Marnix schreef:Mara schreef:Hebben we met terugwerkende kracht nog begrip voor onze moeders en oma's die te beschaamd waren om over deze dingen te spreken ? Ik moest alles verborgen houden voor mijn broers. Ik mocht er vooral niet met hen over spreken.
Toen ik van het toilet af kwam met de mededeling voor mijn moeder, dat ik heel erg bloedde, feliciteerde ze mij
Maar mondje dicht verder.
Dan groeien de broers/mannen nu toch een stuk makkelijker op denk ik.
Klopt. Dus heb ik er wel begrip voor dat dat vroeger anders was in de zin van dat ik het begrijp dat het gevoelig lag.... maar tegelijkertijd vind ik de huidige situatie veel beter. (net als dat ik begrijp dat mensen 500 jaar geleden naar Italie wilden helemaal gingen lopen, maar ik blij ben dat je tegenwoordig met de auto kan... zonder dat je zegt: Wat triest zeg, dat die mensen vroeger gingen lopen

Jij begrijpt mijn vraag, fijn dat je hem beantwoordt

Ik baalde er wel eens van als mijn moeder zei, dat ik nog ergens te jong voor was. Maar alles werd bedekt, letterlijk en figuurlijk ! Ik vond een stapeltje oude damesbladen, Margriet en zo, zo braaf. Of die vraag en antwoordrubrieken (Lieve Lita) daar lachen ze nu om.
Ik denk dat vrouwen, maar wellicht ook mannen, vaak groen het huwelijk ingingen.
Volgens mij is openheid echt iets van de laatste jaren. Alles is bespreekbaar met iedereen. Men kijkt nergens meer van op, zo lijkt het.
Dus als een meisje vroeger een baby verwachtte, moest ze bijv in het klooster of ging elders in het land logeren, totdat de baby geboren was. De baby werd afgestaan en het meisje kwam weer thuis. (De zomer van 1945, aangrijpend boek hierover)