Momenteel lees ik de reactie van ds. G. Boer op dr. H. Berkhof van de Midden-Orthodoxie. Deze ds. Boer gaf wat opmerkelijks door in dit verband. We moeten het geloof niet versmallen tot het geloof in de rechtvaardiging:
"Daarom dagen wij - met Calvijn - de mensen voor de rechterstoel Gods, opdat zij, aangegrepen door de gerechtigheid Gods, al hun schuilhoeken zullen verlaten en op 't open veld van Gods licht en genade zullen roepen. Dit is geen voorwaarde tot het heil, maar de de modus quo, de wijze, waarop de genade Gods ons deel wordt. Daarbij hebben wij de Wet Gods niet als doel voor ogen, maar Christus de Vervuller der Wet.
Dit alles gaat niet om buiten het geloof. Integendeel, dit is een wezenlijk deel van het geloof.
Het is een misvatting, wanneer men zegt, dat wij de kennis der ellende en in de toeleiding tot Christus en in de voortgaande ontdekking na de geloofsvereniging met Christus, zouden stellen buiten het geloof. Hier komt een typische verenging van de opvatting van het geloof in Midden-Orthodoxe kringen aan 't licht.
Wanneer men in deze kringen over het geloof spreekt, dan vernauwt men vaak het geloof tot vertrouwen en schakelt het kennis-element uit.
Dat het geloof in onze verlorenheid voor God in onze ellende een essentieel stuk is van het geloof, wordt schier niet meer verstaan. Het geloof is dan geloof in onze rechtvaardigmaking voor God.
Dit heeft tot gevolg, dat men in Midden-Orthodoxe kringen de zondekennis en het schuldbesef als iets bijkomends gaat beschouwen, niet als iets wezenlijks! Zonder dat schuldbesef en zonder die zondekennis zou het geloof ook een afgerond geheel zijn. Dat is een zeer gevaarlijke dwaling, die momenteel zijn duizenden verslaat.
Hoogstens zegt men dan nog, dat de zondekennis uit het zien op Christus ontstaat, maar alles blijft zweven en 't gevaar is niet denkbeeldig, da men God noch zichzelf kent en met Christus geen raad weet, omdat men nooit een verloren zondaar voor God is geworden.
Deze begripsverenging heeft voor de prediking belangrijke gevolgen, omdat men bij alle Schriftplaatsen, waar over geloof gesproken wordt, dan uitsluitend denkt aan dit beperkte rechtvaardigingsgeloof. Dan is het niet meer een voor waarachtig houden alwat God ons in Zijn Woord geopenbaard heeft (Zondag 7 H.C.) maar alleen een vast vertrouwen in de schuldvergeving.
(...)
Daarmee is niet gezegd, dat wij de mensen leren, dat zij niet tot Christus mogen opzien, alvorens zij verbrijzeld zijn - o neen - zij mogen, ja zij moeten tot Christus opzien, maar opdat zij in waarheid tot Christus zullen opzien, hanteren wij 't Woord als een zwaard om ze te doorsteken, om ze een dodelijke wonde toe te brengen, die door niemand genezen kan worden dan door Christus."
Hongeren en dorsten: ook geloof?
Ik denk dat dit inderdaad een hele goede manier is om tegen het geloof en de aansporing tot geloof aan te kijken.Daarmee is niet gezegd, dat wij de mensen leren, dat zij niet tot Christus mogen opzien, alvorens zij verbrijzeld zijn - o neen - zij mogen, ja zij moeten tot Christus opzien, maar opdat zij in waarheid tot Christus zullen opzien, hanteren wij 't Woord als een zwaard om ze te doorsteken, om ze een dodelijke wonde toe te brengen, die door niemand genezen kan worden dan door Christus."
Zondeprediking: niet als voorwaarde, maar als aansporing.
Hoewel schuldbesef een noodzakelijk onderdeel vormt van het geloof, is het niet voldoende. Geloof behelst daarnaast wel degelijk vertrouwen. Geen vertrouwen in je geloof, maar in het voorwerp van je geloof.
-
Bertonius