Francis schreef:Interessante discussie!
Wordt er door het bestaan van een zuil juist niet te veel van de taken van de ouders mbt godsdienst verschoven naar de school? En wordt er dan te weinig over gesproken omdat 'het godsdienstige karakter' een vanzelfsprekendheid is?
Opgegroeid in een onkerkelijke omgeving vertelden mijn ouders mij dat wij geen onderdeel waren van de refo-zuil, maar er wel tegenaan 'schuurden', noem het 'stads orthodox'. Op christelijke kampen en via christelijke penvriendinnen(Terdege
) werden wij er bewust van dat het heel normaal was om naar de kerk te gaan en uit de bijbel te lezen, je ontmoette ahw mensen met dezelfde moraal. Thuis konden wij alles bespreken en bediscussiëren.
Inmiddels, zelf volwassen en getrouwd, bevind ik mij nog in dezelfde positie. Wat ben ik dankbaar voor mijn opvoeding en vooral, dank aan God dat Hij mij bij de kerk gehouden heeft. Als docent mocht ik ervaring opdoen in het refo-onderwijs. Wat ik daar meemaakte wil ik als voorbeeld geven van 'uitholling van binnenuit':
Twee leerlingen spraken met elkaar over Barbie en Sterretje, 2 personages uit een verfoeilijke reality-soap. Ik merkte dat op en zei:'kijken jullie dat soort platte TV? Laat het Kees van der Staaij maar niet horen! (mbt kamervragen over bevalling Barbie op TV)' Waarna zij mij verbaasd aankeken en heel hard riepen: 'Oooooooh, zij (wijzend naar mij) kent dat, ooooh!'
Hier zakte mijn rok dus van af. Voor mij het toonvoorbeeld van hoe 'de seculiere wereld' de refowereld in sluipt, maar wat niet in het openbaar besproken wordt. Overigens werk ik inmiddels in het openbaar onderwijs en ik moet eerlijk toegeven, de omgang van ll met docenten gaat er daar een stuk respectvoller aan toe.
Ik denk dat het gevaar van het aan de school overlaten heel reëel is. De Refoscholen zijn ontstaan uit de zorg om de verwatering van de christelijke opvoeding op de pcscholen. Helaas heeft het een zelfversterkend effect gehad. De gewone pcscholen kregen steeds minder "gereformeerde" leerlingen. Die gingen naar de Refoscholen.
Gevolg? De christelijke scholen verwaterden nog meer. Mensen die eerder voor een PCschool kozen gaan inmiddels, heel begrijpelijk, ook naar de Refoscholen. De Refoscholen hebben een toelatingsbeleid. Dit met o.a. de wens om de identiteit vast te houden. Maar die werden daardoor wel erg naar binnen gericht...
Er waren in mijn basisschooltijd refoscholen met een ruimer toelatingsbeleid.
De refoscholen met het ruimere toelatingsbeleid zijn inmiddels (allemaal?) opgeheven omdat er te weinig leerlingen uit de eigen achterban waren. Ik zat met chinezen, pakistanen, islamitische kinderen in een klas. Ook zij hoorden het evangelie. Nu dus niet meer... Jammer!
Ik woon nu in een plaats met een grote Refoschool. Stel dat al die leerlingen en het personeel nu gewoon op de plaatselijke pcschool hadden gezeten. Zou het christelijk onderwijs dan nog steeds zo vaag zijn?
Zou het zo kunnen zijn dat als de Refozuil opener was geweest, de uitholling van binnenuit minder groot geweest zou zijn? Of is dat heel raar gedacht?
Stel je richt een Refoschool op. Voor personeel wel strikt toelatingsbeleid, maar niet voor leerlingen. Ieder kind is welkom als het zich aan de regels houdt! (idem ouders)
Zelf ben ik zo op een van de toen weinige reformatorische scholen in Rotterdam met toen een ruimer toelatingsbeleid gekomen. Het is een weg geweest tot... Ik hoorde daar voor het eerst dat bekering noodzakelijk was! (basisschool). Omdat ik van een refoschool kwam werd ik ook zonder meer toegelaten op de reformatorische middelbare school... Ik ben er nog steeds dankbaar voor!
Helder communiceren is dan ontzettend belangrijk wbt geloof, leer en leven. Het onderwijs houdt zijn bijbelse basis. Ook van personeel moet dan duidelijk zijn dat er sprake is van een levend geloof! Dus niet alleen uiterlijk ergens toebehoren!
Idem met verzorgingshuizen/instellingen. De zorg, activiteiten etc. allemaal zoals nu. (Dus het verlengstuk van thuis qua invulling dag etc. Maar iedereen is welkom. Zo kan ook de buitenkerkelijke het "warme bad" van christelijke barmhartigheid ervaren. Zijn we als bewoners en personeel als het goed is een lichtend licht etc. voor hen die nog "buiten" staan. En worden we misschien bewaard om erg naar binnen gericht te zijn?