Origineel geplaatst door Madtice
Zelfs al in Romeinen 7 wordt gezegd dat wie in Jezus is, niet onder het oordeel van de Wet valt.
Maar dat wil niet zeggen dat wie in Christus is, niet onder het gezag van de Wet valt!!!!!
De Heidelberger Catechismus is opgesteld in 3 stukken: Ellende , verlossing en dankbaar heid.
In het eerste stuk wordt de wet genoemd dat die ons aan onze ellende ontdekt.
Maar de wet heeft ook een andere functie. De opstellers van dit belijdenis geschrift hebben dit goed in mogen zien. Want de Wet wordt woordelijk genoemd en uitgelegd, niet in het stuk der ellende, maar juist in het stuk van de dankbaarheid.
In de psalmen lezen we dat de dichter zegt dat Gods Wet dag en nacht in het binnenste van hem is.
Zijt niemand iets schuldig dan elkander lief te hebben; want wie de ander lief heeft, heeft de wet vervult.
Wie moet er hier liefhebben? ZOu Paulus dit van ons vragen als we dit niet vanuit onszelf zouden kunnnen?
Lees Galaten 2:15-21 eens: Paulus spreekt duidelijk over dat je niet moet trachten door de wet gerechtvaardigt te worden, want dat kunnen wij niet. Alleen door Christus kunnen wij gered worden, als we Hem aanvaarden.
Galaten 3:23-25 is het allerduidelijkst dat wij niet meer onder de Wet leven:
Doch voordat dit geloof kwam [in Christus], werden wij onder de wet in verzekerde bewaring gehouden met het oog op het geloof, dat geopenbaard zou worden. De wet is dus een tuchtmeester voor ons GEWEEST tot Christus, opdat wij uit geloof gerechtvaardigd zouden worden. Nu echter het geloof gekomen is, ZIJN WIJ NIET MEER ONDER DE TUCHTMEESTER.
Dus we zijn vrij van de werken der wet?
Dat betekend dat we dus ook niet meer kunnen zondigen. We liggen toch niet meer onder de tucht van Gods wet?
Wat bedoelde Paulus hier?
Dat we wet niet als grond voor de zaligheid moeten beschouwen, maar niet dat we vrij zijn van de werken der wet.
Als God de mens bekeerd dan gaan we de wet lief krijgen. Waarom? Omdat god Zijn wet gegeven heeft tot ZIJN EER. Daarom zal de bekeerde mens streven om zich aan de wet te houden. Om God de eer te geven hierin. Niet als grond voor zijn zaligheid
Origineel geplaatst door PeterB
Dus we zijn vrij van de werken der wet?
Dat betekend dat we dus ook niet meer kunnen zondigen. We liggen toch niet meer onder de tucht van Gods wet?
Wat bedoelde Paulus hier?
Dat we wet niet als grond voor de zaligheid moeten beschouwen, maar niet dat we vrij zijn van de werken der wet.
Als God de mens bekeerd dan gaan we de wet lief krijgen.
De mens bekeerd zichzelf en God geeft hem geloof. Het eerste punt heeft te maken met de keuzevrijheid die God aan de mens heeft gegeven.
Waarom? Omdat god Zijn wet gegeven heeft tot ZIJN EER.
Daarom zal de bekeerde mens streven om zich aan de wet te houden. Om God de eer te geven hierin. Niet als grond voor zijn zaligheid
Ik ben heerlijk vrij. Vrijgekocht door Jezus Christus. (gal.5:4) Gij zijt los van Christus als gij door de wet gerechtigheid verwacht; buiten de genade staat gij.
Genade is: iets wat je krijgt zonder er iets te hoeven doen.
De wet is dus een tuchtmeester voor ons geweest TOT Christus, opdat wij uit geloof gerechtvaardigd zouden worden.
Idd, niet als voorwaarde voor je zaligheid.
Jij maakt de smalle weg tot zaligheid net zo makkelijk als de brede weg tot het verderf. In de Bijbel staat dat de rechtvaardige NAUWELIJKS zalig zal worden.
Ik ben het met je eens, zalig worden is uit genade. Maar dat mag geen dekmantel zijn om dan maar de wet te verlaten en te zeggen: ik ben vrij. Dat zeggen de heidenen ook: ik ben vrij, ik mag alles doen wat IK wil.
Jij maakt de smalle weg tot zaligheid net zo makkelijk als de brede weg tot het verderf. In de Bijbel staat dat de rechtvaardige NAUWELIJKS zalig zal worden.
Ik ben het met je eens, zalig worden is uit genade. Maar dat mag geen dekmantel zijn om dan maar de wet te verlaten en te zeggen: ik ben vrij. Dat zeggen de heidenen ook: ik ben vrij, ik mag alles doen wat IK wil.
Ik bedoelde met vrij, hetgene wat Jezus hiermee bedoelde. Waarlijk vrij.
Zo eens de hele topic doorgenomen hebbende het volgende;
Zeker zal er bij Gods kinderen blijdschap zijn. Blijdschap waarover? Nou, omdat ze vrijgekocht zijn. Vrijgekocht van de zonde, vrijgekocht van de straf daarvan. Als je niet weet wáár je van verlost bent kunt je er ook nooit echt blijdschap over hebben.
Dus de kennis van de zonde en de blijdschap horen bij elkaar. Als je zegt dat het klagen over de zonde niet noodzakelijk is of overbodig dan stap je daarmee over de beleving van Gods kinderen heen. Al eerder is hier Romeinen 7 aangehaald: Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen uit het lichaam dezes doods? Ik dank God, door Jezus Christus, onzen Heere. Paulus heeft hier blijdschap in Christus maar niet zonder zelfkennis!
God verlangt van ons niet dat we ons ellendig en zondig voelen zoals je in je eerste bericht aangaf. Dus in die zin is het ook niet belangrijk om je zondig te voelen. Je moet echter goed zien dat God je na ontvangen genade, nou steeds iets meer en meer laat zien wie je nou bent in jezelf. En dan bedoel ik niet alleen het feit dat je af en toe wel eens dingen verkeerd doet waar je spijt van krijgt. Maar ook dat je geneigd bent tot alle kwaad, dat je zo weinig vruchten draagt, dat je zo slecht uit Christus leeft e.d. Dit laat dan steeds en steeds meer zien dan we niet zalig worden door iets uit onszelf maar dat het van begin tot het einde genade is! Dat het niet van onze kant komt maar dat het door Gods uitverkiezende liefde komt.
Hieruit vloeit ook de dankbaarheid/blijdschap voort. Want zoals al eerder aangegeven zul je toch ergens dankbaar óm moeten zijn. En ik denk dat die blijdschap en die dankbaarheid in de reformatorische kringen -helaas- vaak als 'verdacht' wordt gezien. Men praat liever over de zonde dan over Christus. Die zonde houd je echter maar voor je binnenkamer. Vertel de buitenwereld maar wie Christus is.
Overigens, Madtice, heb ik respect voor de wijze waarop je je hier in dit soort discussies mengt. Ik merk dat je er voor open staat en bereid bent hierover te discussieren.
Bedankt voor het compliment Kislev, ik doe mijn best om geen mensen op hun tenen te trappen en toch laten zien dat er ook wel degelijk goed gefundeerde andere meningen zijn. En daarnaast leer ik zo ontzetten veel van de, als ik zo vrij mag zijn het zo te noemen, refo-mening, allemaal bedankt daarvoor!
Maar goed, even dit topic:
Het lijkt een beetje op een kip en ei verhaal: wat was er eerst? Moeten we ons ellendig voelen om onze zonde, of blij om de vergeving ervan? Ik denk dat dit een soort cirkel is waarin wij ons constant bevinden: wij zondigen, God laat het ons zien/voelen, of wij hebben het zelf al goed in de gaten, wij krijgen er spijt van, wij vragen vergeving, en weten dat we dat krijgen, dus voelen we ons blij, maar we zondigen weer.
Ik denk dat we hier een balans in moeten vinden. We moeten oprecht spijt hebben van onze zonden, anders kunnen we geen vergeving vragen. Het voelt onwijs balen en uhm, wat meer een gehanteerde term hier: ellendig, aan als we voelen dat we God teleurgesteld of zelfs pijn gedaan hebben, maar we mogen ons verheugen in het feit dat we vergeven (kunnen) worden.
We moeten naar een balans zoeken, niet verdrinken in ellendegevoelens, en niet dronken in vreugdegevoelens, denk ik.
Dat is ook wat ik wil zeggen denk ik: op dit forum wordt vaak de nadruk gelegd op het zondige en ellendige gedeelte, maar er is ook een andere kant, een misschien wel belangrijkere kant, namelijk de vreugde van Gods vergeving!
Nogmaals, hier moet een ieder zijn balans in vinden.
