denkertje21 schreef:Ik houd me al een tijdje afzijdig van dit topic.
We komen er toch niet uit. De visies op de Bijbel zijn nu eenmaal op veel punten zeer verdeeld en dat zal wel zo blijven. De visie op homoseksualiteit lijkt binnen onze reformatorische kerken tot ijkpunt te zijn geworden van de mate van orthodoxie.
Jammer.
De uiteenlopende visies op homoseksualiteit zijn een vrij recent verschijnsel. Het is niet eerder dan de 20e eeuw dat er christenen zijn die ruimte zien in de Bijbelse gegevens voor een homoseksuele relatie van liefde en trouw, en ook de seksuele kant van de relatie verdedigen.
Je zegt het jammer te vinden dat de visie op bovenstaande een ijkpunt is geworden. Ik snap je teleurstelling; tegelijk moeten we wel eerlijk zeggen dat het nogal uitmaakt op welke wijze je de Bijbel leest en welke hermeneutische sleutel of bril er opgezet wordt. Zij die in de Bijbel ruimte menen te zien voor de homoseksuele praxis, kunnen dat alleen maar, middels een 'andere manier' van bijbellezen dan onder ons wordt gezien als 'gereformeerde hermeneutiek'.
denkertje21 schreef:Dat is ook een reden waarom er gemiddeld in de kerken veel minder homo's zijn dan daarbuiten. Het is zeker niet zo dat er minder homo's worden geboren (en gedoopt!) op het kerkelijk erf. Wel is het zo dat veel homo's geen plaats vinden in de kerk en óf de kerk stilzwijgend de rug toekeren, óf de deur met een knal dichtgooien.
Je hebt zeker gelijk dat een deel van de reformatorische homo's niet kunnen accepteren dat hun kerk geen ruimte ziet voor een homoseksuele relatie. En als dat de reden van vertrek is, is dat zeer te betreuren, maar die kerk niet te verwijten. Als homo's de kerken hardheid en liefdeloosheid verwijten op het moment dat vanuit de kerk / het pastoraat de boodschap komt dat men een homoseksuele relatie als zonde beschouwt, ingaande tegen Gods gebod, dan is dat verwijt onterecht. Dan moet dat verwijt ook de Bijbel en God Zelf gelden. Sommigen schrikken daarvoor ook niet terug.
Dat verwijt is uiteraard wel te maken als de pastorale omgang met het homoseksuele gemeentelid en het gesprek over zijn worsteling nauwelijks van de grond komt, of slechts gemeenplaatsen bevat.
denkertje21 schreef:Op deze manier waren kerken tot op heden ook van veel discussie verlost. Dat geldt niet alleen voor onze reformatorische kerken, maar ook, zoals nu in het nieuws komt, voor de Rooms Katholieke kerk.
Ik sluit zeker niet uit dat in het verleden en ook nu nog wel door individuele (kerkenraads)leden van gemeenten zo gedacht wordt. Dat is bijzonder erg. Toch mogen we ook verwachten dat de christelijke gemeente dit thema niet uit de weg gaat, omdat elke gemeente er mee te maken krijgt, eenvoudigweg omdat een deel van hun gemeente een homoseksuele gerichtheid heeft.
denkertje21 schreef:Als homo voer je een strijd. Je wilt God niet kwijt en je wilt ook de gemeenschap van de kerk niet kwijt. Daar gaat het Woord open en ik geloof dat daar ook de Geest op een zeer bijzondere wijze wil werken.
Volgens mij is deze strijd ook helemaal niet nodig. Natuurlijk hoef je God en de gemeenschap van de kerk niet kwijt te raken.
denkertje21 schreef:Homo's voelen zich vaak alleen staan in de kerk. Onbegrepen. Ze kunnen hun verhaal niet kwijt omdat ze de reactie weten.
Helaas klopt dit ook nog steeds maar al te vaak; volgens mij is dat zelfs een groter probleem dan het feit dat de kerk in navolging van Gods Woord homoseksuele samenleven als zonde beschouwt. Toch doe je hiermee geen recht aan de pastorale zorg en gemeentelijke warmte die er op vele plaatsen, in vele gemeenten wel ervaren wordt door de homoseksuele gemeenteleden.
denkertje21 schreef:Zelf ben ik ooit gegrepen door Gods Woord: "Ik heb nog andere schapen, die van deze stal niet zijn. Die moet ik ook TOEbrengen" Ik was dat andere schaap, niet van deze stal, maar de HEERE wilde mij toebrengen. Daarom ben ik als homo gebleven. Omdat Hij mij, homo, heeft toegebracht.
Maar er is toch niemand die zegt dat je hetero moet worden? Niemand kan zichzelf op dat punt veranderen, en dat vraagt de Heere ook van niemand.
denkertje21 schreef:Ik heb kennelijk ervaren dat de HEERE me daar wilde hebben.
Niet om acceptatie te prediken. Daar moet iedereen zelf met God uitkomen.
Maar om Zijn werking in mij een gezicht te geven, om andere homo's in de kerk een stuk herkenning te geven: ze zijn er dus wél.
Wat je hier precies bedoelt met acceptatie, weet ik niet. Maar het is inderdaad goed als er meer acceptatie zou komen van het feit dat elke kerkelijke gemeente ook homoseksuele broeders en zusters kent.
denkertje21 schreef:Ik moet denken aan die twee jongens die een relatie hadden en die in die relatie God op de eerste plaats wilden hebben en hadden. Ze wilden lid worden van de kerk in de plaats waar ze naar toe verhuisd waren. Jawel, een Bondsgemeente en zelfs geen lichte. Ze vroegen aan de dominee of ze welkom waren. De dominee vroeg aan deze jongens: "Hebben jullie de Heere Jezus hartelijk lief mogen krijgen"? Daarop klonk een volmondig 'ja'. Waarop de dominee zei: "Wie ben ik dan om jullie een plaats in Zijn gemeente te ontzeggen".
Dat is kan dus niet! Geloof in Christus als Zaligmaker gaat altijd gepaard met bekering. En dan kan het nooit zo zijn dat een bewuste, zondige levensinrichting, die nadrukkelijk in Gods Woord wordt verboden, wordt geaccepteerd. Want het is toch zo dat liefde tot Christus altijd gepaard gaat met een strijd tegen de zonde? Dan kun je toch niet meer liefhebben waarvan Hij gezegd heeft dat het niet naar Zijn instellingen is?
denkertje21 schreef:Het oordeel is aan Hem.
Helemaal eens. Maar ambtsdragers zijn ook geroepen om met een geopende Bijbel mensen te confronteren met Gods stem en Zijn geboden, en ook te benoemen wanneer het leven in strijd is met de belijdenis.
denkertje21 schreef:Het gaat me aan het hart hoeveel gedoopte homo's er niet meer met God leven. Ooit is hun naam in één adem genoemd met de drie-enige God. Ooit heeft Hij Zijn hand op hen gelegd: IK wil met jou te maken hebben.
Zeker, en daarom mag ieder ook tot Hem komen zoals hij is, Maar (en dat is wel een verschil) dan wil je niet meer blijven wie je bent.
denkertje21 schreef:Dan weegt ook de verantwoordelijkheid van ons christenen zwaar om hen enerzijds te zeggen wat we geloven, zelfs als we geloven dat een relatie tegen Gods Woord in gaat. Maar daarna: breng het bij de Heere God. Laat los. Sta om hen heen... Pfff ik merk dat me dit weer raakt.
Maar het lid zijn van een gemeente brengt ook met zich mee dat je je gesteld hebt onder het herderlijk toezicht van de ambten en het broederlijk vermaan van medeleden. Je kunt niet zeggen: Je mag ze alleen zeggen hoe je zelf erover denkt, en het dan loslaten. Als iemand zich in gevaar begeeft, dan is een goede raad niet genoeg. Als iemand bewust, tegen waarschuwingen in, tegen Gods Woord in, in zonde blijft leven, dan spreekt de kerk op den duur ook met gezag over oordeel.
De kracht van het Evangelie zit in de bezittelijke voornaamwoorden. (Maarten Luther, WA 101, 2, 25)
