandig; wel combineren.

Van harte mee eens!