GZB zet uitzending predikant stop
GZB zet uitzending predikant stop
DRIEBERGEN - Het bestuur van de Gereformeerde Zendingsbond (GZB) heeft vorige week besloten dat de uitzending van ds. B. M. Meuleman naar Angola niet doorgaat. Volgens ds. Meuleman heeft dit besluit te maken met zijn „kritische houding ten opzichte van de PKN.â€
Liever Turks dan Paaps
-
de Paus
-
Refojongere
Gedachten die door mijn hoofd spelen:
1. Wil de GZB ook de gemeenten die niet meegaan in de PKN van dienst blijven zoals ze twee weken geleden nog verklaarde?
2. Wie heeft hier gelijk? Meuleman die (om zichzelf niet verdacht te laten overkomen (want er is gesproken over persoonlijke redenen die Meuleman zouden schaden)) verklaart dat het aan zijn PKN-standpunt ligt?
Of Teeuwissen, die zegt dat dat wel prima zat en zolang je maar in die kerk zit, dan zit je goed?
Ik vind beide standpunten verdacht.
3.
Dit schaadt nog meer de integriteit van de toch al instabiele Meuleman (niet mee, wel mee, niet mee, GZB als ontsnapping aan zijn oude gemeente).
Dit schaadt de integriteit van de GZB doordat er nu allerlei speculaties komen en wellicht de band met de overgebleven NHK en de GZB toch nog definitief doorbreekt wat het hele zendingswerk absoluut niet ten goede komt (ook vanuit de NHK zijn er vast wel die uitgezonden willen worden en dan kun je beter bij de GZB met veel ervaring zitten).
1. Wil de GZB ook de gemeenten die niet meegaan in de PKN van dienst blijven zoals ze twee weken geleden nog verklaarde?
2. Wie heeft hier gelijk? Meuleman die (om zichzelf niet verdacht te laten overkomen (want er is gesproken over persoonlijke redenen die Meuleman zouden schaden)) verklaart dat het aan zijn PKN-standpunt ligt?
Of Teeuwissen, die zegt dat dat wel prima zat en zolang je maar in die kerk zit, dan zit je goed?
Ik vind beide standpunten verdacht.
3.
Dit schaadt nog meer de integriteit van de toch al instabiele Meuleman (niet mee, wel mee, niet mee, GZB als ontsnapping aan zijn oude gemeente).
Dit schaadt de integriteit van de GZB doordat er nu allerlei speculaties komen en wellicht de band met de overgebleven NHK en de GZB toch nog definitief doorbreekt wat het hele zendingswerk absoluut niet ten goede komt (ook vanuit de NHK zijn er vast wel die uitgezonden willen worden en dan kun je beter bij de GZB met veel ervaring zitten).
Uit het ND.
DRIEBERGEN/UTRECHT - Dominee B.M. Meuleman gaat niet als docent/toeruster voor de Gereformeerde Zendingsbond naar Angola. De zendingsorganisatie heeft ,,onvoldoende vertrouwen'' in hem. Volgens Meuleman heeft het besluit te maken met zijn kritische houding richting de Protestantse Kerk in Nederland (PKN).
Meuleman bereidde zich de afgelopen maanden aan het PKN-zendingsinstituut in Utrecht voor op zijn uitzending naar Afrika later dit jaar. Het bestuur van de Gereformeerde Zendingsbond (GZB) heeft echter besloten de predikant niet uit te zenden. Waarom er onvoldoende vertrouwen in Meuleman is, wil GZB-secretaris ds. W.G. Teeuwissen niet zeggen. Het zijn persoonlijke zaken waarover hij niet wil uitwijden.
Dat doet Meuleman desgevraagd wel in een uitgebreide schriftelijke 'Openbare Verantwoording'. Volgens hem is zijn kritische houding richting de PKN de werkelijke reden het opleidingstraject af te breken, maar wil de GZB dat niet naar buiten brengen.
Meuleman is een van de auteurs van het boekje Vragen naar de weg waarvan tegenstanders van de fusie van hervormden, gereformeerden en lutheranen tienduizenden exemplaren hebben verspreid. Op 23 maart schreef het Nederlands Dagblad onder de kop 'Comitéleden toch mee in PKN' over Meuleman omdat hij namens de PKN naar Angola zou gaan. De predikant legde uit dat hij nog achter de inhoud van de brochure stond, maar de conclusie om niet mee te gaan in de PKN niet meer deelde.
Hij zei verder bij zijn terugkeer in Nederland opnieuw te bekijken of hij in de PKN kon blijven. Daarop nodigde het synodebestuur Meuleman uit voor een gesprek, omdat de synode zendingspredikanten benoemt. Tijdens dat gesprek is over de positie van hem gesproken, vertelt PKN-scriba dr. B. Plaisier. Afgesproken was dat Meuleman op papier zou zetten hoe hij in de PKN wilde staan.
Er volgden nog drie gesprekken met de GZB over zijn positie binnen de PKN, aldus Meuleman. ,,Ik heb deze gesprekken als erg confronterend en intensief ervaren.'' In het laatste gesprek werd de verklaring van Meuleman door de GZB geaccepteerd. Enkele weken later volgde het besluit dat de uitzending niet doorging.
GZB-secretaris Teeuwissen ontkent dat het besluit iets te maken heeft met de houding van Meuleman richting de PKN. ,,Daar is over gesproken, maar de verklaring was akkoord.'' Ook heeft het volgens hem niets te maken met de manier waarop de zendingspredikant reageerde op de gesprekken met de GZB.
Meuleman heeft besloten alsnog te breken met de PKN en mee te gaan met de bezwaarden in de Hersteld Nederlandse Hervormde Kerk. Scriba ds. R. van Kooten concludeert dat door de ontwikkelingen rond Meuleman de GZB de verbinding met de bezwaarde hervormden verbreekt. Dat betekent dat ook de Hersteld Nederlandse Hervormde Kerk zich moet buigen over haar relatie met de zendingsorganisatie, aldus Van Kooten."
DRIEBERGEN/UTRECHT - Dominee B.M. Meuleman gaat niet als docent/toeruster voor de Gereformeerde Zendingsbond naar Angola. De zendingsorganisatie heeft ,,onvoldoende vertrouwen'' in hem. Volgens Meuleman heeft het besluit te maken met zijn kritische houding richting de Protestantse Kerk in Nederland (PKN).
Meuleman bereidde zich de afgelopen maanden aan het PKN-zendingsinstituut in Utrecht voor op zijn uitzending naar Afrika later dit jaar. Het bestuur van de Gereformeerde Zendingsbond (GZB) heeft echter besloten de predikant niet uit te zenden. Waarom er onvoldoende vertrouwen in Meuleman is, wil GZB-secretaris ds. W.G. Teeuwissen niet zeggen. Het zijn persoonlijke zaken waarover hij niet wil uitwijden.
Dat doet Meuleman desgevraagd wel in een uitgebreide schriftelijke 'Openbare Verantwoording'. Volgens hem is zijn kritische houding richting de PKN de werkelijke reden het opleidingstraject af te breken, maar wil de GZB dat niet naar buiten brengen.
Meuleman is een van de auteurs van het boekje Vragen naar de weg waarvan tegenstanders van de fusie van hervormden, gereformeerden en lutheranen tienduizenden exemplaren hebben verspreid. Op 23 maart schreef het Nederlands Dagblad onder de kop 'Comitéleden toch mee in PKN' over Meuleman omdat hij namens de PKN naar Angola zou gaan. De predikant legde uit dat hij nog achter de inhoud van de brochure stond, maar de conclusie om niet mee te gaan in de PKN niet meer deelde.
Hij zei verder bij zijn terugkeer in Nederland opnieuw te bekijken of hij in de PKN kon blijven. Daarop nodigde het synodebestuur Meuleman uit voor een gesprek, omdat de synode zendingspredikanten benoemt. Tijdens dat gesprek is over de positie van hem gesproken, vertelt PKN-scriba dr. B. Plaisier. Afgesproken was dat Meuleman op papier zou zetten hoe hij in de PKN wilde staan.
Er volgden nog drie gesprekken met de GZB over zijn positie binnen de PKN, aldus Meuleman. ,,Ik heb deze gesprekken als erg confronterend en intensief ervaren.'' In het laatste gesprek werd de verklaring van Meuleman door de GZB geaccepteerd. Enkele weken later volgde het besluit dat de uitzending niet doorging.
GZB-secretaris Teeuwissen ontkent dat het besluit iets te maken heeft met de houding van Meuleman richting de PKN. ,,Daar is over gesproken, maar de verklaring was akkoord.'' Ook heeft het volgens hem niets te maken met de manier waarop de zendingspredikant reageerde op de gesprekken met de GZB.
Meuleman heeft besloten alsnog te breken met de PKN en mee te gaan met de bezwaarden in de Hersteld Nederlandse Hervormde Kerk. Scriba ds. R. van Kooten concludeert dat door de ontwikkelingen rond Meuleman de GZB de verbinding met de bezwaarde hervormden verbreekt. Dat betekent dat ook de Hersteld Nederlandse Hervormde Kerk zich moet buigen over haar relatie met de zendingsorganisatie, aldus Van Kooten."
Liever Turks dan Paaps
Nu de Gereformeerde Zendingsbond met een persbericht naar buiten is getreden waarin te kennen wordt gegeven waarom mijn uitzending naar Angola is afgebroken, voel ik de roeping en de plicht om in het openbaar verantwoording af te leggen van deze situatie.
In de afgelopen periode is op pijnlijke wijze gebleken dat er voor mij geen plaats is in de PKN. In september vorig jaar ben ik door het bestuur van de Gereformeerde Zendingsbond benoemd tot zendingsarbeider van de GZB om als docent Bijbelse vakken werkzaam te zijn in Angola bij ISTEL, een theologisch instituut. Op het moment dat de wervingsprocedure liep, was bij de GZB bekend dat ik niet mee zou gaan met de, toen nog toekomstige, PKN. In de gesprekken is uitvoerig mijn positie aan de orde geweest en hebben wij gesproken over het boekje ‘Vragen naar de weg’ waaraan mijn naam verbonden is. Gaandeweg de wervingsprocedure heb ik het voornemen kenbaar gemaakt mij toch mee te laten nemen naar de PKN. Mijn nadenken over de zending heeft daarin een grote rol gespeeld, namelijk dat de kerk vaak kerk is in een gebroken werkelijkheid en dat het dan onze roeping is om in een gebroken werkelijkheid te staan met de kracht van Gods Woord. Gods Woord kan immers een kerk ten goede veranderen en terug brengen in het bijbelse spoor. Bovendien was het vanaf mijn vroegste jeugd dat de Heere het verlangen naar de zending in mijn hart legde. De gesprekken met de GZB overtuigden mij ervan dat de weg naar Angola open lag. Wel heb ik vanaf het allereerste begin aan de GZB laten weten dat ik de argumenten van het boekje ‘Vragen naar de weg’ blijf delen en dat ik met deze overtuiging in de PKN wilde staan. Er is mij in de wervingsprocedure ook niet gevraagd of ik mijn naam onder het boekje ‘Vragen naar de weg’ wilde verwijderen. In de benoeming van het bestuur van de GZB heb ik de vrijmoedigheid gevonden dispensatie bij het moderamen der, toen nog, NHK aan te vragen omdat ik binnen de ambtstermijn van vier jaar de hervormde gemeente van Hei- en Boeicop zou verlaten. Wij hebben een deel van de inboedel verkocht, een stuk bestaanszekerheid achter ons gelaten en zijn op weg gegaan naar het onbekende land. Sinds januari van dit jaar volgden wij de zendingsopleiding in Utrecht. Inmiddels had de GZB het verzoek gericht aan het Moderamen der NHK om mij per 21 december 2003 te beroepen tot zendingspredikant in opleiding. Op 26 maart j.l. werd ik door het Moderamen verwacht op gesprek. Het moderamen wilde het verzoek tot beroep behandelen en wilde mij graag horen naar aanleiding van een artikel in het Nederlands Dagblad van 23 maart j.l. Er is intensief overleg gevoerd over mijn kritische houding ten opzichte van de PKN. Ik mocht wel zeggen dat er volgens mij dingen in de kerkorde staan die naar mijn mening tegen het Woord van God ingaan, maar ik mocht dit niet aangeven als feitelijke werkelijkheid. Er werd mij gevraag of ik onvoorwaardelijk ‘ja’ tegen de PKN kon zeggen. Tegelijk eiste het Moderamen van mij dat ik publiekelijk afstand zou nemen van het boekje ‘Vragen naar de weg’, ook al ging dit tegen mijn geweten in. Toen ik volhardde bij mijn overtuiging, gaf het Moderamen aan dat ik het hen niet onmogelijk moest maken om mij te beroepen. -Het Moderamen gaf het verzoek tot beroep bij de GZB in heroverweging.
Op deze wijze werd voor mij pijnlijk duidelijk, dat iedereen po-sitief of negatief over zaken uit de kerkorde mag denken, als eerst maar de knieval voor de pluraliteit wordt gedaan, namelijk dat heel de kerkorde en het kerk-zijn van alle gemeenten binnen de PKN als kerkelijk wettig worden er-kend en daarmee ‘dus’ als zijnde niet tegen Schrift en belijdenis. Wat strijdt met de Schrift en de gereformeerde belijdenis moet erkend en gerespecteerd worden als voluit behorend tot het kerk-zijn van anderen. Daarmee wordt echter Christus’ koningschap over het geheel van de kerk ontkend.
De gesprekken tussen de GZB en mij die daarop volgden, hebben eveneens aangetoond dat een kritische houding vanuit Gods Woord binnen de PKN ten diepste niet verdragen wordt, als die knie--val niet eerst gedaan wordt. Er volgden drie gesprekken met de GZB, op 30 maart, 8 april en 21 april 2004. Elke keer moest ik verschijnen voor een commissie van drie man. Bij elk gesprek was de samenstelling anders. Ik heb deze gesprekken als erg confronterend en intensief ervaren. Mijn positie was bij voorbaat een afhankelijkheidspositie. Immers, de commissie kon zich terdege voorbereiden op het gesprek, het kon de agenda van het gesprek bepalen. Bovendien liet de commissie in het eerste gesprek al weten dat het zo wel heel moeilijk zou zijn om mij te laten beroepen tot zendingspredikant. De dingen werden te stellig door mij gezegd, volgens de GZB. Tot mijn verbazing hoorde ik zelfs van een lid van deze commissie, die geen deel uitmaakte van de wervingscommissie gedurende de sollicitatieprocedure, dat mijn overtuiging geheel nieuw voor hem was. Dat roept bij mij de vraag op hoe zuiver de wervingscommissie mijn standpunt heeft overgebracht naar het bestuur van de GZB. Gedurende de gesprekken van 30 maart, 8 en 21 april 2004 moest ik tot drie keer toe mijn Verklaring bijstellen. Deze Verklaring werd door het Moderamen der NHK gevraagd als bijlage bij het hernieuwde verzoek tot beroep. Ik kan niet anders zeggen dan dat de periode tussen 26 maart en 21 april niets anders is geweest dan één grote poging om mij zo te ‘masseren’ dat ik mijn overtuiging zou afvlakken en dat op zodanige manier dat dit door het Moderamen ‘geslikt’ zou worden. Dit heeft een grote mentale druk op ons hele gezin (we hebben drie kinderen) gelegd en bovendien de studie aan het zendingsinstituut zwaar onder druk gezet. De slopende onzekerheid die we in deze periode voelden, valt niet uit te leggen gezien de kwetsbare situatie waar we als gezin in waren gebracht. Vanuit deze grote nood heb ik de GZB schriftelijk laten weten dat ik eerlijk wil staan tegenover de Heere, de GZB en mezelf en dat ik mij niet in allerlei bochten wil laten wringen om de dingen mooier te verwoorden dan ze zijn. Mijn derde Verklaring zou tevens de laatste zijn. Na een drie uur durend gesprek op 21 april werd eindelijk mijn Verklaring door de GZB aanvaard als bijlage voor het verzoek tot beroep dat naar het Moderamen zou worden gezonden. In dit gesprek werd ik zwaar onder druk gezet om in zijn geheel afstand te nemen van het boekje ‘Vragen naar de weg’. Dit heb ik geweigerd. Mij werd toegezegd dat het mogelijk moest zijn om vóór eind april te horen waar we als gezin aan toe waren. Omdat op 10 mei j.l. nog niets bekend was heb ik de GZB schriftelijk duidelijk laten weten dat er knopen moesten worden doorgehakt. Ik heb mijn gevoel uitgesproken dat de GZB ons aan het lijntje houdt, onder druk zet en dat het de vraag opwerpt of er in de PKN wel werkelijk plaats is voor een kritische houding vanuit Gods Woord. De GZB zegde toe dat er z.s.m. duidelijkheid zou komen. Al spoedig kwam echter het bericht dat het in ieder geval nog op zich zou laten wachten tot 26 mei. Tegelijk maakte de GZB een afspraak met een psychologisch instituut zonder dat ik daar toestemming voor had gegeven. Bij de wervingsprocedure ben ik bij ditzelfde instituut in augustus/september vorig jaar psychologisch goedgekeurd, zodat mij het mij erg verbaasde dat de GZB nu een afspraak voor mij maakte en dat zonder mijn toestemming. Daarom heb ik, wederom schriftelijk, de GZB laten weten hier niet mee akkoord te gaan gezien het feit dat er teveel kerkpolitieke motieven meespelen. Men kan mij verwijten, zoals de GZB doet, dat mijn toon en verwoording te scherp is in mijn schriftelijke reacties. Wie echter een pastoraal hart heeft, begrijpt de grote nood erachter en ziet het onrechtvaardige van deze zaak in. Er is naar mijn vaste overtuiging echter ook een principiële kant aan de zaak. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat een eerlijk afwijzen van mijn positie de zwakheid van de convenantgedachte aan het licht zou brengen, namelijk dat het niet mogelijk is om alleen op grond van de Schrift en de gereformeerde belijdenis in de PKN te staan. In hoeverre er sprake is van overleg tussen het moderamen en de GZB kan ik niet vaststellen. Het is echter wel opmerkelijk dat de uitspraak van het moderamen helemaal naar eind mei vooruitgeschoven werd. Vanwege mijn volharden bij mijn overtuiging, zoals ik die neergelegd heb in mijn verklaring “Mijn positie binnen de PKNâ€
In de afgelopen periode is op pijnlijke wijze gebleken dat er voor mij geen plaats is in de PKN. In september vorig jaar ben ik door het bestuur van de Gereformeerde Zendingsbond benoemd tot zendingsarbeider van de GZB om als docent Bijbelse vakken werkzaam te zijn in Angola bij ISTEL, een theologisch instituut. Op het moment dat de wervingsprocedure liep, was bij de GZB bekend dat ik niet mee zou gaan met de, toen nog toekomstige, PKN. In de gesprekken is uitvoerig mijn positie aan de orde geweest en hebben wij gesproken over het boekje ‘Vragen naar de weg’ waaraan mijn naam verbonden is. Gaandeweg de wervingsprocedure heb ik het voornemen kenbaar gemaakt mij toch mee te laten nemen naar de PKN. Mijn nadenken over de zending heeft daarin een grote rol gespeeld, namelijk dat de kerk vaak kerk is in een gebroken werkelijkheid en dat het dan onze roeping is om in een gebroken werkelijkheid te staan met de kracht van Gods Woord. Gods Woord kan immers een kerk ten goede veranderen en terug brengen in het bijbelse spoor. Bovendien was het vanaf mijn vroegste jeugd dat de Heere het verlangen naar de zending in mijn hart legde. De gesprekken met de GZB overtuigden mij ervan dat de weg naar Angola open lag. Wel heb ik vanaf het allereerste begin aan de GZB laten weten dat ik de argumenten van het boekje ‘Vragen naar de weg’ blijf delen en dat ik met deze overtuiging in de PKN wilde staan. Er is mij in de wervingsprocedure ook niet gevraagd of ik mijn naam onder het boekje ‘Vragen naar de weg’ wilde verwijderen. In de benoeming van het bestuur van de GZB heb ik de vrijmoedigheid gevonden dispensatie bij het moderamen der, toen nog, NHK aan te vragen omdat ik binnen de ambtstermijn van vier jaar de hervormde gemeente van Hei- en Boeicop zou verlaten. Wij hebben een deel van de inboedel verkocht, een stuk bestaanszekerheid achter ons gelaten en zijn op weg gegaan naar het onbekende land. Sinds januari van dit jaar volgden wij de zendingsopleiding in Utrecht. Inmiddels had de GZB het verzoek gericht aan het Moderamen der NHK om mij per 21 december 2003 te beroepen tot zendingspredikant in opleiding. Op 26 maart j.l. werd ik door het Moderamen verwacht op gesprek. Het moderamen wilde het verzoek tot beroep behandelen en wilde mij graag horen naar aanleiding van een artikel in het Nederlands Dagblad van 23 maart j.l. Er is intensief overleg gevoerd over mijn kritische houding ten opzichte van de PKN. Ik mocht wel zeggen dat er volgens mij dingen in de kerkorde staan die naar mijn mening tegen het Woord van God ingaan, maar ik mocht dit niet aangeven als feitelijke werkelijkheid. Er werd mij gevraag of ik onvoorwaardelijk ‘ja’ tegen de PKN kon zeggen. Tegelijk eiste het Moderamen van mij dat ik publiekelijk afstand zou nemen van het boekje ‘Vragen naar de weg’, ook al ging dit tegen mijn geweten in. Toen ik volhardde bij mijn overtuiging, gaf het Moderamen aan dat ik het hen niet onmogelijk moest maken om mij te beroepen. -Het Moderamen gaf het verzoek tot beroep bij de GZB in heroverweging.
Op deze wijze werd voor mij pijnlijk duidelijk, dat iedereen po-sitief of negatief over zaken uit de kerkorde mag denken, als eerst maar de knieval voor de pluraliteit wordt gedaan, namelijk dat heel de kerkorde en het kerk-zijn van alle gemeenten binnen de PKN als kerkelijk wettig worden er-kend en daarmee ‘dus’ als zijnde niet tegen Schrift en belijdenis. Wat strijdt met de Schrift en de gereformeerde belijdenis moet erkend en gerespecteerd worden als voluit behorend tot het kerk-zijn van anderen. Daarmee wordt echter Christus’ koningschap over het geheel van de kerk ontkend.
De gesprekken tussen de GZB en mij die daarop volgden, hebben eveneens aangetoond dat een kritische houding vanuit Gods Woord binnen de PKN ten diepste niet verdragen wordt, als die knie--val niet eerst gedaan wordt. Er volgden drie gesprekken met de GZB, op 30 maart, 8 april en 21 april 2004. Elke keer moest ik verschijnen voor een commissie van drie man. Bij elk gesprek was de samenstelling anders. Ik heb deze gesprekken als erg confronterend en intensief ervaren. Mijn positie was bij voorbaat een afhankelijkheidspositie. Immers, de commissie kon zich terdege voorbereiden op het gesprek, het kon de agenda van het gesprek bepalen. Bovendien liet de commissie in het eerste gesprek al weten dat het zo wel heel moeilijk zou zijn om mij te laten beroepen tot zendingspredikant. De dingen werden te stellig door mij gezegd, volgens de GZB. Tot mijn verbazing hoorde ik zelfs van een lid van deze commissie, die geen deel uitmaakte van de wervingscommissie gedurende de sollicitatieprocedure, dat mijn overtuiging geheel nieuw voor hem was. Dat roept bij mij de vraag op hoe zuiver de wervingscommissie mijn standpunt heeft overgebracht naar het bestuur van de GZB. Gedurende de gesprekken van 30 maart, 8 en 21 april 2004 moest ik tot drie keer toe mijn Verklaring bijstellen. Deze Verklaring werd door het Moderamen der NHK gevraagd als bijlage bij het hernieuwde verzoek tot beroep. Ik kan niet anders zeggen dan dat de periode tussen 26 maart en 21 april niets anders is geweest dan één grote poging om mij zo te ‘masseren’ dat ik mijn overtuiging zou afvlakken en dat op zodanige manier dat dit door het Moderamen ‘geslikt’ zou worden. Dit heeft een grote mentale druk op ons hele gezin (we hebben drie kinderen) gelegd en bovendien de studie aan het zendingsinstituut zwaar onder druk gezet. De slopende onzekerheid die we in deze periode voelden, valt niet uit te leggen gezien de kwetsbare situatie waar we als gezin in waren gebracht. Vanuit deze grote nood heb ik de GZB schriftelijk laten weten dat ik eerlijk wil staan tegenover de Heere, de GZB en mezelf en dat ik mij niet in allerlei bochten wil laten wringen om de dingen mooier te verwoorden dan ze zijn. Mijn derde Verklaring zou tevens de laatste zijn. Na een drie uur durend gesprek op 21 april werd eindelijk mijn Verklaring door de GZB aanvaard als bijlage voor het verzoek tot beroep dat naar het Moderamen zou worden gezonden. In dit gesprek werd ik zwaar onder druk gezet om in zijn geheel afstand te nemen van het boekje ‘Vragen naar de weg’. Dit heb ik geweigerd. Mij werd toegezegd dat het mogelijk moest zijn om vóór eind april te horen waar we als gezin aan toe waren. Omdat op 10 mei j.l. nog niets bekend was heb ik de GZB schriftelijk duidelijk laten weten dat er knopen moesten worden doorgehakt. Ik heb mijn gevoel uitgesproken dat de GZB ons aan het lijntje houdt, onder druk zet en dat het de vraag opwerpt of er in de PKN wel werkelijk plaats is voor een kritische houding vanuit Gods Woord. De GZB zegde toe dat er z.s.m. duidelijkheid zou komen. Al spoedig kwam echter het bericht dat het in ieder geval nog op zich zou laten wachten tot 26 mei. Tegelijk maakte de GZB een afspraak met een psychologisch instituut zonder dat ik daar toestemming voor had gegeven. Bij de wervingsprocedure ben ik bij ditzelfde instituut in augustus/september vorig jaar psychologisch goedgekeurd, zodat mij het mij erg verbaasde dat de GZB nu een afspraak voor mij maakte en dat zonder mijn toestemming. Daarom heb ik, wederom schriftelijk, de GZB laten weten hier niet mee akkoord te gaan gezien het feit dat er teveel kerkpolitieke motieven meespelen. Men kan mij verwijten, zoals de GZB doet, dat mijn toon en verwoording te scherp is in mijn schriftelijke reacties. Wie echter een pastoraal hart heeft, begrijpt de grote nood erachter en ziet het onrechtvaardige van deze zaak in. Er is naar mijn vaste overtuiging echter ook een principiële kant aan de zaak. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat een eerlijk afwijzen van mijn positie de zwakheid van de convenantgedachte aan het licht zou brengen, namelijk dat het niet mogelijk is om alleen op grond van de Schrift en de gereformeerde belijdenis in de PKN te staan. In hoeverre er sprake is van overleg tussen het moderamen en de GZB kan ik niet vaststellen. Het is echter wel opmerkelijk dat de uitspraak van het moderamen helemaal naar eind mei vooruitgeschoven werd. Vanwege mijn volharden bij mijn overtuiging, zoals ik die neergelegd heb in mijn verklaring “Mijn positie binnen de PKNâ€
Liever Turks dan Paaps